ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ: Για τη βία και τη νομιμότητα.

Για τη βία και τη νομιμότητα.

«Καταδικάστε τη βία, απ όπου κι αν προέρχεται».

Η συνηθισμένη κραυγή των «πράων οπαδών της μη βίας», των συγκυβερνητών ή και παρατρεχάμενών τους, στα κανάλια της TV και στις στήλες των εφημερίδων.

Τι είναι η βία για να την καταδικάσουμε;

Βία είναι στον κόσμο των λέξεων, ό,τι είναι το μαχαίρι για τον κόσμο των πραγμάτων, των αντικειμένων. Αν το δώσεις σ έναν κακούργο, θ αφαιρέσει μια ζωή. Αν το δώσεις σ έναν χειρουργό, θα σώσει μια ζωή. Το μαχαίρι είναι δίκοπο. Έχει την κακή του, έχει και την καλή του κ-όψη.

Η λέξη βία δεν προσδιορίζει απολύτως τίποτα. Αν δεν συγκεκριμενοποιήσεις την αντικειμενική πραγματικότητα στην οποία αναφέρεται, η γενική έννοια βία, είναι σαν να μην λες τίποτε. Ποιος ασκεί τη βία, με τι μέσα, σε βάρος τίνος, σε ποιο περιβάλλον. Όχι βία γενικά λοιπόν, αλλά ανάλυση των όρων που ξεχωρίζουν τις συγκεκριμένες μορφές βίας.

Η κρίση για το αν ενεργώ σωστά ή άσχημα όταν προμηθεύομαι όπλα από έναν ληστή, δεν εξαρτάται απ τον σκοπό και τον προορισμό αυτών των όπλων; Τα θέλω για φόνο ή ληστεία ή για να υπερασπίσω τον εαυτό μου ή ν απαλλαγώ από έναν δυνάστη; Τα θέλω για άδικο και άτιμο πόλεμο ή για δίκαιο και τίμιο; Ο καθένας που δεν τάχει χαμένα, μπορεί ν απαντήσει εύκολα σ αυτά τα διλήμματα.

Φανταστείτε λοιπόν πόσο γελοίος μπορεί να είναι εκείνος που φαντάζεται ότι, επειδή χρησιμοποιεί την ίδια λέξη (βία), μπορεί να εξισώσει την λεκτική αποδοκιμασία (ή και βρισιά) ή το πέταμα του γιαουρτιού, με τη δολοφονία ενός νέου. Στην πραγματικότητα εκείνο που τους κάνει να αισιοδοξούν ότι μπορεί να το πετύχουν, είναι γιατί εκτοξεύουν το «επιχείρημά» τους μέσα απ το μαγικό κουτί, την TV τους. Μα και τα θαύματα έχουν όρια.

Και όπως σωστά επισημαίνει ο Γιώργος Φαρακλάς σε άρθρο του, αυτή η εξίσωση σημαίνει ότι εκείνος που το επιχειρεί, προσπαθεί ν ανατρέψει έναν νομικό πολιτισμό αιώνων, που διακρίνει πλημμελήματα, πταίσματα και κακουργήματα.

Στη θεωρία των δύο άκρων, ταυτίζουν δύο πολιτικούς χώρους άκρως αντίθετους, με βάση τη «βία» που ασκούν. Είναι σαν να τους ταυτίζουν με βάση το χρώμα της σημαίας τους. «Καταδικάστε», λοιπόν, «τη βία απ όπου κι αν προέρχεται». Καταδικάστε και τα μαχαίρια, ό,τι κι αν κόβουν…

«Μα η βία είναι μονοπώλιο του κράτους», τσιρίζει ο εξάσφαιρος ακρο-σύμβουλος του πρωθυπουργού.

Αλλά, ώ του θαύματος, το ίδιο το Σύνταγμα (άρθρο 120, παράγραφος 4) επιτάσσει στους πολίτες ν ασκήσουν ακόμη και βία («με όλα τα μέσα»), σε κάθε απόπειρα βίαιης κατάλυσης του συντάγματος.

Και το ισχύον δίκαιο, επιτρέπει τη χρήση βίας σε καταστάσεις άμυνας ή έκτακτης ανάγκης (άρθρα 22 και 25 του ποινικού κώδικα) (καθ. Κ. Χρυσόγονος στο άρθρο του «Η βία και η κυβερνητική προπαγάνδα»).

«Όμως πως μπορείς ν ασκήσεις βία ενάντια στη νόμιμη κυβέρνηση;», είναι το μόνιμο ρεφρέν των κυβερνητικών και παρατρεχάμενων, που σπάνια το παραλείπουν, στην εκστρατεία τους ενάντια στη βία.

