Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

Περί εξέγερσης 5

Κάποιος/α/οι είπαν πως «στην πραγματική εξέγερση δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι» και ότι «έτσι έγινε και στην Οκτωβριανή Επανάσταση το ΄17».
Κάποιος άλλος είπε ότι Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ.
Άλλα –λέω εγώ- δεν μπορείς να κάνεις τέχνη πάνω σε καμβά που έχεις φτύσει, πολύ περισσότερο να κάνεις τέχνη χωρίς καμβά,
Αλλά και κάποιοι θα πρέπει να μάθουν ότι στα λεξικά υπάρχει και η λέξη «περιφρούρηση» και αυτή βοηθάει να μην πας σαν το σκυλί στ αμπέλι, αλλά να αυτοπροστατευτείς, όσο μπορείς.

ΡΙΖΑΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 22 Δεκέμβρη 2002
Σελίδα 28
ΙΕΘΝΗ
ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Η εξέγερση των κολασμένων συνεχίζεται

Associated Press
20 Δεκέμβρη 2001, η φλόγα της εξέγερσης άναψε για τα καλά
«...βήμα - βήμα, μέτρο - μέτρο. Πέτρες εναντίον ενός ανελέητου καταιγισμού από δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες, τανκς, υδροβολές. Οι δυνάμεις ασφαλείας περιστασιακά υποχωρούσαν. Μεταφέραμε μπροστά τα οδοφράγματά μας...
Πραγματικά, πίστευα ότι μπορούσαμε να πάρουμε το Προεδρικό Μέγαρο και έτσι πολεμούσα σα να επρόκειτο για την τελευταία μάχη. Δυστυχώς, δεν τα καταφέραμε. Αλλά πολεμούσαμε συνεχώς για 7 ώρες, πίσω και μπροστά...
Ανάμεσα σε αυτούς που πολεμούσαν έβρισκες ανθρώπους από όλες τις κοινωνικές τάξεις, από μερικούς χιλιάδες αριστερούς μέχρι νεαρούς που ήταν απλά οργισμένοι, συνταξιούχους, αλλά και κατάκοπους, γερασμένους εργαζόμενους που κάποιοι ξεπερνούσαν τα 60, ανθρώπους με κοστούμια και γραβάτες κατευθείαν από τη δουλιά, "τους πάντες". Τράπεζες και πολυεθνικές καταστράφηκαν ολοσχερώς... εκατοντάδες φλεγόμενα οδοφράγματα παντού.
Καθώς προχωρούσαμε, οχυρώναμε κάθε πλευρά του δρόμου, για να μη μας επιτεθούν από πίσω... Τέσσερις άνθρωποι σκοτώθηκαν σ' αυτήν τη συγκεκριμένη μάχη... Υπάρχουν 1.200 συλληφθέντες και φήμες που κάνουν λόγο για δύο νεκρούς αστυνομικούς...».
Πρόκειται απλά για μία προσωπική μαρτυρία κάποιου ανώνυμου - όπως ο ίδιος ήθελε να παραμείνει - που πήρε μέρος στη λαϊκή εξέγερση, της 19ης και της 20ής Δεκέμβρη, που πια έχει παραμείνει στην κοινή συνείδηση της οικουμένης ως Αργεντινάσο. Μία καθολική εξέγερση, που κατόρθωσε να τρέψει σε φυγή την αποκαλούμενη «κεντροαριστερή» κυβέρνηση του Προέδρου Φερνάντο ντε λα Ρούα, αλλά και 5 συνεχόμενες κυβερνήσεις σε διάστημα λιγότερο του ενός μήνα.
Για πολλούς μήνες, τα διεθνή ΜΜΕ ψεύδονταν, προσπαθώντας να παγιώσουν παγκοσμίως, μία εικόνα, σύμφωνα με την οποία το Αργεντινάσο δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία φρενήρη διαμαρτυρία μερικών μόνο χιλιάδων συνδικαλιστών, ανέργων και αριστερών. Ναι, ήταν εκεί, στην πρωτοπορία, αλλά βασικά ήταν ο ίδιος ο αργεντινός λαός. Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι, ένας λαός κουρασμένος και οργισμένος από τα ψέματα και την αδικία, εξέφρασε την οργή και την απέχθειά του στην ανυπόληπτη πολιτική ελίτ, αψηφώντας την κατάσταση έκτακτης ανάγκης και κατεβαίνοντας στους δρόμους.
Οι γέροι με πέτρες στα χέρια να παρακινούν τους νέους να πάνε μπροστά, εκείνοι με τα κοστούμια και τις γραβάτες που έσπαζαν τις πλάκες των πεζοδρομίων και εφοδίαζαν τις πρώτες γραμμές, μαγαζάτορες που πρόσφεραν νερό και ένα μέρος να ξαποστάσουν όσοι έπαιρναν μέρος στη μάχη και να συνεχίσουν. Αυτό το αγωνιζόμενο και παθιασμένο πλήθος που τρόμαζε τα ΜΜΕ, όσο ήλπιζε ότι θα γεννηθεί ένα νέο μέλλον, μία νέα πραγματικότητα και, όπως όλες οι γέννες, έτσι και αυτή ήταν επώδυνη και αιματηρή.
