ΒΙΓΚΟΤΣΚΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ 2

ΒΙΓΚΟΤΣΚΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ 2, απ το βιβλίο του Βιγκότσκι "Σκέψη και γλώσσα", σελ 261-301

http://www.scribd.com/doc/203476174/%CE%92%CE%99%CE%93%CE%9A%CE%9F%CE%A4%CE%A3%CE%9A%CE%99-%CE%95%CE%A0%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%97%CE%9C%CE%9F%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%95%CE%A3-%CE%95%CE%9D%CE%9D%CE%9F%CE%99%CE%95%CE%A3-2

ΒΙΓΚΟΤΣΚΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ 1

ΒΙΓΚΟΤΣΚΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ 1,

απ το βιβλίο "Σκέψη και γλώσσα", σελ 209-260

http://www.scribd.com/doc/202579325/%CE%92%CE%99%CE%93%CE%9A%CE%9F%CE%A4%CE%A3%CE%9A%CE%99-%CE%95%CE%A0%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%97%CE%9C%CE%9F%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%95%CE%A3-%CE%95%CE%9D%CE%9D%CE%9F%CE%99%CE%95%CE%A3-1

Προς τα μέλη της Ενωτικής Πρωτοβουλίας (συμπλήρωμα).

Προς τα μέλη της Ενωτικής Πρωτοβουλίας (συμπλήρωμα).

(Παρακαλώ προωθήστε)

Επειδή έμαθα ότι σαν αιτιολογία για την επιλογή της λύσης των εκλεκτόρων προβάλλεται ο φόβος μήπως έχουμε κάποιο φαινόμενο «εκλογής Παπανδρέου στην προεδρεία του ΠΑΣΟΚ» με όλες τις συνέπειες που αυτό είχε ή ότι θα τίθονταν υποψηφιότητες όπως του Έκτορα Νασιώκα και "θα έρχονταν κατά στίφη οι γέροντες απ τα χωριά να ψηφίσουν", νομίζω ότι η λύση απέναντι σ όλους αυτούς τους φόβους δεν είναι ο περιορισμός ή η απαγόρευση της συμμετοχής, αλλά η δημιουργία προϋποθέσεων ενεργητικής συμμετοχής των μελών μέσα σε διαδικασίες ουσιαστικής δημοκρατίας. Συγκεκριμένα, πριν την ανάδειξη του επικεφαλής έπρεπε να προηγηθούν συζητήσεις και αποφάσεις για τις δεσμεύσεις της ηγεσίας (το πλαίσιο ιδεολογικών και πολιτικών αρχών), τις διαδικασίες λογοδοσίας και ελέγχου απ τη βάση (πως, πότε, από ποιους), δημιουργία αντίβαρων στη συγκέντρωση εξουσίας (μην ξεχνάμε το δημαρχοκεντρικό θεσμικό πλαίσιο), ουσιαστική συμμετοχή της βάσης (προϋποθέσεις αναγνώρισης μέλους κ.α.), ενδιάμεσα όργανα. Αφού γίνονταν αυτά (και αφού στην πορεία απόφασής τους είχαμε ένα πρώτο δείγμα των υποψηφίων για τη στάση τους ως προς αυτά), τότε θα έπρεπε να μπει θέμα ανάδειξης του επικεφαλής. Δεν φταίει δηλαδή η μαζικότητα της συμμετοχής, αλλά οι διαδικασίες και το πόσο ουσιαστικά δημοκρατικές είναι. Επίσης, ως προς το φόβο υποψηφιότητας του Έκτορα Νασιώκα και των γερόντων που θα έρχονταν απ τα χωριά να ψηφίσουν, για μένα είναι απόλυτα καθαρό ότι δεν έπρεπε να γίνει δεκτή τέτοια υποψηφιότητα ούτε καν κατά διάνοια. Διότι ο Νασιώκας μπορεί να παραιτήθηκε (για την προσωπική του τιμιότητα δεν τίθεται καν ζήτημα από μένα), αλλά η προϊστορία του (ψήφιση μνημονίων, Καλλικράτη κλπ), αλλά κυρίως η μετέπειτα στάση του (ούτε ένα συγνώμη, καμιά συμμετοχή στους αγώνες των θυμάτων της πολιτικής που υποστήριξε, ούτε έστω μια δήλωση για όσα φρικτά συμβαίνουν, καμιά αποκάλυψη ουσιαστική για το σύστημα που υπηρέτησε κλπ), δεν του δίνουν κανένα δικαίωμα και δεν έχει θέση μια υποψηφιότητά του σε μια κίνηση, όπως αυτή για την οποία μιλάμε. Αν υπήρχε επιμονή για την υποψηφιότητά του, ασφαλώς και η μόνη λύση για όσους ήθελαν να είναι συνεπείς με όσα αναφέρονται στην κοινή διακήρυξη, έπρεπε να είναι η άμεση αποχώρηση.

26 Γενάρη 2014

Γιώργος Παπανικολάου

Η ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΚΛΟΓΗ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ, απ το βιβλίο του Χρ. Βερναρδάκη "Πολιτικά κόμματα, εκλογές και κομματικό σύστημα".

http://www.scribd.com/doc/201869265/Η-ΑΝΟΙΧΤΗ-ΕΚΛΟΓΗ-ΠΡΟΕΔΡΟΥ-ΣΤΑ-ΚΟΜΜΑΤΑ

ΒΙΓΚΟΤΣΚΙ ΒΑΘΜΙΔΕΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΕΝΝΟΙΩΝ

ΒΙΓΚΟΤΣΚΙ ΒΑΘΜΙΔΕΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΕΝΝΟΙΩΝ, απ το βιβλίο του Λεβ Βιγκότσκι "Σκέψη και γλώσσα", σελ 133-208

http://www.scribd.com/doc/202184804/%CE%92%CE%99%CE%93%CE%9A%CE%9F%CE%A4%CE%A3%CE%9A%CE%99-%CE%92%CE%91%CE%98%CE%9C%CE%99%CE%94%CE%95%CE%A3-%CE%95%CE%9E%CE%95%CE%9B%CE%99%CE%9E%CE%97%CE%A3-%CE%95%CE%9D%CE%9D%CE%9F%CE%99%CE%A9%CE%9D

Ανοιχτή επιστολή προς τα μέλη της «Ενωτικής Πρωτοβουλίας».