Αν δηλαδή κάποιοι έχουν καταλάβει την εξουσία κοροϊδεύοντας το λαό με ψέματα, κουρελιάζοντας το Σύνταγμα, παραδίδοντας την πραγματική εξουσία σε ξένες δυνάμεις, εφαρμόζοντας πολιτικές που οδηγούν το λαό στην αυτοκτονία, μη τηρώντας τις υποχρεώσεις τους που απορρέουν απ το Σύνταγμα (π.χ. η υποχρέωση του Προέδρου της Δημοκρατίας να μεριμνά για την πιστή τήρηση του Συντάγματος και των νόμων, την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και της ακεραιότητας της χώρας, σαν ρυθμιστής του Πολιτεύματος), όταν οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου πέφτουν σαν το χαλάζι (ενώ το Σύνταγμα ορίζει ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τις εκδίδει μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης), εκμηδενίζοντας έτσι κάθε έννοια κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (σας θυμίζουν τίποτε όλα αυτά;), τότε οι Έλληνες δεν θα εφαρμόσουν το Σύνταγμα, που τους υποχρεώνει ν αντισταθούν με κάθε μέσο εναντίον των «νόμιμων» εξουσιαστών τους;

Και προσέξτε την παρατήρηση του καθηγητή Παρασκευόπουλου:

«Η υποβαθμισμένη λειτουργία ενός κοινοβουλίου, δεν θα μπορούσε να εξαγνίσει βασανιστήρια ή δίκες σε έκτακτα δικαστήρια».

Όταν δηλαδή το Σύνταγμα λέει (άρθρο 22) ότι η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται απ το κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και κάποιοι απατεώνες καταληψίες της «νόμιμης» εξουσίας, απολύουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες τους εργαζόμενους, με μόνο επιχείρημα ότι το υποσχέθηκαν στους δανειστές και στηριζόμενοι στο ότι κανείς στα TVκάναλα και γενικά τον τύπο δεν τους υπενθυμίζει ότι δεν υπάρχει τέτοια «υπόσχεση» σε κανένα προεκλογικό τους πρόγραμμα (τουλάχιστον), μήπως φαντάζονται ότι αυτό τους το «μυστικό» δεν θα φτάσει, ειδικά σήμερα, στ αυτιά των εργαζομένων και των απολυμένων κι από κει στη μνήμη τους και στο θυμικό τους, έστω και με μια καθυστέρηση; Κι αυτό που θ ακολουθήσει θα το πουν «βία» ενάντια σε «νόμιμη» κυβέρνηση; Αυτοί που φαντάζονται μια τόσο «φτωχή» περιγραφή του μέλλοντος, ξεχνούν πόσο πλούσια είναι η ελληνική γλώσσα και πόσο δυναμική χρήση της μπορούν να κάνουν οι έλληνες, όταν κατανοήσουν την πραγματικότητα.

12 Γενάρη 2014

Γιώργος Παπανικολάου

Για περαιτέρω μελέτη του θέματος:

ΛΕΝΙΝ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΟΥΞΕΝΜΠΟΥΡΓΚ: ΣΥΝΤΑΓΜΑ-ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ-ΒΙΑ

ΛΕΝΙΝ 3 ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑ Ή 3 ΤΡΟΠΟΙ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ, τ. 10, σελ. 334-336

http://www.scribd.com/doc/195080917/%CE%9B%CE%95%CE%9D%CE%99%CE%9D-3-%CE%A3%CE%A5%CE%9D%CE%A4%CE%91%CE%93%CE%9C%CE%91%CE%A4%CE%91-%CE%89-3-%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%99-%CE%9A%CE%A1%CE%91%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%97%CE%A3-%CE%A3%CE%A5%CE%93%CE%9A%CE%A1%CE%9F%CE%A4%CE%97%CE%A3%CE%97%CE%A3

Λένιν: Για το Σύνταγμα.

Η απολυταρχία, η συνταγματική μοναρχία και η δημοκρατία, είναι διάφορες μορφές της ταξικής πάλης.
Το σύνταγμα είναι ένας νέος στίβος, μια νέα μορφή ταξικής πάλης.
Κάθε μια απ αυτές τις μορφές περνάει από διάφορα στάδια ανάπτυξης του ταξικού της περιεχομένου.
Το πέρασμα από τη μια μορφή στην άλλη, δεν καταργεί καθόλου (αυτό καθεαυτό) την κυριαρχία των προηγούμενων εκμεταλλευτριών τάξεων και με το νέο περικάλυμμα.
Η ουσία του συντάγματος βρίσκεται στο ότι οι βασικοί νόμοι του κράτους γενικά και οι νόμοι που αφορούν το εκλογικό δικαίωμα για τα αντιπροσωπευτικά σώματα, τις αρμοδιότητές τους κ.α., εκφράζουν τον πραγματικό συσχετισμό των δυνάμεων στην ταξική πάλη.
Το σύνταγμα είναι πλασματικό όταν ο νόμος και η πραγματικότητα βρίσκονται σε διάσταση. Δεν είναι πλασματικό, όταν βρίσκονται σε αρμονία.
Το σύνταγμα μπορεί να είναι μαυροεκατονταρχίτικο, τσιφλικάδικο, αντιδραστικό και ταυτόχρονα να είναι λιγότερο πλασματικό από κάποιο άλλο «φιλελεύθερο» σύνταγμα.
Τα αντιπροσωπευτικά σώματα, ακόμη και τα πιο προοδευτικά, είναι καταδικασμένα να παραμένουν χάρτινα, όσο οι τάξεις που αντιπροσωπεύονται σ αυτά, δεν διαθέτουν πραγματική κρατική εξουσία.
Μήπως με το σύνταγμα ζει κανείς «πιο ελεύθερα» και για τον «εργαζόμενο λαό» η ζωή είναι ευκολότερη απ ότι χωρίς σύνταγμα; Έτσι σκέφτονται μονάχα οι αγοραίοι δημοκράτες.