Ο αγώνας αέναο παρόν
Η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει και έσπρωξε το λαό να βγει στους δρόμους αγανακτισμένος, φωνάζοντας, ήταν η απόφαση της κυβέρνησης να παγώσει τις καταθέσεις των Αργεντίνων αποταμιευτών, εξαιτίας της άρνησης του ΔΝΤ να χορηγήσει δάνεια εκ νέου, το γνωστό coralito. Ετσι φτάσαμε στις μέρες του περσινού Δεκέμβρη, όπου η αστυνομική καταστολή άγγιξε τα άκρα, αφήνοντας δεκάδες νεκρούς, εκατοντάδες φυλακισμένους και χιλιάδες τραυματίες. Ο αργεντίνικος λαός, χτυπώντας κατσαρόλες και τηγάνια, το ονομαστόcacerolazo, αρνήθηκε να δεχτεί τις επιταγές της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και απάντησε δυναμικά στην τρομοκρατία του κράτους και των πολιτικών.
Οι λόγοι που οδήγησαν στην εξέγερση ήταν και παραμένουν οι ίδιοι. Οι απάνθρωπες μεθοδεύσεις του ΔΝΤ και η πολιτική διαφθορά των πολιτικών, που οδήγησαν τελικά στην κατάρρευση της αργεντίνικης οικονομίας. Μιας οικονομίας - πρότυπο, μέχρι τότε, της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και παράδειγμα «ανάπτυξης προς μίμηση», κυρίως προς τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και όχι μόνον.
Ομως, ο αργεντίνικος λαός δεν παραιτήθηκε. Οπως και εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη, που βγήκε μαζικά στους δρόμους, συνεχίζει να αντιστέκεται μέχρι και σήμερα. Δημιουργώντας τις λαϊκές συνελεύσεις της γειτονιάς, που μετά από πολλούς δύσκολους, αλλά ελπιδοφόρους μήνες άρχισαν να συντονίζονται με το κίνημα των ανέργων, τα εργατικά συνδικάτα. Οι καταλήψεις εργοστασίων, βιομηχανιών και κάθε είδους επιχειρήσεων, που λειτουργούν πια υπό τον έλεγχο των εργατών και εργαζομένων, η ανταλλαγή προϊόντων χωρίς τη μεσολάβηση χρήματος, το πασίγνωστο πια trueque, που έχει αρχίσει να εξαπλώνεται και σε άλλες χώρες, όπως η Βολιβία και το Εκουαδόρ, είναι δείγματα αυτού του πραγματικού αγώνα και της θέλησης των Αργεντινών να πάρουν το μέλλον τους στα χέρια τους.
Κοινός αγώνας, κοινός εχθρός
Παρά την έλλειψη μαζικού και ενιαίου κινήματος έκτοτε και το ξεφούσκωμα της αντίδρασης μεγάλου τμήματος της μεσαίας τάξης, το μαζικό κίνημα δεν έχει σε καμία περίπτωση τελειώσει και μια αναφορά από το υπουργείο Εσωτερικών αναφέρει ότι 13.582 διαδηλώσεις, μέχρι αρχές Δεκέμβρη, αποκλεισμοί δρόμων και παρόμοιες πολιτικές κινητοποιήσεις για την Αργεντινή, αλλά και για να διατυπωθεί η αλληλεγγύη με άλλους λαούς, έχουν οργανωθεί μέχρι στιγμής.
Στις 19 και 20 Δεκέμβρη, ένα χρόνο ακριβώς μετά την περσινή εξέγερση, ο λαός της χώρας έδωσε και πάλι αγωνιστικό, μαχητικό «παρών» στο Μπουένος Αϊρες και 60 άλλες πόλεις της Αργεντινής με διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Παράλληλα, οι μέρες αυτές που σημάδεψαν ανεξίτηλα τη συνείδηση της οικουμένης, μετατράπηκαν σε μέρες αλληλεγγύης για τον αγώνα του λαού της Αργεντινής, αλλά και άλλων κρατών της Λατινικής Αμερικής. Σε όλη τη Λατινική Αμερική, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και στις ΗΠΑ, χιλιάδες άνθρωποι έδειξαν ότι ο αγώνας για έναν άλλο, διαφορετικό κόσμο, είναι κοινός σε όλο τον πλανήτη, όπως και ο εχθρός.

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 19 Δεκέμβρη 2004
Σελίδα 32
ΙΕΘΝΗ
ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Είναι όλοι εδώ...

Associated Press
Σπάνια πλέον γίνονται τέτοιες μαζικές διαδηλώσεις, όπως τις μέρες της εξέγερσης που συγκλόνισε την Αργεντινή. Ομως η κληρονομιά παραμένει...
Τρία χρόνια από το «Αργεντινάσο», την εξέγερση των Αργεντίνων εξαθλιωμένων και νεόπτωχων
Πρωί 19ης Δεκέμβρη 2001. Εκατοντάδες σούπερ μάρκετ βρίσκονται υπό πολιορκία σε όλη τη χώρα. Την ίδια στιγμή, στην αρχή, μερικές χιλιάδες διαδήλωναν, κυρίως οι πικετέρος - οι άνεργοι - στην κεντρική Πλάσα δε Μάγιο (πλατεία Μάη), μπροστά στο κυβερνητικό μέγαρο, στην Κάσα Ροσάδα... Μέσα σε 40 λεπτά η είδηση είχε εξαπλωθεί και περισσότεροι από 100 χιλιάδες πλημμύρισαν το κέντρο της πρωτεύουσας. Για πρώτη φορά η ιαχή «Να φύγουν όλοι!» δονεί το Μπουένος Αϊρες, με τις άδειες κατσαρόλες να κρατούν το ρυθμό, γεγονός που έμεινε γνωστό ως «κασερολάσο». Ολη η χώρα φλέγεται. Οι κατασταλτικές δυνάμεις χτυπούν ανηλεώς τους διαδηλωτές και τους εξεγερμένους. Την ίδια στιγμή τα τηλεοπτικά δίκτυα κάνουν λόγο για τους πρώτους νεκρούς στην ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας. Πρώτος απολογισμός: 7 νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες στην Πλάσα δε Μάγιο και άλλοι 26 νεκροί στις συγκρούσεις ανά τη χώρα.

Στην πόλη της Κόρδοβα, οι εργαζόμενοι στο δήμο διαδήλωναν απαιτώντας τους μισθούς τους που δεν είχαν καταβληθεί για καιρό. Η προσπάθεια καταστολής εκ μέρους της αστυνομίας προσέκρουσε σε ένα ενωμένο μέτωπο εργατών, αφού στο πλευρό τους αμέσως έσπευσαν οι εργαζόμενοι στην ηλεκτρική εταιρία («Luz y Fuerza»), οι εργαζόμενοι στις αστικές συγκοινωνίες (UTA) και οι δικαστικοί υπάλληλοι, που σαν ασπίδα τους προστάτευσαν απαντώντας στους πάνοπλους αστυνομικούς με πέτρες! Οι συγκρούσεις γενικεύτηκαν και εξελίχθηκαν σε πραγματική μάχη.
Φυσικά για τον πρόεδρο Φερνάντο ντε λα Ρούα τα περιστατικά έχουν διογκωθεί και ας ήταν απλώς... «μεμονωμένα συμβάντα». Ομως λίγο πριν τα μεσάνυχτα, κηρύσει τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, απαγορεύοντας τις διαδηλώσεις και κάνοντας έκκληση για εθνική ενότητα. Το ταγκό των εξαθλιωμένων, το «Αργεντινάσο», είχε μόλις ξεκινήσει... Εκατομμύρια Αργεντίνων βγήκαν σε όλες τις γειτονιές διαδηλώνοντας και κάνοντας τρομοκρατικό θόρυβο με τις άδειες κατσαρόλες , ενώ στην Πλάσα ντε Μάγιο η είδηση της παραίτησης του Καβάγιο, του υπουργού Οικονομικών, έγινε αποδεκτή με ενθουσιασμό και το «Να φύγουν όλοι!» ακούστηκε ακόμη πιο επιτακτικά.

Ο αέρας μύριζε μπαρούτι το επόμενο πρωινό της 20ής Δεκέμβρη. Μπορεί όλοι να οσμίζονταν ότι θα γίνει κάτι «μεγάλο», αλλά κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι αυτή θα ήταν και η μεγάλη μάχη που θα έκρινε ως ένα βαθμό την εξέγερση. Πρωί - πρωί και η ιστορική πλατεία αρχίζει να γεμίζει ξανά με διαδηλωτές. Εργαζόμενοι καταφθάνουν από τα περίχωρα του Μπουένος Αϊρες, με οποιοδήποτε πρόσφορο μέσο και ενώνονται με όσους έχουν μείνει όλη τη νύχτα. Μαζί τους ενώνονται οι εργαζόμενοι στις τράπεζες και τα γραφεία του οικονομικού κέντρου της πόλης. Οι «Μητέρες της πλατείας Μάη» - οι μάνες που ψάχνουν τους 36.000 αγνοούμενους της χούντας εδώ και 25 χρόνια - παρούσες. Ολοι αγνοούν αποφασιστικά την «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» που έχει κηρυχτεί.
11 το πρωί και η φονική καταστολή ξεκινά. Δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες, ιππικό της αστυνομίας και μηχανοκίνητες μονάδες. Με όλα τα μέσα η αστυνομία επιτίθεται στους διαδηλωτές. Οι εικόνες με έφιππους αστυνομικούς που πατούν τις «Μητέρες της πλατείας Μάη» προκαλούν φρίκη... Ούτε η χούντα δεν είχε τολμήσει! Προεδρικό διάταγμα για άμεση εκκένωση της πλατείας. Η αστυνομία κατορθώνει να ανακτήσει τον έλεγχο της πλατείας Μάη.

Είναι η στιγμή που ξεκινά ο πόλεμος. Δεκάδες χιλιάδες νέοι, φοιτητές, πικετέρος και εργαζόμενοι βγάζουν τις μπλούζες και τυλίγουν τα πρόσωπά τους. Πεζοδρόμια ξηλώνονται και απαντούν στα πυρά με καταιγισμό πετρών και πλακών. Η αστυνομία υποχωρεί. Χτίζονται οδοφράγματα παντού. Η αστυνομία απαντά πια μόνο με πραγματικά πυρά. Το αίμα των νεκρών λειτουργεί ως πυροδοτικός μηχανισμός. «Να φύγουν όλοι!»...
Δεν έφυγε κανείς

Μάχες γίνονται μέσα σε ένα πυκνό σύννεφο καπνού από τα δακρυγόνα, αλλά και τις φωτιές, οι έφιπποι αστυνομικοί τρέχουν μανιασμένα χτυπώντας και πατώντας ό,τι είναι σε θέση να δουν. Καταφθάνει το «μηχανοκίνητο τμήμα» των διαδηλωτών, οι ταχυμεταφορείς ή, απλά, τα παιδιά με τα μηχανάκια που μεταφέρουν από πίτσες μέχρι επίσημα ντοκουμέντα. Τουλάχιστον δύο πυροβολούνται εξ επαφής. Η αστυνομία εξακολουθεί να έχει το μερικό έλεγχο της πλατείας, μπροστά στην Κάσα Ροσάδα, εντούτοις δεν μπορεί να κάνει τίποτε για να ελέγξει τους εξεγερμένους, που δίνουν κανονικές πια μάχες περικύκλωσης της Κάσα Ροσάδα από όλους τους περιφερειακούς της πλατείας δρόμους. Απόγνωση καταλαμβάνει τους μηχανισμούς εξουσίας. Είναι θέμα χρόνου η κατάληψη της Κάσα Ροσάδα. Αρχίζει να βραδιάζει. 19.50 ο πρόεδρος ντε λα Ρούα παραιτείται και δραπετεύει από το κυβερνητικό μέγαρο με το προεδρικό ελικόπτερο.

Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι το Γενάρη, οι πρόεδροι έρχονταν και παρέρχονταν. Ο Εντουάρντο Ντουάλδε ήταν αυτός που κατόρθωσε να παραμείνει και να οδηγήσει τη χώρα στις εκλογές, όπου και τελικά εκλέχτηκε ο σημερινός πρόεδρος Νέστορ Κίρσνερ. Ολοι οι ανθυποψήφιοι παραιτήθηκαν και το Κοινοβούλιο τον ανακήρυξε πρόεδρο, έναν υποψήφιο του κόμματος του Περόν...
Από εκείνη τη στιγμή η Αργεντινή είναι αντιμέτωπη με το «κύμα Κ», όπως έχουν ονομάσει κάποιοι αναλυτές την πολιτική επίδραση της προεδρίας Κίρσνερ, υποστηρίζοντας ότι η «αντιιμπεριαλιστική του ρητορική» σε διεθνές επίπεδο, η εκδηλωμένη λεκτικά αντίθεσή του στο ΔΝΤ και οι στρατηγικές συμμαχίες που συνάπτει με τους υπόλοιπους ηγέτες της Λατινικής Αμερικής, αποτελούν το προπέτασμα καπνού... Η πολιτική του στο εσωτερικό της χώρας, τονίζουν, είναι κλασική περονική: Εχει εξαπολύσει μία ανηλεή βρώμικη επίθεση ενάντια στο κίνημα των πικετέρος, που επί μία δεκαετία τουλάχιστον, πριν ξεσπάσει το «Αργεντινάσο», έδινε καθημερινές μάχες και εξακολουθεί να είναι η σημαία του αγώνα. Προσπαθεί, όπως υποστηρίζουν, να προωθήσει σχέδια για την ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων ανοίγοντας «ποινικές υποθέσεις ενάντια σε στελέχη και μέλη του κινήματος».
Σε οικονομικό επίπεδο, μπορεί η «Guardian» να βλέπει τη «θαυμαστή ανάρρωση της αργεντίνικης οικονομίας χωρίς το ΔΝΤ», εντούτοις οι νόμοι, περί δημοσιονομικής ευθύνης, περί ρυθμίσεων των τραπεζών - που εντάχθηκε και στον προϋπολογισμό - και οι δύο νόμοι περί φορολογικής απάτης, είναι απολύτως ευθυγραμμισμένοι με τις επιταγές του ΔΝΤ, τη στιγμή που το χάσμα μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών διευρύνεται, έχοντας φτάσει πια στο ρεκόρ του 3.300%. Στα 36 εκατομμύρια του συνολικού πληθυσμού, τα 20 χαρακτηρίζονται φτωχοί (!) ενώ τα 10 εξαθλιωμένοι!! Το όριο της φτώχειας είναι 734 πέσος, αλλά η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών της χώρας (CGT) συμφώνησε με την κυβέρνηση για 450 πέσος ως κατώτατες αποδοχές!
Το «Αργεντινάσο» απέτυχε λοιπόν; Το «Αργεντινάσο» ήταν απόρροια της δομικής δυσλειτουργίας της διαδικασίας συσσώρευσης του κεφαλαίου. Συνθήκες που, έστω και διαφοροποιημένες μερικώς, εξακολουθούν να ισχύουν φυσικά. Το ίδιο το «Αργεντινάσο» που ουσιαστικά προετοιμαζόταν για μήνες και χρόνια, αν και οι προθέσεις του αγαστές, δηλαδή της υπεράσπισης των συμφερόντων της εργατικής τάξης, χωρίς πολιτική ηγεσία είχε πεπερασμένα όρια.
Τελικά, όλοι είναι εδώ. Εξεγερμένοι και «προύχοντες». Ομως η κληρονομιά του, όπως και των τριών προηγούμενων εξεγέρσεων* είναι πολύ σημαντική για το λαϊκό κίνημα στηνΑργεντινή.
Η ιδιόμορφη αυτή «νίκη», είναι το πιο σημαντικό παράδειγμα της δύναμης της μαζικής δράσης, για να τεθούν επιτέλους οι ουσιαστικές βάσεις για τη διαμόρφωση ενός σωστά προσανατολισμένου πολιτικού κινήματος που θα εμβαθύνει και θα συντονίσει τις αρχικά απαιτούμενες ριζικές αλλαγές.
* Το 1982 ενάντια στην κυβέρνηση μετά την καταστροφή στον πόλεμο των Φόκλαντ. Το 1988 που απέτρεψε την επιβολή πραξικοπήματος από το στρατηγό Σενέιλντεν και τέλος το 1989, όταν ανέτρεψε την κυβέρνηση Αλφονσίν.

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Απόσπασμα από άρθρο του Λένιν με τίτλο «η πολιτική απεργία και οι αγώνες στους δρόμους της Μόσχας»
που δημοσιεύτηκε στο «Προλετάρι» στις 17 Οκτώβρη 1905 (Άπαντα Λένιν, τ. 11, σ. 347-355).

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ 349

…Τήν Κυριακή, 25 τοϋ Σεπτέμβρη (8 τοϋ 'Οχτώβρη), τά γεγονό
τα παίρνουν ξάφνου απειλητική τροπή. Άπό τίς 11 ή ώρα τό
πρωί οί εργάτες άρχισαν νά συγκεντρώνονται στους δρόμους.
Τό πλήθος τραγουδά τή Μασσαλιώτιδα. Όργανώνονται επανα
στατικά συλλαλητήρια. Τσακίζουν τά τυπογραφεία πού άρνή- /
θηκαν νά απεργήσουν. Ό λαός σπάζει τους φούρνους καί τά ίγ
όπλοπωλεία: οί εργάτες έχουν ανάγκη άπό ψωμί για νά ζήσουν
καί άπό όπλα για νά παλαίψουν γιά τήν ελευθερία (ακριβώς ό-
πως λέει τό γαλλικό επαναστατικό τραγούδι). Οί κοζάκοι κατορ
θώνουν νά διαλύσουν τους διαδηλωτές μόνον ύστερα άπό πολύ
πεισματική αντίσταση. Στην Τβερσκάγια, κοντά στό σπίτι τοϋ
γενικού διοικητή, γίνεται πραγματική μάχη. Κοντά στό αρτο-
ποιείο τοϋ Φιλίπποφ συγκεντρώνονται πλήθος καλφάδες-άρτερ-
γάτες. "Οπως δήλωσε μετά ή διεύθυνση τοϋ αρτοποιείου αύτοΰ,
οί εργάτες βγήκαν είρηνικά στό δρόμο, σταματώντας τή δου
λειά σέ ένδειξη αλληλεγγύης προς όλους τους απεργούς. "Ενα
απόσπασμα κοζάκων επιτίθεται ενάντια στό πλήθος. Οι εργάτες
είσχωροϋν μέσα στό σπίτι, ανεβαίνουν στή στέγη, στή σοφίτα, .
ρίχνουν βροχή τίς πέτρες ενάντια στους στρατιώτες. Γίνεται
κανονική πολιορκία τοϋ σπιτιού. Ό στρατός πυροβολεί τους
εργάτες. Κόβεται κάθε επικοινωνία. Δυό λόχοι γρεναδιέρων κά-
νουν κυκλωτική κίνηση, διεισδύουν στό σπίτι άπό τά νώτα καί
καταλαμβάνουν τήν εχθρική θέση. Πιάστηκαν 192 καλφάδες,
άπ' αυτούς οί οχτώ είναι τραυματισμένοι- δυό εργάτες σκοτώ-
θηκαν, Άπό τήν πλευρά τής αστυνομίας καί τοϋ στρατοϋ υπάρ-
χουν τραυματίες- τραυματίστηκε θανάσιμα ένας μοίραρχος τής
χωροφυλακής.
Εννοείται δτι τά στοιχεία αυτά δέν είναι καθόλου πλήρη. Σύμφωνα μέ ιδιωτικά τηλεγραφήματα πού δημοσιεύονται σέ ορι σμένες εφημερίδες τοϋ έξωτερικοϋ, οί θηριωδίες τών κοζάκων καί τών στρατιωτών ξεπέρασαν κάθε όριο. Ή διεύθυνση τοϋ αρτοποιείου Φιλίπποφ διαμαρτύρεται ενάντια στίς εντελώς άδι-…

(απόσπασμα από τα ΙΣΤΟΡΙΚΑ της «Ελευθεροτυπίας»
«Η επανάσταση του ΄17 και ο Λένιν»).

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
Η εκδήλωση της επανάστασης
Στις
Στις 23 Φεβρουαρίου 1917 (8 Μαρτίου με το νέο ημερολόγιο), διεθνή ημέρα της εργαζόμενης γυναίκας, οργανώθηκαν στην Πετρούπολη εκδηλώσεις των εργα ζομένων με συνθήματα κατά του πολέ μου, της ακρίβειας και των σκληρών συν θηκών εργασίας. Μέχρι το βράδυ, οι αρ χικές συγκεντρώσεις μετατράπηκαν σε μαζικές μαχητικές πορείες. Ξέσπασαν αυθόρμητες απεργίες με τη συμμετοχή 128.000 εργατών. Ηταν η αρχή μιας λαϊ κής επανάστασης
Τις αμέσως επόμενες ημέρες, οι απερ γίες και οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν με αυξανόμενη συμμετοχή και ένταση. Στις 25 Φεβρουαρίου κηρύχθηκε γενική πολι τική απεργία. Στις εργατικές συνοικίες, οι απεργοί κατελάμβαναν και κατέστρε φαν τα αστυνομικά τμήματα. Στα εργο στάσια έγιναν καταλήψεις. Στη βιομηχα νία Πουτίλοφ οργανώθηκε ένοπλη επα ναστατική επιτροπή εργατών με πρωταρχικό καθήκον τη φύλαξη των εγκαταστάσεων. Την ίδια μέρα, σε σκληρές συ γκρούσεις εργατών και αστυνομίας έπε σαν οι πρώτοι νεκροί.
Η αντίδραση του καθεστώτος ήταν ά μεση. Ο τσάρος τηλεγραφούσε από το γενικό επιτελείο στο διοικητή της φρου ράς Πετρούπολης να επιβάλει την τάξη. Στις 26 Φεβρουαρίου, ο στρατός και η α στυνομία αντιμετώπισαν με καταιγισμό πυρός τις διαδηλώσεις που κατευθύνο νταν στο κέντρο της πόλης. Οι νεκροί και τραυματίες ήταν εκατοντάδες. Την ίδια όμως μέρα ένα στρατιωτικό τμήμα 600 ανδρών πέρασε στην πλευρά των διαδη-

ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ - ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΕΝΓΚΕΛΣ: ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΣΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ
"Η ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΟΥΣ ΚΡΑΥΓΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ: ΔΙΑΡΚΗΣ EΠΑΝΑΣΤΑΣΗ"
Οι εργάτες, πριν απ΄ όλα, πρέπει στο διάστημα της σύγκρουσης, κι αμέσως ύστερα από τον αγώνα, να αντιδράσουν όσο το δυνατό περισσότερο στον αστικό κατευνασμό και ν΄ αναγκάσουν τους δημοκράτες να πραγματοποιήσουν τις σημερινές τρομοκρατικές απειλές τους. Πρέπει να δουλέψουν έτσι που να μην κατασταλεί ξανά, αμέσως μετά τη νίκη, ο άμεσος επαναστατικός αναβρασμός. Αντίθετα, πρέπει να τον διατηρήσουν όσο το δυνατόν πιο πολύ. Όχι μόνο δεν πρέπει ν΄ αντιδράσουν στις λεγόμενες ακρότητες, στα παραδείγματα της λαϊκής εκδίκησης ενάντια σε μισητά πρόσωπα ή δημόσια κτίρια, με τα οποία συνδέονται μόνο μισητές αναμνήσεις, όχι μόνο πρέπει ν΄ ανέχονται αυτά τα παραδείγματα, μα πρέπει να πάρουν οι ίδιοι στα χέρια τους την καθοδήγησή τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου