Τα κόμματα του «δεν πληρώνω»
Του Δημήτρη Χοτζηευθυμίου
(«ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» Λάρισας, 6/3/2011)
...ΑΛΛΑ πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Πώς δηλαδή τα δύο κόμ¬ματα εξουσίας που έσυραν την Ελλάδα στη χρεοκοπία, να επιφυλάσσουν κα¬λύτερη μοίρα για τα οικονομικά των οί¬κων τους; Των ίδιων των κομμάτων τους δηλαδή. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αναδει¬κνύονται σε κλασικές περιπτώσεις επι-χειρήσεων-μπαταχτσήδων, που φεσώνουν το κράτος, χωρίς μάλιστα να δί¬νουν λογαριασμό.
Διότι η δημοσιοποίηση μιας λίστας εσόδων-εξόδων, αντί ισολογισμών, έχει ακριβώς αυτή την έννοια: να μην λογαριάζουν κανέναν. 42 εκ. ευρώ το έλλειμμα του ΠΑΣΟΚ και 25 εκ. ευρώ εκείνο της ΝΔ για το 2010! Κι όμως οι ηγέτες τους, οι οποίοι τυγχάνουν και πρόεδροι των δύο κομμάτων και δια¬κηρύσσουν ότι θέλουν να σώσουν τη χώρα, δεν μπορούν ή δεν θέλουν να βάλουν τάξη στο δικό τους «σπίτι». Αλλά γιατί να το πράξουν; Αφού, από τη μία ο κρατικός προϋπολογισμός χρη¬ματοδοτεί τις υπερχρεωμένες «επιχει¬ρήσεις» τους (σ.σ.: είναι εξωφρενικό αλλά έχουν προεισπράξει τις επιχορη¬γήσεις και του 2016!), από την άλλη οι Τράπεζες, κρατικές και μη τις δανει¬οδοτούν ενώ είναι προφανές ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξεχρεώσουν. Βλέ¬πετε για τα δύο κόμματα εξουσίας δεν υπάρχουν «σπρεντς» και ασφάλιστρα κινδύνου, που θα καθιστούσαν απαγο¬ρευτικό τον δανεισμό τους. Δικαιούται επομένως ο καθείς να σκεφτεί ότι η πολιτική τους στάση απέναντι στο τρα¬πεζικό σύστημα και τις απαιτήσεις του, δεν μπορεί παρά να επηρεάζεται από τις εξαρτήσεις των κομμάτων τους στον τραπεζικό υπερδανεισμό.
Όταν Βεβαίως αυτός δεν φτάνει, τό¬τε υπάρχει και... ο τρίτος δρόμος: ας είναι καλά τα «λαδωτήρια» της Siemens...
ΚΙ όμως: τα κόμματα αυτά που ευ¬θύνονται σε μέγιστο βαθμό για τη ση¬μερινή κρίση, είναι ακριβώς τα ίδια που επαγγέλλονται ότι θα μας βγάλουν από αυτή. Αλλά δεν είναι υποκριτικό; Αντί να ξεκινήσουν την εξυγίανση του συ¬στήματος από το δικό τους κεραμίδι, αντί να μπουν μπροστά κόμματα και πολιτικοί και με το δικό τους παράδειγ¬μα να στείλουν μήνυμα προς όλους τους Έλληνες, κάνουν ακριβώς το αν¬τίθετο: διαφυλάσσουν τα προνόμια τους, είτε λέγονται οικονομικά, είτε έχουν θεσμικό χαρακτήρα, την ίδια ώρα που ζητούν από τον ελληνικό λαό θυ¬σίες χωρίς τέλος...θυσίες τις οποίες επιχειρούν να με¬τατρέψουν σε πάγιες και μόνιμου χα¬ρακτήρα, με την γερμανική συνταγή της συνταγματικής επιβολής του ορίου του 3% στα δημόσια ελλείμματα. Ένα όριο, το οποίο μπορεί να φαίνεται ως εξαναγκαστικό μέσο στον περιορισμό της σπατάλης, στην ουσία όμως θα εί¬ναι ένας κορσές στην ήδη περιοριστική πολιτική, τον οποίο θα πληρώνουν πάντα οι ίδιοι. Αφενός λοιπόν θα συμ¬πιεστούν μέχρις εξαλείψεως οι όποιες κρατικές πολιτικές πρόνοιας που βε¬βαίως παράγουν ελλείμματα, αφετέρου, οι κυβερνώντες θα επικαλούνται τη συνταγματική αυτή δέσμευση επιβολής φόρων και εισφορών, όταν οι κυβερ¬νήσεις τους σπαταλούν πόρους.
Φυσικά κανείς δεν θα σκεφτόταν να επιβάλλει συνταγματικό όριο 3% στο ύψος της ανεργίας ή της φτώχειας. Διό¬τι κάτι τέτοιο θα απαιτούσε πραγματι¬κούς πολιτικούς και όχι απλούς λογι¬στές...
Του Δημήτρη Χοτζηευθυμίου
(«ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» Λάρισας, 6/3/2011)
...ΑΛΛΑ πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Πώς δηλαδή τα δύο κόμ¬ματα εξουσίας που έσυραν την Ελλάδα στη χρεοκοπία, να επιφυλάσσουν κα¬λύτερη μοίρα για τα οικονομικά των οί¬κων τους; Των ίδιων των κομμάτων τους δηλαδή. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αναδει¬κνύονται σε κλασικές περιπτώσεις επι-χειρήσεων-μπαταχτσήδων, που φεσώνουν το κράτος, χωρίς μάλιστα να δί¬νουν λογαριασμό.
Διότι η δημοσιοποίηση μιας λίστας εσόδων-εξόδων, αντί ισολογισμών, έχει ακριβώς αυτή την έννοια: να μην λογαριάζουν κανέναν. 42 εκ. ευρώ το έλλειμμα του ΠΑΣΟΚ και 25 εκ. ευρώ εκείνο της ΝΔ για το 2010! Κι όμως οι ηγέτες τους, οι οποίοι τυγχάνουν και πρόεδροι των δύο κομμάτων και δια¬κηρύσσουν ότι θέλουν να σώσουν τη χώρα, δεν μπορούν ή δεν θέλουν να βάλουν τάξη στο δικό τους «σπίτι». Αλλά γιατί να το πράξουν; Αφού, από τη μία ο κρατικός προϋπολογισμός χρη¬ματοδοτεί τις υπερχρεωμένες «επιχει¬ρήσεις» τους (σ.σ.: είναι εξωφρενικό αλλά έχουν προεισπράξει τις επιχορη¬γήσεις και του 2016!), από την άλλη οι Τράπεζες, κρατικές και μη τις δανει¬οδοτούν ενώ είναι προφανές ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξεχρεώσουν. Βλέ¬πετε για τα δύο κόμματα εξουσίας δεν υπάρχουν «σπρεντς» και ασφάλιστρα κινδύνου, που θα καθιστούσαν απαγο¬ρευτικό τον δανεισμό τους. Δικαιούται επομένως ο καθείς να σκεφτεί ότι η πολιτική τους στάση απέναντι στο τρα¬πεζικό σύστημα και τις απαιτήσεις του, δεν μπορεί παρά να επηρεάζεται από τις εξαρτήσεις των κομμάτων τους στον τραπεζικό υπερδανεισμό.
Όταν Βεβαίως αυτός δεν φτάνει, τό¬τε υπάρχει και... ο τρίτος δρόμος: ας είναι καλά τα «λαδωτήρια» της Siemens...
ΚΙ όμως: τα κόμματα αυτά που ευ¬θύνονται σε μέγιστο βαθμό για τη ση¬μερινή κρίση, είναι ακριβώς τα ίδια που επαγγέλλονται ότι θα μας βγάλουν από αυτή. Αλλά δεν είναι υποκριτικό; Αντί να ξεκινήσουν την εξυγίανση του συ¬στήματος από το δικό τους κεραμίδι, αντί να μπουν μπροστά κόμματα και πολιτικοί και με το δικό τους παράδειγ¬μα να στείλουν μήνυμα προς όλους τους Έλληνες, κάνουν ακριβώς το αν¬τίθετο: διαφυλάσσουν τα προνόμια τους, είτε λέγονται οικονομικά, είτε έχουν θεσμικό χαρακτήρα, την ίδια ώρα που ζητούν από τον ελληνικό λαό θυ¬σίες χωρίς τέλος...θυσίες τις οποίες επιχειρούν να με¬τατρέψουν σε πάγιες και μόνιμου χα¬ρακτήρα, με την γερμανική συνταγή της συνταγματικής επιβολής του ορίου του 3% στα δημόσια ελλείμματα. Ένα όριο, το οποίο μπορεί να φαίνεται ως εξαναγκαστικό μέσο στον περιορισμό της σπατάλης, στην ουσία όμως θα εί¬ναι ένας κορσές στην ήδη περιοριστική πολιτική, τον οποίο θα πληρώνουν πάντα οι ίδιοι. Αφενός λοιπόν θα συμ¬πιεστούν μέχρις εξαλείψεως οι όποιες κρατικές πολιτικές πρόνοιας που βε¬βαίως παράγουν ελλείμματα, αφετέρου, οι κυβερνώντες θα επικαλούνται τη συνταγματική αυτή δέσμευση επιβολής φόρων και εισφορών, όταν οι κυβερ¬νήσεις τους σπαταλούν πόρους.
Φυσικά κανείς δεν θα σκεφτόταν να επιβάλλει συνταγματικό όριο 3% στο ύψος της ανεργίας ή της φτώχειας. Διό¬τι κάτι τέτοιο θα απαιτούσε πραγματι¬κούς πολιτικούς και όχι απλούς λογι¬στές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου