Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Λόγω της καθυστερημένης βιομηχανίας στη Ρωσία, το εργατικό κίνημα [της Ρωσίας] άρχισε να αναπτύσσεται την δεκαετία του 90, όταν η επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης διενεργούνταν ήδη σε πολλές άλλες χώρες. Υπήρχε ήδη η εμπειρία της μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης, η εμπειρία της επανάστασης του 1848, και η εμπειρία της Κομμούνας του Παρισιού το 1871. Οι μεγάλοι ιδεολογικοί ηγέτες του εργατικού κινήματος, Μαρξ και Ένγκελς, είχαν δημιουργηθεί από την φωτιά της επαναστατικής πάλης. Η διδασκαλία του Μαρξ έδειξε τον δρόμο της κοινωνικής ανάπτυξης, το αναπόφευκτο της καταστροφής της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας, την αντικατάσταση αυτής της κοινωνίας από την κομμουνιστική, τα μονοπάτια της ταξικής πάλης, την αποκάλυψη του ρόλου του προλεταριάτου σε αυτήν την μάχη και το αναπόφευκτο της νίκης του.

Το εργατικό κίνημα αναπτύχθηκε κάτω από την σημαία του Μαρξισμού. Δεν αναπτύχθηκε τυφλά, ψαχουλεύοντας, αλλά οι στόχοι και η πορεία του ήταν σαφής.

Ο Λένιν έκανε τεράστια δουλειά για να φωτίζει το δρόμο του αγώνα του ρωσικού προλεταριάτου υπό το φως του μαρξισμού. Πενήντα χρόνια έχουν περάσει από το θάνατο του Μαρξ, αλλά για το Κόμμα μας ο μαρξισμός εξακολουθεί να είναι οδηγός για δράση. Ο λενινισμός είναι απλώς μια περαιτέρω ανάπτυξη του μαρξισμού, η εμβάθυνση του.

Είναι λοιπόν προφανές, γιατί υπάρχει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον να φωτιστεί το ζήτημα της μελέτης του Μαρξ από τον Λένιν.

Ο Λένιν είχε μια θαυμάσια γνώση του Μαρξ. Το 1893, όταν ήρθε στην Αγία Πετρούπολη, μας εξέπληξε όλους όσους ήμασταν μαρξιστές εκείνη την εποχή με την τεράστια γνώση των έργων των Μαρξ και Ένγκελς.

Στην δεκαετία του ενενήντα, όταν οι μαρξιστικοί κύκλοι άρχισαν να σχηματίζονται, μελετήθηκε κυρίως ο πρώτος τόμος του “Κεφαλαίου”. Ήταν δυνατό να γίνει κατανοητό το “Κεφάλαιο”, αν και με μεγάλες δυσκολίες. Αλλά τα πράγματα ήταν εξαιρετικά άσχημα σε σχέση με τα άλλα έργα του Μαρξ. Τα περισσότερα μέλη αυτών των κύκλων δεν είχαν καν διαβάσει το “Κομμουνιστικό Μανιφέστο”. Εγώ, για παράδειγμα, το διάβασα για πρώτη φορά μόλις το 1898, στα γερμανικά, όταν ήμουν στην εξορία.

Οι Μαρξ και Ένγκελς ήταν αυστηρά απαγορευμένοι. Αρκεί να αναφέρουμε ότι το 1987, το άρθρο του Λένιν “Χαρακτηρισμός του οικονομικού ρομαντισμού” που γράφτηκε για το New World, ο Λένιν απέφυγε να χρησιμοποιήσει λέξεις όπως “Μαρξ” και “μαρξισμός” και μιλούσε για τον Μαρξ με έμμεσο τρόπο ώστε να μην μπει το περιοδικό σε μπελάδες.

Ο Λένιν ήξερε ξένες γλώσσες, και προσπάθησε όσο μπορούσε να ξεθάψει οτιδήποτε μπορούσε από τους Μαρξ και Ένγκελς στα γερμανικά και στα γαλλικά. Η Anna Ilyinishna περιγράφει πως διάβαζε την “Αθλιότητα της Φιλοσοφίας” στα γαλλικά μαζί με την αδερφή του Όλγα. Έπρεπε να διαβάσει το μεγαλύτερο κείμενο στα γερμανικά. Μετέφρασε στα ρώσικα για τον εαυτό του τα πιο σημαντικά τμήματα του έργου των Μαρξ και Ένγκελς που έβρισκε ενδιαφέροντα.

Στο πρώτο του μεγάλο του έργο, που δημοσιεύθηκε παράνομα το 1984, το “Τι είναι οι φίλοι του λαού”, υπάρχουν αποσπάσματα από το “Κομμουνιστικό Μανιφέστο”, την “Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας”, την “Αθλιότητα της Φιλοσοφίας”, τη “Γερμανική ιδεολογία”, την “Επιστολή του Μαρξ στον Ruge” το 1843, και τα βιβλία του Ένγκελς «Αντι-Ντύρινγκ» και "Η Καταγωγή της Οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους."

Το «οι Φίλοι του Λαού" διεύρυνε δραματικά την μαρξιστική οπτική της πλειοψηφίας των τότε μαρξιστών, που είχαν μια πολύ μικρή γνωριμία με τα έργα του Μαρξ. Ασχολήθηκε με μια σειρά από ερωτήματα με έναν εντελώς νέο τρόπο και με τεράστια επιτυχία.

Στο επόμενο έργο του Λένιν, “Το οικονομικό περιεχόμενο του ναροντνικισμού και η κριτική σε αυτό στο βιβλίο του κ. Στρούβε” βρίσκουμε αναφορές στην “18η Μπρυμαίρ” και στο “Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία”, με την “Κριτική του προγράμματος της Γκότα” και τον δεύτερο και τρίτο τόμο του “Κεφαλαίου”.

Αργότερα, όσο βρισκόταν στην μετανάστευση ο Λένιν είχε την δυνατότητα να εξοικειωθεί με όλα τα έργα του Μαρξ και του Ένγκελς και να τα μελετήσει.

Η βιογραφία του Μαρξ που έγραψε ο Λένιν το 1914 για την “Granat: Encyclopedia” απεικονίζει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο τη θαυμάσια γνώση των έργων του Μαρξ από τον Λένιν.

Αυτό επίσης φαίνεται από τα αναρίθμητα αποσπάσματα του Μαρξ, που συνεχώς έκανε ο Λένιν, όταν διαβάζουμε τα έργα του. Το Ινστιτούτο Λένιν έχει πολλά σημειωματάρια με αποσπάσματα από τον Μαρξ.

Ο Λένιν χρησιμοποίησε αυτά τα αποσπάσματα στο έργο του, τα διάβαζε ξανά και ξανά και έγραφε σημειώσεις. Ο Λένιν όχι μόνο γνώριζε το [έργο του] Μαρξ, αλλά σκεφτόταν επίσης βαθιά σε όλες τις διδασκαλίες του. Στην ομιλία του στο Τρίτο Πανρωσικό Συνέδριο του Y.C.L. το 1920, ο Λένιν είπε στους νέους ότι ήταν απαραίτητο “κατανοήσετε ολόκληρη την ανθρώπινη γνώση και να την χρησιμοποιήσετε με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε ο Κομμουνισμός να μην είναι κάτι που το μαθαίνεις απ’ έξω αλλά κάτι στο οποίο έχετε σκεφτεί εσείς, κάτι που αποτελεί το αναπόφευκτο συμπέρασμα από την άποψη της σύγχρονης παιδείας. " (Τόμος XXV.). “Αν ένας κομμουνιστής καυχηθεί για τον κομμουνισμό στην βάση έτοιμων συμπερασμάτων, χωρίς να κάνει σοβαρό, μεγάλο και δύσκολο έργο, χωρίς βαθιά κατανόηση των γεγονότων σε μια κριτική κατεύθυνση, ένας τέτοιος κομμουνισμός θα είναι πάρα πολύ φτωχός”(Τόμος XXV).

Ο Λένιν δεν είχε μελετήσει μόνο τα έργα του Μαρξ, αλλά μελετούσε ό,τι είχε γραφτεί για τον Μαρξ και τον μαρξισμό από το αντίπαλο στρατόπεδο της αστικής τάξης και των μικροαστών. Στην πολεμική του με αυτούς εξηγεί βασικές θέσεις του μαρξισμού.

Η πρώτη μεγάλη του δουλειά ήταν το «Τι είναι οι «φίλοι του λαού» και πώς πολεμούν τους σοσιαλδημοκράτες (απάντηση σε ένα άρθρο στο “Russian Wealth” ενάντια στους μαρξιστές)”, όπου ανέδειξε την αντίθεση ανάμεσα στην άποψη των ναρόντνικων (Mikhailovsky, Krivenko, Yushakova) και στην άποψη του Μαρξ.

Στο άρθρο, «Το οικονομικό περιεχόμενο του ναροντισμού και η κριτική σε αυτό στο βιβλίο του κ. Στρούβε," τόνισε με ποιο τρόπο η άποψη του Στρούβε ήταν διαφορετική από αυτή του Μαρξ.

Κατά την εξέταση του αγροτικού ζητήματος, έγραψε ένα βιβλίο, "Το αγροτικό ζήτημα και οι κριτικοί του Μαρξ" (Τόμος ΙV.), όπου η μικροαστική σκοπιά των σοσιαλδημοκρατών David, Hertz, και των Ρώσων κριτικών, Τσερνόφ Μπουλγκάκοφ ερχόταν σε αντίθεση με την άποψη του Μαρξ.

"De choc des opinions jaillit la verite" (η αλήθεια προκύπτει από την σύγκρουση απόψεων), λέει μια γαλλική παροιμία. Ο Λένιν άρεσε να την κάνει πράξη. Συνεχώς έφερνε στο φως και αντιπαρέβαλε τα σημεία των απόψεων στην βάση των ζητημάτων του εργατικού κινήματος.

Είναι πολύ χαρακτηριστικό το πως ο Λένιν διατύπωνε τις διάφορες απόψεις δίπλα δίπλα. Ένα μεγάλο μέρος φαίνεται στον τόμο ΧΙΧ ή σε έργα στα οποία υπάρχουν αποσπάσματα, σχέδια για δοκίμια κλπ. στο αγροτικό ζήτημα για την περίοδο πριν από το 1917.

Ο Λένιν ανακεφαλαιώνει προσεκτικά τις δηλώσεις των "κριτικών", επιλέγει και αντιγράφει τις σαφέστερες και πιο χαρακτηριστικές φράσεις και τα αντιπαραθέτει με τις δηλώσεις του Μαρξ. Σε μια προσεκτική ανάλυση των δηλώσεων των "κριτικών", προσπαθεί να δείξει την ταξική φύση των δηλώσεών τους, προβάλλοντας τα πιο σημαντικά και επείγοντα ζητήματα με εμφανή τόνο.

Ο Λένιν πολύ συχνά έθετε σκόπιμα αιχμηρά μια ερώτηση. Θεωρούσε ότι ο ήχος δεν ήταν το σημαντικό. Μπορείς να εκφράζεσαι χυδαία και αιχμηρά. Αυτό που είναι σημαντικό είναι να μιλάς απευθείας στο θέμα. Στον πρόλογο της αλληλογραφίας του F.A. Sorge, δείνει ένα απόσπασμα του Mehring από την αλληλογραφία του με τον Sorge: “Ο Mehring έχει δίκιο όταν λέει ότι οι Μαρξ και Ένγκελς δεν έδωσαν μεγάλη σημασία στον ‘υψηλό τόνο’. Δεν το πολυσκέφτονταν πριν από ένα χτύπημα, δεν κλαψούριζαν για κάθε χτύπημα που δέχθηκαν” (Τόμος ΧΙ). Η κοφτερότητα στη μορφή και το ύφος έρχονταν φυσικά για τον Λένιν. Το έμαθε από τον Μαρξ. Λέει “Ο Μαρξ αναφέρει πως ο ίδιος και ο Ένγκελς συνεχώς πολεμούσαν ενάντια στην άθλια συμπεριφορά των “σοσιαλδημοκρατών” και συχνά αντιπαρατέθηκαν με οξύ τρόπο (wobei oft scharf hergeht)” (Τόμος ΧΙ). Ο Λένιν δεν φοβόταν την οξύτητα, αντίθετα απαιτούσε οι διαφωνίες να τίθενται με οξύ τρόπο. Ο Λένιν είχε μια αγαπημένη λέξη που συχνά χρησιμοποιούσε: “υπεκφυγές” ("quibbling."). Αν ξεκινούσε μια πολεμική που δεν αφορούσε κεντρικά σημεία, αν οι άνθρωποι αντιμάχονταν για μικροπράγματα ή με ταχυδακτυλουργίες γεγονότων, συνήθιζε να λέει “Αυτά είναι υπεκφυγές”. Ο Λένιν εκφραζόταν με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη εναντίον πολεμικών που δεν είχαν ως στόχο να θέσουν ξεκάθαρα τα ερωτήματα αλλά για ξεκαθάρισμα λογαριασμών μικρών προσωπικών εχθρών. Αυτή ήταν η αγαπημένη μέθοδος των Μενσεβίκων. Κρύβονταν πίσω από αποσπάσματα του Μαρξ και του Ένγκελς, έξω από το πλαίσιο και τις συνθήκες υπό τις οποίες γράφτηκαν, εξυπηρετώντας πλήρως μνησικακίες ομάδων. Στον πρόλογο της ανταπόκρισης για τον F.A. Sorge, ο Λένιν γράφει “Το να φαντάζεται ότι οι συμβουλές των Μαρξ, Ένγκελς στους Αγγλό-Αμερικανούς εργάτες μπορούν άμεσα και απλά να υιοθετηθούν στις ρωσικές συνθήκες σημαίνει να χρησιμοποιείς τον μαρξισμό, χωρίς την μέθοδο του, όχι για να μελετήσεις τις συγκεκριμένες ιστορικές ιδιαιτερότητες του εργατικού κινήματος στις συγκεκριμένες χώρες, αλλά για μικρές ασήμαντες μικρόψυχες μνησικακίες ομάδων της διανόησης” (Τόμος ΧΙ)

Εδώ φτάνουμε στο ερώτημα του πως ο Λένιν μελετούσε Μαρξ. Αυτό μπορεί εν μέρει να απαντηθεί από το προηγούμενο απόσπασμα: είναι απαραίτητο να διευκρινιστεί η μέθοδος του Μαρξ, να μάθουμε από τον Μαρξ πως να μελετάμε τις διάφορες ιδιαιτερότητες του εργατικού κινήματος σε κάθε χώρα. Ο Λένιν έκανε ακριβώς αυτό. Για τον Λένιν η διδασκαλία του Μαρξ ήταν ένας οδηγός για δράση. Κάποτε χρησιμοποιούσε την ακόλουθη φράση “Ποιος θέλει να διαβουλευτεί με τον Μαρξ;”... είναι μια πολύ χαρακτηριστική φράση. Ο ίδιος συνεχώς “διαβουλευόταν με τον Μαρξ”. Στις ποιο δύσκολες καμπές της επανάστασης, στρεφόταν ξανά στην ανάγνωση του Μαρξ. Μερικές φορές όταν πήγαινες στο δωμάτιο του, όταν όλοι γύρο του ήταν ενθουσιασμένοι, ο Λένιν διάβαζε Μαρξ και δύσκολα μπορούσε κανείς να του αποσπάσει την προσοχή. Δεν το έκανε αυτό για να ηρεμήσουν τα νεύρα του, να οπλιστεί με τη δύναμη της εργατικής τάξης και την πίστη της τελικής νίκης του. Ο Λένιν είχε επαρκή τέτοια πίστη. Έθαβε τον εαυτό του στον Μαρξ έτσι ώστε να “συζητήσει” με τον Μαρξ, να βρει απαντήσεις στα φλέγοντα ζητήματα του εργατικού κινήματος. Στο άρθρο του “ο Φ. Μέρινγ, για την Δεύτερη Δούμα” ο Λένιν έγραφε “Η επιχειρηματολογία αυτών των ανθρώπων βασίζεται σε μια κακή επιλογή αποσπασμάτων. Παίρνουν τη γενική θέση για την υποστήριξη της μεγάλης αστικής τάξης ενάντια στην αντιδραστική μικροαστική τάξη και χωρίς κριτική την εφαρμόζουν στους Ρώσους Καντέτους και στην Ρώσικη Επανάσταση. Ο Μέρινγ δίνει σε αυτούς ένα πολύ καλό μάθημα. Οποιοσδήποτε θέλει να διαβουλευτεί με τον Μαρξ (υπογράμμιση της Κρούπσκαγια) για τα καθήκοντα του προλεταριάτου και της αστικής επανάστασης πρέπει να λάβει υπόψη τον τρόπο σκέψης του Μαρξ ο οποίος ισχύει ακριβώς για την εποχή της γερμανικής αστικής επανάστασης. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Μενσεβίκοι μας αποφεύγουν αυτή τη κατανόηση. Με αυτό το σκεπτικό βλέπουμε την πληρέστερη και σαφέστατη έκφραση του ανελέητου αγώνα ενάντια στην διαλλακτική αστική τάξη που διεξάγεται από τους Ρώσους μπολσεβίκους στη ρωσική επανάσταση” (Τόμος ΧΙ)

Η μέθοδος του Λένιν ήταν να παίρνει τα έργα του Μαρξ που ασχολούνται με παρόμοια κατάσταση και προσεκτικά να τα αναλύσει, να τα συγκρίνει με την σύγχρονη κατάσταση, να ανακαλύψει ομοιότητες και διαφορές. Η προσαρμογή αυτού στην επανάσταση του 1905 με 1907 δείχνει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο πως το έκανε αυτό ο Λένιν.

Στην μπροσούρα “Τι να κάνουμε;” το 1902 ο Λένιν έγραφε:

“Η ιστορία βάζει τώρα μπροστά μας ένα άμεσο καθήκον που είναι το πιο επαναστατικό από όλα τα άμεσα καθήκοντα του προλεταριάτου σε κάθε άλλη χώρα. Η εκτέλεση αυτού του έργου της καταστροφής της πιο ισχυρής υποστήριξης όχι μόνο των ευρωπαίων αλλά επίσης (μπορούμε τώρα να πούμε) της Ασιατικής αντίδρασης θα κάνει το ρωσικό προλεταριάτο την εμπροσθοφυλακή του διεθνούς επαναστατικού προλεταριάτου" (Κεφάλαιο ΙV).

Γνωρίζουμε ότι ο επαναστατικός αγώνας του 1905 έδωσε στη ρωσική εργατική τάξη διεθνή ρόλο, ενώ η ανατροπή της τσαρικής μοναρχίας το 1917, έκανε το ρωσικό προλεταριάτο την πρωτοπορία του διεθνούς επαναστατικού προλεταριάτου, αλλά χρειάστηκαν 15 χρόνια αφού γράφτηκε το “Τι να κάνουμε;”. Το 1905, μετά τον πυροβολισμό των εργατών στις 9 Ιανουαρίου, το επαναστατικό κύμα από την πλατεία Dvortsoff άρχισε να ανεβαίνει όλο και ψηλότερα, τέθηκε το ερώτημα που θα πρέπει το κόμμα να οδηγήσει τις μάζες, ποια πολιτική πρέπει να ακολουθήσει. Και εδώ ο Λένιν διαβουλεύτηκε με τον Μαρξ. Παρέθεσε με προσοχή τα έργα του Μαρξ που αφορούσαν την Γαλλική και Γερμανική αστική δημοκρατική επανάσταση του 1848 στο “Οι ταξικοί αγώνες στην Γαλλία το 1848” και τον τρίτο τόμο του “The literary Heritage of Marx and Engels”, που είχε εκδώσει ο Φ.Μέρινγ σε σχέση με την Γερμανική επανάσταση.

Τον Ιούνιο-Ιούλιο του 1905, ο Λένιν έγραψε ένα φυλλάδιο “Δύο τακτικές της σοσιαλδημοκρατίας στη δημοκρατική επανάσταση”, όπου η τακτική των Μενσεβίκων ήταν η γραμμή του συμβιβασμού με την φιλελεύθερη αστική τάξη σε αντίθεση με την τακτική των μπολσεβίκων που καλούσε την εργατική τάξη να ασκήσει την πιο αποφασιστική και ασυμφιλίωτη πάλη ενάντια στην μοναρχία μέχρι το σημείο της ένοπλης εξέγερσης.

Ήταν αναγκαίο να τερματιστεί ο τσαρισμός, έγραφε ο Λένιν στις “δύο τακτικές”. “Η διάσκεψη (των νεοϊσκρικών) επίσης ξέχασε πως όσο η εξουσία παραμένει στα χέρια του τσάρου, κάθε απόφαση οποιουδήποτε αντιπροσώπου παραμένει κούφια λόγια και εξίσου θλιβερή με τις “αποφάσεις” της βουλής της Φρανκφούρτης που είναι τόσο διάσημη στην ιστορία της Γερμανικής επανάστασης του 1848. Για αυτό το λόγο ο Μαρξ, στην Neue Rheinische Zeitung, τους σαρκάζει ανελέητα για τους φιλελεύθερους “απελευθερωτές” της Φρανκφούρτης, που μιλούσαν με εξαιρετικά λόγια, υιοθέτησαν κάθε είδους δημοκρατικές “αποφάσεις” που “κατοχυρώνουν” όλα τα είδη ελευθερίας, αλλά στην πραγματικότητα άφησαν την εξουσία στα χέρια της Μοναρχίας, και δεν οργάνωσαν τον ένοπλο αγώνα ενάντια στα στρατεύματα της μοναρχίας. Και ενώ οι απελευθερωτές της Φρανκφούρτης συζητούσαν, η μοναρχία είχε τον χρόνο της, να ενισχύσει τις στρατιωτικές της δυνάμεις και την αντεπανάσταση, βασιζόμενη σε πραγματική δύναμη, ανέτρεψε τους δημοκρατικούς με όλες τις ωραίες αποφάσεις τους” (Κεφάλαιο VIII).

Ο Λένιν έθεσε το ερώτημα κατά πόσο θα ήταν δυνατό η αστική τάξη να καταστρέψει τη Ρωσική Επανάσταση με μια συμφωνία με τον τσαρισμό ή, όπως είπε ο Μαρξ, “να ξεκαθαρίσει με τον τσαρισμό με πληβειακό τρόπο”. “Όταν κερδίσει αποφασιστικά η επανάσταση, θα ξεκαθαρίσουμε με τον Τσαρισμό με έναν γιακωβίνικο, ή αν θέλετε, με πληβειακό τρόπο”. Το σύνολο της γαλλικής τρομοκρατίας, έγραψε ο Μαρξ στο περίφημο άρθρο στην Neue Rheinische Zeitung το 1848, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ο πληβειακός τρόπος ξεκαθαρίσματος με τους εχθρούς της αστικής τάξης την απολυταρχία, φεουδαρχία, κύρος. (Βλ. λογοτεχνική κληρονομιά του Μαρξ - που δημοσιεύθηκε από Μέρινγκ.)

Μήπως αυτοί που φόβιζαν τους σοσιαλδημοκράτες Ρώσους εργαζομένους με τον μπαμπούλα του "ιακωβινισμού" στην εποχή της δημοκρατικής επανάστασης είχαν ποτέ σκεφτεί την έννοια αυτών των λέξεων του Μαρξ; (Τόμος VIII).

Οι μενσεβίκοι είχαν δηλώσει ότι η τακτική τους ήταν να “παραμείνουν στο κόμμα της ακραίας επαναστατικής αντιπολίτευσης”. Αυτό δεν απέκλειε μερική κατάκτηση εξουσίας κατά περιόδους και τη δημιουργία επαναστατικών κομμούνων σε κάποιες πόλεις. Ποιες “επαναστατικές κοινότητες”, ρωτάει ο Λένιν, και απαντάει:

“Η συγχυσμένη επαναστατική σκέψη τους οδηγεί, όπως συμβαίνει συνήθως, σε επαναστατική λογοκοπία. Ο Μαρξ πολλές φορές κατάκρινε αυτού του είδους τη λογοκοπία, όταν χρησιμοποιούν έναν “γοητευτικό” όρο παρμένο από το ξεπερασμένο παρελθόν για να κρύψουν τα καθήκοντα του μέλλοντος. Η γοητεία ενός όρου που έχει παίξει το ρόλο του στην ιστορία, μετατρέπεται σε παρόμοιες περιπτώσεις σε ψεύτικο και βλαβερό μπιχλιμπίδι, σε τρακατρούκα. Εμείς πρέπει να δόσουμε καθαρά και απερίφραστα στους εργάτες και σε όλο το λαό να καταλάβουν γιατί θέλουμε να εγκαθιδρύσουμε μια προσωρινή επαναστατική κυβέρνηση, ποιους ακριβώς μετασχηματισμούς θα πραγματοποιήσουμε, αν ασκήσουμε αποφασιστική επίδραση πάνω στην εξουσία, αύριο κιόλας, σε περίπτωση νικηφόρας έκβασης της λαϊκής εξέγερσης που έχει ήδη αρχίσει; Να τα ερωτήματα που μπαίνουν στους πολιτικούς ηγέτες

“Οι εκχυδαϊστές αυτοί του μαρξισμού, δεν σκέφτηκαν ποτέ τα λόγια του Μαρξ για την ανάγκη να αντικατασταθεί το όπλο της κριτικής με την κριτική των όπλων. Επικαλούνται το όνομα του Μαρξ και στην πράξη συντάσσουν αποφάσεις ταχτικής απόλυτα σύμφωνες με το πνεύμα των αστών φαφλατάδων της Φρανκφούρτης, που έκαναν ελεύθερα κριτική στον απολυταρχισμό, βάθαιναν τη δημοκρατική συνείδηση και δεν καταλάβαιναν πως ο καιρός της επανάστασης είναι καιρός δράσης, δράσης και από τα πάνω και από τα κάτω. (κεφάλαιο ΧΙ)

“Οι επαναστάσεις είναι η ατμομηχανή της ιστορίας”, λέει ο Μαρξ. Με αυτήν την αναφορά στον Μαρξ, ο Λένιν αξιολογεί το ρόλο της επανάστασης που είχε ξεσπάσει.

Στην περαιτέρω ανάλυση στα λόγια του Μαρξ στην Neue Rheinische Zeitung, ο Λένιν κάνει σαφές τι σημαίνει επαναστατική δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς. Αλλά με αυτήν την αναλογία, ο Λένιν ερμηνεύει τον τρόπο με τον οποία η αστική δημοκρατική επανάστασή μας διέφερε από την γερμανική αστική επανάσταση του 1848. Λέει:

“Έτσι μόλις τον Απρίλη του 1849, σχεδόν ένα χρόνο ύστερα από την έκδοση της επαναστατικής αυτής εφημερίδας (Νέα εφημερίδα του Ρήνου) ο Μαρξ και ο Ένγκελς τάχθηκαν υπέρ της δημιουργίας ειδικής εργατικής οργάνωσης. Ως τότε περιορίζονταν στο να διευθύνουν ένα “όργανο της δημοκρατίας” που δεν είχε κανένα οργανωτικό δεσμό με το ανεξάρτητο εργατικό κόμμα! Το γεγονός αυτό - τερατώδικο και απίστευτο από τη σημερινή ας σκοπιά - μας δείχνει ξεκάθαρα πόσο τεράστια ήταν η διαφορά ανάμεσα στο γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό εργατικό κόμμα. Το γεγονός αυτό μας δείχνει πόσο πιο λίγο είχαν εκδηλωθεί στη γερμανική δημοκρατική επανάσταση (λόγω της καθυστέρησης της Γερμανίας του 1848 και από οικονομική και από πολιτική άποψη - κρατικός διαμελισμός) τα προλεταριακά γνωρίσματα του κινήματος, το προλεταριακό ρεύμα μέσα σε αυτό το κίνημα.”

Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι τα άρθρα του Βλαντιμίρ Ίλιτς που αναφέρονται στο 1907 και είναι αφιερωμένα στην αλληλογραφία και δραστηριότητα του Μαρξ.

Είναι τα “Πρόλογος της μετάφρασης των επιστολών του Μαρξ στην Κ.Λ. Κούγκελμαν”, “Μέρινγ για την δεύτερη Δούμα”, και “Πρόλογος στις επιστολές του F.A. Sorge”. Αυτά τα άρθρα ρίχνουν λαμπρό φως στην μέθοδο με την οποία ο Λένιν μελετούσε Μαρξ. Το τελευταίο άρθρο έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Γράφτηκε κατα την περίοδο όπου ο Λένιν είχε αρχίσει την πιο σοβαρή μελέτη της φιλοσοφίας, σε σχέση με τις αποκλίσεις του Μπογκντάνοφ, όταν το ζήτημα του διαλεκτικού υλισμού απαιτούσε την ιδιαίτερη προσοχή του.

Μελετούσε ταυτόχρονα τα λόγια του Μαρξ που αφορούσαν σε ερωτήματα ανάλογα με εκείνα που είχαν προκύψει μεταξύ μας σε σχέση με την ήττα της επανάστασης, και ερωτήματα σχετικά με τον διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό, ο Λένιν έμαθε από τον Μαρξ πως να εφαρμόζει στην μελέτη της ιστορικής ανάπτυξης την μέθοδο του διαλεκτικού υλισμού.

Στο «Πρόλογος στην αλληλογραφία με τον F.A. Sorge» έγραφε:

“Μια σύγκριση αυτών που είχαν οι Μαρξ και Ένγκελς να πουν σχετικά με τα ζητήματα του αγγλοαμερικάνικου και γερμανικού εργατικού κινήματος είναι πολύ διδακτική. Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι η Γερμανία, και από την άλλη πλευρά η Αγγλία και η Αμερική, αντιπροσωπεύουν διαφορετικά στάδια καπιταλιστικής ανάπτυξης, διαφορετικών μορφών κυριαρχίας του κεφαλαίου ως τάξη σε ολόκληρη τη ζωή των χωρών αυτών, η εν λόγω σύγκριση λαμβάνει ιδιαίτερη σημασία. Από επιστημονικής σκοπιάς έχουμε ένα παράδειγμα του διαλεκτικού υλισμού, την δυνατότητα να φαίνονται διαφορετικές πλευρές και να δίνεται έμφαση σε διαφορετικά σημεία, σε εφαρμογή στις συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες των πολιτικών και οικονομικών συνθηκών. Από την άποψη της πολιτικής και τακτικής του εργατικού κόμματος έχουμε εδώ ένα παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο οι δημιουργοί του “Κομμουνιστικού μανιφέστου” καθόρισαν τα καθήκοντα του αγωνιζόμενου προλεταριάτου που ισχύουν για τις διάφορες φάσεις του εθνικού εργατικού κινήματος από διάφορες χώρες” (σημείωση Κρούπσκαγια: σε ελεύθερη μετάφραση)

Η επανάσταση του 1905 έφερε στο προσκήνιο μια ολόκληρη σειρά νέων βασικών ζητημάτων για τη λύση των οποίων ο Λένιν πήγε πιο βαθιά μέσα στα έργα του Καρλ Μαρξ. Η λενινιστική μέθοδος της μελέτης του Μαρξ σφυρηλατήθηκε στη φωτιά της επανάστασης.

Αυτή ήταν η μέθοδος μελέτης του Μαρξ από τον Λένιν για την πάλη ενάντια στις διαστρεβλώσεις του μαρξισμού και τον ευνουχισμό της επαναστατικής ουσίας του. Γνωρίζουμε πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε το βιβλίο του Λένιν “Κράτος και Επανάσταση” στην διοργάνωση της Οκτωβριανής Επανάστασης και της σοβιετικής εξουσίας. Το βιβλίο αυτό βασίζεται εξ ολοκλήρου σε μια εις βάθος μελέτη της επαναστατικής διδασκαλίας του Μαρξ για το κράτος. Εκεί ο Λένιν γράφει:

“Με τη διδασκαλία του Μαρξ συμβαίνει σήμερα ό,τι συνέβηκε επανειλημμένα στην ιστορία με τις διδασκαλίες των επαναστατών στοχαστών και αρχηγών των καταπιεζόμενων τάξεων στην πάλη τους για την απελευθέρωση. Όσο ζούσαν οι μεγάλοι επαναστάτες, οι τάξεις των καταπιεστών τους καταδίωκαν συνεχώς και αντιμετώπιζαν τη διδασκαλία τους με την πιο άγρια μανία, με το πιο λυσσασμένο μίσος, με την πιο αχαλίνωτη εκστρατεία ψευτιάς και συκοφαντίας. Ύστερα από το θάνατο τους γίνονται προσπάθειες να τους μετατρέψουν σε άβλαβα εικονίσματα, σα να λέμε, να τους αγιοποιήσουν, να δώσουν κάποια δόξα στο όνομα τους για "παρηγοριά" των καταπιεζόμενων τάξεων και για την αποβλάκωση τους, ευνουχίζοντας το περιεχόμενο της επαναστατικής διδασκαλίας, στομώνοντας την επαναστατική της αιχμή, εκχυδαΐζοντας την. Με τέτοια "επεξεργασία" του μαρξισμού συμφωνούν σήμερα η αστική τάξη και οι οπορτουνιστές μέσα στο εργατικό κίνημα. Λησμονούν, σβήνουν, διαστρεβλώνουν την επαναστατική πλευρά της διδασκαλίας, την επαναστατική ψυχή της. Προωθούν στην πρώτη γραμμή, εξυμνούν εκείνο πού είναι αποδεχτό ή που φαίνεται πώς είναι αποδεχτό για την αστική τάξη. Όλοι οι σοσιαλσωβινιστές είναι σήμερα "μαρξιστές" - χωρίς αστεία! Και όλο και πιο συχνά οι Γερμανοί αστοί επιστήμονες, χθεσινοί ειδικοί στην εξόντωση του μαρξισμού, μιλάνε για τον "εθνικό-Γερμανό" Μαρξ, που διαπαιδαγώγησε τάχα τα τόσο περίφημα οργανωμένα για τη διεξαγωγή του ληστρικού πολέμου συνδικάτα των εργατών!” (Πρώτη σελίδα στο "Κράτος και Επανάσταση»).

Στο “οι βάσεις του λενινισμού” ο σύντροφος Στάλιν έγραψε:

“Μόλις κατά την κατοπινή περίοδο, περίοδο της άμεσης δράσης, της προλεταριακής επανάστασης, όταν η ανατροπή της μπουρζουαζίας παρουσιάστηκε σαν μια ανάγκη, όταν το ζήτημα της εφεδρείας του προλεταριάτου (στρατηγική) διαπιστώθηκε επείγον, όταν οι φόρμες πάλης και οργάνωσης - κοινοβουλευτικές και εξωκοινοβουλευτικές (τακτική)- εκδηλώθηκαν καθαρά, μόλις τότε μπορούσε να καταρτιστεί μια πραγματική στρατηγική και μια πραγματική τακτική της πάλης του προλεταριάτου. Τότε ο Λένιν ανάστησε τις μεγαλοφυείς σκέψεις του Μαρξ και του Εγκελς πάνω στη στρατηγική και τακτική που είχαν αποκρυφτεί απ’ τους οπορτουνιστές της II Διεθνούς.(Τα πλάγια γράμματα είναι δικά μου -. N.K.)

“Αλλά ο Λένιν δεν περιοριζόταν στο να αποκαταστήσει τις προτάσεις του Μαρξ και του Ένγκελς. Τουναντίον τις ανέπτυξε περαιτέρω και συμπλήρωσε με νέες ιδέες και προτάσεις, δημιουργώντας ολόκληρο αυτό το σύστημα κανόνων και αρχών για την διεξαγωγή της ταξικής πάλης από το προλεταριάτο. Εργα όπως τα : «Τι να κάνουμε;» «Δυο τακτικές», «Ό ιμπεριαλισμός», «Κράτος και επανάσταση», «Ή προλεταριακή επανάσταση», «Ή παιδική αρρώστια», είναι αναμφισβήτητα μια εξαιρετικά σημαντική συνεισφορά στο οπλοστάσιο του Μαρξισμού. Η λενινιστική στρατηγική και τακτική είναι η επιστήμη της οργάνωσης της επαναστατικής πάλης του προλεταριάτου. (Στάλιν “ζητήματα Λενινισμού”). Οι Μαρξ και Ένγκελς θεωρούσαν την διδασκαλία τους “΄όχι σαν δόγμα, αλλά ως καθοδήγηση για δράση”. Αυτές τις λέξεις ο Λένιν τις επαναλάμβανε διαρκώς. Η μέθοδος με την οποία είχε μελετήσει τα έργα των Μαρξ και Ένγκελς, σε όλες τις περιπτώσεις των προλεταριακών επαναστάσεων, βοήθησαν τον Λένιν να μετατρέψει την επαναστατική δουλειά του Μαρξ σε οδηγό για δράση.

Θα σταθώ σε ένα ζήτημα καθοριστικής σημασίας. Όχι πολύ καιρό πριν γιορτάζαμε την δέκατη πέμπτη επέτειο της σοβιετικής εξουσίας. Σε αυτό το πλαίσιο θυμηθήκαμε πως οργανώθηκε η κατάληψη της εξουσίας τον Οκτώβρη. Δεν είχαμε ένα αυθόρμητο γεγονός, τουναντίον ήταν βαθύτατα υπολογισμένο από τον Λένιν που καθοδηγούνταν από τις άμεσες συμβουλές του Μαρξ για την οργάνωση μιας εξέγερσης.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση, με την κυριαρχία της δικτατορίας του προλεταριάτου, άλλαξαν ριζικά όλοι οι όροι του αγώνα, μονάχα επειδή ο Λένιν καθοδηγούνταν όχι από το γράμμα της διδασκαλίας των Μαρξ και Ένγκελς αλλά από την επαναστατική ουσία τους, διότι γνώριζε πως να εφαρμόζει τον μαρξισμό και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού την εποχή της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Θα σταθώ μονάχα σε μερικά σημεία. Ενδελεχής ερευνητικό έργο είναι απαραίτητο εδώ: να επιλέξουμε όλα όσα χρησιμοποίησε ο Λένιν από τους Μαρξ και Ένγκελς, αναφερόμενοι σε ποια περίοδο και σε σχέση με ποια καθήκοντα του επαναστατικού κινήματος πάρθηκαν. Δεν έχω καν αναφερθεί σε πολύ σημαντικά ζητήματα, όπως το εθνικό ζήτημα, τον ιμπεριαλισμό κ.α. Η έκδοση των απάντων του Λένιν καθιστά αυτή τη δουλειά ευκολότερη. Η μέθοδος του Λένιν για την μελέτη του Μαρξ σε όλες τις φάσεις του επαναστατικού αγώνα από την αρχή μέχρι το τέλος θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα και βαθύτερα όχι μονάχα τον Μαρξ, αλλά και τον ίδιο τον Λένιν, στην μέθοδο κατανόησης του Μαρξ και στην μέθοδο μετατροπής της διδασκαλίας του Μαρξ σε οδηγό για δράση.

Υπάρχει μια άλλη πλευρά του τρόπου που ο Λένιν μελετούσε τον Μαρξ που πρέπει να αναφερθεί λόγο της μεγάλης σημασίας του. Ο Λένιν δεν μελετούσε μονάχα τους Μαρξ και Ένγκελς, αλλά και τι γράφανε οι “κριτικοί” του Μαρξ για αυτόν, επίσης μελετούσε τον τρόπο με τον οποίο ο Μαρξ οδηγήθηκε σε συγκεκριμένες ιδέες και τα έργα και τα βιβλία τα οποία οδήγησαν τον Μαρξ σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Μελέτησε, για παράδειγμα, τις πηγές της μαρξιστικής φιλοσοφίας, τι και πως πήρε ακριβώς από τον κάθε συγγραφέα. Τον απασχολούσε ειδικά η μέθοδος του διαλεκτικού υλισμού. Το 1922, στο άρθρο “για τη σημασία του μαχόμενου υλισμού” ο Λένιν έλεγε πως ήταν καθήκον των συντελεστών του περιοδικού “Υπό την σημαία του μαρξισμού” να οργανώσουν την συστηματική μελέτη της Χεγκελιανής διαλεκτικής με μια υλιστική ματιά. Θεωρούσε ότι χωρίς σοβαρές φιλοσοφικές βάσεις είναι αδύνατο να αντέξουν στον αγώνα ενάντια στην πίεση των αστικών ιδεών και την επανεμφάνιση της αστικής φιλοσοφίας. Με βάση την δική του εμπειρία ο Λένιν έγραψε για τον τρόπο μελέτης της Χεγκελιανής διαλεκτικής από την πλευρά του υλισμού. Ας δώσουμε εδώ ένα εδάφιο από το άρθρο του Λένιν “Για τη σημασία του μαχόμενου υλισμού”:

“Και για να μην αντιμετωπίσουμε επιπόλαια ένα παρόμοιο φαινόμενο, πρέπει να καταλάβουμε πως χωρίς σοβαρή φιλοσοφική θεμελίωση καμιά φυσική επιστήμη, κανένας υλισμός δεν μπορεί να αντιπαλέψει την επίθεση των αστικών ιδεών και την αναστήλωση της αστικής κοσμοθεωρίας. Ο φυσιοδίφης για να αποδυθεί στην πάλη αυτή και για να τα βγάλει πέρα με απόλυτη επιτυχία, πρέπει να είναι συγχρονισμένος υλιστής, συνειδητός οπαδός του υλισμού που εκπροσωπεί ο Μαρξ, δηλαδή πρέπει να είναι διαλεκτικός υλιστής. Για να πετύχουν το σκοπό αυτό οι συνεργάτες του περιοδικού «Ποντ Ζνάμενεμ Μαρξίσμα» πρέπει να οργανώσουν τη συστηματική μελέτη της διαλεκτικής του Χέγκελ, από υλιστική άποψη, δηλαδή της διαλεκτικής που εφάρμοσε πρακτικά ο Μαρξ τόσο στο Κεφάλαιό του, όσο και στα ιστορικά και πολιτικά έργα του ... έχοντας σαν βάση τα παραδείγματα εφαρμογής της διαλεκτικής από τον Μαρξ, καθώς και τα παραδείγματα διαλεκτικής από την περιοχή των οικονομικών και πολιτικών σχέσεων, παραδείγματα που η νεότερη ιστορία, ιδιαίτερα ο σύγχρονος ιμπεριαλιστικός πόλεμος και η επανάσταση δίνουν πάρα πολλά. Η ομάδα των συντακτών και των συνεργατών του περιοδικού «Ποντ Ζνάμενεμ Μαρξίσμα» πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να αποτελέσει ένα είδος «σύνδεσμο ματεριαλιστών οπαδών της χεγκελιανής διαλεκτικής». Οι σύγχρονοι φυσιοδίφες θα βρουν (αν ξέρουν να ψάξουν, κι αν μάθουμε να τους βοηθάμε) στην υλιστικά ερμηνευόμενη διαλεκτική του Χέγκελ μια σειρά απαντήσεις στα φιλοσοφικά ερωτήματα του Χέγκελ, μια σειρά απαντήσεις στα φιλοσοφικά ερωτήματα που βάζει η επανάσταση στις φυσικές επιστήμες και από τα οποία «παρασύρονται» προς την αντίδραση οι διανοούμενοι θιασώτες της αστικής μόδας”.

Οι τόμοι ΙΧ και ΧΙΙ των απάντων του Λένιν έχουν ήδη δημοσιευθεί στην Σοβιετική Ένωση. Αποκαλύπτουν ολόκληρη τη διαδικασία της σκέψης του Λένιν, όταν δούλευε στα βασικά έργα του Χέγκελ, δείχνουν πως ο Λένιν εφάρμοζε τον διαλεκτικό υλισμό στην μελέτη του Χέγκελ στενά συνδεδεμένη με την μελέτη του μαρξισμού και την δυνατότητα μετατροπής του σε οδηγό για δράση στις ποιό διαφορετικές περιστάσεις.

Αλλά ο Χέγκελ δεν ήταν το μόνο αντικείμενο της μελέτης του Λένιν. Διάβαζε τις επιστολές του Μαρξ στον Ένγκελς το Νοέμβρη του 1859, στα οποία επικρίνει σοβαρά το βιβλίο το Λασσάλ “Η Φιλοσοφία του Ηράκλειτου”, και αποκαλεί αυτό το έργο “ερασιτεχνικό”. Ο Λένιν δίνει, αρχικά, μια σύντομη διατύπωση της κριτικής του Μαρξ “Ο Λασσάλ απλά επαναλαμβάνει τον Χέγκελ, τον περιγράφει, στοχάζεται εκατομμύρια φορές συγκεκριμένα λόγια του Ηράκλειτου, ομορφαίνοντας το έργο του με μια επικάλυψη των γνωστών θέσεων του Gellertian”. Αλλά παρ’ όλα αυτά, ο Λένιν βυθίζεται στο έργο του Λασσάλ, κάνει παρατηρήσεις και παίρνει αποσπάσματα από αυτό, γράφει σημειώσεις, και συνοψίζει “Η κριτική του Μαρξ είναι συνολικά ορθή. Δεν αξίζει τον κόπο να διαβαστεί το βιβλίο του Λασσάλ”. Αλλά η δουλειά πάνω σε αυτό το βιβλίο έδωσε στον Λένιν μια βαθύτερη κατανόηση του Μαρξ: κατάλαβε γιατί αυτό το βιβλίο του Λασσάλ δυσαρέστησε τον Μαρξ σε τέτοιο βαθμό.

Εν κατακλείδι, θα αναφέρω ακόμα μια μορφή της μελέτης του Λένιν πάνω στον Μαρξ - την απλοποίηση της διδασκαλίας του Μαρξ. Εάν αυτός που απλοποιεί παίρνει το έργο του στα σοβαρά, αν ο σκοπός του είναι να δώσει με απλό και εύληπτο τρόπο, μια εξήγηση της ίδιας της ουσίας αυτής ή εκείνης της θεωρίας, το έργο αυτό θα τον βοηθήσει πάρα πολύ.

Ο Λένιν αντιμετώπιζε αυτό το έργο αρκετά σοβαρά. “Δεν υπάρχει τίποτα που θα ήθελα να κάνω περισσότερο από το να γράφω για τους εργάτες” είχε γράψει στην εξορία προς τον Πλεχάνοφ και Άξελροντ.

Ήθελε να εξηγήσει και να φέρει κοντά στις μάζες την διδασκαλία του Μαρξ. Την δεκαετία του 90, όταν δούλευε σε εργατικού κύκλους, ο ίδιος προσπάθησε να τους εξηγήσει πρώτα από όλα τον πρώτο τόμο του “Κεφαλαίου”, και παρουσίαζε θέσεις φέρνοντας παραδείγματα από την ζωή των ακροατών του. Το 1911, σε ένα κομματικό σχολείο στο Lonjumeau (κοντά στο Παρίσι) ο Λένιν δούλευε σκληρά για την προετοιμασία στελεχικών ηγετών για την ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος, για να διδάξει τους εργάτες πολιτική οικονομία, και προσπαθούσε να τους δώσει να καταλάβουν όσο το δυνατόν περισσότερα από τις βάσεις του μαρξισμού. Στα άρθρα του στην Πράβντα, ο Ίλιτς προσπαθούσε να απλοποιήσει διάφορες πτυχές της διδασκαλίας του Μαρξ. Ένα παράδειγμα από την Λενινιστική απλοποίηση κατά τη διάρκεια των διενέξεων το 1921 για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τον τρόπο μελέτης του θέματος εφαρμογής της διαλεκτικής μεθόδου. Ο Λένιν έγραφε:

“Για να γνωρίζεις καλά το θέμα, πρέπει να δεις και να μελετήσεις όλες τις πλευρές, όλες τις συνδέσεις στην σωστή θέση στην δεδομένη στιγμή. Ποτέ δεν θα επιτευχθεί πλήρως αυτό, αλλά η απαίτηση για πολύπλευρη κατανόηση θα μας κάνει να μείνουμε μακριά από σφάλματα και αδράνεια. Αυτό έρχεται πρώτο. Δεύτερον, η διαλεκτική λογική απαιτεί το αντικείμενο να ληφθεί στην ανάπτυξη του, στην “αυτοκίνηση” (όπως έλεγε ο Χέγκελ) και στις αλλαγές του. Τρίτον, η ανθρώπινη πρακτική πρέπει να επικεντρωθεί στον πλήρη “ορισμό” του θέματος, ως κριτήριο της αλήθειας, καθώς ως ένας πρακτικός δείκτης της σύνδεσης του θέματος με τις ανάγκες ενός ανθρώπου. Τέταρτον, η διαλεκτική μας διδάσκει ότι “δεν υπάρχει αφηρημένη αλήθεια, ότι η αλήθεια είναι πάντα συγκεκριμένη”, όπως ο ύστερος Πλεχάνοφ, που ήταν οπαδός του Χέγκελ, θα ήθελε να πει.”

Αυτές οι λίγες γραμμές είναι η πεμπτουσία αυτού των αποτελεσμάτων του Λένιν ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης εργασίας πάνω στα φιλοσοφικά ερωτήματα, στα οποία έκανε πάντα χρήση της μεθόδου του διαλεκτικού υλισμού, και "διαβούλευση" όλη την ώρα, με τον Μαρξ. Σε μια συμπιεσμένη μορφή, οι γραμμές αυτές δείχνουν όλα όσα είναι απαραίτητα, αυτά που πρέπει να είναι οδηγός για δράση, κατά τη μελέτη των φαινομένων.

Ο τρόπος με τον οποίο ο Λένιν εργάστηκε πάνω στον Μαρξ είναι ένα μάθημα στο πως να μελετηθεί ο ίδιος ο Λένιν. Η διδασκαλία του είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη διδασκαλία του Μαρξ, είναι ο μαρξισμός στην πράξη, είναι ο μαρξισμός της εποχής του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων.

μετάφραση: Κώστας Μπατής

Πηγή: http://www.marxists.org/archive/krupskaya/works/howleninstudiedmarx.htm