Ανοιχτή επιστολή προς τα μέλη της «Ενωτικής Πρωτοβουλίας».

Η νέα πατέντα που προτείνεται, δηλαδή η συμμετοχή δι … αντιπροσώπων, «που θα αποτελούνται από τα κατά τεκμήριο ενεργά στελέχη των παρατάξεων» (Ενωτική Πρωτοβουλία, «Ελευθερία, 29/12/13), δεν εξασφαλίζει «θέση και μάλιστα ισότιμη σε κάθε συμπολίτη που συμφωνεί με τη διακήρυξη» και ούτε είναι «μέτωπο με πρόγραμμα δημοκρατική συγκρότηση και λειτουργία των οργάνων, με αρχές την ανιδιοτέλεια, την ισονομία και την αξιοκρατία» (όπως αναφέρεται στην κοινή διακήρυξη).

Αν στόχος του μετώπου ήταν μόνο η ανατροπή στο Δήμο και χωρίς περαιτέρω διευκρινίσεις, τότε θα μπορούσε πιθανόν να γίνει δεκτός αυτός ο τρόπος λειτουργίας απ τα μέλη των παρατάξεων. Όταν όμως διακηρύσσεται ότι πρόκειται για «αυτόνομο δημοκρατικό αυτοδιοίκητο μέτωπο» και ότι στοχεύει να «ενθαρρύνει την συμμετοχή στο Δήμο και ν αναδειχθεί σε κύτταρο υπεράσπισης και ενδυνάμωσης της δημοκρατίας», τότε δεν μπορεί ν ακολουθούνται στις λειτουργίες της κίνησης ημι-αυτόνομες, ημι-συμμετοχικές, ημι-δημοκρατικές διαδικασίες. Είναι σαν να λέμε ολίγον έγκυος. Δεν γίνεται. Φθείρονται στα μάτια των πολιτών οι έννοιες της συμμετοχής και της δημοκρατίας, πράγμα ανεπίτρεπτο, με τεράστιες συνέπειες. Δεν μπορεί να λες συμμετοχή και να εννοείς εκπροσώπους αυτών που «θα» συμμετείχαν. Δεν μπορείς να λες δημοκρατία και να εννοείς καναλιζαρισμένους συσχετισμούς απ τις παρατάξεις. Να λες αυτονομία και οι παρατάξεις να έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.

Αυτή η πατέντα αποτελεί νέο πρότυπο για το Δήμο; Ή μήπως είναι μια από τα ίδια; Τι λέει η Τζανακούλεια λογική (που για να είμαστε δίκαιοι, συνέτειναν και άλλοι για τη διαιώνισή της) και που εκφράζεται πλήρως στην τακτική σύνταξης ψηφισμάτων: «Πραχτικά πράγματα. Να βρούμε μια λύση με συμφωνία. Μια επιτροπή. Τι να μπλέκουμε τώρα με συζητήσεις στην ολομέλεια του Δημοτικού Συμβουλίου; Τους έχεις εσύ ικανούς αυτούς να συμμετέχουν, να συζητήσουν και ν αποφασίσουν; Μια επιτροπή. Πραχτικά πράγματα…».

Δηλαδή τα σοβαρά τουλάχιστον ζητήματα θα τα λύνουμε δι εκπροσώπων κι αυτό θα το λέμε προώθηση συμμετοχής, δημοκρατία και αλλαγή προτύπου διοίκησης στο Δήμο.

Κι αν η συμμετοχή και η δημοκρατία αντιμετωπίζονται έτσι στη λειτουργία της κίνησης, τι θα πρέπει να περιμένουμε και πόσα «ημι» και «προϋποθέσεις» θα εφευρεθούν στη λειτουργία του Δήμου, όπου η κίνηση θα έχει να κάνει «με περισσότερους και πιο πονηρούς εχθρούς»; Δεν είναι λογική αυτή.

Αντί για όλες αυτές τις πρωτοτυπίες, θα μπορούσε το σώμα των μελών της κίνησης ν αποφασίζει (μόνο για ιδιαίτερα σοβαρά ζητήματα ίσως;), με πρόταση του 1/3 (ή του ¼ …) του σώματος, με αυξημένη πλειοψηφία 2/3 (ή ¾ …). Τι πιο απλό; Μέλη δε, να θεωρούνται όσοι ήταν παρόντες στις 2 τελευταίες συνελεύσεις (ή σε μια από τις 2 τελευταίες συνελεύσεις …) και η έγκυρη ψήφος των μελών να πιστοποιείται με τον έλεγχο στην έναρξη της συνέλευσης και την προμήθεια διακριτικού (π.χ. ένα κόκκινο σχήμα), που τα μέλη θα σηκώνουν όταν ψηφίζουν.

Νομίζετε πως είμαι ο μοναδικός που έχει παρόμοιες απόψεις;

Αποστόλης Καλογιάννης («Ελευθερία», 20/6/2010) (Απάντηση σε ερώτηση του δημοσιογράφου «Σε αυτό το ευρύ σχήμα που ευαγγελίζεστε ποιος άλλος πλην υμών βλέπετε ότι μπορεί να είναι επικεφαλής;»):

Ευαγγελίζομαι έναν Ανεξάρτητο Δημοκρατικό Συνδυασμό, που σαν εκλογική συμμαχία για ένα χρονικό διάστημα θα εγγράψει μέλη και με αυξημένη πλειοψηφία, για να μην καπελώσει κανένας κανέναν, θα εκλέξει τον επικεφαλής του.

Δήλωση-παρέμβαση του Αποστόλη Καλογιάννη στα ΜΜΕ, στις 30/5/2010:

Έχουμε έτοιμες τις προτάσεις μας για το πλαίσιο λειτουργίας του νέου κοινού συνδυασμού. Αφορά φυσικά και τον τρόπο ανάδειξης του υποψήφιου δημάρχου. Για μας η αναγκαία νέα πλειοψηφία δεν μπορεί να είναι προϊόν συμφωνιών κορυφής και κομματικών χρισμάτων. Η συγκρότησή της πρέπει να είναι μια βαθιά δημοκρατική διαδικασία απ τα «κάτω», γιατί τότε και μόνο τότε μπορεί να δράσει πολλαπλασιαστικά στην κοινωνία και να δημιουργήσει το αναγκαίο «ρεύμα ανατροπής».

Απ την ομιλία του Αποστόλη Καλογιάννη στην εκδήλωση της Ενωτικής Πρωτοβουλίας, στις 24/6/2010:

Για τη δημιουργία του νέου αυτού κοινού συνδυασμού, οι διαδικασίες μπορούν από τώρα να συζητηθούν δημόσια, να συμφωνηθούν και να δεσμεύουν όλους μας. Για παράδειγμα, ΜΕ ΜΕΛΗ ΠΟΥ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΑ, ΜΕ ΜΑΖΙΚΟΤΑΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΚΑΙ ΑΥΞΗΜΕΝΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ, π.χ. 2/3 για σοβαρά θέματα φυσικά, όπως για την ανάδειξη των οργάνων και επιλογή του υποψήφιου δημάρχου, καθώς και άλλα μέτρα για τη διασφάλιση της εκπροσώπησης όλων των συμμετεχόντων στο συνδυασμό.

Τολμήστε! Οι καιροί απαιτούν ανατροπές και ο καθένας να λέει ελεύθερα τη γνώμη του και ν αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Σκεφτείτε: θέλετε μια ημι-δημοκρατική, ημι-συμμετοχική, ημι-αυτόνομη κίνηση που θα κάνει (πιθανόν) την ανατροπή στο Δήμο και θα διατηρήσει άθικτο το πνεύμα του Τζανακούλη μέσα σ αυτόν; Ή τολμηρά να δώσουμε την ευκαιρία, να ωθήσουμε και να  πείσουμε τους συμπολίτες να συμμετέχουν οι ίδιοι (όχι οι εκπρόσωποί τους) και ν αποφασίζουν για τα πάντα (απ τα πιο κύρια μέχρι τα πιο δευτερεύοντα). Να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους;

Μια τέτοια πρόταση, λογικά θάπρεπε να γίνει δεκτή απ την παράταξη του κ. Σούλτη, αφού όπως είπε («Ελευθερία», 14/1/2014): «Εμείς προτείναμε στην ιδρυτική πανηγυρική ολομέλεια του συνδυασμού, που θ απευθύνεται σε κάθε συλλογικότητα και κάθε πολίτη που αποδέχεται την κοινή διακήρυξη, να εγγράφονται μέλη, τα οποία με μυστική ψηφοφορία αναδεικνύουν τον επικεφαλής».

Τολμήστε!

Γιώργος Παπανικολάου

21 Γενάρη 2014

http://politiko-kafeneio.gr/Forum/viewtopic.php?t=31319

Ανυπακοή και κοινωνική ψυχολογία

http://www.iliosporoi.net/2013-02-18-17-56-45/2013-02-18-18-03-07/601-2013-10-05-09-46-02

ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: ΑΓΟΡΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ

ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: ΑΓΟΡΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ

Αυτόφωρη διαδικασία σήμερα: εκτός ορίων του νομικού πολιτισμού.

http://www.scribd.com/doc/200725965/%CE%9A-%CE%A0%CE%91%CE%A0%CE%91%CE%94%CE%91%CE%9A%CE%97%CE%A3-%CE%91%CE%93%CE%9F%CE%A1%CE%91-%CE%94%CE%99%CE%9A%CE%91%CE%99%CE%A9%CE%9C%CE%91%CE%A4%CE%A9%CE%9D-%CE%93%CE%99%CE%91-%CE%9B%CE%99%CE%93%CE%9F%CE%A5%CE%A3

ΦΟΡΟΥΜ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ/ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ

Για την Ελληνική "Δικαιοσύνη" και τη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

http://politiko-kafeneio.gr/Forum/viewtopic.php?t=32772

Για τη βία και τη νομιμότητα.

Για τη βία και τη νομιμότητα.

«Καταδικάστε τη βία, απ όπου κι αν προέρχεται».

Η συνηθισμένη κραυγή των «πράων οπαδών της μη βίας», των συγκυβερνητών ή και παρατρεχάμενών τους, στα κανάλια της TV και στις στήλες των εφημερίδων.

Τι είναι η βία για να την καταδικάσουμε;

Βία είναι στον κόσμο των λέξεων, ό,τι είναι το μαχαίρι για τον κόσμο των πραγμάτων, των αντικειμένων. Αν το δώσεις σ έναν κακούργο, θ αφαιρέσει μια ζωή. Αν το δώσεις σ έναν χειρουργό, θα σώσει μια ζωή. Το μαχαίρι είναι δίκοπο. Έχει την κακή του, έχει και την καλή του κ-όψη.

Η λέξη βία δεν προσδιορίζει απολύτως τίποτα. Αν δεν συγκεκριμενοποιήσεις την αντικειμενική πραγματικότητα στην οποία αναφέρεται, η γενική έννοια βία, είναι σαν να μην λες τίποτε. Ποιος ασκεί τη βία, με τι μέσα, σε βάρος τίνος, σε ποιο περιβάλλον. Όχι βία γενικά λοιπόν, αλλά ανάλυση των όρων που ξεχωρίζουν τις συγκεκριμένες μορφές βίας.

Η κρίση για το αν ενεργώ σωστά ή άσχημα όταν προμηθεύομαι όπλα από έναν ληστή, δεν εξαρτάται απ τον σκοπό και τον προορισμό αυτών των όπλων; Τα θέλω για φόνο ή ληστεία ή για να υπερασπίσω τον εαυτό μου ή ν απαλλαγώ από έναν δυνάστη; Τα θέλω για άδικο και άτιμο πόλεμο ή για δίκαιο και τίμιο; Ο καθένας που δεν τάχει χαμένα, μπορεί ν απαντήσει εύκολα σ αυτά τα διλήμματα.

Φανταστείτε λοιπόν πόσο γελοίος μπορεί να είναι εκείνος που φαντάζεται ότι, επειδή χρησιμοποιεί την ίδια λέξη (βία), μπορεί να εξισώσει την λεκτική αποδοκιμασία (ή και βρισιά) ή το πέταμα του γιαουρτιού, με τη δολοφονία ενός νέου. Στην πραγματικότητα εκείνο που τους κάνει να αισιοδοξούν ότι μπορεί να το πετύχουν, είναι γιατί εκτοξεύουν το «επιχείρημά» τους μέσα απ το μαγικό κουτί, την TV τους. Μα και τα θαύματα έχουν όρια.

Και όπως σωστά επισημαίνει ο Γιώργος Φαρακλάς σε άρθρο του, αυτή η εξίσωση σημαίνει ότι εκείνος που το επιχειρεί, προσπαθεί ν ανατρέψει έναν νομικό πολιτισμό αιώνων, που διακρίνει πλημμελήματα, πταίσματα και κακουργήματα.

Στη θεωρία των δύο άκρων, ταυτίζουν δύο πολιτικούς χώρους άκρως αντίθετους, με βάση τη «βία» που ασκούν. Είναι σαν να τους ταυτίζουν με βάση το χρώμα της σημαίας τους. «Καταδικάστε», λοιπόν, «τη βία απ όπου κι αν προέρχεται». Καταδικάστε και τα μαχαίρια, ό,τι κι αν κόβουν…

«Μα η βία είναι μονοπώλιο του κράτους», τσιρίζει ο εξάσφαιρος ακρο-σύμβουλος του πρωθυπουργού.

Αλλά, ώ του θαύματος, το ίδιο το Σύνταγμα (άρθρο 120, παράγραφος 4) επιτάσσει στους πολίτες ν ασκήσουν ακόμη και βία («με όλα τα μέσα»), σε κάθε απόπειρα βίαιης κατάλυσης του συντάγματος.

Και το ισχύον δίκαιο, επιτρέπει τη χρήση βίας σε καταστάσεις άμυνας ή έκτακτης ανάγκης (άρθρα 22 και 25 του ποινικού κώδικα) (καθ. Κ. Χρυσόγονος στο άρθρο του «Η βία και η κυβερνητική προπαγάνδα»).

«Όμως πως μπορείς ν ασκήσεις βία ενάντια στη νόμιμη κυβέρνηση;», είναι το μόνιμο ρεφρέν των κυβερνητικών και παρατρεχάμενων, που σπάνια το παραλείπουν, στην εκστρατεία τους ενάντια στη βία.

Αν δηλαδή κάποιοι έχουν καταλάβει την εξουσία κοροϊδεύοντας το λαό με ψέματα, κουρελιάζοντας το Σύνταγμα, παραδίδοντας την πραγματική εξουσία σε ξένες δυνάμεις, εφαρμόζοντας πολιτικές που οδηγούν το λαό στην αυτοκτονία, μη τηρώντας τις υποχρεώσεις τους που απορρέουν απ το Σύνταγμα (π.χ. η υποχρέωση του Προέδρου της Δημοκρατίας να μεριμνά για την πιστή τήρηση του Συντάγματος και των νόμων, την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και της ακεραιότητας της χώρας, σαν ρυθμιστής του Πολιτεύματος), όταν οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου πέφτουν σαν το χαλάζι (ενώ το Σύνταγμα ορίζει ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τις εκδίδει μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης), εκμηδενίζοντας έτσι κάθε έννοια κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (σας θυμίζουν τίποτε όλα αυτά;), τότε οι Έλληνες δεν θα εφαρμόσουν το Σύνταγμα, που τους υποχρεώνει ν αντισταθούν με κάθε μέσο εναντίον των «νόμιμων» εξουσιαστών τους;

Και προσέξτε την παρατήρηση του καθηγητή Παρασκευόπουλου:

«Η υποβαθμισμένη λειτουργία ενός κοινοβουλίου, δεν θα μπορούσε να εξαγνίσει βασανιστήρια ή δίκες σε έκτακτα δικαστήρια».

Όταν δηλαδή το Σύνταγμα λέει (άρθρο 22) ότι η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται απ το κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και κάποιοι απατεώνες καταληψίες της «νόμιμης» εξουσίας, απολύουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες τους εργαζόμενους, με μόνο επιχείρημα ότι το υποσχέθηκαν στους δανειστές και στηριζόμενοι στο ότι κανείς στα TVκάναλα και γενικά τον τύπο δεν τους υπενθυμίζει ότι δεν υπάρχει τέτοια «υπόσχεση» σε κανένα προεκλογικό τους πρόγραμμα (τουλάχιστον), μήπως φαντάζονται ότι αυτό τους το «μυστικό» δεν θα φτάσει, ειδικά σήμερα, στ αυτιά των εργαζομένων και των απολυμένων κι από κει στη μνήμη τους και στο θυμικό τους, έστω και με μια καθυστέρηση; Κι αυτό που θ ακολουθήσει θα το πουν «βία» ενάντια σε «νόμιμη» κυβέρνηση; Αυτοί που φαντάζονται μια τόσο «φτωχή» περιγραφή του μέλλοντος, ξεχνούν πόσο πλούσια είναι η ελληνική γλώσσα και πόσο δυναμική χρήση της μπορούν να κάνουν οι έλληνες, όταν κατανοήσουν την πραγματικότητα.

12 Γενάρη 2014

Γιώργος Παπανικολάου

Για περαιτέρω μελέτη του θέματος:

ΛΕΝΙΝ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΟΥΞΕΝΜΠΟΥΡΓΚ: ΣΥΝΤΑΓΜΑ-ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ-ΒΙΑ

ΛΕΝΙΝ 3 ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑ Ή 3 ΤΡΟΠΟΙ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ, τ. 10, σελ. 334-336

http://www.scribd.com/doc/195080917/%CE%9B%CE%95%CE%9D%CE%99%CE%9D-3-%CE%A3%CE%A5%CE%9D%CE%A4%CE%91%CE%93%CE%9C%CE%91%CE%A4%CE%91-%CE%89-3-%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%99-%CE%9A%CE%A1%CE%91%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%97%CE%A3-%CE%A3%CE%A5%CE%93%CE%9A%CE%A1%CE%9F%CE%A4%CE%97%CE%A3%CE%97%CE%A3

Λένιν: Για το Σύνταγμα.

Η απολυταρχία, η συνταγματική μοναρχία και η δημοκρατία, είναι διάφορες μορφές της ταξικής πάλης.
Το σύνταγμα είναι ένας νέος στίβος, μια νέα μορφή ταξικής πάλης.
Κάθε μια απ αυτές τις μορφές περνάει από διάφορα στάδια ανάπτυξης του ταξικού της περιεχομένου.
Το πέρασμα από τη μια μορφή στην άλλη, δεν καταργεί καθόλου (αυτό καθεαυτό) την κυριαρχία των προηγούμενων εκμεταλλευτριών τάξεων και με το νέο περικάλυμμα.
Η ουσία του συντάγματος βρίσκεται στο ότι οι βασικοί νόμοι του κράτους γενικά και οι νόμοι που αφορούν το εκλογικό δικαίωμα για τα αντιπροσωπευτικά σώματα, τις αρμοδιότητές τους κ.α., εκφράζουν τον πραγματικό συσχετισμό των δυνάμεων στην ταξική πάλη.
Το σύνταγμα είναι πλασματικό όταν ο νόμος και η πραγματικότητα βρίσκονται σε διάσταση. Δεν είναι πλασματικό, όταν βρίσκονται σε αρμονία.
Το σύνταγμα μπορεί να είναι μαυροεκατονταρχίτικο, τσιφλικάδικο, αντιδραστικό και ταυτόχρονα να είναι λιγότερο πλασματικό από κάποιο άλλο «φιλελεύθερο» σύνταγμα.
Τα αντιπροσωπευτικά σώματα, ακόμη και τα πιο προοδευτικά, είναι καταδικασμένα να παραμένουν χάρτινα, όσο οι τάξεις που αντιπροσωπεύονται σ αυτά, δεν διαθέτουν πραγματική κρατική εξουσία.
Μήπως με το σύνταγμα ζει κανείς «πιο ελεύθερα» και για τον «εργαζόμενο λαό» η ζωή είναι ευκολότερη απ ότι χωρίς σύνταγμα; Έτσι σκέφτονται μονάχα οι αγοραίοι δημοκράτες.

Λένιν, τ. 17, σελ 353-354.

ΛΕΝΙΝ ΠΩΣ ΟΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΠΩΣ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΚΑΝΕ ΤΟΝ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ, τ.17, σελ 347-361.

http://www.scribd.com/doc/195051914/%CE%9B%CE%95%CE%9D%CE%99%CE%9D-%CE%A0%CE%A9%CE%A3-%CE%9F%CE%99-%CE%A3%CE%9F%CE%A3%CE%99%CE%91%CE%9B%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%95%CE%A3-%CE%95%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%91%CE%A4%CE%95%CE%A3-%CE%9A%CE%91%CE%9D%CE%9F%CE%A5%CE%9D-%CE%A4%CE%9F%CE%9D-%CE%91%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%9F%CE%93%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%9F-%CE%A4%CE%97%CE%A3-%CE%95%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%91%CE%A3%CE%97%CE%A3

Λένιν: Τι είναι το σύνταγμα;
Ένα χαρτί, πάνω στο οποίο έχουν γραφτεί τα δικαιώματα του λαού. Που βρίσκεται η εγγύηση για πραγματική αναγνώριση αυτών των δικαιωμάτων; Στη δύναμη εκείνων των τάξεων του λαού που απέκτησαν επίγνωση αυτών των δικαιωμάτων και μπόρεσαν να τα κερδίσουν.

Λένιν, τ. 12, σελ 54, απ το άρθρο «Ανάμεσα σε δύο μάχες».

