Ειρηνική vs επαναστατική κατάληψη της εξουσίας.
«Η εργατική τάξη θα προτιμούσε φυσικά, να πάρει την εξουσία στα χέρια της ειρηνικά (είπαμε κιόλας προηγούμενα πως αυτή η κατάληψη της εξουσίας μπορεί να γίνει μόνο από την οργανωμένη εργατική τάξη, που έχει περάσει από το σχολείο της ταξικής πάλης), όμως η παραίτηση από την επαναστατική κατάληψη της εξουσίας θα ήταν για το προλεταριάτο, κι από θεωρητική άποψη κι από πρακτική-πολιτική άποψη, απερισκεψία και θα σήμαινε απλούστατα επαίσχυντη υποχώρηση απέναντι στην αστική τάξη και σ όλες τις εύπορες τάξεις. Είναι πολύ πιθανό –και μάλιστα το πιθανότεροι- η αστική τάξη να μην υποχωρήσει ειρηνικά μπροστά στο προλεταριάτο, αλλά στην αποφασιστική στιγμή να καταφύγει στην υπεράσπιση των προνομίων της με τη βία. Τότε στην εργατική τάξη δεν θα μείνει άλλος δρόμος για την πραγματοποίηση του σκοπού της, παρά η επανάσταση. Να γιατί το πρόγραμμα του «εργατικού σοσιαλισμού» μιλάει γενικά για κατάληψη της πολιτικής εξουσίας, χωρίς να καθορίζει τον τρόπο αυτής της κατάληψης, γιατί η εκλογή του τρόπου αυτού εξαρτιέται από το μέλλον, που δεν μπορούμε να το καθορίσουμε με ακρίβεια. Όταν περιορίζουμε όμως τη δράση του προλεταριάτου σ οποιαδήποτε περίπτωση αποκλειστικά και μόνο σ έναν ειρηνικό «εκδημοκρατισμό», σημαίνει- το ξαναλέμε- ότι στενεύουμε εντελώς αυθαίρετα και εκχυδαϊζουμε την έννοια του εργατικού σοσιαλισμού».
(Λένιν, «Πισωδρομική κατεύθυνση στη Ρωσική σοσιαλδημοκρατία», τ. 4, σελ 270).
«Η εργατική τάξη θα προτιμούσε φυσικά, να πάρει την εξουσία στα χέρια της ειρηνικά (είπαμε κιόλας προηγούμενα πως αυτή η κατάληψη της εξουσίας μπορεί να γίνει μόνο από την οργανωμένη εργατική τάξη, που έχει περάσει από το σχολείο της ταξικής πάλης), όμως η παραίτηση από την επαναστατική κατάληψη της εξουσίας θα ήταν για το προλεταριάτο, κι από θεωρητική άποψη κι από πρακτική-πολιτική άποψη, απερισκεψία και θα σήμαινε απλούστατα επαίσχυντη υποχώρηση απέναντι στην αστική τάξη και σ όλες τις εύπορες τάξεις. Είναι πολύ πιθανό –και μάλιστα το πιθανότεροι- η αστική τάξη να μην υποχωρήσει ειρηνικά μπροστά στο προλεταριάτο, αλλά στην αποφασιστική στιγμή να καταφύγει στην υπεράσπιση των προνομίων της με τη βία. Τότε στην εργατική τάξη δεν θα μείνει άλλος δρόμος για την πραγματοποίηση του σκοπού της, παρά η επανάσταση. Να γιατί το πρόγραμμα του «εργατικού σοσιαλισμού» μιλάει γενικά για κατάληψη της πολιτικής εξουσίας, χωρίς να καθορίζει τον τρόπο αυτής της κατάληψης, γιατί η εκλογή του τρόπου αυτού εξαρτιέται από το μέλλον, που δεν μπορούμε να το καθορίσουμε με ακρίβεια. Όταν περιορίζουμε όμως τη δράση του προλεταριάτου σ οποιαδήποτε περίπτωση αποκλειστικά και μόνο σ έναν ειρηνικό «εκδημοκρατισμό», σημαίνει- το ξαναλέμε- ότι στενεύουμε εντελώς αυθαίρετα και εκχυδαϊζουμε την έννοια του εργατικού σοσιαλισμού».
(Λένιν, «Πισωδρομική κατεύθυνση στη Ρωσική σοσιαλδημοκρατία», τ. 4, σελ 270).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου