Ο Ρόλος της Κίνας Σήμερα
Το μεγαλύτερο απόθεμα δολαρίων σε χρηματικά διαθέσιμα σήμερα το έχει στην κατοχή της η Κίνα. Μια εναλλακτική έκφραση για την παγκοσμιοποίηση που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε όσο αφορά την κυκλοφορία χρήματος θα μπορούσε να είναι δολαριοποίηση. Πιο συγκεκριμένα το Κινεζικό νόμισμα γουάν έχει συνδεθεί με το δολάριο. Η Αμερικανική αγορά σήμερα έχει κατακλυστεί από πάμφθηνα Κινεζικά προϊόντα που διακινούνται όμως από Αμερικανικές πολυεθνικές. Η Κίνα σήμερα εμφανίζει στο εμπορικό της ισοζύγιο εμφανίζει σήμερα το μεγαλύτερο πλεόνασμα όσο αφορά τη σχέση της με την Αμερική. Περισσότερο από 100 δις δολάρια το χρόνο. Η Ιαπωνία έρχεται δεύτερη με 70 δις, ο Καναδάς τρίτος με 48 δις, το Μεξικό τέταρτο με 37 δις (από πωλήσεις πετρελαίου) και πέμπτη η Γερμανία με 36 δις. Μόνο αυτές οι χώρες αθροιστικά έχουν σχεδόν τα 300 από τα 480 δις δολάρια του εμπορικού ελλείμματος των Αμερικάνων. Από τα παραπάνω νούμερα μπορούμε να έχουμε μια ένδειξη για τις προτεραιότητες της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Το παράδοξο σε αυτό το σύστημα είναι ότι η Washington έχει καταφέρει να πετύχει την επένδυση του πλεονάσματος και των αποταμιεύσεων των ξένων χωρών σε αυτή, αλλά και να κάνει αυτές τις χώρες πιστωτές της πωλώντας τους κρατικά ομόλογα. Ασιατικές χώρες όπως η Ινδονησία εξάγουν κεφάλαιο στην Αμερική αντί να το αποταμιεύουν.
Το Αμερικανικό Υπουργείο Οικονομικών όπως επίσης και η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα ξέρουν ότι οι εμπορικοί τους συνεργάτες είναι αναγκασμένοι να αγοράζουν συνέχεια χρέος προκειμένου να αποτρέψουν το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα να καταρρεύσει, όπως συνέβη το 1998 με τη Ρωσία και την κρίση των αμοιβαίων κεφαλαίων υψηλού κινδύνου LTCM.
Μετά τον πόλεμο στο Ιράκ, το Αμερικανικό Υπουργείο Οικονομικών, υπονόησε απλά και μόνο ότι θα αφήσει το δολάριο να καταρρεύσει, προκειμένου να προειδοποιήσει αρκετές χώρες ανάμεσα στις οποίες και τη Γερμανία που προσπάθησαν να έρθουν πιο κοντά στο ευρώ. Μερικές εβδομάδες αργότερα και αφού το δολάριο έχανε συνεχώς αξία με αποτέλεσμα οι ξένες βιομηχανίες να χάνουν συνεχεία έσοδα, οι Αμερικάνοι άλλαξαν στάση και το δολάριο σταθεροποίησε. Τώρα η κατάσταση έχει επιστρέψει στα παλαιότερα δεδομένα.
Ξέρουμε όμως όλοι ότι το χρέος πρέπει πάντα να ξεπληρώνεται. Γίνεται πάντα αυτό; Οι κεντρικές τράπεζες εξακολουθούν να αγοράζουν καινούργιο χρέος και να μετακυλούν συνέχεια το παλιό. Τα χρέη των Αμερικάνων είναι τα περιουσιακά στοιχεία όλων των υπολοίπων και η βάση του πιστωτικού τους συστήματος.
Ο δεύτερος άξονας πάνω στον οποίο στηρίζεται το δολάριο έχει να κάνει με τις φτωχές και καταχρεωμένες χώρες. Εδώ έχοντας ένα πάρα πολύ καλό στρατηγικό σχέδιο οι Αμερικάνοι επηρεάζουν συστηματικά τα διεθνή πιστωτικά κέντρα. Δηλαδή την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Ολόκληρες χώρες όπως είναι η Αργεντινή , η Βραζιλία ή η Ινδοκίνα αναγκάζονται να υποτιμήσουν τα νομίσματα τους σε σχέση με το δολάριο, να ιδιωτικοποιούν υποδομές και να περικόπτουν τις επιχορηγήσεις μόνο και μόνο για να χρηματοδοτήσουν το χρέος τους σε δολάρια. Επίσης η δημιουργία παράκτιων επιχειρήσεων που σαν σκοπό έχουν μόνο τη διακίνηση χρημάτων, είναι και αυτή αποτέλεσμα της απόφασης των Αμερικάνων μετά το 70 να απορυθμίσουν σκόπιμα τα δίνες νομισματικό σύστημα. Το μόνο που νοιάζει την Αμερικανική κυβέρνηση είναι το αν η διακίνηση των χρημάτων είναι δολάρια. Αν είναι έτσι κερδίζει ή αμερικανική οικονομία γιατί το δολάριο γίνεται το νόμισμα με το οποίο πραγματοποιούνται οι συναλλαγές και υπολογίζεται η αξία των εμπορευμάτων, ακόμα και των επονομαζόμενων «μαύρων».
Αυτό είναι ένα είδος Νομισματικού (Δολαριακού) Ιμπεριαλισμού, τόσο αρρωστημένου που καμία Βρετανική αυτοκρατορία δεν θα μπορούσε να το πλησιάσει. Τη δημιουργία αυτής της Αμερικανικής αυτοκρατορίας δεν την σχολιάζει κανείς. Αντί η ίδια η Αμερική να κάνει επενδύσεις προκειμένου να κερδίσει , όπως κάνανε όλες οι κλασικές αυτοκρατορίες, απλά αφήνει τους πελάτες τέτοιου είδους εταιριών να επενδύουν σε αυτή. Οι επενδύσεις πάντα γίνονται σε δολάρια. Το πρόβλημα είναι ότι οι Αμερικανοί άφησαν αυτού του είδους το σύστημα να αναπτυχθεί που έχασαν τον έλεγχο με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να είμαστε στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Εάν οι Αμερικανοί είχαν επενδύσει πραγματικά σε τρίτες χώρες προκειμένου αυτές να αναπτυχθούν αντί απλά να τις χρεώνουν χωρίς κανένα έλεγχο δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα όσο αφορά τη σταθερότητα του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.
Το χρέος αποτελεί μια εσωτερική βόμβα για την Αμερική.
Το πραγματικό ερώτημα είναι εάν το Διεθνές νομισματικό σύστημα με βάση το δολάριο σήμερα έχει φτάσει στα όριά του. Το συγκεκριμένο σύστημα τα προηγούμενα 30 χρόνια είχε βασιστεί στο χρέος. Τι θα γίνει όμως αν ο υπόλοιπος κόσμος αποφασίσει να μην χρηματοδοτεί πλέον την Αμερική και το διαρκώς διογκωμένο χρέος από τους πολέμους που διεξάγει; Τι θα γίνει αν αποφασίσουν η Κίνα, η Ιαπωνία ή η Ρωσία να αγοράζουν πλέον χρέος σε ευρώ; Αυτή η μέρα μπορεί να έρθει νωρίτερα από ότι φανταζόμαστε.
Συμπληρωματικά στο τεράστιο εξωτερικό χρέος της Αμερικής τεράστιο πρόβλημα για αυτή είναι και το εσωτερικό της χρέος. Ειδικά αυτό που έχει δημιουργηθεί την τελευταία δεκαετία.
Το συνολικό Αμερικανικό χρέος – δημόσιο και ιδιωτικό – έχει διπλασιαστεί από το 1995. Επίσημα σήμερα ανέρχεται σε 34 τρις δολάρια. Το 1995 ήταν 16 τρις και το 1985 μόνο 7 τρις δολάρια. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι το χρέος αυξάνει γρηγορότερα από τα έσοδα που έχουν ή ακόμη και από το Ακαθάριστο Εθνικό προϊόν της Αμερικής.
Μετά την Ασιατική κρίση το 1998, το Αμερικανικό χρέος εκτινάχθηκε. Η καρδιά του χρέους εντοπίζεται στην τεράστια ιδιωτική κατανάλωση. Και ο πυρήνας αυτού του κέρδους είναι οι υποθήκες σπιτιών. Μετά την κατάρρευση του χρηματιστηρίου το 2001 η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα έχει μειώσει τα επιτόκια 13 φορές, φτάνοντάς τα στο χαμηλότερο επίπεδο των προηγούμενων 45 ετών. Το χρέος των Αμερικανικών νοικοκυριών μέσω υποθήκης διπλασιάστηκε σε σχέση με το 2000 και έφτασε τα 700 τρις δολάρια. Ο ρυθμός αύξησης του δανεισμού μέσω υποθηκών έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο επίπεδο και ρυθμό.
Ο λόγος που δόθηκαν τόσα πολλά δάνεια ήταν να για στηριχθεί η αγορά ακινήτων και να συνεχίσει τη λειτουργία της η Αμερικανική οικονομία. Το κόστος της απόφασης ήταν η δημιουργία ενός τρομακτικού χρέους. Γιατί όμως το χρέος αυτό δημιουργήθηκε όταν το επίπεδο των επιτοκίων ήταν στο χαμηλότερο επίπεδο, όταν αυτά ανέβηκαν. Έτσι ξαφνικά πάρα πολλοί Αμερικανοί δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τις δόσεις, αφού συμπληρωματικά στην όλη κατάσταση αυξανόντουσαν και επίπεδα της ανεργίας. Διάφοροι ημικρατικοί οργανισμοί άρχισαν να καταβάλουν εγγυήσεις για αυτά τα δάνεια. Οι τράπεζες είχαν το μεγαλύτερο μέρος αυτών των υποθηκών. Όταν η αποπληρωμή έγινε αδύνατη για ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου όλοι μας είδαμε τι συνέβη, ειδικότερα σε τράπεζες όπως η JP Morgan/Chase, Wells Fargo και Bank of America.
Η Αμερικανική οικονομία είχε γλιτώσει από την κατάρρευση μόλις πριν από μερικά χρόνια, όταν το χρηματιστήριο κατέρρευσε εξαιτίας πάλι της τεράστιας κατανάλωσης. Η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα έχει ρίξει τα επιτόκια κάτω από το 1% μόνο και μόνο για να μπορούν τα Αμερικάνικα νοικοκυρία να δανείζονται προκειμένου να κυκλοφορεί χρήμα στην αγορά. Κάπου το 76% του Αμερικανικού Ακαθάριστου Προϊόντος είναι η ιδιωτική κατανάλωση. Και το μεγαλύτερο μέρος αυτού στηρίζεται σε δάνεια που έχουν στηριχθεί σε δάνεια υποθηκών που δεν μπορούν να αποπληρωθούν.
Παρόλα αυτά το ποσοστό του χρέους των νοικοκυριών ολοένα και μεγαλώνει, φτάνοντας σε επίπεδα συναγερμού, και ταυτόχρονα η βιομηχανική παραγωγή είτε παραμένει σταθερή είτε μειώνεται. Σήμερα τα αμερικανικά εργοστάσια δουλεύουν μόνο κατά το 74% της συνολικής τους παραγωγικής ικανότητας, το οποίο αποτελεί ιστορικό ρεκόρ. Με τέτοια υποαπασχόληση παραγωγικών συντελεστών, υπάρχουν πολύ λίγες καινούργιες επιχειρήσεις που θα επενδύσουν στην ενδοχώρα , οι περισσότερες πηγαίνουν προς την Κίνα.
Η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα συνεχίζει να στηρίζεται σε ξένα χρήματα προκειμένου να στηρίξουν την καταναλωτική φούσκα, με μικρά επιτόκια. Εάν τα ξένα κεφάλαια που εισρέουν στην Αμερικανική οικονομία και σήμερα ανέρχονται σε 2.5 δις ημερήσια, σταματούσαν, η Κεντρική Τράπεζα θα αναγκαζόταν να αυξήσει τα επιτόκια προκειμένου να κάνει την Αμερική ελκυστικότερη στις επενδύσεις. Μια τέτοια κίνηση θα προκαλούσε αλυσιδωτές αντιδράσεις. Πρώτα στην κατανάλωση που βασίζεται στο χρέος, μετά στις υποθήκες (στεγαστικά δάνεια), στα επιτόκια των πιστωτικών καρτών, στα δάνεια για αγορά αυτοκινήτων και γενικότερα σε όλη την οικονομία. Τα υψηλότερα επιτόκια θα οδηγούσαν την Αμερικανική οικονομία ταχύτερα και περισσότερο σε ύφεση. Είμαστε ένα βήμα πριν αυτό να συμβεί.
Υπάρχει ένα όριο στο ποσοστό δανεισμού που θα μπορούσαν να έχουν τα Αμερικανικά νοικοκυριά , έτσι ώστε να συνεχίσει να δουλεύει η Αμερικανική οικονομία.
Δεν θα μπορέσει ποτέ να επανέρθει η Αμερικανική οικονομία εάν σκάσει η καταναλωτικά φούσκα που βασίζεται σε δανεικά.
Το συνολικό χρέος των Αμερικανικών νοικοκυριών τον Ιούνιο άγγιξε τα 8.7 τρις δολάρια, ποσό που είναι διπλάσιο από αυτό που υπήρχε το 1994. Τα νοικοκυριά έχουν αρχίσει να κάνουν μακροχρόνιες συμφωνίες όσο αφορά την αγορά ακόμη και βασικών καταναλωτικών προϊόντων , όπως είναι τα αυτοκίνητα και τα στεγαστικά. Ο μέσος όρος για τέτοιου είδους δάνεια είναι 60.7 μήνες. Σε αυτό το σημείο ο κίνδυνος είναι να σταματήσουν οι καταναλωτές να αγοράζουν με αποτέλεσμα η βιομηχανική παραγωγή να πέσει και άλλο. Η συνέπεια μιας τέτοιας στάσης θα είναι ακόμη μεγαλύτερη ανεργία. Αλλά όχι μόνο αυτό. Η παραγωγή θα μεταφερθεί στην Κίνα.
Πλησιάζουμε σε μια τέτοια κατάσταση. Τις περασμένες εβδομάδες τα Αμερικανικά επιτόκια αυξήθηκαν σημαντικά και οι ιδιοκτήτες κρατικών ομολόγων άρχισαν να τα πωλούν μαζικά γνωρίζοντας ότι θα ξεσπάσει μεγάλη κρίση από αυτή την αύξηση, έτσι προσπαθούν να κερδίσουν τώρα που μπορούν ακόμη να πάρουν τα χρήματά τους. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει εκδώσει οδηγία που λέει ότι πρέπει να σταματήσουν οι επενδύσεις σε Αμερικανικά Κρατικά ομόλογα.
Το βασικό πρόβλημα αυτής της διαδικασίας δημιουργίας ενός ολοένα και μεγαλύτερου εσωτερικού και εξωτερικού χρέους προκειμένου να στηριχθεί η Αμερικανική οικονομία είναι ότι μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή των θεμελιωδών βιομηχανικών κλάδων της Αμερικής. Που δεν είναι άλλοι από τις κατασκευές και την υψηλή τεχνολογία. Ανώτατος Αμερικανός διπλωμάτης σε συνέδριο τον Ιούνιο προειδοποίησε ότι αυτή η τακτική που ακολουθούν θα οδηγήσει στην καταστροφή την μεσαίας τάξης και της εγχώριας βιομηχανίας, που έχει αρχίσει να πηγαίνει σε χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία που είναι αισθητά πιο φτηνές χώρες. Σήμερα μόνο το 11% του εργατικού δυναμικού στην Αμερική απασχολείται στην βιομηχανία σε αντιδιαστολή με το 1970 που το ποσοστό ήταν 30%. Η μετα-βιομηχανική Αμερική είναι μια φούσκα έτοιμη να εκραγεί.
Η Κεντρική Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών προειδοποίησε την Κίνα για το ποσοστό των εμπορικών συναλλάγων σε σχέση με την Αμερική σε μια προσπάθεια να την πιέσουν έτσι ώστε να υποτιμήσουν τα νόμισμά της, έτσι ώστε να σταματήσουν την αυξημένη ροή δολαρίων προς την Κίνα αλλά και να προασπίσουν την εθνική τους παραγωγή. Μια τέτοια τακτική όμως είναι πολύ επικίνδυνη. Και αυτό γιατί η Κίνα έχει στην κατοχή της 340 δις δολάρια Αμερικανικών ομολόγων. Και η Αμερική χρειάζεται συνέχεια τους Κινέζους να αγοράζουν χρέος προκειμένου να στηρίζεται το έλλειμμά της.
Όλο αυτό μοιάζει σαν να έχει η Αμερική εγκλωβιστεί στο δικό της σχέδιο. Οι εταιρίες υψηλής τεχνολογίας αλλά και άλλες βασικές βιομηχανικές μονάδες ήδη έχουν εγκατασταθεί σε χώρες όπως είναι η Κίνα και η Ινδία. Εάν η Αμερική εξακολουθήσει να πιέζει αυτές τις χώρες να περιορίσουν τις εξαγωγές τους προς αυτή ρισκάρει να σταματήσουν αυτές οι χώρες να την χρηματοδοτούν. Ποίος θα αγοράζει Αμερικανικό χρέος; Οι ιδιωτικοί θεσμικοί επενδυτές συνέχεια προσπαθούν απεγνωσμένα να ξεφορτωθούν τα Αμερικανικά κρατικά ομόλογα που έχουν στην κατοχή τους. Μόνο χώρες όπως η Γερμανία και η Ιαπωνία μπορούν κα κάνουν τόσο μεγάλες αγορές χρέους.
Η Αμερική προκάλεσε τον πόλεμο στο Ιράκ όχι από μια ανάγκη επίδειξης στρατιωτικής δύναμης αλλά από μια ανάγκη εσωτερικής οικονομικής αδυναμίας.
Ο στρατηγικός ρόλος του Πετρελαίου, των Τροφίμων και του Χρήματος.
Υπάρχουν πολλές δικαιολογίες για την πραγματοποίηση ενός πολέμου. Οι περισσότεροι από εμά είμαστε μάρτυρες σε τέτοιου είδους πολιτικές δικαιολογίες περί άξονα του κακού και άλλων. Ανεξάρτητα από όλα αυτά όμως η Αμερικανική οικονομική ηγεμονία σε αυτό το διαταραγμένο για το δολάριο σύστημα εξαρτάται συνεχώς από την υποστήριξη που έχει η Αμερική από τις άλλες χώρες προκειμένου να χρηματοδοτεί το χρέος της. Αυτός είναι και ο πραγματικός λόγος που οι απειλές τις Αμερικής προς τρίτες χώρες συνεχώς αυξάνονται. Η Ευρώπη πρέπει να αποσυρθεί από τις αγορές του τρίτου κόσμου, ενώ η Ιαπωνία πρέπει να βοηθήσει περισσότερο όπως κάνει τώρα η Κίνα.
Ακόμη και οι ίδιοι οι Αμερικανοί πρέπει να δεχτούν ότι το συνταξιοδοτικό τους σύστημα έχει πρόβλημα και ότι μπορεί να μην πάρουν σύνταξη ποτέ. Προκειμένου το δολάριο να συνεχίσει να είναι ισχυρό οι Αμερικάνοι πρέπει να βρούν νέες πηγές χρηματοδότησης για αυτούς. Πράγμα που σημαίνει πολέμους και αποσταθεροποίηση σε παγκόσμια κλίμακα.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι διεστραμμένοι εγκέφαλοι στην Washington προσπαθούν να επιβάλλουν στρατιωτικό έλεγχο σε όλες τις στρατηγικού χαρακτήρα πηγές. Όλος ο υπόλοιπος κόσμος αποτελεί πλέον μια διευρυμένη απειλή για τους Αμερικανούς. Και αυτό γιατί πλέον όλοι ξέρουν πόσο ευάλωτο έχει γίνει το δολάριο.
Εξάλλου από παλιό υπουργού των Αμερικάνων έχει λεχθεί:
“Όποιος ελέγχει τα τρόφιμα ελέγχει τον τον πληθυσμό, όποιος ελέγχει το πετρέλαιο ελέγχει ολόκληρες ηπείρους, αλλά όποιος ελέγχει το νόμισμα ελέγχει ολόκληρο τον κόσμο”.
Σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών
Το σύστημα των σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών. Με το σύστημα αυτό η συναλλαγματική ισοτιμία προσδιορίζεται από τις νομισματικές αρχές της χώρας. Έχουμε ουσιαστικά τρεις παραλλαγές του συστήματος αυτού.
Σύστημα του κανόνα του χρυσού
Το σύστημα αυτό λειτούργησε από το 1870 έως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο 1914. Σύμφωνα με το σύστημα αυτό, κάθε χώρα όριζε την ισοτιμία του νομίσματος της σε σχέση με τον χρυσό.
Τα νομίσματα είναι μετατρέψιμα σε χρυσό. Δηλαδή κάθε χώρα αγόραζε και πουλούσε ελεύθερα χρυσό στην καθορισμένη τιμή. Οι συναλλαγματικές ισοτιμίες είναι σταθερές και η ισορροπία του ισοζυγίου πληρωνών εξασφαλίζεται αυτόματα από την εισροή και εκροή χρυσού. Όταν μια χώρα παρουσιάζει έλλειμμα μειώνεται το απόθεμα χρυσού, η προσφορά χρήματος βασισμένη στο χρυσό μειώνεται, με συνέπεια την μείωση των τιμών. Αυτό όμως προκαλεί μια άνοδο των εξαγωγών, πλεόνασμα του εμπορικού ισοζυγίου και εισροή χρυσού. Πρόκειται βέβαι για ένα θεωρητικό αυτοματισμό που όμως τούργσε ικανοποιητικά μέχρι το 1914. Αυτό, λόγω της κυρίαρχης θέσης της στερλίνας που έπαιζε το ρόλο του εθνικού και ιδεθνούς νομίσματος.
Σύστημα του κανόνα ανταλλαγής χρυσου
Μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο η κυριαρχία της Μεγάλης Βρετανίας αμφισβητείται ενώ ταυτόχρονα γιγαντώνεται ι οικονομική ισχύς των Ηνωμένων Πολιτειών. Κατά την διάρκεια του πολέμου η παραγωγή χρυσού δεν είχε αυξηθεί με τον ίδιο ρυθμό αύξησης των τιμών. Έτσι η επαναφορά στο σύστημα του κανόνα χρυσού εγκυμονούσε τους κυνδύνους μιας παρατεταμένης ύφεσης. Τώρα, δίπλα στην στερλίνα, εμφανίζεται και το δολλάριο των Η.Π.Α. που μπορεί πλέον και αυτό να παίξει το ρόλο του αποθεματικού νομίσματος.
Έτσι υιοθετείται το σύστημα του κανόνα ανταλλαγής χρυσού. Σύμφωνα με αυτό οι κεντρικές τράπεζες μπορούν να έχουν στα αποθέματά τους είτε χρυσό είτε στερλίνες είτε δολλάρια. Τα δύο αυτά νομίσματα παίζουν τον ρόλο του αποθεματικού και η μετατρεψιμότητα σε χρυσό δεν είναι δυνατή, παρά μόνο εάν πρώτα περάσουμε σε ένα από αυτά τα δύο νομίσματα.
Το 1931 όμως η Μεγάλη Βρετανία, μη μπορώντας να θυσιάζει την εγχώρια ισορροπία της υπέρ της σταθερότητας της στερλίνας, εγκατέλειψε το σύστημα, με αποτέλεσμα το νόμισμά της να κυμανθεί ελεύθερα και να διολισθήσει. Αυτό ήταν και το τέλος του συστήματος. Χώρες που διατηρούσαν τα συναλλαγματικά τους αποθέματα σε στελρίνες φρόντισαν να απαλλαγούν από αυτές μετατρέποντάς τες σε χρυσό. Έτσι τα ποθέματα χρυσού της Μεγάλης Βρετανίας μειώθηκαν δραματικά. Αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία νομισματικών ζωνών, που άλλες ακολουθούσαν την στερλίνα και άλλες το δολλάριο. Το 1934 το δολλάριο υποτιμάται κατά 40% έναντι του χρυσού, με αποτέλεσμα μια ουγγιά χρυσού να είναι ίση με 35 δολλάρια, ισοτιμία που θα έμενε αναλοίωτη μέχρι το 1971.
Σύστημα του Bretton Woods
Α. οι αρχές του συστήματος.
Στις 4 Ιουλίου του 1944 στην μικρή πόλη Bretton-Woods των Η.Π.Α. συναντήθηκαν οι αντιπρόσωποι 44 κρατών για την δημιουργία μιας νέας νομισματικής τάξης στον κόσμο. Στο τρεπέζι των διαπραγματεύσεων ετέθηκαν δυο σχέδια. Το Βρεταικό του John Maynard Keynes και το Αμερικάνικο του Harry Dexter White, συμβούλου του υπουργού των Οικονομικών των Η.Π.Α.
Το βασικό χαρακτηριστικό του Βρετανικού σχεδίου ήταν η δημιουργία μιας Τράπεζας των κεντρικών τραπεζών, έχοντας το δικότης νόμισμα το Bancor. Το Bancor θα ήταν αποθεματικό νόμισμα και η ισοτιμία του θα οριζόταν σε σχέση με τον χρυσό.Το πλάνο όμως του Keynes απερρίφθη και εύκολα οι Αμερικάνοι επικράτησαν μιας Ευρώπης κατεστραμμένης από τον ΄Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Έτσι λοιπόν καθιερώθηκε το σχέδιο White.
Από την συμφωνία λοιπόν του Bretton-Woods που υπεγράφη στις 20 Ιουλίου 1944 δημιουργήθηκε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.) που σκοπό έχει να ενθαρρύνει την διεθνή νομισματική συνεργασία και το διαθνές εμπόριο, να δημιουργήσει ένα σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών, να χορηγεί πιστώσεις σε κράτη με παροδικό έλλειμμα του σιοζυγίου πληρωμών τους κ.α. Η Σοβιετική Ένωση, τα Ανατολικά κράτη, η Λαϊκή Κίνα και η Ελβετία δεν εψήφισαν την συμφωνία του Bretton-Woods. Το κεφάλαιο του Δ.Ν.Τ. δημιουργήθηκε από το μερίδιο συνεισφοράς (quota) κάθε μέλους που όφειλε να συνεισφέρει σε αυτό.
Τα βασικά χαρακτηριστικά του συστήματος είναι τα εξής:
1. Κάθε κράτος-μέλος ορίζει την ισοτιμία του νομίσματος του εκφρασμένη είτε σε χρυσό είτε σε δολάρια. Εάν εκφράζεται σε χρυσό τότε λεμβάνεται υπόψη η σχέση δολλαρίου-χρυσού την 1η Ιουλίου 1944, δηλαδή 1 δολλάριο = 888,671 mg χρυσού. Το περιθώριο διακύμανσης μεταξύ δύο νομισμάτων δεν μπορεί να υπερβαίνει το + 1% γύρω από την δηλωμένη ισοτιμία. Οι κεντρικές τράπεζες οφείλουν να επεμβαίνουν στις αγορές συναλλάγματος για την διατήρηση της ισοτιμίας εντός των επιτρεπομένων ορίω. Οι ισοτιμίες πρέπει να παραμένουν σταθερές, εν τούτοις σε περίπτωση θεμελιώδους προβλήματος του ισοζυγίου πληρωμών οι ισοτιμίες μπορούσαν να αλλάξουν με σύμφωνη γνώμη του Δ.Ν.Τ.
2. Κάθε κράτος-μέλος ήταν υποχρεωμένο να εγγυάται την μετατρεψιμότητα του νομίσματός του σε χρσό και άλλα νομίσματα. Εάν δηλαδη η Ιαπωνία είχε συσσωρεύσει δραχμές, τις οποίες σε μια δεδομένη στιγμή τα πουλουσε στην Ελλάδα, η Τράπεζα της Ελλάδος ήταν υποχρεωμένη να αγοράσει τις δραχμές προσφέροντας γιεν ή χρυσό. Οι Η.Π.Α. από τον Δεκέμβριο του 1946 εγγυήθηκαν την μετατρεψιμότητα του δολλαρίου σε χρυσό όχι όμως και σε άλλα νομόσματα. Αντίθετα τα κυριότερα ευρωπαϊκά νομίσματα έγιναν μετατρέψιμα σε χρυσό από το 1960 κι έπειτα. Αυτό μαζί με το γεγονός ότι στην πράξη οι συναλλαγματικές ισοτιμίες των νομισμάτων ορίζονταςσε δολλάρια, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τον ηγεμονικό ρόλο του δολλαρίου στο σύστημα αυτό.
Β. Η λειτουργία του συστήματος και η κατάρρευσή του.
Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1950 το σύστημα λειτούργησε ικανοποιητικά και αυτό λόγω της εμπιστοσύνης έναντι του δολαρίου. Αυτό ήταν το νόμισμα που εζητείτο από τις κεντρικές τράπεζες όλων των χωρών, εφόσον ήταν το διεθνές μέσο πληρωμών. Από το 1060 κι έπειτα η κατάσταση αλλάζει. Οι οικονομίες της Ευρώπης και της Ιαπωνίας ανακάμπτουν, ενώ τα κυριώτερα ευρωπαϊκά νομίσματα γίνονται μετατρέψιμα, έτσι, μπορούν και αυτό να παίξουν, έστω και περιορισμένα, κάποιο ρόλο στις διεθνείς συναλλαγές. Οι κεντρικές τράπεζες αναζητούν όλο και λιγότερα δολλάρια και μάλιστα σημαντικές ποσότητες αυτών τις εμφανίζουν στις Η.Π.Α. ζητώντας την μετατροπή τους σε χρυσό.
Στην ελεύθερη αγορά χρυσού του Λονδίνου, ιδιώτες, επιχειρήσεις και εμπορικές τράπεζες πουλούν δολλάρια και αγοράζουν χρυσό. Η τιμή του χρυσού ανεβαίνει ξεπερνώντας πολύ την τιμή της 1 ουγγιάς χρυσού = 35 δολ.
Οι δέκα πλουσιώτερες χώρες του κόσμου (ομάδα των 10) θεσμοθετούν αυτό που αποκαλείται “pool de I’or” με στόχο την συγκράτηση της τιμής του χρυσού. Οι κεντρικές τράπεζες των χωρών αυτών πουλούσαν χρυσό έναντι δολλαρίων, όσες φορές η τιμή του χρυσού ξεπερνούσε το όριο των 35 δολλαρίων. Τον Μάρτιο του 1968 το σύστημα αυτό καταργήθηκε.
Το 1970 παρατηρείται αθρόα εισροή κεφαλαίων στην Ευρώπη και την Ιαπωνία που προήρχοντο από τις Η.Π.Α. Αυτό οφείλεται στα υψηλότερα επιτόκια των ευρωπαϊκών χρηματαγορών της Ευρώπης από εκείνα της αμερικανικής χρηματαγοράς. Τεράστιες ποσότητες δολλαρίων συσσωρεύονται στις κεντρικές τράπεζες κυρίως της Γαλλίας και της Γερμανίας. Οι κερδοσκόποι πιστεύουν ότι τα κράτη αυτά δεν μπορούν να συσσωρεύσουν απεριόριστα δολλάρια και αργά ή γρήγορα θα ανατιμούσαν τα νομίσματά τους έναντι του δολλαρίου. Η ζήτηση λοιπόν μάρκου-φράγκου επιτείνεται.
Το δολλάριο δεν θεωρείται πλέον «καλό» νόμισμα. Για να αποτραπεί το κατρακύλησμα της τιμής του δολλαρίου, οι κεντρικές τράπεζες της Ευρώπης και κυρίως αυτή της Δ. Γερμανίας (η Bundesbank) αγοράζουν μεγάλες ποσότητες δολλαρίων, τις οποίες στην συνέχεια τις μετατρέπουν σε χρυσό μέσω της Κεντρικής Τράπεζας των Η.Π.Α. (Ομοσπονδιακό Σύστημα Αποθεμάτων ή Federal Reserves System). Τα αποθέματα χρυσού στο θησαυροφυλάκιο (Fort-Knox) των Η.Π.Α. μειώνονται δραματικά. Ενώ στο τέλος του πολέμου ανήρχοντο σε 25 δισεκ. δολ., την άνοιξη του 1971 έπεσαν κάτω από τα 10 δισεκ. Το σύστημα του Bretton-Woods περνούσε μία μεγάλη κρίση.
Στις 15 Αυγούστου 1971 ο πρόεδρος των Η.Π.Α. R. Nixon καταργεί την μετατρεψιμότητα του δολλαρίου σε χρυσό και επιβάλλει φόρο 10% σε όλα τα εισαγόμενα προϊόντα, με σκοπό να σταματήσει τη διαρροή χρυσού από το θησαυροφυλάκιο των Η.Π.Α. και να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της αμερικανικής οικονομίας. Στο βάθος όμως η απόφαση αυτή ωθούσε στην ελεύθερη διακύμανση των νομισμάτων: οι κεντρικές τράπεζες θα έχουν ένα επιπλέον λόγο να μη συσσωρεύουν δολλάρια εφόσον είναι πλέον μη μετατρέψιμα σε χρυσό. Θα αφήνουν λοιπόν την τιμή του δολλαρίου να κυμαίνεται ελεύθερα. Στην ουσία η κατάργηση της μετατρεψιμότητας του δολλαρίου σε χρυσό οδηγεί στην κατάρρευση του συστήματος του Bretton-Woods.
Μια προσπάθεια για να περισωθεί το σύστημα ήταν με την Συμφωνία της Oυάσιγκτον ή «Συμφωνία του Σμιθσόνιου Ινστιτούτου» της 18ης Δεκεμβρίου 1971. Η συμφωνία αυτή προβλέπει:
• Υποτίμηση του δολλαρίου κατά 7,89%. Η νέα ισοτιμία γίνεται 1 ουγγιά χρυσού = 38 δολλάρια.
• Διεύρυνση του περιθωρίου διακύμανσης από 1% σε 2,25%.
• Ανατίμηση των κυριοτέρων νομισμάτων έναντι του δολλαρίου και του χρυσού.
• Κατάργηση εκ μέρους των Η.Π.Α. του φόρου 10% που είχαν επιβάλει στις 15 Αυγούστου.
Το σύστημα όμως δεν ήταν δυνατό να περισωθεί. Η εμπιστοσύνη έναντι του δολλαρίου είχε κλονισθεί ανεπανόρθωτα. Η Bundesbank συσσωρεύει τεράστιες ποσότητες δολλαρίων για να συγκρατήσει την πτώση του. Στις 12 Φεβρουαρίου του 1973 οι Η.Π.Α. υποτιμούν εκ νέου το δολλάριο κατά 10%. Η νέα πλέον ισοτιμία είναι 1 ουγγιά χρυσού = 42,22 δολλάρια. Η κρίση όμως δεν σταματά. Στα μέσα του 1973 η τιμή του δολλαρίου στην ελεύθερη αγορά φθάνει τα 125 δολλάρια την ουγγιά! Η επίσημη τιμή των 42,22 δολλαρίων είναι τελείως πλασματική. Η πετρελαϊκή κρίση του 1973 επιδεινώνει την κατάσταση. Η αλματώδης άνοδος των τιμών του πετρελαίου, είχε σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση μεγάλων ελλειμμάτων στο εμπορικό ισοζύγιο των χωρών εισαγωγέων πετρελαίου. Τα κράτη αυτά αργά ή γρήγορά προέβαιναν σε διολίσθηση του νομίσματός τους.
Πρακτικά από τα μέσα του 1973 τα νομίσματα κυμαίνονται ελεύθεα στις αγορές συναλλάγματος. Το σύστημα του Bretton-Woods έχει τελειώσει οριστικά. Η συμφωνία της Τζαμάικας το 1976 ουσιαστικά επιστημοποιεί το τέλος του Bretton-Woods. Από τότε μέχρι σήμερα ένα σύστημα κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών έχει επικρατήσει στον κόσμο, η εμπειρία όμως του οποίου δεν είναι καθόλου ικανοποιητική.
Το σύστημα του Bretton-Woods ήταν μοιραίο να καταρρεύσει. Στην πραγματικότητα παρείχε ένα μεγάλο πλεονέκτημα στις Η.Π.Α.: οποιοδήποτε κράτος, όταν αντιμετωπίζει έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών του είναι υποχρεωμένο να λάβει μέτρα για την αποκατάσταση της ισορροπίας. Κατ’ αρχήν το έλλειμμα θα έχει σαν συνέπεια την μείωση των αποθεμάτων σε χρυσό ή ξένα νομίσματα
Εάν το έλλειμμα επιμένει, η κυβέρνηση θα επιβάλλει δασμούς στις εισαγωγές, ή ποσοτικούς περιορισμούς, ή θα εφαρμόσει μια τέτοια δημοσιονομική και νομισματική πολιτική που θα αποσκοπεί στη μείωση των τιμών, ώστε τα εγχώρια προϊόντα να γίνουν πιο ανταγωνιστικά. Εάν τα μέτρα αυτά, δεν αποκαταστήσουν την ισορροπία, η κυβέρνηση θα ορίσει μια καινούργια ισοτιμία για το νόμισμά της. Αυτό λοιπόν που ισχύει για όλα τα κράτη δεν ισχύει για τις Η.Π.Α. Οι Η.Π.Α. μπορούσαν να λειτουργούν με μόνιμη έλλειψη στο ισοζύγιο πληρωμών τους. Εφόσον το δολλάριο ήταν το νόμισμα με το οποίο γνόντουσαν οι διεθνείς συναλλαγές, η ποσότητα δολλαρίων που εξήρχετο από τις Η.Π.Α. δεν επανεισέρεε εξ ολοκλήρου σε αυτές. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση της ευημερίας του αμερικανικού λαού, εφόσον μπορούσε να καταναλώνει περισσότερο απ’ ό,τι παρήγε.
Όσο λοιπόν το δολλάριο ενέπνεε πλήρη εμπιστοσύνη, το σύστημα λειτουργούσε ικανοποιητικά και δεν άφηνε να φανούν οι εσωτερικές του αντιφάσεις. Από το 1945 έως το 1960, οι κεντρικές τράπεζες με απληστία συσσώρευαν δολλάρια, εφόσον σε αυτό στηρίχθηκε η ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης από τον πόλεμο Ευρώπης, εφόσον αυτό ήταν το δειθνές μέσο πληρωμών. Από την στιγμή όμως που και άλλα νομίσματα μπορούσαν να παίζουν τον ρόλο του διεθνούς χρήματος και από την στιγμή όπου οι κεντρικές τράπεζες εξεπλάγησαν από τις τεράστιες ποσότητες δολλαρίων που κυκλοφορούσαν, τα προβλήματα άρχισαν να εμφανίζονται. Επιπλέον οι Η.Π.Α. έκαναν κατάχρηση του προνομίου που τους παρείχε το σύστημα, δημιουργώντας υπερβολικά ελλείμματα στο ισοζύγιο πληρωμών τους, που από το 1965 κι έπειτα δεν παύει να διογκούται. Αυτό οφείλεται κατά πολύ, εκτός των άλλων και στην ανεξέλεγκτη αύξηση των αμερικανικών άμεσων ιδιωτικών επενδύσεων στο εξωτερικό.
Η μεγάλη αύξηση λοιπόν της διεθνούς ρευστότητας με την υπερπληθώρα δολλαρίων, μέσω του ελλείμματος του ισοζυγίου πληρωμών των Η.Π.Α., οδήγησε τις κεντρικές τράπεζες σε μετατροπή των δολλαρίων σε χρυσό. Η εσωτερική λοιπόν αντίφαση του συστήματος, που από την μία πλευρά απαιτούσε τον ύπαρξη ελλείμματος στο ισοζύγιο πληρωμών των Η.Π.Α., ενώ από την άλλη πλευρά ήταν ακριβώς το μεγάλο έλλειμμα των Η.Π.Α. που δημιούργησε την κρίση, οδήγησε στην κατάρρευση του συστήματος.
Τον Μάρτιο του 1968 στην ετήσια σύνοδο του Δ.Ν.Τ. στην Στοκχόλμη αποφασίσθηκε η δημιουργία ενός νέου αποθεματικού νομίσματος, τα «Ειδικά Τραβηχτικά Δικαιώματα» (Special Drawing Rights ή S.D.R.) με σκοπό να αποτελέσουν μια νέα πηγή διεθνούς ρευστότητας, εμποδίζοντας την αύξηση των δολλαρίων. Τα S.D.R. δεν πέτυχαν τον σκοπό τους. Απλά προστέθηκαν στα επίσημα αποθέματα δολλαρίων, χωρίς ούτε να υποκαταστήσουν αυτά, ούτε να εμποδίσουν την αύξησή τους.
Πετροδολάρια
Άγνωστος συντάκτης
Απο ανεκαθεν και ιδιαιτερως τον τελευταιο καιρο, γινονται αρκετες αναφορες στον ρολο που τα πετροδολλαρια παιζουν στο νομισματικο συστημα των ΗΠΑ, και πως αυτα επιρεαζουν τις νομισματικες, οικονομικες και πολιτικες σχεσεις παγκοσμιως.
Οι περισσοτερες δημοσιευσεις που σχετιζονται με το θεμα αυτο, ειναι σοβαρες με ακαδημαικο βαθος και κυρος, αλλες με περιορισμενη οικονομικη απηχηση και αλλες με σκοπο την παραπληροφοριση.
Επειδη το θεμα ειναι επικαιρο, πολυπλοκο και με τεραστιες διεθνεις πολιτικοοικονομικες επιπτωσεις, με πιθανες στρατηγηκες ανακαταταξεις, θα προσπαθησω, οσο βεβαια μου επιτρεπεται και μπορω, να το απλοποιησω, χωρις να αλλοιωσω την εννοια, την ουσια, τον σκοπο, την σπουδαιοτητα αλλα και την αναγκαιοτητα των πετροδολλαριων, στον νομισματικο, οικονομικο, πολιτικο, διεθνη χωρο και ποιες μπορει να ειναι οι πειθανες μελλοντικες εξεληξεις.
Μετα τον δευτερο παγκοσμιο πολεμο η αμερικανικη ηγεμονια επεβληθη, De facto, παγκοσμιως. Αυτη η ασυναγωνιστη υπερδυναμη επεβαλλε το διεθνες νομισματικο συστημα, γνωστο ως το Bretton Woods System, που καθοριζε τις νομισματικες σχεσεις των ανεπτυγμενων χωρων του δυτικου κοσμου, απο το 1944 – 1970. Οι αρχιτεκτονες του συστηματος αυτου ηταν οι διεθνους κυρους οικονομολογοι, Harry Dexter White απο τις ΗΠΑ και John MaynardKeynes απο την Μεγαλη Βρετανια. Το συστημα αυτο βασιζοταν στην σταθερη τιμη του χρυσου, που οι κεντρικες ττραπεζες των δυτικων χωρων υποχρεουντο να διατηρουν ως αποθεματικο αντικρισμα, για να μπορουν να ανταλλασσουν τα χαρτονομισματα τους με χρυσο οταν καλουντο.
Κατα την διαρκεια της δεκαετιας του 1960, οι ΗΠΑ για να μπορεσουν να χρηματοδοτησουν την επιθετικη τους πολιτικη, λογω του ψυχρου πολεμου και τον πολεμο του Βιετναμ, υπεχρεωθησαν να τυπωνουν και να διαθετουν στις νομισματικες αγορες τεραστιες ποσοτητες χαρτονομισματων, χωρις να εχουν ως αποθεμα το αναλογο αντικρισμα σε χρυσο, οπως προεβλεπε το Bretton Woods system, αυτο συνετελεσε στην αυξηση της διαθεσιμοτητας και ρευστοτητας του δολλαριου και την μειωση της συναλλαγματικης του αξιας διεθνως.
Η κατασταση χειροτερευσε το 1970 – 1971, οταν κεντρικες τραπεζες δυτικων κρατων πρασπαθησαν να ανταλλαξουν τα δολλαρια με χρυσο, συμφωνα με τα συμφωνηθεντα. Η κυβερνηση των ΗΠΑ, ευρισκομενη προ οικονομικου αδιεξωδου και αδυναμιας να εκπληρωσει της υποχρεωσεις της, αρνηθηκε να ανταποκριθει στις νομισματικες της υποχρεωσεις και στις 15 Αυγουστου του 1971, μονομερως ακυρωσαν την Bretton Woods συμφωνια και απεσυρθηκαν απο το νομισματικο standard του χρυσου. Αυτη η ενεργεια ειχε σαν αποτελεσμα να μειωσει διεθνως την αξια και το κυρος του δολλαριου.
Οι ΗΠΑ, ευρισκομενες στα προθυρα της σοβαροτερης μεταπολεμικης οικονομικης κρισης, επρεπε να βρουν καποιο τροπο για να πεισουν η υποχρεωσουν την διεθνη αγορα, να συνεχισει να συναλλασσεται σε αμερικανικα δολλαρια, αλλοιως η οικονομια της θα κατερρεε ως χαρτινος πυργος. Οι οικονομικοι και πολιτικοι παραγοντες των ΗΠΑ, για να πετυχουν τον σκοπο αυτο, εθεωρησαν ως ιδανικο μεσο το πετρελαιο, ενα προιον που ειναι απαραιτητο για την σταθερη και ομαλη λειτουργια ολων των οικονομιων. Εαν μια χωρα δεν εχει πετρελαιο πρεπει να το αγορασει και για να το αγορασει πρεπει να εχει αμερικανικα δολλαρια. Κατ`αυτον τον τροπο, οι περισσοτερες χωρες θελοντας και μη, υπεχρεωθησαν να τα χρησιμοποιουν. Ετσι το πετροδολλαριο ελαβε υποσταση και κυρος.
Το 1972 – 1974, η αμερικανικη κυβερνηση υπεγραψε μια σειρα στρατηγικων συμφωνιων με την Σαουδικη Αραβια, η οποια, μεταξυ αλλων, συνεφωνησε να δεχεται μονον αμερικανικα δολλαρια για το πετρελαιο της, κατοπιν ακολουθησαν συμφωνιες και με τις αλλες χωρες μελη της OPEC, (Οργανισμος Χωρων Εξαγωγης Πετρελαιου).
Το αμερικανικο δολλαριο επεβληθη πλεον ως διεθνες νομισμα και ολες οι χωρες που εισαγουν πετρελαιο και φυσικο αεριο, πρεπει να διατηρουν αποθεματα δολλαριων, αλλοιως δεν μπορουν να αγορασουν τα προιοντα αυτα, εκει δε εγκειται η σπουδαιοτητα των.
Η αναγκαιοτης αυτη αυξανει την παγκοσμια ζητηση δολλαριων, και διδει την δυνατοτητα στις ΗΠΑ να τυπωνουν δαλλαρια με μηδαμινο κοστος, ετσι μπορουν να χρηματοδοτουν μερος των πολεμικων των δαπανων και μερος των καταναλωτικων προιοντων που εισαγονται. Το συστημα αυτο δινει μεγαλη δυναμη στις ΗΠΑ να ελεγχουν αποτελεσματικα την παγκοσμια αγορα πετρελαιου και φυσικου αεριου.
Ενας πιο ακριβης ορισμος των πετροδολλαριων, αναφερεται στο ποσο αυτο, που προερχεται απο την πωληση πετρελαιου και φυσικου αεριου, που εν συνεχεια τοποθετηται σε τραπεζες του ‘δυτικου` κοσμου απο χωρες εξαγωγης των προιοντων αυτων.
Οσο οι χωρες εξαγωγης πετρελαιου και φυσικου αεριου, συνεχιζουν να δεχονται αποκλειστικα τα αμερικανικα δολλαρια για την πωληση των προιοντων αυτων στις διεθνης αγορες και εν συνεχεια ενα μεγαλο μερος των χαρτονομισματων αυτων να επενδυεται σε ομολογα και αλλα κυβερνητικα χρηματικα συμφωνητικα των ΗΠΑ, οι ΗΠΑ θα ωφελουνται οικονομικως, αφενος μεν απο την δυνατοτητα που τους παρεχεται, να τυπωνουν χρηματα για την αγορα πετρελαιου, αφετερου δε απο τις αλλες χωρες που υποχρεουνται, πριν ακομη αγορασουν το πετρελαιο, να διατηρουν αποθεματα δολλαριων, για να μπορουν να το αγοραζουν, αυτο επιτυγχανεται μονο με την πωληση των προιοντων των σε αμερικανικα δολλαρια.
Ειναι προφανες, πως το συστημα αυτο της αποκλειστικοτητας των πετροδολλαριων, εχει ωφελησει πολλαπλως την αμερικανικη οικονομια και την πολιτιλικη ελιτα, ομως ταυτοχρονως την εχει εξαρτοποιησει αμεσα με τον ρολο του δολλαριου ως διεθνες αποθεματικο νομισμα. Εαν πχ. μερικες χωρες του OPEC, αποδεσμευτουν απο την υποχρεωση να συναλλασσονται αποκλειστικα σε αμερικανικα δολλαρια και αρχισουν να δεχονται για τις εξαγογες πετρελαιου αλλα διεθνοι νομισματα, οπως το Ευρω, τοτε μια ανευ προηγουμενου οικονομικη και πολιτικη κριση θα πληξει τις ΗΠΑ και κατεπεκταση την διεθνη κοινωτητα με ανυπολογιστα και τραγικα επακολουθα, για τον λογο αυτο ειμαι της γνωμης πως κατι τετοιο οι ΗΠΑ θα προσπαθησουν να το αποτρεψουν με καθε μεσω.
Ορισμενοι κυκλοι πιστευουν, πως ο πολεμος του Ιρακ ηταν αποτελεσμα της εμμονης του Σανταμ Χουσεην να δεχοταν μονον ευρω για τις εξαγωγες πετρελαιου. Οι ιδιοι κυκλοι πιστευουν, πως και οι απειλες που δεχεται το Ιραν σημερα απο τις ΗΠΑ, δεν ειναι λογω του πυρηνικου του προγραματος αλλα επειδη εχει δημιουργησει μια αγορα πωλησεως πετρελαιου σε αλλα νομισματα εκτος του αμερικανικου δολλαριου.