Το πεδίο της αστικής νομιμότητας, του κοινοβουλευτισμού, είναι όχι μόνο πεδίο κυριαρχίας της αστικής τάξης, μα και πεδίο μάχης, που διασταυρώνονται οι ανταγωνισμοί μεταξύ προλεταριάτου και αστών.
Η πρακτική πείρα αποδεικνύει ολοφάνερα πως, όταν οι κυρίαρχες τάξεις πεισθούν ότι οι βουλευτές μας δεν υποστηρίζονται από πλατιές λαϊκές μάζες, έτοιμες να δράσουν όταν χρειαστεί, ότι οι επαναστατικές κεφαλές και οι επαναστατικές γλώσσες δεν είναι ικανές ή δεν θεωρούν καλό να βάλουν σε κίνηση μόλις χρειαστεί τις επαναστατικές γροθιές, τότε και ο ίδιος ο κοινοβουλευτισμός και όλη η περίφημη νομιμότητα, θα εξαφανιστούν αργά ή γρήγορα, σαν βάση του πολιτικού αγώνα.
Η σοσιαλδημοκρατία αναθεώρησε την παλιά πίστη στη βίαιη επανάσταση, σαν τη μοναδική μέθοδο της ταξικής πάλης, σαν το μέσο που θα μπορούσε να εφαρμοστεί ανά πάσα στιγμή, για να εγκαθιδρυθεί το σοσιαλιστικό καθεστώς.
Σήμερα επικρατεί η αντίληψη ότι η κατάληψη της εξουσίας απ την εργατική τάξη θα πραγματοποιηθεί ύστερα από μια λίγο-πολύ μακρόχρονη περίοδο κανονικής και καθημερινής κοινωνικής πάλης, στην οποία η προσπάθεια για τον προοδευτικό εκδημοκρατισμό του κράτους και του κοινοβουλευτισμού είναι ένα μέσο εξαιρετικά αποτελεσματικό, για την ιδεολογική και ως ένα σημείο και την υλική εξύψωση, της εργατικής τάξης.
Η βία είναι και μένει το ύστατο μέσο της εργατικής τάξης, ο υπέρτατος νόμος της πάλης των τάξεων, άλλοτε λανθάνων, άλλοτε εμφανής.
Η βία στις σημερινές περιστάσεις, είναι δίχως άλλο, δίκοπο μαχαίρι και δυσκολομεταχείριστο. Πιστεύω ότι το προλεταριάτο δεν θα καταφύγει σ αυτό το μέσο, παρά τότε μόνο, όταν αυτό θα είναι η μόνη διέξοδος που θα του απομένει, με την απαραίτητη πάντα προϋπόθεση, ότι η πολιτική κατάσταση και ο συσχετισμός των δυνάμεων εξασφαλίζουν λγότερο ή περισσότερο την πιθανότητα της επιτυχίας.

Ρόζα Λούξενμπουργκ, Βία και νομιμότητα

Η άποψη του Ένγκελς για τη βία και τη νομιμότητα:
(απ την εισαγωγή στο «Ταξικοί αγώνες στη Γαλλία»)

http://www.scribd.com/doc/184744201/%CE%97-%CE%AC%CF%80%CE%BF%CF%88%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%88%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B7-%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1




Η άποψη του Λένιν για τη βία και τη νομιμότητα:
(τομ 20 (Πέμπτη έκδοση), σελ. 16-17)

http://www.scribd.com/doc/184744367/%CE%97-%CE%AC%CF%80%CE%BF%CF%88%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%9B%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BD-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B7-%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1



ΛΟΥΞΕΝΜΠΟΥΡΓΚ: ΒΙΑ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ

http://www.scribd.com/doc/184745809/%CE%9B%CE%9F%CE%A5%CE%9E%CE%95%CE%9D%CE%9C%CE%A0%CE%9F%CE%A5%CE%A1%CE%93%CE%9A-%CE%92%CE%99%CE%91-%CE%9A%CE%91%CE%99-%CE%9D%CE%9F%CE%9C%CE%99%CE%9C%CE%9F%CE%A4%CE%97%CE%A4%CE%91

ΛΕΝΙΝ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΤΕ ΠΡΩΤΟΙ, ο Λένιν για την παραβίαση της νομιμότητας απ την αστική τάξη, τ. 26, σελ 100

http://www.scribd.com/doc/193718633/%CE%9B%CE%95%CE%9D%CE%99%CE%9D-%CE%A0%CE%A5%CE%A1%CE%9F%CE%92%CE%9F%CE%9B%CE%97%CE%A3%CE%A4%CE%95-%CE%A0%CE%A1%CE%A9%CE%A4%CE%9F%CE%99

ΛΕΝΙΝ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ, τ.26, σελ 333

http://www.scribd.com/doc/193723161/%CE%9B%CE%95%CE%9D%CE%99%CE%9D-%CE%9D%CE%9F%CE%9C%CE%99%CE%9C%CE%9F%CE%A4%CE%97%CE%A4%CE%91-%CE%9A%CE%91%CE%99-%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%91%CE%9D%CE%9F%CE%9C%CE%99%CE%91

ΛΕΝΙΝ-ΛΟΥΞΕΝΜΠΟΥΡΓΚ: ΣΥΝΤΑΓΜΑ-ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ-ΒΙΑ

http://politiko-kafeneio.gr/Forum/viewtopic.php?t=32690

ΒΙΑ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ: ΕΝΓΚΕΛΣ - ΛΕΝΙΝ- ΛΟΥΞΕΝΜΠΟΥΡΓΚ

http://politiko-kafeneio.gr/Forum/viewtopic.php?t=32503

http://politikofilosofikesanazitiseis.blogspot.gr/

Η επίδραση του διαδικτύου στα κοινωνικά κινήματα, Το κίνημα των Ζαπατίστας.

Το κίνημα των Ζαπατίστας.

Το βράδυ της παραμονής της πρωτοχρονιάς του 1994, καθώς οι πολιτικοί του Μεξικό γιόρταζαν τη θέσπιση της Συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου της Β. Αμερικής (NAFTA) και την είσοδο της χώρας στον ανεπτυγμένο κόσμο, ένας γηγενής στρατός αναδύθηκε απ τη ζούγκλα Lacandon και κατέλαβε τα δημοτικά γραφεία και τα αστυνομικά τμήματα 4 πόλεων στην περιοχή Chiapas.

Το κείμενο της δήλωσής τους σε λίγες ώρες εμφανίστηκε στις οθόνες των υπολογιστών σ όλο τον κόσμο. η εβδομαδιαία εφημερίδα La Jornada , μετέφρασε το κείμενο σε πολλές γλώσσες και το ανάρτησε στην ιστοσελίδα της, απ όπου το πήραν στα χέρια τους ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι και ακτιβιστές σ όλο τον κόσμο.

Ενώ η κυβέρνηση του Μεξικό διατηρούσε τον έλεγχο των media στη χώρα, το κρατικό μονοπώλιο στην ενημέρωση έσπασε για πρώτη φορά, μιας και η αμεσότητα των δράσεων του EZNL δεν γινόταν να περάσει απαρατήρητη. Σε γενικό πλαίσιο, η επικοινωνιακή στρατηγική των Ζαπατίστας περιελάμβανε μια σειρά πράξεων που τους εξασφάλιζε άμεση εθνική και διεθνή προσοχή.

Αξιοσημείωτη ήταν η τακτική της πρόσκλησης διάσημων προσωπικοτήτων απ το χώρο της πολιτικής, της διανόησης και του θεάματος. Ανάμεσα σ αυτούς που επισκέφτηκαν την Chiapas ήταν ο γνωστός σκηνοθέτης Oliver Stone και η χήρα του Francois Mitterand, Danielle.

Ο αγώνας των Ζαπατίστας ενέπνευσε ένα διευρυμένο και ποικιλόμορφο δίκτυο ριζοσπαστικών επικοινωνιακών μέσων, που τους επέτρεπε την άμεση επαφή με την κοινωνία των πολιτών, η οποία κινητοποιήθηκε απαντώντας στην έκκληση του EZNL για τη συμμετοχή των πολιτών στο σκοπό του.

Ο τρόπος που οι Ζαπατίστας αντιλαμβάνονται το διάλογο, εντός και εκτός του διαδικτύου, σαν όχημα πολιτικής δράσης, σχετίζονταν άμεσα με την πεποίθησή τους ότι η δημόσια σφαίρα αποτελεί μια αρένα διαλεκτικής πρακτικής. Αυτό οδήγησε στη θεώρηση του κινήματος των Ζαπατίστας σαν ένα γενικό πλαίσιο κοινωνικής δράσης, στο οποίο μπορούν να συμμετέχουν πολλές κοινωνικές ομάδες, εντός και εκτός γεωγραφικών συνόρων.

Η πραγμάτωση αυτών των αντιλήψεων, κατέστησε το κίνημα των Ζαπατίστας ένα δίκτυο δικτύων, όπου ο κάθε κόμβος έπαιρνε μέρος στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων και αλληλεπιδρούσε με τους υπόλοιπους κόμβους, μέσω διαδικτυακών διαύλων επικοινωνίας, όπου οι μεταδιδόμενες πληροφορίες, μεταφράζονταν σε τακτά χρονικά διαστήματα, κάνοντάς τες προσβάσιμες σ όλο τον κόσμο.

Τα κυριότερα εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν ήταν μερικές ευμεγέθεις λίστες διευθύνσεων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και διαδικτυακά ειδησεογραφικά groups, όπου διακινούνταν και συζητιούνταν ειδήσεις που είτε διαστρεβλώνονταν, είτε δεν προβάλλονταν ποτέ απ τα εθνικά και επίσημα media.

Επιστολές διαμαρτυρίας από νομπελίστες, καλλιτέχνες και κοινοβουλευτικά μέλη κυβερνήσεων, δημοσιεύονταν καθημερινά απ την La Jornada.

Όταν πραγματοποιήθηκαν στρατιωτικές αποστολές στην Chiapas, η διεθνής και τοπική αντίδραση ήταν πρωτοφανής. Συγκεντρώσεις σε πλατείες αστικών κέντρων και καταλήψεις πρεσβειών. Η κατακραυγή ήταν τόσο έντονη, που η κυβέρνηση δεν μπορούσε παρά να συμμορφωθεί.

Περίληψη για το κίνημα των Ζαπατίστας, απ τη Διπλωματική Εργασία του Κουντούπη Ηλία «Η επίδραση του διαδικτύου στα κοινωνικά κινήματα», σελίδες 56-61.

Η επίδραση του διαδικτύου στα κοινωνικά κινήματα,

Διπλωματική Εργασία Κουντούπη Ηλία

http://digilib.lib.unipi.gr/dspace/bitstream/unipi/3362/1/Kountoupis.pdf

ΛΕΝΙΝ-ΛΟΥΞΕΝΜΠΟΥΡΓΚ: ΣΥΝΤΑΓΜΑ-ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ-ΒΙΑ

Λένιν: Για το Σύνταγμα.

Η απολυταρχία, η συνταγματική μοναρχία και η δημοκρατία, είναι διάφορες μορφές της ταξικής πάλης.
Το σύνταγμα είναι ένας νέος στίβος, μια νέα μορφή ταξικής πάλης.
Κάθε μια απ αυτές τις μορφές περνάει από διάφορα στάδια ανάπτυξης του ταξικού της περιεχομένου.
Το πέρασμα από τη μια μορφή στην άλλη, δεν καταργεί καθόλου (αυτό καθεαυτό) την κυριαρχία των προηγούμενων εκμεταλλευτριών τάξεων και με το νέο περικάλυμμα.
Η ουσία του συντάγματος βρίσκεται στο ότι οι βασικοί νόμοι του κράτους γενικά και οι νόμοι που αφορούν το εκλογικό δικαίωμα για τα αντιπροσωπευτικά σώματα, τις αρμοδιότητές τους κ.α., εκφράζουν τον πραγματικό συσχετισμό των δυνάμεων στην ταξική πάλη.
Το σύνταγμα είναι πλασματικό όταν ο νόμος και η πραγματικότητα βρίσκονται σε διάσταση. Δεν είναι πλασματικό, όταν βρίσκονται σε αρμονία.
Το σύνταγμα μπορεί να είναι μαυροεκατονταρχίτικο, τσιφλικάδικο, αντιδραστικό και ταυτόχρονα να είναι λιγότερο πλασματικό από κάποιο άλλο «φιλελεύθερο» σύνταγμα.
Τα αντιπροσωπευτικά σώματα, ακόμη και τα πιο προοδευτικά, είναι καταδικασμένα να παραμένουν χάρτινα, όσο οι τάξεις που αντιπροσωπεύονται σ αυτά, δεν διαθέτουν πραγματική κρατική εξουσία.
Μήπως με το σύνταγμα ζει κανείς «πιο ελεύθερα» και για τον «εργαζόμενο λαό» η ζωή είναι ευκολότερη απ ότι χωρίς σύνταγμα; Έτσι σκέφτονται μονάχα οι αγοραίοι δημοκράτες.

Λένιν, τ. 17, σελ 353-354.

ΛΕΝΙΝ ΠΩΣ ΟΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΠΩΣ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΚΑΝΕ ΤΟΝ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ, τ.17, σελ 347-361.

http://www.scribd.com/doc/195051914/%CE%9B%CE%95%CE%9D%CE%99%CE%9D-%CE%A0%CE%A9%CE%A3-%CE%9F%CE%99-%CE%A3%CE%9F%CE%A3%CE%99%CE%91%CE%9B%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%95%CE%A3-%CE%95%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%91%CE%A4%CE%95%CE%A3-%CE%9A%CE%91%CE%9D%CE%9F%CE%A5%CE%9D-%CE%A4%CE%9F%CE%9D-%CE%91%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%9F%CE%93%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%9F-%CE%A4%CE%97%CE%A3-%CE%95%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%91%CE%A3%CE%97%CE%A3

Λένιν: Τι είναι το σύνταγμα;
Ένα χαρτί, πάνω στο οποίο έχουν γραφτεί τα δικαιώματα του λαού. Που βρίσκεται η εγγύηση για πραγματική αναγνώριση αυτών των δικαιωμάτων; Στη δύναμη εκείνων των τάξεων του λαού που απέκτησαν επίγνωση αυτών των δικαιωμάτων και μπόρεσαν να τα κερδίσουν.

Λένιν, τ. 12, σελ 54, απ το άρθρο «Ανάμεσα σε δύο μάχες».




Το πεδίο της αστικής νομιμότητας, του κοινοβουλευτισμού, είναι όχι μόνο πεδίο κυριαρχίας της αστικής τάξης, μα και πεδίο μάχης, που διασταυρώνονται οι ανταγωνισμοί μεταξύ προλεταριάτου και αστών.
Η πρακτική πείρα αποδεικνύει ολοφάνερα πως, όταν οι κυρίαρχες τάξεις πεισθούν ότι οι βουλευτές μας δεν υποστηρίζονται από πλατιές λαϊκές μάζες, έτοιμες να δράσουν όταν χρειαστεί, ότι οι επαναστατικές κεφαλές και οι επαναστατικές γλώσσες δεν είναι ικανές ή δεν θεωρούν καλό να βάλουν σε κίνηση μόλις χρειαστεί τις επαναστατικές γροθιές, τότε και ο ίδιος ο κοινοβουλευτισμός και όλη η περίφημη νομιμότητα, θα εξαφανιστούν αργά ή γρήγορα, σαν βάση του πολιτικού αγώνα.
Η σοσιαλδημοκρατία αναθεώρησε την παλιά πίστη στη βίαιη επανάσταση, σαν τη μοναδική μέθοδο της ταξικής πάλης, σαν το μέσο που θα μπορούσε να εφαρμοστεί ανά πάσα στιγμή, για να εγκαθιδρυθεί το σοσιαλιστικό καθεστώς.
Σήμερα επικρατεί η αντίληψη ότι η κατάληψη της εξουσίας απ την εργατική τάξη θα πραγματοποιηθεί ύστερα από μια λίγο-πολύ μακρόχρονη περίοδο κανονικής και καθημερινής κοινωνικής πάλης, στην οποία η προσπάθεια για τον προοδευτικό εκδημοκρατισμό του κράτους και του κοινοβουλευτισμού είναι ένα μέσο εξαιρετικά αποτελεσματικό, για την ιδεολογική και ως ένα σημείο και την υλική εξύψωση, της εργατικής τάξης.
Η βία είναι και μένει το ύστατο μέσο της εργατικής τάξης, ο υπέρτατος νόμος της πάλης των τάξεων, άλλοτε λανθάνων, άλλοτε εμφανής.
Η βία στις σημερινές περιστάσεις, είναι δίχως άλλο, δίκοπο μαχαίρι και δυσκολομεταχείριστο. Πιστεύω ότι το προλεταριάτο δεν θα καταφύγει σ αυτό το μέσο, παρά τότε μόνο, όταν αυτό θα είναι η μόνη διέξοδος που θα του απομένει, με την απαραίτητη πάντα προϋπόθεση, ότι η πολιτική κατάσταση και ο συσχετισμός των δυνάμεων εξασφαλίζουν λγότερο ή περισσότερο την πιθανότητα της επιτυχίας.

Ρόζα Λούξενμπουργκ, Βία και νομιμότητα

ΛΕΝΙΝ ΓΙΑ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΙΚΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

ΛΕΝΙΝ ΓΙΑ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΙΚΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ, εισήγηση στο 2ο συνέδριο της 3ης Διεθνούς,  τ. 41, σελ 241-247

και απ τον πρόλογο του "Κεφαλαίου" (Μαρξ).

http://www.scribd.com/doc/197858142/%CE%9B%CE%95%CE%9D%CE%99%CE%9D-%CE%93%CE%99%CE%91-%CE%A4%CE%9F-%CE%95%CE%98%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%9F-%CE%9A%CE%91%CE%99-%CE%A4%CE%9F-%CE%91%CE%A0%CE%9F%CE%99%CE%9A%CE%99%CE%91%CE%9A%CE%9F-%CE%96%CE%97%CE%A4%CE%97%CE%9C%CE%91

Μαρξ GRUNDRISSE, περιστασιακή κίνηση και νόμος, εξίσου ουσιαστικά

Μαρξ, GRUNDRISSE, τ. ΙΙΙ, σελ 720:

«Άλλο πράγμα είναι να παρουσιάσει κανείς την πραγματική διαδικασία, όπου και τα δύο – αυτό που ονομάζει περιστασιακή κίνηση, που όμως είναι το μόνιμο και πραγματικό και ο νόμος του, η μέση σχέση – και τα δυο εμφανίζονται σαν εξίσου ουσιαστικά.