Λένιν, τ. 17, σελ 353-354.

ΛΕΝΙΝ ΠΩΣ ΟΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΠΩΣ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΚΑΝΕ ΤΟΝ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ, τ.17, σελ 347-361.

http://www.scribd.com/doc/195051914/%CE%9B%CE%95%CE%9D%CE%99%CE%9D-%CE%A0%CE%A9%CE%A3-%CE%9F%CE%99-%CE%A3%CE%9F%CE%A3%CE%99%CE%91%CE%9B%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%95%CE%A3-%CE%95%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%91%CE%A4%CE%95%CE%A3-%CE%9A%CE%91%CE%9D%CE%9F%CE%A5%CE%9D-%CE%A4%CE%9F%CE%9D-%CE%91%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%9F%CE%93%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%9F-%CE%A4%CE%97%CE%A3-%CE%95%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%91%CE%A3%CE%97%CE%A3

Λένιν: Τι είναι το σύνταγμα;
Ένα χαρτί, πάνω στο οποίο έχουν γραφτεί τα δικαιώματα του λαού. Που βρίσκεται η εγγύηση για πραγματική αναγνώριση αυτών των δικαιωμάτων; Στη δύναμη εκείνων των τάξεων του λαού που απέκτησαν επίγνωση αυτών των δικαιωμάτων και μπόρεσαν να τα κερδίσουν.

Λένιν, τ. 12, σελ 54, απ το άρθρο «Ανάμεσα σε δύο μάχες».

Το πεδίο της αστικής νομιμότητας, του κοινοβουλευτισμού, είναι όχι μόνο πεδίο κυριαρχίας της αστικής τάξης, μα και πεδίο μάχης, που διασταυρώνονται οι ανταγωνισμοί μεταξύ προλεταριάτου και αστών.
Η πρακτική πείρα αποδεικνύει ολοφάνερα πως, όταν οι κυρίαρχες τάξεις πεισθούν ότι οι βουλευτές μας δεν υποστηρίζονται από πλατιές λαϊκές μάζες, έτοιμες να δράσουν όταν χρειαστεί, ότι οι επαναστατικές κεφαλές και οι επαναστατικές γλώσσες δεν είναι ικανές ή δεν θεωρούν καλό να βάλουν σε κίνηση μόλις χρειαστεί τις επαναστατικές γροθιές, τότε και ο ίδιος ο κοινοβουλευτισμός και όλη η περίφημη νομιμότητα, θα εξαφανιστούν αργά ή γρήγορα, σαν βάση του πολιτικού αγώνα.
Η σοσιαλδημοκρατία αναθεώρησε την παλιά πίστη στη βίαιη επανάσταση, σαν τη μοναδική μέθοδο της ταξικής πάλης, σαν το μέσο που θα μπορούσε να εφαρμοστεί ανά πάσα στιγμή, για να εγκαθιδρυθεί το σοσιαλιστικό καθεστώς.
Σήμερα επικρατεί η αντίληψη ότι η κατάληψη της εξουσίας απ την εργατική τάξη θα πραγματοποιηθεί ύστερα από μια λίγο-πολύ μακρόχρονη περίοδο κανονικής και καθημερινής κοινωνικής πάλης, στην οποία η προσπάθεια για τον προοδευτικό εκδημοκρατισμό του κράτους και του κοινοβουλευτισμού είναι ένα μέσο εξαιρετικά αποτελεσματικό, για την ιδεολογική και ως ένα σημείο και την υλική εξύψωση, της εργατικής τάξης.
Η βία είναι και μένει το ύστατο μέσο της εργατικής τάξης, ο υπέρτατος νόμος της πάλης των τάξεων, άλλοτε λανθάνων, άλλοτε εμφανής.
Η βία στις σημερινές περιστάσεις, είναι δίχως άλλο, δίκοπο μαχαίρι και δυσκολομεταχείριστο. Πιστεύω ότι το προλεταριάτο δεν θα καταφύγει σ αυτό το μέσο, παρά τότε μόνο, όταν αυτό θα είναι η μόνη διέξοδος που θα του απομένει, με την απαραίτητη πάντα προϋπόθεση, ότι η πολιτική κατάσταση και ο συσχετισμός των δυνάμεων εξασφαλίζουν λγότερο ή περισσότερο την πιθανότητα της επιτυχίας.

Ρόζα Λούξενμπουργκ, Βία και νομιμότητα