ΛΕΝΙΝ: ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟΨΕΙΣ
ΛΕΝΙΝ: "Η ΚΡΙΣΗ
ΩΡΙΜΑΣΕ".
http://www.scribd.com/doc/70919180/%CE%9B%CE%95%CE%9D%CE%99%CE%9D-%CE%97-%CE%9A%CE%A1%CE%99%CE%A3%CE%97-%CE%A9%CE%A1%CE%99%CE%9C%CE%91%CE%A3%CE%95
http://www.scribd.com/doc/70919180/%CE%9B%CE%95%CE%9D%CE%99%CE%9D-%CE%97-%CE%9A%CE%A1%CE%99%CE%A3%CE%97-%CE%A9%CE%A1%CE%99%CE%9C%CE%91%CE%A3%CE%95
ΛΕΝΙΝ: ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΕΣ
ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ.
http://www.scribd.com/doc/70576295/%CE%A3%CE%A5%CE%9D%CE%A4%CE%91%CE%93%CE%9C%CE%91%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%95%CE%A3-%CE%91%CE%A5%CE%A4%CE%91%CE%A0%CE%91%CE%A4%CE%95%CE%A3
http://www.scribd.com/doc/70576295/%CE%A3%CE%A5%CE%9D%CE%A4%CE%91%CE%93%CE%9C%CE%91%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%95%CE%A3-%CE%91%CE%A5%CE%A4%CE%91%CE%A0%CE%91%CE%A4%CE%95%CE%A3
ΛΕΝΙΝ: ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ
ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ
http://www.scribd.com/doc/70434855/%CE%9B%CE%95%CE%9D%CE%99%CE%9D-%CE%A3%CE%A7%CE%95%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%91-%CE%9C%CE%95-%CE%A4%CE%91-%CE%A3%CE%A5%CE%9D%CE%98%CE%97%CE%9C%CE%91%CE%A4%CE%91
http://www.scribd.com/doc/70434855/%CE%9B%CE%95%CE%9D%CE%99%CE%9D-%CE%A3%CE%A7%CE%95%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%91-%CE%9C%CE%95-%CE%A4%CE%91-%CE%A3%CE%A5%CE%9D%CE%98%CE%97%CE%9C%CE%91%CE%A4%CE%91
ΛΕΝΙΝ: Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
http://www.scribd.com/doc/70398448/%CE%9B%CE%95%CE%9D%CE%99%CE%9D-%CE%97-%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%99%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%97-%CE%9A%CE%91%CE%A4%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%91%CE%A3%CE%97
http://www.scribd.com/doc/70398448/%CE%9B%CE%95%CE%9D%CE%99%CE%9D-%CE%97-%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%99%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%97-%CE%9A%CE%91%CE%A4%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%91%CE%A3%CE%97
ΛΕΝΙΝ: Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΠΟΥ ΜΑΣ
ΑΠΕΙΛΕΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ.
http://www.scribd.com/doc/70018034/%CE%9B%CE%95%CE%9D%CE%99%CE%9D-%CE%97-%CE%9A%CE%91%CE%A4%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%A6%CE%97-%CE%A0%CE%9F%CE%A5-%CE%9C%CE%91%CE%A3-%CE%91%CE%A0%CE%95%CE%99%CE%9B%CE%95%CE%99
http://www.scribd.com/doc/70018034/%CE%9B%CE%95%CE%9D%CE%99%CE%9D-%CE%97-%CE%9A%CE%91%CE%A4%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%A6%CE%97-%CE%A0%CE%9F%CE%A5-%CE%9C%CE%91%CE%A3-%CE%91%CE%A0%CE%95%CE%99%CE%9B%CE%95%CE%99
ΛΕΝΙΝ: ΑΠ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
ΕΝΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΛΟΓΟΥ
(Απαντα τ. 34, σελ 122-132)
(Απαντα τ. 34, σελ 122-132)
Λένιν: Για τη θεωρία της
κατάρρευσης.
«Ο Κάουτσκι λέει κι αποδείχνει πως ο Μάρξ και ο Ένγκελς ποτέ δεν διατύπωσαν μια ιδιαίτερη θεωρία της κατάρρευσης και ούτε συνέδεαν απαραίτητα τη θεωρία τηςε κατάρρευσης με την οικονομική κρίση. ..Στην πραγματικότητα ο Μάρξ και ο Ένγκελς το μετασχηματισμό των δυτικοευρωπαϊκών οικονομικών σχέσεων τον εξαρτούσαν από την ωριμότητα και τη δύναμη των τάξεων που έφερε στο προσκήνιο η νεώτερη ιστορία της Ευρώπης»
(Λένιν, «Κριτική στο βιβλίο του Κάουτσκι Ο Μπερνστάϊν κλπ», τομ 4, σελ 208).
«Ο Κάουτσκι λέει κι αποδείχνει πως ο Μάρξ και ο Ένγκελς ποτέ δεν διατύπωσαν μια ιδιαίτερη θεωρία της κατάρρευσης και ούτε συνέδεαν απαραίτητα τη θεωρία τηςε κατάρρευσης με την οικονομική κρίση. ..Στην πραγματικότητα ο Μάρξ και ο Ένγκελς το μετασχηματισμό των δυτικοευρωπαϊκών οικονομικών σχέσεων τον εξαρτούσαν από την ωριμότητα και τη δύναμη των τάξεων που έφερε στο προσκήνιο η νεώτερη ιστορία της Ευρώπης»
(Λένιν, «Κριτική στο βιβλίο του Κάουτσκι Ο Μπερνστάϊν κλπ», τομ 4, σελ 208).
Λένιν, τ. 1, σελ.
459-460, «Το οικονομικό περιεχόμενο του ναροντνικισμού».
http://i52.tinypic.com/2v30k78.jpg
http://i52.tinypic.com/2v30k78.jpg
Λένιν: Για τους αγροτικούς
συνεταιρισμούς.
http://i56.tinypic.com/2638uhi.jpg
(Λένιν, «Ο καπιταλισμός στην αγροτική οικονομία», τ. 4, σελ 114)
http://i56.tinypic.com/2638uhi.jpg
(Λένιν, «Ο καπιταλισμός στην αγροτική οικονομία», τ. 4, σελ 114)
Αφηρημένη θεωρία και
πραγματικότητα
http://i52.tinypic.com/21l5qtx.jpg
http://i55.tinypic.com/3341d6s.jpg
Νόμοι του καπιταλισμού και πραγματικότητα
http://i56.tinypic.com/3309ykz.jpg
http://i52.tinypic.com/apa7ud.jpg
(Λένιν, «Και πάλι για το ζήτημα της θεωρίας της πραγματοποίησης», τα 4, σελ 71 και 81).
http://i52.tinypic.com/21l5qtx.jpg
http://i55.tinypic.com/3341d6s.jpg
Νόμοι του καπιταλισμού και πραγματικότητα
http://i56.tinypic.com/3309ykz.jpg
http://i52.tinypic.com/apa7ud.jpg
(Λένιν, «Και πάλι για το ζήτημα της θεωρίας της πραγματοποίησης», τα 4, σελ 71 και 81).
Τακτική vs ζύμωση.
«Δεν πρέπει να συγχέουμε την τακτική με την ζύμωση λέι ο Κάουτσκι στο βιβλίο του ενάντια στον Μπερνστάϊν. «Ο τρόπος της ζύμωσης πρέπει να προσαρμόζεται στις ατομικές και τοπικές συνθήκες. Στη ζύμωση πρέπει ν αφήνουμε κάθε αγκιτάτορα να διαλέγει τα μέσα που έχει στη διάθεσή του: ένας αγκιτάτορας προκαλεί τη μεγαλύτερη εντύπωση με τον ενθουσιασμό του, άλλος με τον δηχτικό του σαρκασμό, τρίτος με την ικανότητά του να παραθέτει πλήθος παραδείγματα κλπ. Η ζύμωση, παίρνοντας υπόψη της τον αγκιτάτορα, πρέπει επίσης να παίρνει υπόψη της και το κοινό. Ο αγκιτάτορας πρέπει να μιλά έτσι, που να τον καταλαβαίνουν. Πρέπει να ξεκινά από κάτι που το ξέρουν καλά οι ακροατές. Όλα αυτά είναι αυτονόητα και δεν ισχύουν μόνο για τη ζύμωση ανάμεσα στους αγρότες. Αλλιώς πρέπει να μιλάς με τους αμαξάδες κι αλλιώς με τους ναύτες, κι αλλιώς με τους στοιχειοθέτες. Η ζύμωση πρέπει να είναι εξατομικευμένη, όμως η ταχτική μας, η πολιτική μας δράση πρέπει να είναι ενιαία». Τα λόγια αυτά ενός πρωτοπόρου εκπροσώπου της σοσιαλδημοκρατικής θεωρίας περιέχουν μια υπέροχη εκτίμηση της σημασίας της ζύμωσης μέσα στη γενική δράση του κόμματος. Τα λόγια αυτά δείχνουν πόσο αβάσιμοι είναι οι φόβοι εκείνων που νομίζουν πως η δημιουργία επαναστατικού κόμματος για τη διεξαγωγή της πολιτικής πάλης θα εμποδίσει τη ζύμωση, θα την απωθήσει σε δεύτερη μοίρα ή θα περιορίσει την ελευθερία των αγκιτατόρων. Αντίθετα, μόνο ένα οργανωμένο κόμμα μπορεί να κάνει ζύμωση σε πλατιά κλίμακα, να δίνει την απαιτούμενη γραμμή (και το απαιτούμενο υλικό) στους αγκιτάτορες πάνω σ όλα τα οικονομικά και πολιτικά ζητήματα, να χρησιμοποιεί κάθε τοπική επιτυχία της ζύμωσης σαν διδαχτικό παράδειγμα για όλους τους ρώσους εργάτες, να στέλνει τους αγκιτάτορες σε τέτοιο περιβάλλον ή σε τέτοια μέρη όπου μπορούν να δράσουν με την μεγαλύτερη επιτυχία».
(Λένιν, «Πισωδρομική κατεύθυνση στη Ρωσική σοσιαλδημοκρατία», τα 4, σελ 276).
«Δεν πρέπει να συγχέουμε την τακτική με την ζύμωση λέι ο Κάουτσκι στο βιβλίο του ενάντια στον Μπερνστάϊν. «Ο τρόπος της ζύμωσης πρέπει να προσαρμόζεται στις ατομικές και τοπικές συνθήκες. Στη ζύμωση πρέπει ν αφήνουμε κάθε αγκιτάτορα να διαλέγει τα μέσα που έχει στη διάθεσή του: ένας αγκιτάτορας προκαλεί τη μεγαλύτερη εντύπωση με τον ενθουσιασμό του, άλλος με τον δηχτικό του σαρκασμό, τρίτος με την ικανότητά του να παραθέτει πλήθος παραδείγματα κλπ. Η ζύμωση, παίρνοντας υπόψη της τον αγκιτάτορα, πρέπει επίσης να παίρνει υπόψη της και το κοινό. Ο αγκιτάτορας πρέπει να μιλά έτσι, που να τον καταλαβαίνουν. Πρέπει να ξεκινά από κάτι που το ξέρουν καλά οι ακροατές. Όλα αυτά είναι αυτονόητα και δεν ισχύουν μόνο για τη ζύμωση ανάμεσα στους αγρότες. Αλλιώς πρέπει να μιλάς με τους αμαξάδες κι αλλιώς με τους ναύτες, κι αλλιώς με τους στοιχειοθέτες. Η ζύμωση πρέπει να είναι εξατομικευμένη, όμως η ταχτική μας, η πολιτική μας δράση πρέπει να είναι ενιαία». Τα λόγια αυτά ενός πρωτοπόρου εκπροσώπου της σοσιαλδημοκρατικής θεωρίας περιέχουν μια υπέροχη εκτίμηση της σημασίας της ζύμωσης μέσα στη γενική δράση του κόμματος. Τα λόγια αυτά δείχνουν πόσο αβάσιμοι είναι οι φόβοι εκείνων που νομίζουν πως η δημιουργία επαναστατικού κόμματος για τη διεξαγωγή της πολιτικής πάλης θα εμποδίσει τη ζύμωση, θα την απωθήσει σε δεύτερη μοίρα ή θα περιορίσει την ελευθερία των αγκιτατόρων. Αντίθετα, μόνο ένα οργανωμένο κόμμα μπορεί να κάνει ζύμωση σε πλατιά κλίμακα, να δίνει την απαιτούμενη γραμμή (και το απαιτούμενο υλικό) στους αγκιτάτορες πάνω σ όλα τα οικονομικά και πολιτικά ζητήματα, να χρησιμοποιεί κάθε τοπική επιτυχία της ζύμωσης σαν διδαχτικό παράδειγμα για όλους τους ρώσους εργάτες, να στέλνει τους αγκιτάτορες σε τέτοιο περιβάλλον ή σε τέτοια μέρη όπου μπορούν να δράσουν με την μεγαλύτερη επιτυχία».
(Λένιν, «Πισωδρομική κατεύθυνση στη Ρωσική σοσιαλδημοκρατία», τα 4, σελ 276).
Ειρηνική vs επαναστατική
κατάληψη της εξουσίας.
«Η εργατική τάξη θα προτιμούσε φυσικά, να πάρει την εξουσία στα χέρια της ειρηνικά (είπαμε κιόλας προηγούμενα πως αυτή η κατάληψη της εξουσίας μπορεί να γίνει μόνο από την οργανωμένη εργατική τάξη, που έχει περάσει από το σχολείο της ταξικής πάλης), όμως η παραίτηση από την επαναστατική κατάληψη της εξουσίας θα ήταν για το προλεταριάτο, κι από θεωρητική άποψη κι από πρακτική-πολιτική άποψη, απερισκεψία και θα σήμαινε απλούστατα επαίσχυντη υποχώρηση απέναντι στην αστική τάξη και σ όλες τις εύπορες τάξεις. Είναι πολύ πιθανό –και μάλιστα το πιθανότεροι- η αστική τάξη να μην υποχωρήσει ειρηνικά μπροστά στο προλεταριάτο, αλλά στην αποφασιστική στιγμή να καταφύγει στην υπεράσπιση των προνομίων της με τη βία. Τότε στην εργατική τάξη δεν θα μείνει άλλος δρόμος για την πραγματοποίηση του σκοπού της, παρά η επανάσταση. Να γιατί το πρόγραμμα του «εργατικού σοσιαλισμού» μιλάει γενικά για κατάληψη της πολιτικής εξουσίας, χωρίς να καθορίζει τον τρόπο αυτής της κατάληψης, γιατί η εκλογή του τρόπου αυτού εξαρτιέται από το μέλλον, που δεν μπορούμε να το καθορίσουμε με ακρίβεια. Όταν περιορίζουμε όμως τη δράση του προλεταριάτου σ οποιαδήποτε περίπτωση αποκλειστικά και μόνο σ έναν ειρηνικό «εκδημοκρατισμό», σημαίνει- το ξαναλέμε- ότι στενεύουμε εντελώς αυθαίρετα και εκχυδαϊζουμε την έννοια του εργατικού σοσιαλισμού».
(Λένιν, «Πισωδρομική κατεύθυνση στη Ρωσική σοσιαλδημοκρατία», τ. 4, σελ 270).
«Η εργατική τάξη θα προτιμούσε φυσικά, να πάρει την εξουσία στα χέρια της ειρηνικά (είπαμε κιόλας προηγούμενα πως αυτή η κατάληψη της εξουσίας μπορεί να γίνει μόνο από την οργανωμένη εργατική τάξη, που έχει περάσει από το σχολείο της ταξικής πάλης), όμως η παραίτηση από την επαναστατική κατάληψη της εξουσίας θα ήταν για το προλεταριάτο, κι από θεωρητική άποψη κι από πρακτική-πολιτική άποψη, απερισκεψία και θα σήμαινε απλούστατα επαίσχυντη υποχώρηση απέναντι στην αστική τάξη και σ όλες τις εύπορες τάξεις. Είναι πολύ πιθανό –και μάλιστα το πιθανότεροι- η αστική τάξη να μην υποχωρήσει ειρηνικά μπροστά στο προλεταριάτο, αλλά στην αποφασιστική στιγμή να καταφύγει στην υπεράσπιση των προνομίων της με τη βία. Τότε στην εργατική τάξη δεν θα μείνει άλλος δρόμος για την πραγματοποίηση του σκοπού της, παρά η επανάσταση. Να γιατί το πρόγραμμα του «εργατικού σοσιαλισμού» μιλάει γενικά για κατάληψη της πολιτικής εξουσίας, χωρίς να καθορίζει τον τρόπο αυτής της κατάληψης, γιατί η εκλογή του τρόπου αυτού εξαρτιέται από το μέλλον, που δεν μπορούμε να το καθορίσουμε με ακρίβεια. Όταν περιορίζουμε όμως τη δράση του προλεταριάτου σ οποιαδήποτε περίπτωση αποκλειστικά και μόνο σ έναν ειρηνικό «εκδημοκρατισμό», σημαίνει- το ξαναλέμε- ότι στενεύουμε εντελώς αυθαίρετα και εκχυδαϊζουμε την έννοια του εργατικού σοσιαλισμού».
(Λένιν, «Πισωδρομική κατεύθυνση στη Ρωσική σοσιαλδημοκρατία», τ. 4, σελ 270).
Κοινωνική (σχετική) και
φυσική αθλιότητα.
«…Ο Κάουτσκι έδειξε ότι τα λόγια για «αύξηση της αθλιότητας κλπ» είναι σωστά όχι μόνο με την έννοια ότι χαρακτηρίζουν μια τάση, μα επίσης και με την έννοια ότι τονίζουν την αύξηση της «κοινωνικής αθλιότητας», δηλ την αύξηση της αναντιστοιχείας ανάμεσα στην κατάσταση του προλεταριάτου και στο επίπεδο ζωής της αστικής τάξης, -στο επίπεδο των κοινωνικών αναγκών, που αυξάνουν παράλληλα με την γιγάντια αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. Τέλος, τα λόγια αυτά είναι σωστά ακόμα και με την έννοια ότι «στις παραμεθόριες περιοχές» του καπιταλισμού (δηλ στις χώρες και στους κλάδους της εθνικής οικονομίας, όπου ο καπιταλισμός μόλις εμφανίζεται και ανταμώνεται με προκεφαλαιοκρατικές καταστάσεις), η αύξηση της αθλιότητας- και μάλιστα; Όχι μόνο της «κοινωνικής» μα και της πιο φρικτής φυσικής αθλιότητας, ως το λιμό και το θάνατο από την πείνα- παίρνει μαζικές διαστάσεις…
(Λένιν, «Σχέδιο προγράμματος του κόμματός μας», τ. 4, σελ 224)
«…Ο Μάρξ μίλησε για αύξηση της αθλιότητας, της ταπείνωσης κλπ δείχνοντας ταυτόχρονα τόσο την ύπαρξη αντίρροπης τάσης, όσο και τις πραγματικές κοινωνικές δυνάμεις που μόνο αυτές μπορούν να γεννούν την τάση αυτή.
Τα λόγια του Μάρξ για την αύξηση της αθλιότητας δικαιώνονται πέρα για πέρα από την πραγματικότητα: πρώτο, βλέπουμε πραγματικά ότι ο καπιταλισμός έχει την τάση να γεννά και να μεγαλώνει την αθλιότητα που παίρνει τεράστιες διαστάσεις, όταν λείπει η παραπάνω αντίρροπη τάση. Δεύτερο, η αθλιότητα αυξάνει όχι με την φυσική αλλά με την κοινωνική έννοια, δηλ με την έννοια της αναντιστοιχίας ανάμεσα στο ανερχόμενο επίπεδο των αναγκών της αστικής τάξης και των αναγκών ολόκληρης της κοινωνίας από το ένα μέρος και στο βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων μαζών από το άλλο».
(Λένιν, «Κριτική στο βιβλίο του Κάουτσκι ο Μπερνστάϊν κλπ», τ. 4, σελ 212).
«…Ο Κάουτσκι έδειξε ότι τα λόγια για «αύξηση της αθλιότητας κλπ» είναι σωστά όχι μόνο με την έννοια ότι χαρακτηρίζουν μια τάση, μα επίσης και με την έννοια ότι τονίζουν την αύξηση της «κοινωνικής αθλιότητας», δηλ την αύξηση της αναντιστοιχείας ανάμεσα στην κατάσταση του προλεταριάτου και στο επίπεδο ζωής της αστικής τάξης, -στο επίπεδο των κοινωνικών αναγκών, που αυξάνουν παράλληλα με την γιγάντια αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. Τέλος, τα λόγια αυτά είναι σωστά ακόμα και με την έννοια ότι «στις παραμεθόριες περιοχές» του καπιταλισμού (δηλ στις χώρες και στους κλάδους της εθνικής οικονομίας, όπου ο καπιταλισμός μόλις εμφανίζεται και ανταμώνεται με προκεφαλαιοκρατικές καταστάσεις), η αύξηση της αθλιότητας- και μάλιστα; Όχι μόνο της «κοινωνικής» μα και της πιο φρικτής φυσικής αθλιότητας, ως το λιμό και το θάνατο από την πείνα- παίρνει μαζικές διαστάσεις…
(Λένιν, «Σχέδιο προγράμματος του κόμματός μας», τ. 4, σελ 224)
«…Ο Μάρξ μίλησε για αύξηση της αθλιότητας, της ταπείνωσης κλπ δείχνοντας ταυτόχρονα τόσο την ύπαρξη αντίρροπης τάσης, όσο και τις πραγματικές κοινωνικές δυνάμεις που μόνο αυτές μπορούν να γεννούν την τάση αυτή.
Τα λόγια του Μάρξ για την αύξηση της αθλιότητας δικαιώνονται πέρα για πέρα από την πραγματικότητα: πρώτο, βλέπουμε πραγματικά ότι ο καπιταλισμός έχει την τάση να γεννά και να μεγαλώνει την αθλιότητα που παίρνει τεράστιες διαστάσεις, όταν λείπει η παραπάνω αντίρροπη τάση. Δεύτερο, η αθλιότητα αυξάνει όχι με την φυσική αλλά με την κοινωνική έννοια, δηλ με την έννοια της αναντιστοιχίας ανάμεσα στο ανερχόμενο επίπεδο των αναγκών της αστικής τάξης και των αναγκών ολόκληρης της κοινωνίας από το ένα μέρος και στο βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων μαζών από το άλλο».
(Λένιν, «Κριτική στο βιβλίο του Κάουτσκι ο Μπερνστάϊν κλπ», τ. 4, σελ 212).
Διεκδικήσεις
«πραγματοποιήσιμες» και «μη πραγματοποιήσιμες».
«Αν με το «πραγματοποιήσιμο» των διεκδικήσεων δεν εννοούν την ανταπόκρισή τους γενικά στα συμφέροντα της κοινωνικής εξέλιξης, αλλά την ανταπόκρισή τους σε μια δοσμένη συγκυρία των οικονομικών και πολιτικών συνθηκών, τότε ένα τέτοιο κριτήριο θάταν ολότελα λαθεμένο, όπως τόδειξε πειστικά ο Κάουτσκι στην πολεμική του ενάντια στη Ρόζα Λούξενμπουργκ, η οποία τόνιζε το «απραγματοποίητο» (για το πολωνικό εργατικό κόμμα) της διεκδίκησης της ανεξαρτησίας της Πολωνίας. Ο Κάουτσκι είχε αναφέρει τότε σαν παράδειγμα τη διεκδίκηση του προγράμματος της Ερφούρτης για την εκλογή των δημοσίων υπαλλήλων από το λαό. Το «πραγματοποιήσιμο» αυτής της διεκδίκησης στη σημερινή Γερμανία είναι κάτι παραπάνω από αμφίβολο, όμως κανένας από τους σοσιαλδημοκράτες δεν πρότεινε να περιοριστούν οι διεκδικήσεις τους στα στενά πλαίσια αυτού που είναι δυνατόν να επιτευχθεί στη δοσμένη στιγμή και στις δοσμένες συνθήκες».
(Λένιν, «Σχέδιο προγράμματος του κόμματός μας», τ. 4, σελ 239).
«Αν με το «πραγματοποιήσιμο» των διεκδικήσεων δεν εννοούν την ανταπόκρισή τους γενικά στα συμφέροντα της κοινωνικής εξέλιξης, αλλά την ανταπόκρισή τους σε μια δοσμένη συγκυρία των οικονομικών και πολιτικών συνθηκών, τότε ένα τέτοιο κριτήριο θάταν ολότελα λαθεμένο, όπως τόδειξε πειστικά ο Κάουτσκι στην πολεμική του ενάντια στη Ρόζα Λούξενμπουργκ, η οποία τόνιζε το «απραγματοποίητο» (για το πολωνικό εργατικό κόμμα) της διεκδίκησης της ανεξαρτησίας της Πολωνίας. Ο Κάουτσκι είχε αναφέρει τότε σαν παράδειγμα τη διεκδίκηση του προγράμματος της Ερφούρτης για την εκλογή των δημοσίων υπαλλήλων από το λαό. Το «πραγματοποιήσιμο» αυτής της διεκδίκησης στη σημερινή Γερμανία είναι κάτι παραπάνω από αμφίβολο, όμως κανένας από τους σοσιαλδημοκράτες δεν πρότεινε να περιοριστούν οι διεκδικήσεις τους στα στενά πλαίσια αυτού που είναι δυνατόν να επιτευχθεί στη δοσμένη στιγμή και στις δοσμένες συνθήκες».
(Λένιν, «Σχέδιο προγράμματος του κόμματός μας», τ. 4, σελ 239).
Υποστήριξη της αγροτιάς.
«Η εισαγωγική θέση για (υπό όρους) «υποστήριξη» της αγροτιάς, νομίζουμε ότι είναι απαραίτητη, γιατί το προλεταριάτο δεν μπορεί και δεν πρέπει γενικά, ν αναλαμβάνει την υπεράσπιση των συμφερόντων της τάξης των μικρονοικοκυρέων. Μπορεί απλώς να την υποστηρίζει στο βαθμό που η τάξη αυτή είναι επαναστατική».
(Λένιν, «Σχέδιο προγράμματος του κόμματός μας», τ. 4, σελ 236).
http://i51.tinypic.com/29wv2a0.jpg
(Λένιν, "Κριτική στο "αγροτικό ζήτημα" του Κάουτσκι", τ 4, σελ 94)
«Η εισαγωγική θέση για (υπό όρους) «υποστήριξη» της αγροτιάς, νομίζουμε ότι είναι απαραίτητη, γιατί το προλεταριάτο δεν μπορεί και δεν πρέπει γενικά, ν αναλαμβάνει την υπεράσπιση των συμφερόντων της τάξης των μικρονοικοκυρέων. Μπορεί απλώς να την υποστηρίζει στο βαθμό που η τάξη αυτή είναι επαναστατική».
(Λένιν, «Σχέδιο προγράμματος του κόμματός μας», τ. 4, σελ 236).
http://i51.tinypic.com/29wv2a0.jpg
(Λένιν, "Κριτική στο "αγροτικό ζήτημα" του Κάουτσκι", τ 4, σελ 94)
«Είναι ιδιαίτερα απαραίτητη
η αναγνώριση της πάλης ενάντια στην απολυταρχία, της πάλης για πολιτικές
ελευθερίες, σαν του πρώτιστου πολιτικού καθήκοντος του εργατικού κόμματος, για
την επεξήγηση όμως αυτού του καθήκοντος πρέπει κατά τη γνώμη μας, να δειχτεί ο
ταξικός χαρακτήρας της σύγχρονης ρωσικής απολυταρχίας και η ανάγκη της
ανατροπής της, όχι μόνο προς το συμφέρον της εργατικής τάξης, αλλά και προς το
συμφέρον όλης της κοινωνικής εξέλιξης. Η διευκρίνιση αυτή είναι απαραίτητη και
από θεωρητική πλευρά, επειδή από την άποψη των βασικών ιδεών του μαρξισμού, τα
συμφέροντα της κοινωνικής εξέλιξης μπαίνουν πάνω από τα συμφέροντα του
προλεταριάτου,-τα συμφέροντα όλου του εργατικού κινήματος στο σύνολό του
μπαίνουν πάνω από τα συμφέροντα ενός ορισμένου στρώματος εργατών ή ορισμένων
στιγμών του κινήματος- και από πρακτική πλευρά, για να καθοριστεί το κεντρικό
σημείο στο οποίο πρέπει να συνοψίζεται και που γύρω του πρέπει να
συγκεντρώνεται όλη η ποικιλόμορφη δράση της σοσιαλδημοκρατίας, που αποτελείται
από προπαγάνδα, ζύμωση και οργάνωση».
(Λένιν, «Σχέδιο προγράμματος του κόμματός μας», τ. 4, σελ 226).
(Λένιν, «Σχέδιο προγράμματος του κόμματός μας», τ. 4, σελ 226).
Ταξική και πολιτική πάλη
http://i52.tinypic.com/16kuesk.jpg
http://i56.tinypic.com/hsuoat.jpg
(Λένιν, «Το άμεσο καθήκον μας», τ. 4, σελ 191)
http://i52.tinypic.com/16kuesk.jpg
http://i56.tinypic.com/hsuoat.jpg
(Λένιν, «Το άμεσο καθήκον μας», τ. 4, σελ 191)
ΛΕΝΙΝ: Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΜΑΖΑΣ
http://api.ning.com/files/5lFEobEVMiJHbFWHwgu0m2XtJALiGvSBZU8-ZOuatQsUqfCV8ACGms0ll52hK-p*486wjcXLGmMJRAhHDIMEsGsdfuBuSgcA/MAZA1.jpg
http://api.ning.com/files/buZVFVj5RwvQ7Lwox0tIHPdw5G5vAvHS5udbc0qnfshk9o9Y9rJWVZ0mVSq70a7UtdC5Qvr3Gcixl8fwFpdVUiHkoVXnAr4P/MAZA2.jpg
http://api.ning.com/files/5lFEobEVMiJHbFWHwgu0m2XtJALiGvSBZU8-ZOuatQsUqfCV8ACGms0ll52hK-p*486wjcXLGmMJRAhHDIMEsGsdfuBuSgcA/MAZA1.jpg
http://api.ning.com/files/buZVFVj5RwvQ7Lwox0tIHPdw5G5vAvHS5udbc0qnfshk9o9Y9rJWVZ0mVSq70a7UtdC5Qvr3Gcixl8fwFpdVUiHkoVXnAr4P/MAZA2.jpg
Λένιν: Η σημασία του χρυσού
τώρα και ύστερα απ την πλήρη νίκη του σοσιαλισμού.
http://photoshosting.net/image-E752_4D94AE5F.jpg
http://photoshosting.net/image-3F2D_4D94AEBD.jpg
http://photoshosting.net/image-A07A_4D94AEE1.jpg
http://photoshosting.net/image-FF33_4D94AF0D.jpg
http://photoshosting.net/image-F1EB_4D94AF33.jpg
http://photoshosting.net/image-E752_4D94AE5F.jpg
http://photoshosting.net/image-3F2D_4D94AEBD.jpg
http://photoshosting.net/image-A07A_4D94AEE1.jpg
http://photoshosting.net/image-FF33_4D94AF0D.jpg
http://photoshosting.net/image-F1EB_4D94AF33.jpg
Λένιν, Η ανάπτυξη του
καπιταλισμού στη Ρωσία (Απαντα, τόμος 3).
http://photoshosting.net/image-41B3_4D69874C.jpg
http://photoshosting.net/image-0896_4D698794.jpg
Σχετικό επίσης είναι και το θέμα ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (Δέστε τις θέσεις του Λένιν):
http://politikokafeneio.com/Forum/viewtopic.php?t=24111
http://photoshosting.net/image-41B3_4D69874C.jpg
http://photoshosting.net/image-0896_4D698794.jpg
Σχετικό επίσης είναι και το θέμα ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (Δέστε τις θέσεις του Λένιν):
http://politikokafeneio.com/Forum/viewtopic.php?t=24111
Ο Λένιν για τους
μικροπαραγωγούς και τους αγρότες και τη στάση μας απέναντί τους (Άπαντα, τόμος
6, 5η έκδοση Σύγχρονης Εποχής).
http://i52.tinypic.com/2ufr4sn.jpg
http://i52.tinypic.com/2dlm004.jpg
http://i53.tinypic.com/j9yels.jpg
http://i55.tinypic.com/2qi1e1f.jpg
http://i52.tinypic.com/2ufr4sn.jpg
http://i52.tinypic.com/2dlm004.jpg
http://i53.tinypic.com/j9yels.jpg
http://i55.tinypic.com/2qi1e1f.jpg
Λένιν: Τάξεις, κόμματα,
ιδέες και προσωπικότητα
(Τι είναι το κόμμα της λαϊκής ελευθερίας, απ το Η νίκη των καντέτων και τα καθήκοντα του εργατ κόμματος, Απαντα Λένιν, έκδοση πέμπτη, τ. 12, σελ. 285-286)
http://i55.tinypic.com/ofpwt4.jpg
http://i54.tinypic.com/ne9cnm.jpg
(Τι είναι το κόμμα της λαϊκής ελευθερίας, απ το Η νίκη των καντέτων και τα καθήκοντα του εργατ κόμματος, Απαντα Λένιν, έκδοση πέμπτη, τ. 12, σελ. 285-286)
http://i55.tinypic.com/ofpwt4.jpg
http://i54.tinypic.com/ne9cnm.jpg
ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ
ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΩΝ
Είναι αλήθεια ότι ο Λένιν επανειλημμένα τονίζει ότι το βασικό ζήτημα μιας επανάστασης είναι το ζήτημα της εξουσίας. Ποια τάξη έχει την πραγματική εξουσία.
Όμως αυτό είναι το ζητούμενο. Όχι το δεδομένο ή το στοιχείο που θα μας κρατήσει μακρυά από τη συμμετοχή σε όργανα επαναστατικής αλλαγής (πχ σοβιέτ ή ανοιχτές συνελεύσεις) ή την εμπλοκή σε διαδικασίες σχηματισμού πχ ενός μετώπου δυνάμεων αλλαγής, αν κρίνουμε ότι δεν εξασφαλίζει ντεφάκτο την εξουσία το πρόγραμμά τους. Νομίζω και δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω, ότι έχει θεμελιώδη σημασία να σκεπτόμαστε τον κόσμο όχι σαν σύνολο έτοιμων πραγμάτων, αλλά σαν σύνολο διαδικασιών (Ένγκελς) και αυτό είναι που δημιουργεί τη δυνατότητα των συμβιβασμών ή ελιγμών και των πιθανών εκβάσεων μιας επανάστασης. Αυτό δείχνει και η διατύπωση του Λένιν: «Εδώ δεν πρόκειται για τα Σοβιέτ γενικά, αλλά για τον αγώνα ενάντια στη δοσμένη αντεπανάσταση και την προδοσία των δοσμένων Σοβιέτ» (Σχετικά με τα συνθήματα).
Νομίζω χαρακτηριστικό του πνεύματος του Λένιν πάνω σ αυτό το ζήτημα, είναι το άρθρο του «για τους συμβιβασμούς» που παραθέτω παρακάτω.
Υπόψη ότι όταν γράφτηκε (Σεπτέμβρης 1917), οι μπολσεβίκοι είχαν σημαντικές δυνάμεις, ο εξοπλισμός τους επίσης ήταν σημαντικός και οι μάζες αφυπνισμένες είχαν καταγράψει ήδη πολλές εκδηλώσεις της ενεργητικότητάς τους (σε αντίθεση με την περίπτωσή μας, όπου δεν έχουμε ακόμη ουσιαστική αφύπνιση μαζών). Επίσης είχε σημειωθεί η προδοσία των μενσεβίκων και εσέρων τον Ιούλη και η συμμαχία τους με την αντεπανάσταση.
http://i49.tinypic.com/9k81tt.jpg
http://i49.tinypic.com/28infit.jpg
http://i45.tinypic.com/voag7t.jpg
http://i45.tinypic.com/2vuzgr5.jpg
Επίσης χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω απόσπασμα από το άρθρο «σχετικά με τα συνθήματα»:
«Τα σοβιέτ από την ταξική τους σύνθεση ήταν όργανα του κινήματος των εργατών και των αγροτών, έτοιμη μορφή της δικτατορίας τους. Αν είχαν όλη την εξουσία, η κύρια αδυναμία των μικροαστικών στρωμάτων, το κύριο αμάρτημά τους, η ευπιστία προς τους καπιταλιστές, θα ξεπερνιόταν στην πράξη, θα υποβαλλόταν σε κριτική με την πείρα που θα αποκόμιζαν από τα ίδια τους τα μέτρα».
http://i50.tinypic.com/ncm978.jpg
Είναι αλήθεια ότι ο Λένιν επανειλημμένα τονίζει ότι το βασικό ζήτημα μιας επανάστασης είναι το ζήτημα της εξουσίας. Ποια τάξη έχει την πραγματική εξουσία.
Όμως αυτό είναι το ζητούμενο. Όχι το δεδομένο ή το στοιχείο που θα μας κρατήσει μακρυά από τη συμμετοχή σε όργανα επαναστατικής αλλαγής (πχ σοβιέτ ή ανοιχτές συνελεύσεις) ή την εμπλοκή σε διαδικασίες σχηματισμού πχ ενός μετώπου δυνάμεων αλλαγής, αν κρίνουμε ότι δεν εξασφαλίζει ντεφάκτο την εξουσία το πρόγραμμά τους. Νομίζω και δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω, ότι έχει θεμελιώδη σημασία να σκεπτόμαστε τον κόσμο όχι σαν σύνολο έτοιμων πραγμάτων, αλλά σαν σύνολο διαδικασιών (Ένγκελς) και αυτό είναι που δημιουργεί τη δυνατότητα των συμβιβασμών ή ελιγμών και των πιθανών εκβάσεων μιας επανάστασης. Αυτό δείχνει και η διατύπωση του Λένιν: «Εδώ δεν πρόκειται για τα Σοβιέτ γενικά, αλλά για τον αγώνα ενάντια στη δοσμένη αντεπανάσταση και την προδοσία των δοσμένων Σοβιέτ» (Σχετικά με τα συνθήματα).
Νομίζω χαρακτηριστικό του πνεύματος του Λένιν πάνω σ αυτό το ζήτημα, είναι το άρθρο του «για τους συμβιβασμούς» που παραθέτω παρακάτω.
Υπόψη ότι όταν γράφτηκε (Σεπτέμβρης 1917), οι μπολσεβίκοι είχαν σημαντικές δυνάμεις, ο εξοπλισμός τους επίσης ήταν σημαντικός και οι μάζες αφυπνισμένες είχαν καταγράψει ήδη πολλές εκδηλώσεις της ενεργητικότητάς τους (σε αντίθεση με την περίπτωσή μας, όπου δεν έχουμε ακόμη ουσιαστική αφύπνιση μαζών). Επίσης είχε σημειωθεί η προδοσία των μενσεβίκων και εσέρων τον Ιούλη και η συμμαχία τους με την αντεπανάσταση.
http://i49.tinypic.com/9k81tt.jpg
http://i49.tinypic.com/28infit.jpg
http://i45.tinypic.com/voag7t.jpg
http://i45.tinypic.com/2vuzgr5.jpg
Επίσης χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω απόσπασμα από το άρθρο «σχετικά με τα συνθήματα»:
«Τα σοβιέτ από την ταξική τους σύνθεση ήταν όργανα του κινήματος των εργατών και των αγροτών, έτοιμη μορφή της δικτατορίας τους. Αν είχαν όλη την εξουσία, η κύρια αδυναμία των μικροαστικών στρωμάτων, το κύριο αμάρτημά τους, η ευπιστία προς τους καπιταλιστές, θα ξεπερνιόταν στην πράξη, θα υποβαλλόταν σε κριτική με την πείρα που θα αποκόμιζαν από τα ίδια τους τα μέτρα».
http://i50.tinypic.com/ncm978.jpg
Λένιν (Άπαντα, τομος 34,
σελ 44): Απόλυτο χρέος του προλεταριακού κόμματος ήταν να μένει μαζί με τις
μάζες και να προσπαθεί να προσδόσει στις δίκαιες εκδηλώσεις τους τον πιο
ειρηνικό και οργανωμένο χαρακτήρα, να μην αποτραβιέται στο περιθώριο, να μην
νύπτει σαν τον Πιλάτο τας χείρας του, ξεκινώντας από τη σχολαστική άποψη ότι η
μάζα δεν είναι οργανωμένη μέχρι τον τελευταίο άνθρωπο κι ότι στο κίνημά της
συμβαίνουν υπερβολές (...λες και στην ιστορία έγινε έστω και ένα σοβαρό κίνημα
των μαζών χωρίς υπερβολές!).
ΛΕΝΙΝ… ΠΕΡΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
http://fih.gr/images/23img783.jpg
http://fih.gr/images/88img784.jpg
http://fih.gr/images/80img785.jpg
http://fih.gr/images/15img786.jpg
http://fih.gr/images/12img787_tn.jpg
http://fih.gr/images/76img788.jpg
http://fih.gr/images/79img789.jpg
http://fih.gr/images/20img790_tn.jpg
http://fih.gr/images/80img791.jpg
http://i49.tinypic.com/24ow03c.jpg
http://fih.gr/images/41img793_tn.jpg
http://i48.tinypic.com/693p0l.jpg
http://i46.tinypic.com/30lhwee.jpg
http://fih.gr/images/41img796.jpg
http://fih.gr/images/65img797.jpg
http://fih.gr/images/17img798.jpg
http://fih.gr/images/82img799.jpg
http://fih.gr/images/59img800.jpg
http://fih.gr/images/69img801.jpg
http://fih.gr/images/69img802.jpg
http://fih.gr/images/76img803.jpg
http://fih.gr/images/43img804.jpg
http://i48.tinypic.com/23qxqbs.jpg
http://i50.tinypic.com/2w23rxg.jpg
http://fih.gr/images/66img807.jpg
http://fih.gr/images/35img808.jpg
http://fih.gr/images/14img809.jpg
http://fih.gr/images/63img810.jpg
http://i45.tinypic.com/2434tb8.jpg
http://i50.tinypic.com/e667es.jpg
http://fih.gr/images/39img813.jpg
http://fih.gr/images/82img814.jpg
http://fih.gr/images/79img815.jpg
http://fih.gr/images/47img816.jpg
http://fih.gr/images/23img783.jpg
http://fih.gr/images/88img784.jpg
http://fih.gr/images/80img785.jpg
http://fih.gr/images/15img786.jpg
http://fih.gr/images/12img787_tn.jpg
http://fih.gr/images/76img788.jpg
http://fih.gr/images/79img789.jpg
http://fih.gr/images/20img790_tn.jpg
http://fih.gr/images/80img791.jpg
http://i49.tinypic.com/24ow03c.jpg
http://fih.gr/images/41img793_tn.jpg
http://i48.tinypic.com/693p0l.jpg
http://i46.tinypic.com/30lhwee.jpg
http://fih.gr/images/41img796.jpg
http://fih.gr/images/65img797.jpg
http://fih.gr/images/17img798.jpg
http://fih.gr/images/82img799.jpg
http://fih.gr/images/59img800.jpg
http://fih.gr/images/69img801.jpg
http://fih.gr/images/69img802.jpg
http://fih.gr/images/76img803.jpg
http://fih.gr/images/43img804.jpg
http://i48.tinypic.com/23qxqbs.jpg
http://i50.tinypic.com/2w23rxg.jpg
http://fih.gr/images/66img807.jpg
http://fih.gr/images/35img808.jpg
http://fih.gr/images/14img809.jpg
http://fih.gr/images/63img810.jpg
http://i45.tinypic.com/2434tb8.jpg
http://i50.tinypic.com/e667es.jpg
http://fih.gr/images/39img813.jpg
http://fih.gr/images/82img814.jpg
http://fih.gr/images/79img815.jpg
http://fih.gr/images/47img816.jpg
Οι σελίδες που δεν
φαίνονται απ τις παραπάνω…
http://i48.tinypic.com/2uft1td.jpg
http://i46.tinypic.com/2553nt3.jpg
http://i46.tinypic.com/2553nt3.jpg
http://i48.tinypic.com/2uft1td.jpg
http://i46.tinypic.com/2553nt3.jpg
http://i46.tinypic.com/2553nt3.jpg
«…γιατί ακριβώς αυτή τη
στιγμή, όσο οι καπιταλιστές και η κυβέρνησή τους δεν μπορούν και δεν τολμούν να
χρησιμοποιήσουν βία ενάντια στις μάζες, όσο οι μάζες των στρατιωτών και των
εργατών εκφράζουν ελεύθερα τη θέλησή τους, εκλέγουν και αντικαθιστούν ελεύεθερα
όλες τις αρχές, -σε μια τέτοια στιγμή είναι αφελής, παράλογη και εξωφρενική
κάθε σκέψη για εμφύλιο πόλεμο- σε μια τέτοια στιγμή είναι απαραίτητη η υποταγή
στη θέληση της πλειοψηφίας του πληθυσμού και η ελεύθερη κριτική αυτής της
θέλησης από τη δυσαρεστημένη μειοψηφία»
(Λένιν, τ. 31, σελ 309, «απόφαση της κεντρικής επιτροπής του ΣΔΕΚΡ που πάρθηκε στις 21 Απρίλη 1917»).
«Οι συνειδητοί εργάτες για να γίνουν εξουσία, πρέπει να κατακτήσουν με το μέρος τους την πλειοψηφία: όσο δεν ασκείται βία ενάντια στις μάζες, άλλος δρόμος προς την εξουσία δεν υπάρχει. Εμείς δεν είμαστε μπλανκιστές, δεν είμαστε οπαδοί της κατάληψης της εξουσίας από μια μειοψηφία»
(Λένιν, τ. 31, σελ 147 «για τη διαδική εξουσία»).
(Λένιν, τ. 31, σελ 309, «απόφαση της κεντρικής επιτροπής του ΣΔΕΚΡ που πάρθηκε στις 21 Απρίλη 1917»).
«Οι συνειδητοί εργάτες για να γίνουν εξουσία, πρέπει να κατακτήσουν με το μέρος τους την πλειοψηφία: όσο δεν ασκείται βία ενάντια στις μάζες, άλλος δρόμος προς την εξουσία δεν υπάρχει. Εμείς δεν είμαστε μπλανκιστές, δεν είμαστε οπαδοί της κατάληψης της εξουσίας από μια μειοψηφία»
(Λένιν, τ. 31, σελ 147 «για τη διαδική εξουσία»).
Για το κόμμα των καντέτων
(Λένιν, Άπαντα, τ. 14, «Απ αφορμή ένα άρθρο στο όργανο της Μπούντ»)
http://i51.tinypic.com/szexoh.jpg
http://i54.tinypic.com/f2tphl.jpg
http://i51.tinypic.com/szexoh.jpg
http://i54.tinypic.com/f2tphl.jpg
(Τι είναι το κόμμα της
λαϊκής ελευθερίας, απ το Η νίκη των καντέτων και τα καθήκοντα του εργατ
κόμματος, Απαντα Λένιν, έκδοση πέμπτη, τ. 12, σελ. 285-286)
http://i55.tinypic.com/ofpwt4.jpg
http://i54.tinypic.com/ne9cnm.jpg
http://i55.tinypic.com/ofpwt4.jpg
http://i54.tinypic.com/ne9cnm.jpg
Τάξεις ονομάζονται μεγάλες
ομάδες ανθρώπων που ξεχωρίζουν μεταξύ τους από τη θέση που κατέχουν μέσα σε ένα
ιστορικά καθορισμένο σύστημα της κοινωνικής παραγωγής, από τη σχέση τους (στο μεγαλύτερο
μέρος κατοχυρωμένη και διατυπωμένη σε νόμους) προς τα μέσα παραγωγής, από το
ρόλο τους στην κοινωνική οργάνωση της εργασίας και συνεπώς από τους τρόπους που
ιδιοποιούνται τη μερίδα του κοινωνικού πλούτου που διαθέτουν και από το μέγεθος
αυτής της μερίδας.
Τάξεις είναι οι ομάδες εκείνες ανθρώπων, που η μια μπορεί να ιδιοποιείται τη δουλειά της άλλης, χάρη στη διαφορά της θέσης που κατέχει μέσα σ ένα καθορισμένο σύστημα της κοινωνικής οικονομίας.
…στις καθυστερημένες καπιταλιστικές χώρες, όπως στη Ρωσία, η πλειοψηφία του πληθυσμού ανήκει στο μισοπρολεταριάτο, δηλαδή αποτελείται από ανθρώπους που ένα μέρος του χρόνου ζουν μόνιμα σαν προλετάριοι και βγάζουν το ψωμί τους ως ένα βαθμό με τη μισθωτή δουλειά στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις.
(Λένιν, Άπαντα, τ. 39, σελ. 15-16, «Η μεγάλη πρωτοβουλία»).
Τάξεις είναι οι ομάδες εκείνες ανθρώπων, που η μια μπορεί να ιδιοποιείται τη δουλειά της άλλης, χάρη στη διαφορά της θέσης που κατέχει μέσα σ ένα καθορισμένο σύστημα της κοινωνικής οικονομίας.
…στις καθυστερημένες καπιταλιστικές χώρες, όπως στη Ρωσία, η πλειοψηφία του πληθυσμού ανήκει στο μισοπρολεταριάτο, δηλαδή αποτελείται από ανθρώπους που ένα μέρος του χρόνου ζουν μόνιμα σαν προλετάριοι και βγάζουν το ψωμί τους ως ένα βαθμό με τη μισθωτή δουλειά στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις.
(Λένιν, Άπαντα, τ. 39, σελ. 15-16, «Η μεγάλη πρωτοβουλία»).
(Λένιν, Άπαντα, τ. 12, σελ.
291-292, ‘Η νίκη των καντέτων και τα καθήκοντα του εργατ κόμματος»).
http://photoshosting.net/image-6774_4D742000.jpg
http://photoshosting.net/image-F1D4_4D742025.jpg
http://photoshosting.net/image-6774_4D742000.jpg
http://photoshosting.net/image-F1D4_4D742025.jpg
(Λένιν, Άπαντα, τ. 7,
σελ. 341, «Τα καθήκοντα της επαναστατικής νεολαίας»).
http://photoshosting.net/image-F7FB_4D742341.jpg
http://photoshosting.net/image-F7FB_4D742341.jpg
(Λένιν, Άπαντα, τ. 14, σελ.
198-201, «Απ αφορμή ένα άρθρο στο όργανο της Μπούντ»).
http://photoshosting.net/image-259C_4D74259E.jpg
http://photoshosting.net/image-9262_4D7425E3.jpg
http://photoshosting.net/image-259C_4D74259E.jpg
http://photoshosting.net/image-9262_4D7425E3.jpg
(Λένιν, Άπαντα, τ. 15, σελ. 395-396, «Η στάση
απέναντι στα αστικά κόμματα»).
http://photoshosting.net/image-55FC_4D742ED1.jpg
http://photoshosting.net/image-232C_4D742EF1.jpg
http://photoshosting.net/image-55FC_4D742ED1.jpg
http://photoshosting.net/image-232C_4D742EF1.jpg
(Λένιν, Άπαντα, τ. 17, σελ.
390, «Σκοπός της πάλης του προλεταριάτου στην επανάστασή μας»).
http://photoshosting.net/image-14A0_4D7436EE.jpg
http://photoshosting.net/image-14A0_4D7436EE.jpg
(Λένιν, Άπαντα, τ. 21)
http://photoshosting.net/image-B9FA_4D7441D8.jpg
http://photoshosting.net/image-CD78_4D7441F8.jpg
http://photoshosting.net/image-7525_4D744213.jpg
http://photoshosting.net/image-B9FA_4D7441D8.jpg
http://photoshosting.net/image-CD78_4D7441F8.jpg
http://photoshosting.net/image-7525_4D744213.jpg
(Λένιν, Άπαντα, τ. 41)
http://photoshosting.net/image-3C81_4D74B7CF.jpg
http://photoshosting.net/image-815B_4D74B812.jpg
http://photoshosting.net/image-3C81_4D74B7CF.jpg
http://photoshosting.net/image-815B_4D74B812.jpg
Καπιταλιστικές μεν,
μεσαιωνικές δε.
Πως μπορεί ο καπιταλισμός να κρύβει σχέσεις προηγούμενων καθεστώτων.
(Λένιν, Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία).
http://photoshosting.net/image-4821_4D773F9A.jpg
http://photoshosting.net/image-D651_4D773FE7.jpg
http://photoshosting.net/image-F517_4D7744F3.jpg
http://photoshosting.net/image-6D79_4D7747BF.jpg
http://photoshosting.net/image-A7F5_4D7747DC.jpg
Πως μπορεί ο καπιταλισμός να κρύβει σχέσεις προηγούμενων καθεστώτων.
(Λένιν, Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία).
http://photoshosting.net/image-4821_4D773F9A.jpg
http://photoshosting.net/image-D651_4D773FE7.jpg
http://photoshosting.net/image-F517_4D7744F3.jpg
http://photoshosting.net/image-6D79_4D7747BF.jpg
http://photoshosting.net/image-A7F5_4D7747DC.jpg
Λένιν: Ταξική ανάλυση της
Ρωσίας (απ το «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία»).
http://photoshosting.net/image-92A8_4D775BFF.jpg
http://photoshosting.net/image-272A_4D775C28.jpg
http://photoshosting.net/image-642D_4D775C49.jpg
http://photoshosting.net/image-92A8_4D775BFF.jpg
http://photoshosting.net/image-272A_4D775C28.jpg
http://photoshosting.net/image-642D_4D775C49.jpg
«…στην πραγματικότητα η
αγροτιά δεν αποτελεί ξεχωριστή τάξη (αυταπάτη που μπορεί να εξηγηθεί ίσως μόνο
με την αντανάκλαση της επίδρασης της εποχής της πτώσης της δουλοπαροικίας, τότε
που η αγροτιά πρόβαλε πραγματικά σαν τάξη, όμως μόνο σαν τάξη της φεουδαρχικής
κοινωνίας), γιατί μέσα στους κόλπους της συγκροτείται η αστική τάξη και η τάξη
του προλεταριάτου…»
…Η κοινωνικοποίηση της εργασίας απ την κεφαλαιοκρατική παραγωγή δεν συνίσταται καθόλου στο ότι οι άνθρωποι δουλεύουν σ ένα και το ίδιο κτίριο (αυτό είναι μόνο ένα μικρό μέρος του προτσές), μα στο ότι η συγκέντρωση των κεφαλαίων συνοδεύεται από την ειδίκευση της κοινωνικής εργασίας, από την ελάττωση του αριθμού των κεφαλαιοκρατών σε κάθε κλάδο της βιομηχανίας και από την αύξηση του αριθμού των ειδικών κλάδων της βιομηχανίας- στο ότι πολλές τεμαχισμένες λειτουργίες της παραγωγής συγχωνεύονται σε μια ενιαία κοινωνική λειτουργία της παραγωγής.
…Ο Μάρξ θεωρούσε πως το προοδευτικό, το επαναστατικό έργο του καπιταλισμού συνίσταται στο γεγονός ότι, κοινωνικοποιώντας την εργασία, ταυτόχρονα, με το μηχανισμό αυτού του ίδιου προτσές «διαπαιδαγωγεί, συνενώνει και οργανώνει την εργατική τάξη», τη διδάσκει να παλεύει, οργανώνει το «ξεσήκωμά» της, τη συνενώνει για την «απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών», για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας και την αφαίρεση των μέσων παραγωγής από τα χέρια των «λίγων σφετεριστών» για να τα μεταβιβάσει στα χέρια όλης της κοινωνίας.
Αυτή είναι η διατύπωση του Μάρξ. Ούτε καν αναφέρεται βέβαια, «ο αριθμός των εργατών της φάμπρικας και του εργοστασίου»: μιλάει για τη συγκέντρωση των μέσων παραγωγής και για την κοινωνικοποίηση της εργασίας. Είναι ξεκάθαρο ότι τα κριτήρια αυτά δεν έχουν τίποτε το κοινό με τον «αριθμό των εργατών της φάμπρικας και του εργοστασίου».
(…ο κ. Νικ-ον) χαρακτηρίζει με ακρίβεια την κοινωνικοποίηση της εργασίας από τον καπιταλισμό, σημειώνοντας σωστά και τα δύο γνωρίσματα αυτής της κοινωνικοποίησης: 1. δουλιά για όλη την κοινωνία και 2. ένωση των διαφόρων δουλευτών για να παραχθεί το προϊόν της κοινής εργασίας.
Ωστόσο, αν είναι έτσι, τότε τι λόγος υπάρχει να κρίνει κανείς για την «αποστολή» του καπιταλισμού με βάση τον αριθμό των εργοστασιακών εργατών, τη στιγμή που η «αποστολή» αυτή εκπληρώνεται με την ανάπτυξη του καπιταλισμού και την κοινωνικοποίηση της εργασίας γενικά και με τη δημιουργία γενικά του προλεταριάτου, απέναντι στο οποίο οι εργάτες της φάμπρικας και του εργοστασίου παίζουν το ρόλο μόνο πρωτοπόρων τμημάτων, εμπροσθοφυλακής. Είναι βέβαια αναμφισβήτητο ότι το επαναστατικό κίνημα του προλεταριάτου εξαρτάται και από τον αριθμό αυτών των εργατών, κι απ τον βαθμό συγκέντρωσής τους, κι απ τον βαθμό ανάπτυξής τους κλπ, όλα αυτά, όμως, δεν δίνουν ούτε το παραμικρό δικαίωμα να ανάγει κανείς τον «ενωτικό ρόλο» του καπιταλισμού στον αριθμό των εργατών της φάμπρικας και του εργοστασίου. Αυτό σημαίνει ότι στενεύει στο έπακρο τις ιδέες του Μάρξ.
(Λένιν, «Τι είναι οι «φίλοι του λαού»»).
…Η κοινωνικοποίηση της εργασίας απ την κεφαλαιοκρατική παραγωγή δεν συνίσταται καθόλου στο ότι οι άνθρωποι δουλεύουν σ ένα και το ίδιο κτίριο (αυτό είναι μόνο ένα μικρό μέρος του προτσές), μα στο ότι η συγκέντρωση των κεφαλαίων συνοδεύεται από την ειδίκευση της κοινωνικής εργασίας, από την ελάττωση του αριθμού των κεφαλαιοκρατών σε κάθε κλάδο της βιομηχανίας και από την αύξηση του αριθμού των ειδικών κλάδων της βιομηχανίας- στο ότι πολλές τεμαχισμένες λειτουργίες της παραγωγής συγχωνεύονται σε μια ενιαία κοινωνική λειτουργία της παραγωγής.
…Ο Μάρξ θεωρούσε πως το προοδευτικό, το επαναστατικό έργο του καπιταλισμού συνίσταται στο γεγονός ότι, κοινωνικοποιώντας την εργασία, ταυτόχρονα, με το μηχανισμό αυτού του ίδιου προτσές «διαπαιδαγωγεί, συνενώνει και οργανώνει την εργατική τάξη», τη διδάσκει να παλεύει, οργανώνει το «ξεσήκωμά» της, τη συνενώνει για την «απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών», για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας και την αφαίρεση των μέσων παραγωγής από τα χέρια των «λίγων σφετεριστών» για να τα μεταβιβάσει στα χέρια όλης της κοινωνίας.
Αυτή είναι η διατύπωση του Μάρξ. Ούτε καν αναφέρεται βέβαια, «ο αριθμός των εργατών της φάμπρικας και του εργοστασίου»: μιλάει για τη συγκέντρωση των μέσων παραγωγής και για την κοινωνικοποίηση της εργασίας. Είναι ξεκάθαρο ότι τα κριτήρια αυτά δεν έχουν τίποτε το κοινό με τον «αριθμό των εργατών της φάμπρικας και του εργοστασίου».
(…ο κ. Νικ-ον) χαρακτηρίζει με ακρίβεια την κοινωνικοποίηση της εργασίας από τον καπιταλισμό, σημειώνοντας σωστά και τα δύο γνωρίσματα αυτής της κοινωνικοποίησης: 1. δουλιά για όλη την κοινωνία και 2. ένωση των διαφόρων δουλευτών για να παραχθεί το προϊόν της κοινής εργασίας.
Ωστόσο, αν είναι έτσι, τότε τι λόγος υπάρχει να κρίνει κανείς για την «αποστολή» του καπιταλισμού με βάση τον αριθμό των εργοστασιακών εργατών, τη στιγμή που η «αποστολή» αυτή εκπληρώνεται με την ανάπτυξη του καπιταλισμού και την κοινωνικοποίηση της εργασίας γενικά και με τη δημιουργία γενικά του προλεταριάτου, απέναντι στο οποίο οι εργάτες της φάμπρικας και του εργοστασίου παίζουν το ρόλο μόνο πρωτοπόρων τμημάτων, εμπροσθοφυλακής. Είναι βέβαια αναμφισβήτητο ότι το επαναστατικό κίνημα του προλεταριάτου εξαρτάται και από τον αριθμό αυτών των εργατών, κι απ τον βαθμό συγκέντρωσής τους, κι απ τον βαθμό ανάπτυξής τους κλπ, όλα αυτά, όμως, δεν δίνουν ούτε το παραμικρό δικαίωμα να ανάγει κανείς τον «ενωτικό ρόλο» του καπιταλισμού στον αριθμό των εργατών της φάμπρικας και του εργοστασίου. Αυτό σημαίνει ότι στενεύει στο έπακρο τις ιδέες του Μάρξ.
(Λένιν, «Τι είναι οι «φίλοι του λαού»»).
Ταξική και πολιτική πάλη
http://i52.tinypic.com/16kuesk.jpg
http://i56.tinypic.com/hsuoat.jpg
(Λένιν, «Το άμεσο καθήκον μας», τ. 4, σελ 191)
http://i52.tinypic.com/16kuesk.jpg
http://i56.tinypic.com/hsuoat.jpg
(Λένιν, «Το άμεσο καθήκον μας», τ. 4, σελ 191)
Το προλεταριάτο δεν πρέπει
καθόλου να βλέπει τις άλλες τάξεις και τα άλλα κόμματα σαν «μια αντιδραστική
μάζα», απεναντίας, πρέπει να παίρνει μερος σ όλη την πολιτική και κοινωνική
ζωή, να υποστηρίζει τις προοδευτικές τάξεις και τα προοδευτικά κόμματα ενάντια
στα αντιδραστικά, να υποστηρίζει κάθε επαναστατικό κίνημα ενάντια στο υπάρχον
καθεστώς, να είναι υπερασπιστής κάθε καταπιεζόμενης λαότητας ή φυλής, κάθε
καταδιωκόμενης θρησκείας, του στερημένου από δικαιώματα φύλου κλπ.
(Λένιν, «Διαμαρτυρία των σοσιαλδημοκρατών της Ρωσίας», τόμος 4, σελ. 176)
(Λένιν, «Διαμαρτυρία των σοσιαλδημοκρατών της Ρωσίας», τόμος 4, σελ. 176)
Μικροαστική τάξη ή μια απ
τις μορφές του σχετικού υπερπληθυσμού;
"Θα σημειώσουμε την εξαιρετικά σοβαρή από θεωρητική άποψη παρατήρηση του Κάουτσκι ότι οι μικρές εμπορικές και βιοτεχνικές επιχειρήσεις (σαν κι αυτές που αναφέραμε παραπάνω) στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία συχνά δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια απ τις μορφές του σχετικού υπερπληθυσμού, οι μικροπαραγωγοί που καταστρέφονται και οι εργάτες που δεν βρίσκουν δουλειά μετατρέπονται (κάποτε προσωρινά) σε μικρέμπορους, γυρολόγους, υπενοικιαστές δωματίων και κρεβατιών (πρόκειται επίσης για «επιχειρήσεις» που καταχωρούνται απ τη στατιστική ισόβαθμα με τις κάθε λογής άλλες επιχειρήσεις!) κλπ. Ο υπερκορεσμός των επαγγελμάτων αυτών δε δείχνει διόλου τη ζωτικότητα της μικρής παραγωγής, αλλά την αύξηση της αθλιότητας στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία".
(Λένιν, «Κριτική στο βιβλίο του Κάουτσκι ο Μπερνστάϊν κλπ», τ. 4, σελ 210)
"Θα σημειώσουμε την εξαιρετικά σοβαρή από θεωρητική άποψη παρατήρηση του Κάουτσκι ότι οι μικρές εμπορικές και βιοτεχνικές επιχειρήσεις (σαν κι αυτές που αναφέραμε παραπάνω) στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία συχνά δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια απ τις μορφές του σχετικού υπερπληθυσμού, οι μικροπαραγωγοί που καταστρέφονται και οι εργάτες που δεν βρίσκουν δουλειά μετατρέπονται (κάποτε προσωρινά) σε μικρέμπορους, γυρολόγους, υπενοικιαστές δωματίων και κρεβατιών (πρόκειται επίσης για «επιχειρήσεις» που καταχωρούνται απ τη στατιστική ισόβαθμα με τις κάθε λογής άλλες επιχειρήσεις!) κλπ. Ο υπερκορεσμός των επαγγελμάτων αυτών δε δείχνει διόλου τη ζωτικότητα της μικρής παραγωγής, αλλά την αύξηση της αθλιότητας στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία".
(Λένιν, «Κριτική στο βιβλίο του Κάουτσκι ο Μπερνστάϊν κλπ», τ. 4, σελ 210)
Υποστήριξη της αγροτιάς.
«Η εισαγωγική θέση για (υπό όρους) «υποστήριξη» της αγροτιάς, νομίζουμε ότι είναι απαραίτητη, γιατί το προλεταριάτο δεν μπορεί και δεν πρέπει γενικά, ν αναλαμβάνει την υπεράσπιση των συμφερόντων της τάξης των μικρονοικοκυρέων. Μπορεί απλώς να την υποστηρίζει στο βαθμό που η τάξη αυτή είναι επαναστατική».
(Λένιν, «Σχέδιο προγράμματος του κόμματός μας», τ. 4, σελ 236).
http://i51.tinypic.com/29wv2a0.jpg
(Λένιν, "Κριτική στο "αγροτικό ζήτημα" του Κάουτσκι", τ 4, σελ 94)
«Η εισαγωγική θέση για (υπό όρους) «υποστήριξη» της αγροτιάς, νομίζουμε ότι είναι απαραίτητη, γιατί το προλεταριάτο δεν μπορεί και δεν πρέπει γενικά, ν αναλαμβάνει την υπεράσπιση των συμφερόντων της τάξης των μικρονοικοκυρέων. Μπορεί απλώς να την υποστηρίζει στο βαθμό που η τάξη αυτή είναι επαναστατική».
(Λένιν, «Σχέδιο προγράμματος του κόμματός μας», τ. 4, σελ 236).
http://i51.tinypic.com/29wv2a0.jpg
(Λένιν, "Κριτική στο "αγροτικό ζήτημα" του Κάουτσκι", τ 4, σελ 94)
Δύο αστικές τάξεις
http://i55.tinypic.com/4hkly.jpg
(Λένιν, «Φιλελευθερισμός και δημοκρατία», τ. 21, σελ 252).
http://i55.tinypic.com/4hkly.jpg
(Λένιν, «Φιλελευθερισμός και δημοκρατία», τ. 21, σελ 252).
http://i51.tinypic.com/hwmxkh.jpg
http://i55.tinypic.com/bec8wi.jpg
http://i55.tinypic.com/4hkly.jpg
http://i53.tinypic.com/20t0wtz.jpg
http://i56.tinypic.com/206esyu.jpg
(Λένιν, «Φιλελευθερισμός και δημοκρατία», τ. 21, σελ 248-257)
http://i55.tinypic.com/bec8wi.jpg
http://i55.tinypic.com/4hkly.jpg
http://i53.tinypic.com/20t0wtz.jpg
http://i56.tinypic.com/206esyu.jpg
(Λένιν, «Φιλελευθερισμός και δημοκρατία», τ. 21, σελ 248-257)
Διαφορά εργάτη και αγρότη
http://i56.tinypic.com/2585uuu.jpg
(Λένιν, «Οι τρουντοβίκοι και η εργατιική δημοκρατία», τα 21, σελ 280).
http://i56.tinypic.com/2585uuu.jpg
(Λένιν, «Οι τρουντοβίκοι και η εργατιική δημοκρατία», τα 21, σελ 280).
(Λένιν, «Τα πολιτικά
κόμματα στη Ρωσία», τ. 21, σελ 286).
http://i54.tinypic.com/5v3mv5.jpg
http://i56.tinypic.com/2vvnu3q.jpg
http://i51.tinypic.com/w7fli0.jpg
http://i53.tinypic.com/2w5kj87.jpg
http://i53.tinypic.com/spdunp.jpg
http://i55.tinypic.com/2yo1y01.jpg
http://i54.tinypic.com/5v3mv5.jpg
http://i56.tinypic.com/2vvnu3q.jpg
http://i51.tinypic.com/w7fli0.jpg
http://i53.tinypic.com/2w5kj87.jpg
http://i53.tinypic.com/spdunp.jpg
http://i55.tinypic.com/2yo1y01.jpg
Ταξική και πολιτική πάλη
http://i52.tinypic.com/16kuesk.jpg
http://i56.tinypic.com/hsuoat.jpg
(Λένιν, «Το άμεσο καθήκον μας», τ. 4, σελ 191)
http://i52.tinypic.com/16kuesk.jpg
http://i56.tinypic.com/hsuoat.jpg
(Λένιν, «Το άμεσο καθήκον μας», τ. 4, σελ 191)
ΛΕΝΙΝ: Ένα από τα
θεμελιακά ζητήματα
http://i30.tinypic.com/2z56ofd.jpg
http://i27.tinypic.com/kbvu5h.jpg
http://i30.tinypic.com/2z56ofd.jpg
http://i27.tinypic.com/kbvu5h.jpg
Ο Λένιν για τη βία
και νομιμότητα
(τομ 20 (Πέμπτη έκδοση),
σελ. 16-17)
http://i55.tinypic.com/2iucmlf.jpg
http://i53.tinypic.com/xnzw46.jpg
http://i55.tinypic.com/2iucmlf.jpg
http://i53.tinypic.com/xnzw46.jpg
"Η κυριαρχία της
αστικής τάξης δεν συμβιβάζεται με τον αληθινά επαναστατικό, τον αληθινό
δημοκρατισμό. Στον 20ο αιώνα, σε μια καπιταλιστική χώρα δεν μπορείς να είσαι
επαναστάτης δημοκράτης, αν φοβάσαι να βαδίσεις προς το σοσιαλισμό" (Λένιν,
τ. 34, σελ 190).
"...σ ένα πραγματικά επαναστατικό-δημοκρατικό κράτος ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός σημαίνει αναπότρεπτα και αναπόφευκτα ένα βήμα ή μάλλον βήματα προς το σοσιαλισμό" (σελ. 191).
"...σ ένα πραγματικά επαναστατικό-δημοκρατικό κράτος ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός σημαίνει αναπότρεπτα και αναπόφευκτα ένα βήμα ή μάλλον βήματα προς το σοσιαλισμό" (σελ. 191).
«Και τώρα ποια είναι τα
καθήκοντα του επαναστατικού προλεταριάτου;
Η κύρια έλλειψη και το κύριο λάθος όλων των συλλογισμών των σοσιαλιστών είναι ότι το ζήτημα τοποθετείται πολύ γενικά: πέρασμα στο σοσιαλισμό.
Ενώ πρέπει να μιλάμε για συγκεκριμένα βήματα και μέτρα.
Ορισμένα από αυτά ωρίμασαν, άλλα όχι ακόμα. Ζούμε σήμερα μια μεταβατική στιγμή…
Τα σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών πρέπει να πάρουν την εξουσία όχι για τη δημιουργία μιας συνηθισμένης αστικής δημοκρατίας ή για το άμεσο πέρασμα στο σοσιαλισμό. Αυτό δεν μπορεί να γίνει. Μα τότε για ποιο σκοπό;
Πρέπει να πάρουν την εξουσία για να κάνουν τα πρώτα συγκεκριμένα βήματα προς το πέρασμα αυτό, βήματα που μπορούν και πρέπει να γίνουν…
Πρέπει να καταργήσουμε την ατομική ιδιοκτησία στη γη. Αυτό είναι το καθήκον που ορθώνεται μπροστά μας, γιατί η πλειοψηφία του λαού είναι υπέρ αυτού του μέτρου…
Δεν μπορούμε να είμαστε υπέρ της «εισαγωγής» του σοσιαλισμού, αυτό θα ήταν πολύ μεγάλη ανοησία. Το σοσιαλισμό πρέπει να τον προπαγανδίζουμε. Η πλειοψηφία του πληθυσμού στη Ρωσία είναι αγρότες, μικροϊδιοκτήτες που δεν μπορούν ούτε να σκέπτονται για σοσιαλισμό.
Τι αντίρρηση όμως θα μπορούσαν να έχουν να υπάρχει στο κάθε χωριό μια τράπεζα που θα τους δώσει τη δυνατότητα να καλυτερεύσουν το νοικοκυριό τους; Σ αυτό δεν μπορούν να έχουν καμιά αντίρρηση.
Εμείς πρέπει να προπαγανδίζουμε στους αγρότες αυτά τα πρακτικά μέτρα και να δυναμώσουμε σ αυτούς τη συναίσθηση της αναγκαιότητάς τους»
(Λένιν, τ. 31, σελ 356-357, απ το «Εισήγηση για τη τρέχουσα στιγμή» στην 7η πανρωσιική συνδιάσκεψη του ΣΔΕΚΡ).
Η κύρια έλλειψη και το κύριο λάθος όλων των συλλογισμών των σοσιαλιστών είναι ότι το ζήτημα τοποθετείται πολύ γενικά: πέρασμα στο σοσιαλισμό.
Ενώ πρέπει να μιλάμε για συγκεκριμένα βήματα και μέτρα.
Ορισμένα από αυτά ωρίμασαν, άλλα όχι ακόμα. Ζούμε σήμερα μια μεταβατική στιγμή…
Τα σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών πρέπει να πάρουν την εξουσία όχι για τη δημιουργία μιας συνηθισμένης αστικής δημοκρατίας ή για το άμεσο πέρασμα στο σοσιαλισμό. Αυτό δεν μπορεί να γίνει. Μα τότε για ποιο σκοπό;
Πρέπει να πάρουν την εξουσία για να κάνουν τα πρώτα συγκεκριμένα βήματα προς το πέρασμα αυτό, βήματα που μπορούν και πρέπει να γίνουν…
Πρέπει να καταργήσουμε την ατομική ιδιοκτησία στη γη. Αυτό είναι το καθήκον που ορθώνεται μπροστά μας, γιατί η πλειοψηφία του λαού είναι υπέρ αυτού του μέτρου…
Δεν μπορούμε να είμαστε υπέρ της «εισαγωγής» του σοσιαλισμού, αυτό θα ήταν πολύ μεγάλη ανοησία. Το σοσιαλισμό πρέπει να τον προπαγανδίζουμε. Η πλειοψηφία του πληθυσμού στη Ρωσία είναι αγρότες, μικροϊδιοκτήτες που δεν μπορούν ούτε να σκέπτονται για σοσιαλισμό.
Τι αντίρρηση όμως θα μπορούσαν να έχουν να υπάρχει στο κάθε χωριό μια τράπεζα που θα τους δώσει τη δυνατότητα να καλυτερεύσουν το νοικοκυριό τους; Σ αυτό δεν μπορούν να έχουν καμιά αντίρρηση.
Εμείς πρέπει να προπαγανδίζουμε στους αγρότες αυτά τα πρακτικά μέτρα και να δυναμώσουμε σ αυτούς τη συναίσθηση της αναγκαιότητάς τους»
(Λένιν, τ. 31, σελ 356-357, απ το «Εισήγηση για τη τρέχουσα στιγμή» στην 7η πανρωσιική συνδιάσκεψη του ΣΔΕΚΡ).
(Λένιν, τ. 34, σελ 374-375,
"Για την αναθεώρηση του προγράμματος του κόμματος")
http://i54.tinypic.com/2mmbj36.jpg
http://i54.tinypic.com/2mmbj36.jpg
Λένιν: «Σχετικά με μια
μαχητική συμφωνία για την εξέγερση» (τ. 9, σελ. 277-285).
http://api.ning.com/files/-JWHOFcqAL9PBdZGpoTiMah4Q4D6S3MCooFauO*61jl9nE7i7wmr3z0hQEkICyDlUs6KfwuSv6SZj6lgZ-ZgrnjzRZS1h2cM/img008.jpg
http://api.ning.com/files/XxdTmQoVhbkSigvYayu8lz-P2Nm5w0NUFmTyydfP6-sUZLlcAD*tNN9KeIBEiuTzPAE3siTUrmz7AlsXMsOxZaej0Yityrhk/img009.jpg
http://api.ning.com/files/WAiFk8PVBmTckXOFNlc8X4Zvbl09GgmthxlzkYfYBYqS17DF69tpudyl6Ff1hWWkd1iFrfXjbQk2dZwRZNgLh3ASPK4CMDIR/img010.jpg
http://api.ning.com/files/fkgCP4rW6ihTzvk8*ex8Xvt155RisNc2IEL1VkACy29U5Bs-ntzC5TdMTTqO6rnE6LsH1NzrZkMoL3mVfTfgTdUYVeVwi7fy/img011.jpg
http://api.ning.com/files/7eL9gLnOXiwizPTm2wonrcngCkxT1xn5XdTQrANSIswqfmvtWH6J07d-1H2xi7kFSQWpM9Pd174uQvu7BFUhHZHoRnVyFcFw/img012.jpg
http://api.ning.com/files/-JWHOFcqAL9PBdZGpoTiMah4Q4D6S3MCooFauO*61jl9nE7i7wmr3z0hQEkICyDlUs6KfwuSv6SZj6lgZ-ZgrnjzRZS1h2cM/img008.jpg
http://api.ning.com/files/XxdTmQoVhbkSigvYayu8lz-P2Nm5w0NUFmTyydfP6-sUZLlcAD*tNN9KeIBEiuTzPAE3siTUrmz7AlsXMsOxZaej0Yityrhk/img009.jpg
http://api.ning.com/files/WAiFk8PVBmTckXOFNlc8X4Zvbl09GgmthxlzkYfYBYqS17DF69tpudyl6Ff1hWWkd1iFrfXjbQk2dZwRZNgLh3ASPK4CMDIR/img010.jpg
http://api.ning.com/files/fkgCP4rW6ihTzvk8*ex8Xvt155RisNc2IEL1VkACy29U5Bs-ntzC5TdMTTqO6rnE6LsH1NzrZkMoL3mVfTfgTdUYVeVwi7fy/img011.jpg
http://api.ning.com/files/7eL9gLnOXiwizPTm2wonrcngCkxT1xn5XdTQrANSIswqfmvtWH6J07d-1H2xi7kFSQWpM9Pd174uQvu7BFUhHZHoRnVyFcFw/img012.jpg
Λένιν: «Η πολιτική ζύμωση
και η ταξική άποψη».
http://api.ning.com/files/OaJfzhh2nF3T9JavUYCEWdw2Nx3JdhnUzja1WOyOxRCUCEx1hLYG71QFTbsrRomBLflt1AO5WHq-NjVfzmhr9DEjbPR12n3*/img013.jpg
http://api.ning.com/files/e*e0PLQyJWZb3aK5kGUQ8ePknBPRWdWXSPMRjc1YbVX7vArRi2Q7R6qSqSfTOFeGTLGJGQBlRxi3K3a4WUQbdeCt5GL-KxoR/img014.jpg
http://api.ning.com/files/OaJfzhh2nF3T9JavUYCEWdw2Nx3JdhnUzja1WOyOxRCUCEx1hLYG71QFTbsrRomBLflt1AO5WHq-NjVfzmhr9DEjbPR12n3*/img013.jpg
http://api.ning.com/files/e*e0PLQyJWZb3aK5kGUQ8ePknBPRWdWXSPMRjc1YbVX7vArRi2Q7R6qSqSfTOFeGTLGJGQBlRxi3K3a4WUQbdeCt5GL-KxoR/img014.jpg
Ο αριστερισμός: παιδική
αρρώστεια του κομμουνισμού, σελ 74-80.
http://i56.tinypic.com/2a4peag.jpg
http://i52.tinypic.com/2uptvu0.jpg
http://i53.tinypic.com/676sll.jpg
http://i54.tinypic.com/66klmp.jpg
http://i56.tinypic.com/2a4peag.jpg
http://i52.tinypic.com/2uptvu0.jpg
http://i53.tinypic.com/676sll.jpg
http://i54.tinypic.com/66klmp.jpg
Λένιν, τομ. 34, σελ
375-376, «Για την αναθεώρηση του προγράμματος του κόμματος».
http://i53.tinypic.com/30n826o.jpg
http://i53.tinypic.com/2liasfm.jpg
http://i53.tinypic.com/30n826o.jpg
http://i53.tinypic.com/2liasfm.jpg
«Ακόμη κι αν η επανάσταση
έχει αρχίσει μέσα σε μια κατάσταση που δεν φαίνεται και τόσο περίπλοκη, η ίδια
η επανάσταση στην εξέλιξή της δημιουργεί πάντα εξαιρετικά περίπλοκη
κατάσταση…».
(Λένιν, τ. 34, σελ. 321, «Θα κρατήσουν άραγε οι μπολσεβίκοι την κρατική εξουσία»).
(Λένιν, τ. 34, σελ. 321, «Θα κρατήσουν άραγε οι μπολσεβίκοι την κρατική εξουσία»).
Μόνο άνθρωποι εντελώς
ανίκανοι να σκέπτονται ή τελείως ανίδεοι από μαρξισμό, συμπεραίνουν από δω:
άρα, το δημοκρατικό πολίτευμα δεν αξίζει τίποτα, η ελευθερία διαζυγίου δεν
αξίζει τίποτα, η δημοκρατία δεν αξίζει τίποτα, η αυτοδιάθεση των εθνών δεν αξίζει
τίποτα. Οι μαρξιστές όμως ξέρουν ότι η δημοκρατία δεν εξαλείφει την ταξική
καταπίεση, αλλά απλώς κάνει την ταξική πάλη πιο καθαρή, πιο πλατιά, πιο
ανοιχτή, πιο οξεία. Κι αυτό ακριβώς μας χρειάζεται… Όσο δημοκρατικότερο είναι
το κρατικό καθεστώς, τόσο σαφέστερο γίνεται στους εργάτες ότι η ρίζα του κακού
είναι ο καπιταλισμός και όχι η έλλειψη δικαιωμάτων. Όσο πληρέστερη είναι η
εθνική ισοτιμία (δεν μπορεί να είναι πλήρης χωρίς την ελευθερία αποχωρισμού),
τόσο σαφέστερο γίνεται στους εργάτες του καταπιεζόμενου έθνους ότι αιτία είναι
ο καπιταλισμός και όχι η έλλειψη δικαιωμάτων και τα λοιπά.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 30, σελίδα 127).
Η διαφορά ανάμεσα στη ρεπουμπλικανο-δημοκρατική και τη μοναρχο-αντιδραστική ιμπεριαλιστική αστική τάξη εξαλείφεται ακριβώς επειδή και η μία και η άλλη σαπίζουν ζωντανές (πράγμα που δεν αναιρεί καθόλου την καταπληκτικά γοργή ανάπτυξη του καπιταλισμού σε ορισμένους κλάδους της βιομηχανίας, σε ορισμένες χώρες, σε ορισμένες περιόδους).
(Άπαντα Λένιν, τόμος 30, σελίδα 164).
Το δικαίωμα διαζυγίου, όπως και όλα ανεξαίρετα τα δημοκρατικά δικαιώματα, είναι στον καπιταλισμό δυσκολοπραγματοποίητο, συμβατικό, περιορισμένο, τυπικά στενό, μα παρόλα αυτά κανένας πραγματικός σοσιαλδημοκράτης δεν θα θεωρήσει όχι μόνο σοσιαλιστές, αλλά ούτε και δημοκράτες εκείνους που αρνούνται αυτό το δικαίωμα. Και δω βρίσκεται όλη η ουσία.
Όλη η «δημοκρατία» συνίσταται στη διακήρυξη και στην παραχώρηση «δικαιωμάτων», που στον καπιταλισμό είναι πολύ λίγο και πολύ συμβατικά πραγματοποιήσιμα, όμως χωρίς μια τέτοια διακήρυξη, χωρίς αγώνα για δικαιώματα αμέσως, αυτή τη στιγμή, χωρίς διαπαιδαγώγηση των μαζών στο πνεύμα αυτού του αγώνα, ο σοσιαλισμός είναι ανέφικτος.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 30, σελίδα 128).
Γενικά η πολιτική δημοκρατία είναι απλώς μια απ τις πιθανές μορφές του εποικοδομήματος πάνω στον καπιταλισμό (αν κι από θεωρητική άποψη η δημοκρατία είναι η κανονική για τον «καθαρό» καπιταλισμό μορφή). Και ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός, όπως δείχνουν τα γεγονότα, αναπτύσσονται κάτω από οποιεσδήποτε πολιτικές μορφές, υποτάσσοντάς τες όλες.
Γι αυτό είναι ριζικά λαθεμένο από θεωρητική άποψη, να λέει κανείς ότι «δεν είναι πραγματοποιήσιμη» μια απ τις μορφές και μια απ τις διεκδικήσεις της δημοκρατίας.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 30, σελίδα 23).
Πολιτικό εποικοδόμημα της νέας οικονομίας του μονοπωλιακού καπιταλισμού (ο ιμπεριαλισμός είναι μονοπωλιακός καπιταλισμός) είναι η στροφή απ τη δημοκρατία στην πολιτική αντίδραση.
Ο ιμπεριαλισμός αποτελεί «άρνηση» της δημοκρατίας γενικά, όλης της δημοκρατίας και κάθε άλλο παρά μιας μόνο απ τις διεκδικήσεις της δημοκρατίας και συγκεκριμένα της αυτοδιάθεσης των εθνών.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 30, σελίδα 93).
Η αντίφαση ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και τη δημοκρατία είναι αντίφαση ανάμεσα στην οικονομία του νεώτερου καπιταλισμού (συγκεκριμένα του μονοπωλιακού καπιταλισμού) και την πολιτική δημοκρατία γενικά.
Ο ιμπεριαλισμός αντιφάσκει «λογικά», αντιφάσκει με όλη γενικά την πολιτική δημοκρατία.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 30, σελίδα 97).
Ο ιμπεριαλισμός δεν σταματά την εξέλιξη του καπιταλισμού και την ανάπτυξη των δημοκρατικών τάσεων στη μάζα του πληθυσμού, αλλά οξύνει τον ανταγωνισμό ανάμεσα σ αυτές τις δημοκρατικές επιδιώξεις και στην αντιδημοκρατική τάση των τραστ.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 30, σελίδα 102).
Η ιμπεριαλιστική εποχή δεν εκμηδενίζει ούτε τις τάσεις για πολιτική ανεξαρτησία των εθνών, ούτε το «πραγματοποιήσιμο» αυτών των τάσεων στα πλαίσια των παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών αμοιβαίων σχέσεων.
Έξω όμως απ αυτά τα πλαίσια, ούτε η δημοκρατία στη Ρωσία, ούτε γενικά ένας οποιοσδήποτε πολύ μεγάλος δημοκρατικός μετασχηματισμός δεν είναι «πραγματοποιήσιμος» σ οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, χωρίς μια σειρά επαναστάσεις και δεν είναι σταθερός χωρίς το σοσιαλισμό.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 30, σελίδα 105).
(σκέφτεται ο κ. Κίεβσκι)
Ο ιμπεριαλισμός είναι ένας πολύ ανεπτυγμένος καπιταλισμός, ο ιμπεριαλισμός είναι προοδευτικός, ο ιμπεριαλισμός είναι άρνηση της δημοκρατίας, «άρα» η δημοκρατία είναι «απραγματοποίητη» στον καπιταλισμό.
Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι κατάφορη παραβίαση κάθε δημοκρατίας, το ίδιο και στις καθυστερημένες μοναρχίες και στις προχωρημένες δημοκρατίες, «άρα» δεν έχουν θέση οι συζητήσεις για «δικαιώματα» (δηλ. για δημοκρατία!).
Στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο μπορεί να «αντιπαραθέσει» κανείς «μόνο» τον σοσιαλισμό. Η «διέξοδος» βρίσκεται μόνο στο σοσιαλισμό. «Άρα» το να προβάλλει κανείς δημοκρατικά συνθήματα στο πρόγραμμα μίνιμουμ, δηλαδή στις συνθήκες πια του καπιταλισμού, είναι απάτη ή αυταπάτη ή συσκότιση, απομάκρυνση κλπ του συνθήματος της σοσιαλιστικής ανατροπής.
…δεν θα γίνει λόγος για τα δικαιώματα, αλλά για την καταστροφή της προαιώνιας σκλαβιάς!
Το να πει κανείς μια τέτοια φράση, σημαίνει ακριβώς ότι δείχνει έλλειψη κατανόησης της σχέσης ανάμεσα στον καπιταλισμό και στη δημοκρατία, ανάμεσα στο σοσιαλισμό και στη δημοκρατία.
Ο καπιταλισμός γενικά και ο ιμπεριαλισμός ειδικότερα, μετατρέπει τη δημοκρατία σε αυταπάτη –ταυτόχρονα όμως, ο καπιταλισμός γεννάει δημοκρατικές τάσεις στις μάζες, δημιουργεί δημοκρατικούς θεσμούς, οξύνει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό που αρνείται τη δημοκρατία και στις μάζες που τείνουν προς τη δημοκρατία.
Ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός δεν είναι δυνατόν ν ανατραπούν με κανενός είδους δημοκρατικούς μετασχηματισμούς, ακόμη και με τους πιο «ιδανικούς», αλλά μόνο με μια οικονομική ανατροπή, το προλεταριάτο όμως που δεν διαπαιδαγωγείται στην πάλη για τη δημοκρατία, δεν είναι ικανό να πραγματοποιήσει την οικονομική ανατροπή.
Δεν είναι δυνατό να νικηθεί ο καπιταλισμός αν δεν παρθούν οι τράπεζες, αν δεν καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, όμως αυτά τα επαναστατικά μέσα, δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν, αν δεν οργανωθεί απ όλο το λαό η δημοκρατική διεύθυνση των μέσων παραγωγής που έχουν παρθεί απ την αστική τάξη, αν δεν τραβηχτεί όλη η μάζα των εργαζομένων και των προλεταριακών και των μισοπρολεταριακών και των μικροαγροτών, στη δημιουργική οργάνωση των γραμμών τους, των δυνάμεών τους. Της συμμετοχής τους στο κράτος.
Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι τριπλή άρνηση της δημοκρατίας. Ωστόσο το ξύπνημα και η ανάπτυξη της σοσιαλιστικής εξέγερσης ενάντια στον ιμπεριαλισμό συνδέονται αδιάρρηκτα με την ανάπτυξη της δημοκρατικής αντίστασης και αγανάκτησης.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 30, σελίδα 70-71).
Ο σοσιαλισμός οδηγεί στην απονέκρωση κάθε κράτους, συνεπώς και κάθε δημοκρατίας, ωστόσο ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί αλλιώς παρά μέσω της δικτατορίας του προλεταριάτου που συνδυάζει τη βία εναντίον της αστικής τάξης δηλαδή τη μειοψηφία του πληθυσμού, με την πλήρη ανάπτυξη της δημοκρατίας, δηλαδή με την πραγματικά ισότιμη και πραγματικά καθολική συμμετοχή όλης της μάζας του πληθυσμού σε όλες τις κρατικές υποθέσεις και σε όλα τα πολύπλοκα ζητήματα της εξάλειψης του καπιταλισμού.
Σκοπός του εμφυλίου πολέμου είναι η κατάκτηση των τραπεζών, των φαμπρικών, των εργοστασίων κλπ, η εκμηδένιση κάθε δυνατότητας αντίστασης της αστικής τάξης, η εξόντωση του στρατού της. Ο σκοπός όμως αυτός είναι ανέφικτος και από καθαρά στρατιωτική και από οικονομική και από πολιτική πλευρά, χωρίς ταυτόχρονη εισαγωγή και διάδοση ανάμεσα στο στρατό μας και στα «μετόπισθέν» μας της δημοκρατίας που αναπτύσσεται στην πορεία ενός τέτοιου πολέμου.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 30, σελίδα 72).
Μέσω της χρησιμοποίησης του αστικού δημοκρατισμού- προς τη σοσιαλιστική και συνεπή δημοκρατική οργάνωση του προλεταριάτου, ενάντια στην αστική τάξη και ενάντια στον οπορτουνισμό. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 30, σελίδα 74).
Πρέπει να ξέρεις να συνενώσεις την πάλη για τη δημοκρατία με την πάλη για τη σοσιαλιστική επανάσταση, υποτάσσοντας την πρώτη στη δεύτερη. Σ αυτό συνίσταται όλη η δυσκολία, σ αυτό βρίσκεται όλη η ουσία.
Εγώ όμως λέω: να μη σου ξεφύγει το κύριο (η σοσιαλιστική επανάσταση). Βάλτο αυτό στην πρώτη γραμμή, υποτάσσοντας σ αυτή, συνδυάζοντας, συνυποτάσσοντας σ αυτή, βάζοντας όλα τα δημοκρατικά αιτήματα. Και να μη ξεχνάς ότι μπορεί ν ανάψει η πάλη για το κύριο, όταν αρχίσει και η πάλη για το μερικότερο.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 49, σελίδα 347).
(ο συνειδητός εργάτης) ξέρει πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος προς το σοσιαλισμό, παρά μόνο μέσω του δημοκρατισμού, μέσω της πολιτικής ελευθερίας. Γι αυτό επιδιώκει την πλήρη και συνεπή πραγματοποίηση του δημοκρατισμού χάρη της κατάκτησης του τελικού σκοπού, του σοσιαλισμού.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 12, σελίδα 46).
Πιανόμαστε απ τα λόγια σας και ζητάμε προς το συμφέρον αυτών των μαζών, τη διεύρυνση της δικής σας αστικής δημοκρατίας για να προετοιμαστούν οι μάζες για την επανάσταση, που θα ανατρέψει εσάς, τους εκμεταλλευτές
(Άπαντα Λένιν, τόμος 37, σελίδα 291).
Η δημοκρατία είναι μορφή κράτους, μια απ τις παραλλαγές του. Επομένως, αποτελεί, όπως κάθε κράτος, οργανωμένη, συστηματική άσκηση βίας πάνω στα άτομα. Αυτό από τη μια μεριά.
Από την άλλη όμως, σημαίνει την τυπική αναγνώριση της ισότητας ανάμεσα στους πολίτες, του ίσου δικαιώματος όλων να καθορίζουν τη συγκρότηση του κράτους και να το διοικούν.
Αυτό πάλι με τη σειρά του, συνδέεται με το ζήτημα ότι σε μια ορισμένη βαθμίδα της εξέλιξής της η δημοκρατία, πρώτο, συσπειρώνει το προλεταριάτο, την επαναστατική τάξη, ενάντια στον καπιταλισμό και της δίνει τη δυνατότητα να τσακίσει, να κάνει θρύψαλα, να σαρώσει απ το πρόσωπο της γης την αστική, έστω και δημοκρατική-αστική, κρατική μηχανή, το μόνιμο στρατό, την αστυνομία, την υπαλληλοκρατία, να τα αντικαταστήσει με μια πιο δημοκρατική, που παραμένει όμως ακόμα κρατική μηχανή, με τη μορφή των ένοπλων εργατικών μαζών, που εξελίσσεται σε μια καθολική συμμετοχή του λαού στην πολιτοφυλακή.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 33, σελίδα 100).
Όταν ο Ένγκελς λέει πως στη δημοκρατία το κράτος μένει «όχι λιγότερο» απ τη μοναρχία μια «μηχανή καταπίεσης μιας τάξης από μια άλλη», αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι η μορφή της καταπίεσης δεν ενδιαφέρει το προλεταριάτο, όπως διδάσκουν ορισμένοι αναρχικοί.
Η πιο πλατιά, η πιο ελεύθερη, η πιο ανοιχτή μορφή ταξικής πάλης και ταξικής καταπίεσης, διευκολύνουν τεράστια το προλεταριάτο στον αγώνα για την εκμηδένιση των τάξεων γενικά.
…Μαζί με την τεράστια διεύρυνση του δημοκρατισμού, που για πρώτη φορά γίνεται δημοκρατισμός για τους φτωχούς, δημοκρατισμός για το λαό κι όχι δημοκρατισμός για τους πλούσιους, η δικτατορία του προλεταριάτου επιβάλλει στους καταπιεστές, τους εκμεταλλευτές, τους καπιταλιστές, μια σειρά περιορισμούς της ελευθερίας.
Δημοκρατία για την τεράστια πλειοψηφία του λαού και καθυπόταξη με τη βία, δηλαδή αποκλεισμός των εκμεταλλευτών, των καταπιεστών απ τη δημοκρατία. Αυτή είναι η παραλλαγή της δημοκρατίας στο πέρασμα απ τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό.
…στον κομμουνισμό για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, μένει όχι μόνο το αστικό δίκαιο, αλλά ακόμη και το αστικό κράτος-δίχως αστική τάξη.
…Η δημοκρατία έχει τεράστια σημασία στον αγώνα της εργατικής τάξης ενάντια στους καπιταλιστές για την απελευθέρωσή της.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 33, Κράτος και Επανάσταση).
Αν υπάρχει κάτι που δεν χωράει καμιά αμφισβήτηση, είναι ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη, μπορούν να έρθουν στην εξουσία μονάχα με την πολιτική μορφή της λαοκρατικής δημοκρατίας. Η δημοκρατία αυτή είναι μάλιστα που αποτελεί ειδική μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου.
…Η ως το τέλος ανάπτυξη της δημοκρατίας, η αναζήτηση των μορφών αυτής της ανάπτυξης, ο έλεγχός τους στην πράξη κλπ αποτελούν ένα απ τα συστατικά καθήκοντα της πάλης για την κοινωνική επανάσταση.
Κανένας δημοκρατισμός χωριστά παρμένος δεν θα δώσει σοσιαλισμό, στη ζωή όμως ο δημοκρατισμός δεν «θα παρθεί» ποτέ «χωριστά», αλλά «θα παρθεί μαζί» με άλλα φαινόμενα, θα ασκεί την επιρροή του και στην οικονομία, θα προωθεί τον μετασχηματισμό της, θα δέχεται την επίδραση της οικονομικής εξέλιξης κλπ. Τέτοια είναι η διαλεκτική της ζωντανής ιστορίας.
…Αυτή η ανατίναξη της παλιάς κρατικής εξουσίας και η αντικατάστασή της με μια καινούργια, αληθινά δημοκρατική εξουσία.
(Ένγκελς, Άπαντα Λένιν, τόμος 33, Κράτος και Επανάσταση).
Το χρηματιστικό κεφάλαιο θα αγοράσει και θα διαφθείρει «ελεύθερα» την πιο ελεύθερη δημοκρατική και ρεπουμπλικανική κυβέρνηση και τους αιρετούς υπαλλήλους οποιασδήποτε, έστω και ανεξάρτητης χώρας. Η κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου, όπως και του κεφαλαίου γενικά, δεν μπορεί να εξαλειφθεί με κανέναν μετασχηματισμό στον τομέα της πολιτικής δημοκρατίας.
Αυτή όμως η κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου δεν εκμηδενίζει καθόλου τη σημασία της πολιτικής δημοκρατίας, σαν της πιο ελεύθερης, πιο πλατιάς και πιο ξεκάθαρης μορφής ταξικής καταπίεσης και ταξικής πάλης.
…ανάγκη να διατυπώνονται και να πραγματοποιούνται όλες αυτές οι διεκδικήσεις όχι ρεφορμιστικά, αλλά επαναστατικά, χωρίς να περιοριζόμαστε στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας, αλλά σπάζοντάς τα, χωρίς να ικανοποιούμαστε με την κοινοβουλευτική δράση και τις διαμαρτυρίες στα λόγια, αλλά τραβώντας στην ενεργό δράση τις μάζες, επεκτείνοντας και υποδαυλίζοντας την πάλη για κάθε ζωτική δημοκρατική διεκδίκηση, ως την άμεση επίθεση του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, δηλαδή ως τη σοσιαλιστική επανάσταση που απαλλοτριώνει την αστική τάξη.
Η σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί ν ανάψει όχι μόνο από μια μεγάλη απεργία ή διαδήλωση στους δρόμους ή από μια εξέγερση πεινασμένων ή από μια στρατιωτική εξέγερση ή από μια ανταρσία των αποικιών, αλλά και από οποιαδήποτε πολιτική κρίση σαν την υπόθεση Ντρέϊφους ή το επεισόδιο στην πόλη Τσάμπερν ή σε σύνδεση με ένα δημοψήφισμα για τον αποχωρισμό ενός έθνους κλπ.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 27,σελίδα 258).
(Άπαντα Λένιν, τόμος 30, σελίδα 127).
Η διαφορά ανάμεσα στη ρεπουμπλικανο-δημοκρατική και τη μοναρχο-αντιδραστική ιμπεριαλιστική αστική τάξη εξαλείφεται ακριβώς επειδή και η μία και η άλλη σαπίζουν ζωντανές (πράγμα που δεν αναιρεί καθόλου την καταπληκτικά γοργή ανάπτυξη του καπιταλισμού σε ορισμένους κλάδους της βιομηχανίας, σε ορισμένες χώρες, σε ορισμένες περιόδους).
(Άπαντα Λένιν, τόμος 30, σελίδα 164).
Το δικαίωμα διαζυγίου, όπως και όλα ανεξαίρετα τα δημοκρατικά δικαιώματα, είναι στον καπιταλισμό δυσκολοπραγματοποίητο, συμβατικό, περιορισμένο, τυπικά στενό, μα παρόλα αυτά κανένας πραγματικός σοσιαλδημοκράτης δεν θα θεωρήσει όχι μόνο σοσιαλιστές, αλλά ούτε και δημοκράτες εκείνους που αρνούνται αυτό το δικαίωμα. Και δω βρίσκεται όλη η ουσία.
Όλη η «δημοκρατία» συνίσταται στη διακήρυξη και στην παραχώρηση «δικαιωμάτων», που στον καπιταλισμό είναι πολύ λίγο και πολύ συμβατικά πραγματοποιήσιμα, όμως χωρίς μια τέτοια διακήρυξη, χωρίς αγώνα για δικαιώματα αμέσως, αυτή τη στιγμή, χωρίς διαπαιδαγώγηση των μαζών στο πνεύμα αυτού του αγώνα, ο σοσιαλισμός είναι ανέφικτος.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 30, σελίδα 128).
Γενικά η πολιτική δημοκρατία είναι απλώς μια απ τις πιθανές μορφές του εποικοδομήματος πάνω στον καπιταλισμό (αν κι από θεωρητική άποψη η δημοκρατία είναι η κανονική για τον «καθαρό» καπιταλισμό μορφή). Και ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός, όπως δείχνουν τα γεγονότα, αναπτύσσονται κάτω από οποιεσδήποτε πολιτικές μορφές, υποτάσσοντάς τες όλες.
Γι αυτό είναι ριζικά λαθεμένο από θεωρητική άποψη, να λέει κανείς ότι «δεν είναι πραγματοποιήσιμη» μια απ τις μορφές και μια απ τις διεκδικήσεις της δημοκρατίας.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 30, σελίδα 23).
Πολιτικό εποικοδόμημα της νέας οικονομίας του μονοπωλιακού καπιταλισμού (ο ιμπεριαλισμός είναι μονοπωλιακός καπιταλισμός) είναι η στροφή απ τη δημοκρατία στην πολιτική αντίδραση.
Ο ιμπεριαλισμός αποτελεί «άρνηση» της δημοκρατίας γενικά, όλης της δημοκρατίας και κάθε άλλο παρά μιας μόνο απ τις διεκδικήσεις της δημοκρατίας και συγκεκριμένα της αυτοδιάθεσης των εθνών.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 30, σελίδα 93).
Η αντίφαση ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και τη δημοκρατία είναι αντίφαση ανάμεσα στην οικονομία του νεώτερου καπιταλισμού (συγκεκριμένα του μονοπωλιακού καπιταλισμού) και την πολιτική δημοκρατία γενικά.
Ο ιμπεριαλισμός αντιφάσκει «λογικά», αντιφάσκει με όλη γενικά την πολιτική δημοκρατία.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 30, σελίδα 97).
Ο ιμπεριαλισμός δεν σταματά την εξέλιξη του καπιταλισμού και την ανάπτυξη των δημοκρατικών τάσεων στη μάζα του πληθυσμού, αλλά οξύνει τον ανταγωνισμό ανάμεσα σ αυτές τις δημοκρατικές επιδιώξεις και στην αντιδημοκρατική τάση των τραστ.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 30, σελίδα 102).
Η ιμπεριαλιστική εποχή δεν εκμηδενίζει ούτε τις τάσεις για πολιτική ανεξαρτησία των εθνών, ούτε το «πραγματοποιήσιμο» αυτών των τάσεων στα πλαίσια των παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών αμοιβαίων σχέσεων.
Έξω όμως απ αυτά τα πλαίσια, ούτε η δημοκρατία στη Ρωσία, ούτε γενικά ένας οποιοσδήποτε πολύ μεγάλος δημοκρατικός μετασχηματισμός δεν είναι «πραγματοποιήσιμος» σ οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, χωρίς μια σειρά επαναστάσεις και δεν είναι σταθερός χωρίς το σοσιαλισμό.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 30, σελίδα 105).
(σκέφτεται ο κ. Κίεβσκι)
Ο ιμπεριαλισμός είναι ένας πολύ ανεπτυγμένος καπιταλισμός, ο ιμπεριαλισμός είναι προοδευτικός, ο ιμπεριαλισμός είναι άρνηση της δημοκρατίας, «άρα» η δημοκρατία είναι «απραγματοποίητη» στον καπιταλισμό.
Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι κατάφορη παραβίαση κάθε δημοκρατίας, το ίδιο και στις καθυστερημένες μοναρχίες και στις προχωρημένες δημοκρατίες, «άρα» δεν έχουν θέση οι συζητήσεις για «δικαιώματα» (δηλ. για δημοκρατία!).
Στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο μπορεί να «αντιπαραθέσει» κανείς «μόνο» τον σοσιαλισμό. Η «διέξοδος» βρίσκεται μόνο στο σοσιαλισμό. «Άρα» το να προβάλλει κανείς δημοκρατικά συνθήματα στο πρόγραμμα μίνιμουμ, δηλαδή στις συνθήκες πια του καπιταλισμού, είναι απάτη ή αυταπάτη ή συσκότιση, απομάκρυνση κλπ του συνθήματος της σοσιαλιστικής ανατροπής.
…δεν θα γίνει λόγος για τα δικαιώματα, αλλά για την καταστροφή της προαιώνιας σκλαβιάς!
Το να πει κανείς μια τέτοια φράση, σημαίνει ακριβώς ότι δείχνει έλλειψη κατανόησης της σχέσης ανάμεσα στον καπιταλισμό και στη δημοκρατία, ανάμεσα στο σοσιαλισμό και στη δημοκρατία.
Ο καπιταλισμός γενικά και ο ιμπεριαλισμός ειδικότερα, μετατρέπει τη δημοκρατία σε αυταπάτη –ταυτόχρονα όμως, ο καπιταλισμός γεννάει δημοκρατικές τάσεις στις μάζες, δημιουργεί δημοκρατικούς θεσμούς, οξύνει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό που αρνείται τη δημοκρατία και στις μάζες που τείνουν προς τη δημοκρατία.
Ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός δεν είναι δυνατόν ν ανατραπούν με κανενός είδους δημοκρατικούς μετασχηματισμούς, ακόμη και με τους πιο «ιδανικούς», αλλά μόνο με μια οικονομική ανατροπή, το προλεταριάτο όμως που δεν διαπαιδαγωγείται στην πάλη για τη δημοκρατία, δεν είναι ικανό να πραγματοποιήσει την οικονομική ανατροπή.
Δεν είναι δυνατό να νικηθεί ο καπιταλισμός αν δεν παρθούν οι τράπεζες, αν δεν καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, όμως αυτά τα επαναστατικά μέσα, δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν, αν δεν οργανωθεί απ όλο το λαό η δημοκρατική διεύθυνση των μέσων παραγωγής που έχουν παρθεί απ την αστική τάξη, αν δεν τραβηχτεί όλη η μάζα των εργαζομένων και των προλεταριακών και των μισοπρολεταριακών και των μικροαγροτών, στη δημιουργική οργάνωση των γραμμών τους, των δυνάμεών τους. Της συμμετοχής τους στο κράτος.
Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι τριπλή άρνηση της δημοκρατίας. Ωστόσο το ξύπνημα και η ανάπτυξη της σοσιαλιστικής εξέγερσης ενάντια στον ιμπεριαλισμό συνδέονται αδιάρρηκτα με την ανάπτυξη της δημοκρατικής αντίστασης και αγανάκτησης.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 30, σελίδα 70-71).
Ο σοσιαλισμός οδηγεί στην απονέκρωση κάθε κράτους, συνεπώς και κάθε δημοκρατίας, ωστόσο ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί αλλιώς παρά μέσω της δικτατορίας του προλεταριάτου που συνδυάζει τη βία εναντίον της αστικής τάξης δηλαδή τη μειοψηφία του πληθυσμού, με την πλήρη ανάπτυξη της δημοκρατίας, δηλαδή με την πραγματικά ισότιμη και πραγματικά καθολική συμμετοχή όλης της μάζας του πληθυσμού σε όλες τις κρατικές υποθέσεις και σε όλα τα πολύπλοκα ζητήματα της εξάλειψης του καπιταλισμού.
Σκοπός του εμφυλίου πολέμου είναι η κατάκτηση των τραπεζών, των φαμπρικών, των εργοστασίων κλπ, η εκμηδένιση κάθε δυνατότητας αντίστασης της αστικής τάξης, η εξόντωση του στρατού της. Ο σκοπός όμως αυτός είναι ανέφικτος και από καθαρά στρατιωτική και από οικονομική και από πολιτική πλευρά, χωρίς ταυτόχρονη εισαγωγή και διάδοση ανάμεσα στο στρατό μας και στα «μετόπισθέν» μας της δημοκρατίας που αναπτύσσεται στην πορεία ενός τέτοιου πολέμου.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 30, σελίδα 72).
Μέσω της χρησιμοποίησης του αστικού δημοκρατισμού- προς τη σοσιαλιστική και συνεπή δημοκρατική οργάνωση του προλεταριάτου, ενάντια στην αστική τάξη και ενάντια στον οπορτουνισμό. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 30, σελίδα 74).
Πρέπει να ξέρεις να συνενώσεις την πάλη για τη δημοκρατία με την πάλη για τη σοσιαλιστική επανάσταση, υποτάσσοντας την πρώτη στη δεύτερη. Σ αυτό συνίσταται όλη η δυσκολία, σ αυτό βρίσκεται όλη η ουσία.
Εγώ όμως λέω: να μη σου ξεφύγει το κύριο (η σοσιαλιστική επανάσταση). Βάλτο αυτό στην πρώτη γραμμή, υποτάσσοντας σ αυτή, συνδυάζοντας, συνυποτάσσοντας σ αυτή, βάζοντας όλα τα δημοκρατικά αιτήματα. Και να μη ξεχνάς ότι μπορεί ν ανάψει η πάλη για το κύριο, όταν αρχίσει και η πάλη για το μερικότερο.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 49, σελίδα 347).
(ο συνειδητός εργάτης) ξέρει πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος προς το σοσιαλισμό, παρά μόνο μέσω του δημοκρατισμού, μέσω της πολιτικής ελευθερίας. Γι αυτό επιδιώκει την πλήρη και συνεπή πραγματοποίηση του δημοκρατισμού χάρη της κατάκτησης του τελικού σκοπού, του σοσιαλισμού.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 12, σελίδα 46).
Πιανόμαστε απ τα λόγια σας και ζητάμε προς το συμφέρον αυτών των μαζών, τη διεύρυνση της δικής σας αστικής δημοκρατίας για να προετοιμαστούν οι μάζες για την επανάσταση, που θα ανατρέψει εσάς, τους εκμεταλλευτές
(Άπαντα Λένιν, τόμος 37, σελίδα 291).
Η δημοκρατία είναι μορφή κράτους, μια απ τις παραλλαγές του. Επομένως, αποτελεί, όπως κάθε κράτος, οργανωμένη, συστηματική άσκηση βίας πάνω στα άτομα. Αυτό από τη μια μεριά.
Από την άλλη όμως, σημαίνει την τυπική αναγνώριση της ισότητας ανάμεσα στους πολίτες, του ίσου δικαιώματος όλων να καθορίζουν τη συγκρότηση του κράτους και να το διοικούν.
Αυτό πάλι με τη σειρά του, συνδέεται με το ζήτημα ότι σε μια ορισμένη βαθμίδα της εξέλιξής της η δημοκρατία, πρώτο, συσπειρώνει το προλεταριάτο, την επαναστατική τάξη, ενάντια στον καπιταλισμό και της δίνει τη δυνατότητα να τσακίσει, να κάνει θρύψαλα, να σαρώσει απ το πρόσωπο της γης την αστική, έστω και δημοκρατική-αστική, κρατική μηχανή, το μόνιμο στρατό, την αστυνομία, την υπαλληλοκρατία, να τα αντικαταστήσει με μια πιο δημοκρατική, που παραμένει όμως ακόμα κρατική μηχανή, με τη μορφή των ένοπλων εργατικών μαζών, που εξελίσσεται σε μια καθολική συμμετοχή του λαού στην πολιτοφυλακή.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 33, σελίδα 100).
Όταν ο Ένγκελς λέει πως στη δημοκρατία το κράτος μένει «όχι λιγότερο» απ τη μοναρχία μια «μηχανή καταπίεσης μιας τάξης από μια άλλη», αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι η μορφή της καταπίεσης δεν ενδιαφέρει το προλεταριάτο, όπως διδάσκουν ορισμένοι αναρχικοί.
Η πιο πλατιά, η πιο ελεύθερη, η πιο ανοιχτή μορφή ταξικής πάλης και ταξικής καταπίεσης, διευκολύνουν τεράστια το προλεταριάτο στον αγώνα για την εκμηδένιση των τάξεων γενικά.
…Μαζί με την τεράστια διεύρυνση του δημοκρατισμού, που για πρώτη φορά γίνεται δημοκρατισμός για τους φτωχούς, δημοκρατισμός για το λαό κι όχι δημοκρατισμός για τους πλούσιους, η δικτατορία του προλεταριάτου επιβάλλει στους καταπιεστές, τους εκμεταλλευτές, τους καπιταλιστές, μια σειρά περιορισμούς της ελευθερίας.
Δημοκρατία για την τεράστια πλειοψηφία του λαού και καθυπόταξη με τη βία, δηλαδή αποκλεισμός των εκμεταλλευτών, των καταπιεστών απ τη δημοκρατία. Αυτή είναι η παραλλαγή της δημοκρατίας στο πέρασμα απ τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό.
…στον κομμουνισμό για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, μένει όχι μόνο το αστικό δίκαιο, αλλά ακόμη και το αστικό κράτος-δίχως αστική τάξη.
…Η δημοκρατία έχει τεράστια σημασία στον αγώνα της εργατικής τάξης ενάντια στους καπιταλιστές για την απελευθέρωσή της.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 33, Κράτος και Επανάσταση).
Αν υπάρχει κάτι που δεν χωράει καμιά αμφισβήτηση, είναι ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη, μπορούν να έρθουν στην εξουσία μονάχα με την πολιτική μορφή της λαοκρατικής δημοκρατίας. Η δημοκρατία αυτή είναι μάλιστα που αποτελεί ειδική μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου.
…Η ως το τέλος ανάπτυξη της δημοκρατίας, η αναζήτηση των μορφών αυτής της ανάπτυξης, ο έλεγχός τους στην πράξη κλπ αποτελούν ένα απ τα συστατικά καθήκοντα της πάλης για την κοινωνική επανάσταση.
Κανένας δημοκρατισμός χωριστά παρμένος δεν θα δώσει σοσιαλισμό, στη ζωή όμως ο δημοκρατισμός δεν «θα παρθεί» ποτέ «χωριστά», αλλά «θα παρθεί μαζί» με άλλα φαινόμενα, θα ασκεί την επιρροή του και στην οικονομία, θα προωθεί τον μετασχηματισμό της, θα δέχεται την επίδραση της οικονομικής εξέλιξης κλπ. Τέτοια είναι η διαλεκτική της ζωντανής ιστορίας.
…Αυτή η ανατίναξη της παλιάς κρατικής εξουσίας και η αντικατάστασή της με μια καινούργια, αληθινά δημοκρατική εξουσία.
(Ένγκελς, Άπαντα Λένιν, τόμος 33, Κράτος και Επανάσταση).
Το χρηματιστικό κεφάλαιο θα αγοράσει και θα διαφθείρει «ελεύθερα» την πιο ελεύθερη δημοκρατική και ρεπουμπλικανική κυβέρνηση και τους αιρετούς υπαλλήλους οποιασδήποτε, έστω και ανεξάρτητης χώρας. Η κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου, όπως και του κεφαλαίου γενικά, δεν μπορεί να εξαλειφθεί με κανέναν μετασχηματισμό στον τομέα της πολιτικής δημοκρατίας.
Αυτή όμως η κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου δεν εκμηδενίζει καθόλου τη σημασία της πολιτικής δημοκρατίας, σαν της πιο ελεύθερης, πιο πλατιάς και πιο ξεκάθαρης μορφής ταξικής καταπίεσης και ταξικής πάλης.
…ανάγκη να διατυπώνονται και να πραγματοποιούνται όλες αυτές οι διεκδικήσεις όχι ρεφορμιστικά, αλλά επαναστατικά, χωρίς να περιοριζόμαστε στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας, αλλά σπάζοντάς τα, χωρίς να ικανοποιούμαστε με την κοινοβουλευτική δράση και τις διαμαρτυρίες στα λόγια, αλλά τραβώντας στην ενεργό δράση τις μάζες, επεκτείνοντας και υποδαυλίζοντας την πάλη για κάθε ζωτική δημοκρατική διεκδίκηση, ως την άμεση επίθεση του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, δηλαδή ως τη σοσιαλιστική επανάσταση που απαλλοτριώνει την αστική τάξη.
Η σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί ν ανάψει όχι μόνο από μια μεγάλη απεργία ή διαδήλωση στους δρόμους ή από μια εξέγερση πεινασμένων ή από μια στρατιωτική εξέγερση ή από μια ανταρσία των αποικιών, αλλά και από οποιαδήποτε πολιτική κρίση σαν την υπόθεση Ντρέϊφους ή το επεισόδιο στην πόλη Τσάμπερν ή σε σύνδεση με ένα δημοψήφισμα για τον αποχωρισμό ενός έθνους κλπ.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 27,σελίδα 258).
Η ρεπουμπλικανική
δημοκρατία αντιφάσκει «λογικά» με τον καπιταλισμό, επειδή εξισώνει «επίσημα»
τον πλούσιο και τον φτωχό. Αυτή είναι μια αντίφαση ανάμεσα στο οικονομικό
σύστημα και στο πολιτικό εποικοδόμημα.
Ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και τη δημοκρατία υπάρχει επίσης αντίφαση, που τη βαθαίνει ή την επιδεινώνει το γεγονός ότι η αντικατάσταση του ελεύθερου συναγωνισμού απ το μονοπώλιο «δυσκολεύει» ακόμη περισσότερο την πραγματοποίηση κάθε λογής πολιτικών ελευθεριών.
Πως όμως συμβιβάζεται ο καπιταλισμός με τη δημοκρατία; Με την έμμεση εφαρμογή της παντοκρατορίας του κεφαλαίου. Τα οικονομικά μέσα για το σκοπό αυτό είναι δύο: 1. άμεση εξαγορά. 2. Συμμαχία της κυβέρνησης με το χρηματιστήριο. Εφόσον κυριαρχεί η εμπορευματική παραγωγή, η αστική τάξη, η εξουσία του χρήματος, η εξαγορά (άμεση και μέσω του χρηματιστηρίου) είναι «πραγματοποιήσιμη» σε οποιαδήποτε μορφή διακυβέρνησης, σε οποιαδήποτε δημοκρατία. Γεννιέται το ερώτημα: τι αλλάζει με την αντικατάσταση του καπιταλισμού απ τον ιμπεριαλισμό; Μόνο ότι η εξουσία του χρηματιστηρίου δυναμώνει.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 30, σελίδα 9
.
Είναι πολύ ενδεχόμενο οι εργαζόμενοι κάποιας χώρας ν ανατρέψουν την αστική τάξη πριν την πραγματοποίηση έστω και ενός μόνο ριζικού δημοκρατικού μετασχηματισμού στο ακέραιο.
Είναι όμως εντελώς αδιανόητο ότι το προλεταριάτο σαν ιστορική τάξη, θα μπορέσει να νικήσει την αστική τάξη, αν δεν θα έχει προετοιμαστεί γι αυτό το πράγμα με τη διαπαιδαγώγησή του στο πνεύμα του πιο συνεπούς και του πιο επαναστατικά αποφασιστικού δημοκρατισμού.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 27, σελίδα 65).
Να ζωντανεύουμε τα Σοβιέτ, να προσελκύουμε τους εξωκομματικούς, να ελέγχουμε με εξωκομματικούς τη δουλειά των κομματικών, μάλιστα αυτό είναι απόλυτα σωστό. Να πω υπάρχει πολύ δουλειά. Άφθονη δουλειά.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 44, σελίδα 81).
Να διαγράψουμε 100-200 χιλιάδες κομμουνιστές.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 44, σελίδα 171).
Η βία ισχύει ενάντια σε όσους θέλουν να επαναφέρουν την εξουσία τους, σ αυτό όμως και εξαντλείται η σημασία της βίας. Από κει και πέρα ισχύει η επιρροή και το παράδειγμα.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 42, σελίδα 75).
Το ζήτημα της δικτατορίας του προλεταριάτου μπορεί να μπαίνει μόνο τότε, όταν γίνεται λόγος για εκμηδένιση της αστικής τάξης.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 39, σελίδα 429).
…να προσελκύεται όλος χωρίς εξαίρεση ο εργαζόμενος πληθυσμός να συμμετέχει πρωτοβουλιακά στη διακυβέρνηση του κράτους.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 38, σελίδα 93).
Το χαμηλό αυτό πολιτιστικό επίπεδο, κάνει ώστε το Σοβιέτ που σύμφωνα με το πρόγραμμά τους είναι όργανα διοίκησης μέσω των εργαζομένων, στην πραγματικότητα να γίνονται όργανα διοίκησης για τους εργαζόμενους μέσω του πρωτοπόρου στρώματος του προλεταριάτου και όχι μέσω των εργαζόμενων μαζών.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 38, σελίδα 172).
Τη δικτατορία δεν την εφαρμόζει όλος ο λαός, αλλά μόνο ο επαναστατημένος λαός, που όμως δεν φοβάται καθόλου όλο το λαό, που αποκαλύπτει σε όλο το λαό τις αιτίες των ενεργειών του, σε όλες τις λεπτομέρειές τους, που τραβάει πρόθυμα όλο το λαό να συμμετάσχει όχι μόνο στην διακυβέρνηση του κράτους, αλλά και στην εξουσία και στην ίδια την οργάνωση του κράτους.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 41, σελίδα 383).
…εμείς το προλεταριάτο της Ρωσίας, προπορευόμαστε από οποιαδήποτε Αγγλία ή οποιαδήποτε Γερμανία ως προς το πολιτικό μας καθεστώς, ως προς τη δύναμη της πολιτικής εξουσίας των εργατών και ταυτόχρονα βρισκόμαστε πίσω απ το πιο καθυστερημένο δυτικοευρωπαϊκό κράτος ως προς την οργάνωση ενός ικανοποιητικού κρατικού καπιταλισμού, ως προς το επίπεδο πολιτισμού και του βαθμού προετοιμασίας για την υλικοπαραγωγική «εφαρμογή» του σοσιαλισμού.
…Θα ήταν ανεπανόρθωτο λάθος να διακηρύξουμε πως μια και είναι παραδεκτό ότι οι οικονομικές μας «δυνάμεις» δεν αντιστοιχούν στην πολιτική μας δύναμη, «συνεπώς» δεν έπρεπε να πάρουμε την εξουσία.
Έτσι σκέπτονται οι «άνθρωποι σε θήκη» που ξεχνάνε ότι «αντιστοιχία» δεν θα υπάρχει ποτέ, ότι δεν μπορεί να υπάρχει στην εξέλιξη της φύσης, όπως και στην εξέλιξη της κοινωνίας, ότι μόνο με μια σειρά προσπάθειες –και η κάθε μια απ αυτές χωριστά παρμένη, θα είναι μονόπλευρη, θα παρουσιάζει κάποια έλλειψη αντιστοιχίας- θα δημιουργηθεί ένας ολοκληρωμένος σοσιαλισμός απ την επαναστατική συνεργασία των προλετάριων αυτών των χωρών.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 36, σελίδα 306, 5.V. 1918).
Η κοινωνικοποίηση ακριβώς κατά τούτο ξεχωρίζει απ την απλή δήμευση: ότι μπορούμε να δημεύουμε με μόνη την «αποφασιστικότητα|», χωρίς να έχουμε την ικανότητα να καταγράφουμε σωστά και να κατανέμουμε σωστά, δεν μπορούμε όμως να κοινωνικοποιήσουμε, αν δεν έχουμε αυτή την ικανότητα.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 36, σελίδα 294).
Καταγραφή και έλεγχος, να ποιο είναι το κύριο που χρειάζεται για τη ρύθμιση, για τη σωστή λειτουργία της 1ης φάσης της κομμουνιστικής κοινωνίας.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 36, σελίδα 314).
Εδώ δεν παλεύει ο κρατικός καπιταλισμός ενάντια στο σοσιαλισμό., αλλά η μικροαστική τάξη και ο ιδιωτικός καπιταλισμός παλεύουν μαζί, από κοινού και ενάντια στον κρατικό καπιταλισμό και ενάντια στο σοσιαλισμό.
Η μικροαστική τάξη αντιστέκεται σε κάθε κρατική παρέμβαση, καταγραφή και έλεγχο, τόσο κρατικο-καπιταλιστική, όσο και κρατικο-σοσιαλιστική.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 36, σελίδα 296).
Στη χώρα μας η οικονομική ρίζα της γραφειοκρατίας είναι άλλη: το κομμάτιασμα, η διασπορά του μικρού παραγωγού, η φτώχεια του, το χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο, η έλλειψη δρόμων, η αγραμματοσύνη, η έλλειψη ανταλλαγών ανάμεσα στη γεωργία και τη βιομηχανία, η ελλιπής σύνδεση και η αμοιβαία επικοινωνία ανάμεσά τους.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 43, σελίδα 230).
Η σκέψη του Μάρξ συνίσταται στο ότι η εργατική τάξη πρέπει να συντρίψει, να τσακίσει την «έτοιμη κρατική μηχανή» και να μην περιοριστεί στην απλή κατάληψή της.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 3, σελίδα 37).
Ουσιαστικά εμείς πήραμε τον παλιό μηχανισμό απ τον τσάρο και την αστική τάξη…όλη η δουλειά πρέπει να στραφεί προς τη βελτίωση του μηχανισμού.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 347).
Κληρονομήσαμε τον παλιό κρατικό μηχανισμό κι αυτό ήταν η συμφορά μας. …Κάτω όμως διευθύνουν όπως θέλουν αυτοί.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 29, σελίδα 357).
Οι μεγαλογαιοκτήμονες και οι καπιταλιστές της Ρωσίας δεν εξαφανίστηκαν, απαλλοτριώθηκαν όμως ολοκληρωτικά, νικήθηκαν πολιτικά πέρα για πέρα σαν τάξη και τα υπολείμματα της τάξης αυτής κρύφτηκαν ανάμεσα στους δημόσιους υπαλλήλους της σοβιετικής εξουσίας.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 44, σελίδα 5).
Δεν μπορείς να διώξεις τη γραφειοκρατία σε μια αγροτική χώρα. Μπορείς μόνο με μια αργή, επίμονη δουλειά, να τη μειώσεις.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 52, σελίδα 193).
Είμαστε υποχρεωμένοι να παίρνουμε και παλιούς υπαλλήλους, γιατί δεν υπάρχουν άλλοι.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 38, σελίδα 256).
Είναι καθαρό τι μας λείπει: το στρώμα των κομμουνιστών που διοικεί δεν έχει ένα ανώτερο επίπεδο πολιτισμού.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 95).
Είναι αλήθεια, μπορεί να δημιουργηθεί εδώ η εντύπωση ότι οι νικημένοι έχουν ανώτερο πολιτισμό. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Ο πολιτισμός τους είναι άθλιος, τιποτένιος, ωστόσο βρίσκεται σε καλύτερο επίπεδο από τον δικό μας. Όσο κι αν είναι αξιοθρήνητος και άθλιος, είναι όμως ανώτερος από εκείνον που έχουν τα στελέχη μας, οι κομμουνιστές, γιατί αυτοί δεν ξέρουν αρκετά την τέχνη να διοικούν. Οι κομμουνιστές μπαίνοντας επικεφαλής ορισμένων υπηρεσιών-και πολλές φορές οι σαμποταριστές τους προωθούν σκόπιμα και έντεχνα εκεί για ν αποκτήσουν μια ταμπέλα-προκάλυμμα- πολλές φορές οι κομμουνιστές πιάνονται κορόϊδα.
…Θα μπορέσουν οι υπεύθυνοι κομμουνιστές της ΣΟΣΔΡ και του ΚΚ Ρωσίας να καταλάβουν ότι δεν ξέρουν να διοικούν; Ότι φαντάζονται πως οδηγούν, ενώ στην πραγματικότητα τους οδηγούν; Αν μπορέσουν να καταλάβουν αυτό το πράγμα, τότε ασφαλώς θα μάθουν, γιατί μπορεί κανείς να μάθει. Μα για να μάθει κανείς πρέπει να μελετά, κι εμείς δεν μελετάμε. Σε μας δίνουν δεξιά κι αριστερά διαταγές και βγάζουν διατάγματα και το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου εκείνο που θέλουν.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 96).
Τώρα μπαίνει μπροστά μας το καθήκον να χτίσουμε τα θεμέλια της σοσιαλιστικής οικονομίας. Έγινε αυτό; Όχι, δεν έγινε. Δεν έχουμε ακόμη το θεμέλιο του σοσιαλισμού
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 109).
Ο σ Στάλιν που έγινε γενικός γραμματέας, συγκέντρωσε στα χέρια του απεριόριστη εξουσία και δεν είμαι βέβαιος αν θα τα καταφέρνει πάντοτε να χρησιμοποιεί αυτή την εξουσία με αρκετή περίσκεψη.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 345).
Αν δεν κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά στην πραγματικότητα, πρέπει να παραδεχθούμε πως σήμερα η προλεταριακή πολιτική του κόμματός μας καθορίζεται όχι απ τη σύνθεσή του, αλλά απ το τεράστιο, το απόλυτο κύρος του λεπτότατου εκείνου στρώματος που μπορεί να ονομαστεί παλιά φρουρά του κόμματος. Αρκεί μια μικρή εσωτερική πάλη μέσα σ αυτό το στρώμα, ώστε το κύρος του, αν δεν υποσκαφτεί, ν αδυνατίσει πάντως τόσο, ώστε να μην είναι πια εκείνο που θ αποφασίζει.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 20).
Ενώ η δική μας κοινωνία βγήκε απ την καπιταλιστική τροχιά και δεν μπήκε ακόμη σε καινούργια τροχιά. Το κράτος μας όμως δεν το κυβερνά η αστική τάξη, αλλά το προλεταριάτο.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 85).
Η οικονομική δύναμη που έχει στα χέρια του το προλεταριακό κράτος της Ρωσίας είναι εντελώς επαρκής για να εξασφαλιστεί το πέρασμα στον κομμουνισμό. Τι μας λείπει λοιπόν; Είναι καθαρό τι μας λείπει: το στρώμα των κομμουνιστών που διοικεί δεν έχει ένα ανώτερο επίπεδο πολιτισμού. Αν πάρουμε λχ τη Μόσχα, εκεί υπάρχουν 4.700 υπεύθυνοι κομμουνιστές κι αν πάρουμε τη γραφειοκρατική αυτή μηχανή, αυτό το βουνό- τότε ποιός, ποιόν οδηγεί εδώ; Αμφιβάλλω πολύ αν μπορεί κανείς να πει ότι οι κομμουνιστές οδηγούν αυτό το βουνό. Για να πούμε την αλήθεια δεν οδηγούν, αλλά οδηγούνται.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 95).
Στη Ρωσία οι αγρότες κέρδισαν απ την επανάσταση περισσότερα απ ότι η εργατική τάξη. Από θεωρητική άποψη, αυτό βέβαια δείχνει ότι η επανάσταή μας ήταν ως ένα βαθμό αστική.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 44, σελίδα 46).
Μπροστά μας προβάλλουν 2 κύρια καθήκοντα που αποτελούν μια εποχή. Είναι το καθήκον της μετάπλασης του μηχανισμού μας που είναι εντελώς άχρηστος και που τον πήραμε ολοκληρωτικά απ την προηγούμενη εποχή.
Το 2ο καθήκον αφορά την πολιτιστική δουλειά μέσα στην αγροτιά. Και η πολιτιστική αυτή δουλειά στην αγροτιά σαν σκοπός οικονομικός αποσκοπεί ακριβώς στην οργάνωση σε συνεταιρισμούς. Όταν οργανωθεί όλος ο πληθυσμός σε συνεταιρισμούς, θα στεκόμαστε ήδη και τα δυο πόδια σε σοσιαλιστικό έδαφος.
Ο όρος όμως αυτός της οργάνωσης όλου του πληθυσμού σε συνεταιρισμούς, προϋποθέτει ένα τέτοιο πολιτιστικό επίπεδο της αγροτιάς (ακριβώς της αγροτιάς, που είναι τεράστια μάζα) που η καθολική οργάνωση σε συνεταιρισμούς είναι αδύνατο να γίνει χωρίς μια ολόκληρη πολιτιστική επανάσταση.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 376).
Και σε μας επίσης δεν φτάνει ο πολιτισμός για να περάσουμε αμέσως στο σοσιαλισμό, αν και για το σκοπό αυτό έχουμε τις πολιτικές προϋποθέσεις.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 44).
Για τη δημιουργία του σοσιαλισμού, λένε, απαιτείται πολιτιστικιή ανάπτυξη. Όμως γιατί δεν θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε πρώτα τέτοιες προϋποθέσεις πολιτιστικής ανάπτυξης στη χώρα μας όπως είναι το διώξιμο των τσιφλικάδων και των ρώσων καπιταλιστών και ύστερα πια ν αρχίσουμε την πορεία προς το σοσιαλισμό;
Θυμάμαι ότι ο Ναπολέοντας έγραφε: «Στην αρχή πρέπει να εμπλακούμε σε σοβαρή μάχη κι εκεί πια βλέπουμε τι θα γίνει…».
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 381).
Οι αντίπαλοί μας πολλές φορές μας έλεγαν ότι επιχειρούμε παράλογο έργο: την εμφύτευση του σοσιαλισμού σε μια χώρα πολιτιστικά καθυστερημένη. Όμως έπεσαν έξω σε τούτο. Ότι εμείς δεν αρχίσαμε από κει που θάπρεπε ν αρχίσουμε σύμφωνα με τη θεωρία (των κάθε λογής σοφολογιότατων) και ότι στη χώρα μας η πολιτική και κοινωνική επανάσταση αποδείχθηκε ο πρόδρομος της πολιτιστικής επανάστασης.
Τώρα μας φτάνει η πολιτιστική αυτή επανάσταση για να γίνουμε πέρα για πέρα σοσιαλιστική χώρα, όμως η πολιτιστική αυτή επανάσταση παρουσιάζει για μας απίστευτες δυσκολίες και καθαρά πολιτιστικού χαρακτήρα (γιατί είμαστε αγράμματοι) και υλικού χαρακτήρα (γιατί για να είναι κανείς πολιτισμένος χρειάζεται μια ορισμένη ανάπτυξη των υλικών μέσων παραγωγής, χρειάζεται μια ορισμένη υλική βάση).
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 376).
Ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και τη δημοκρατία υπάρχει επίσης αντίφαση, που τη βαθαίνει ή την επιδεινώνει το γεγονός ότι η αντικατάσταση του ελεύθερου συναγωνισμού απ το μονοπώλιο «δυσκολεύει» ακόμη περισσότερο την πραγματοποίηση κάθε λογής πολιτικών ελευθεριών.
Πως όμως συμβιβάζεται ο καπιταλισμός με τη δημοκρατία; Με την έμμεση εφαρμογή της παντοκρατορίας του κεφαλαίου. Τα οικονομικά μέσα για το σκοπό αυτό είναι δύο: 1. άμεση εξαγορά. 2. Συμμαχία της κυβέρνησης με το χρηματιστήριο. Εφόσον κυριαρχεί η εμπορευματική παραγωγή, η αστική τάξη, η εξουσία του χρήματος, η εξαγορά (άμεση και μέσω του χρηματιστηρίου) είναι «πραγματοποιήσιμη» σε οποιαδήποτε μορφή διακυβέρνησης, σε οποιαδήποτε δημοκρατία. Γεννιέται το ερώτημα: τι αλλάζει με την αντικατάσταση του καπιταλισμού απ τον ιμπεριαλισμό; Μόνο ότι η εξουσία του χρηματιστηρίου δυναμώνει.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 30, σελίδα 9
. Είναι πολύ ενδεχόμενο οι εργαζόμενοι κάποιας χώρας ν ανατρέψουν την αστική τάξη πριν την πραγματοποίηση έστω και ενός μόνο ριζικού δημοκρατικού μετασχηματισμού στο ακέραιο.
Είναι όμως εντελώς αδιανόητο ότι το προλεταριάτο σαν ιστορική τάξη, θα μπορέσει να νικήσει την αστική τάξη, αν δεν θα έχει προετοιμαστεί γι αυτό το πράγμα με τη διαπαιδαγώγησή του στο πνεύμα του πιο συνεπούς και του πιο επαναστατικά αποφασιστικού δημοκρατισμού.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 27, σελίδα 65).
Να ζωντανεύουμε τα Σοβιέτ, να προσελκύουμε τους εξωκομματικούς, να ελέγχουμε με εξωκομματικούς τη δουλειά των κομματικών, μάλιστα αυτό είναι απόλυτα σωστό. Να πω υπάρχει πολύ δουλειά. Άφθονη δουλειά.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 44, σελίδα 81).
Να διαγράψουμε 100-200 χιλιάδες κομμουνιστές.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 44, σελίδα 171).
Η βία ισχύει ενάντια σε όσους θέλουν να επαναφέρουν την εξουσία τους, σ αυτό όμως και εξαντλείται η σημασία της βίας. Από κει και πέρα ισχύει η επιρροή και το παράδειγμα.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 42, σελίδα 75).
Το ζήτημα της δικτατορίας του προλεταριάτου μπορεί να μπαίνει μόνο τότε, όταν γίνεται λόγος για εκμηδένιση της αστικής τάξης.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 39, σελίδα 429).
…να προσελκύεται όλος χωρίς εξαίρεση ο εργαζόμενος πληθυσμός να συμμετέχει πρωτοβουλιακά στη διακυβέρνηση του κράτους.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 38, σελίδα 93).
Το χαμηλό αυτό πολιτιστικό επίπεδο, κάνει ώστε το Σοβιέτ που σύμφωνα με το πρόγραμμά τους είναι όργανα διοίκησης μέσω των εργαζομένων, στην πραγματικότητα να γίνονται όργανα διοίκησης για τους εργαζόμενους μέσω του πρωτοπόρου στρώματος του προλεταριάτου και όχι μέσω των εργαζόμενων μαζών.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 38, σελίδα 172).
Τη δικτατορία δεν την εφαρμόζει όλος ο λαός, αλλά μόνο ο επαναστατημένος λαός, που όμως δεν φοβάται καθόλου όλο το λαό, που αποκαλύπτει σε όλο το λαό τις αιτίες των ενεργειών του, σε όλες τις λεπτομέρειές τους, που τραβάει πρόθυμα όλο το λαό να συμμετάσχει όχι μόνο στην διακυβέρνηση του κράτους, αλλά και στην εξουσία και στην ίδια την οργάνωση του κράτους.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 41, σελίδα 383).
…εμείς το προλεταριάτο της Ρωσίας, προπορευόμαστε από οποιαδήποτε Αγγλία ή οποιαδήποτε Γερμανία ως προς το πολιτικό μας καθεστώς, ως προς τη δύναμη της πολιτικής εξουσίας των εργατών και ταυτόχρονα βρισκόμαστε πίσω απ το πιο καθυστερημένο δυτικοευρωπαϊκό κράτος ως προς την οργάνωση ενός ικανοποιητικού κρατικού καπιταλισμού, ως προς το επίπεδο πολιτισμού και του βαθμού προετοιμασίας για την υλικοπαραγωγική «εφαρμογή» του σοσιαλισμού.
…Θα ήταν ανεπανόρθωτο λάθος να διακηρύξουμε πως μια και είναι παραδεκτό ότι οι οικονομικές μας «δυνάμεις» δεν αντιστοιχούν στην πολιτική μας δύναμη, «συνεπώς» δεν έπρεπε να πάρουμε την εξουσία.
Έτσι σκέπτονται οι «άνθρωποι σε θήκη» που ξεχνάνε ότι «αντιστοιχία» δεν θα υπάρχει ποτέ, ότι δεν μπορεί να υπάρχει στην εξέλιξη της φύσης, όπως και στην εξέλιξη της κοινωνίας, ότι μόνο με μια σειρά προσπάθειες –και η κάθε μια απ αυτές χωριστά παρμένη, θα είναι μονόπλευρη, θα παρουσιάζει κάποια έλλειψη αντιστοιχίας- θα δημιουργηθεί ένας ολοκληρωμένος σοσιαλισμός απ την επαναστατική συνεργασία των προλετάριων αυτών των χωρών.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 36, σελίδα 306, 5.V. 1918).
Η κοινωνικοποίηση ακριβώς κατά τούτο ξεχωρίζει απ την απλή δήμευση: ότι μπορούμε να δημεύουμε με μόνη την «αποφασιστικότητα|», χωρίς να έχουμε την ικανότητα να καταγράφουμε σωστά και να κατανέμουμε σωστά, δεν μπορούμε όμως να κοινωνικοποιήσουμε, αν δεν έχουμε αυτή την ικανότητα.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 36, σελίδα 294).
Καταγραφή και έλεγχος, να ποιο είναι το κύριο που χρειάζεται για τη ρύθμιση, για τη σωστή λειτουργία της 1ης φάσης της κομμουνιστικής κοινωνίας.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 36, σελίδα 314).
Εδώ δεν παλεύει ο κρατικός καπιταλισμός ενάντια στο σοσιαλισμό., αλλά η μικροαστική τάξη και ο ιδιωτικός καπιταλισμός παλεύουν μαζί, από κοινού και ενάντια στον κρατικό καπιταλισμό και ενάντια στο σοσιαλισμό.
Η μικροαστική τάξη αντιστέκεται σε κάθε κρατική παρέμβαση, καταγραφή και έλεγχο, τόσο κρατικο-καπιταλιστική, όσο και κρατικο-σοσιαλιστική.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 36, σελίδα 296).
Στη χώρα μας η οικονομική ρίζα της γραφειοκρατίας είναι άλλη: το κομμάτιασμα, η διασπορά του μικρού παραγωγού, η φτώχεια του, το χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο, η έλλειψη δρόμων, η αγραμματοσύνη, η έλλειψη ανταλλαγών ανάμεσα στη γεωργία και τη βιομηχανία, η ελλιπής σύνδεση και η αμοιβαία επικοινωνία ανάμεσά τους.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 43, σελίδα 230).
Η σκέψη του Μάρξ συνίσταται στο ότι η εργατική τάξη πρέπει να συντρίψει, να τσακίσει την «έτοιμη κρατική μηχανή» και να μην περιοριστεί στην απλή κατάληψή της.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 3, σελίδα 37).
Ουσιαστικά εμείς πήραμε τον παλιό μηχανισμό απ τον τσάρο και την αστική τάξη…όλη η δουλειά πρέπει να στραφεί προς τη βελτίωση του μηχανισμού.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 347).
Κληρονομήσαμε τον παλιό κρατικό μηχανισμό κι αυτό ήταν η συμφορά μας. …Κάτω όμως διευθύνουν όπως θέλουν αυτοί.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 29, σελίδα 357).
Οι μεγαλογαιοκτήμονες και οι καπιταλιστές της Ρωσίας δεν εξαφανίστηκαν, απαλλοτριώθηκαν όμως ολοκληρωτικά, νικήθηκαν πολιτικά πέρα για πέρα σαν τάξη και τα υπολείμματα της τάξης αυτής κρύφτηκαν ανάμεσα στους δημόσιους υπαλλήλους της σοβιετικής εξουσίας.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 44, σελίδα 5).
Δεν μπορείς να διώξεις τη γραφειοκρατία σε μια αγροτική χώρα. Μπορείς μόνο με μια αργή, επίμονη δουλειά, να τη μειώσεις.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 52, σελίδα 193).
Είμαστε υποχρεωμένοι να παίρνουμε και παλιούς υπαλλήλους, γιατί δεν υπάρχουν άλλοι.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 38, σελίδα 256).
Είναι καθαρό τι μας λείπει: το στρώμα των κομμουνιστών που διοικεί δεν έχει ένα ανώτερο επίπεδο πολιτισμού.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 95).
Είναι αλήθεια, μπορεί να δημιουργηθεί εδώ η εντύπωση ότι οι νικημένοι έχουν ανώτερο πολιτισμό. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Ο πολιτισμός τους είναι άθλιος, τιποτένιος, ωστόσο βρίσκεται σε καλύτερο επίπεδο από τον δικό μας. Όσο κι αν είναι αξιοθρήνητος και άθλιος, είναι όμως ανώτερος από εκείνον που έχουν τα στελέχη μας, οι κομμουνιστές, γιατί αυτοί δεν ξέρουν αρκετά την τέχνη να διοικούν. Οι κομμουνιστές μπαίνοντας επικεφαλής ορισμένων υπηρεσιών-και πολλές φορές οι σαμποταριστές τους προωθούν σκόπιμα και έντεχνα εκεί για ν αποκτήσουν μια ταμπέλα-προκάλυμμα- πολλές φορές οι κομμουνιστές πιάνονται κορόϊδα.
…Θα μπορέσουν οι υπεύθυνοι κομμουνιστές της ΣΟΣΔΡ και του ΚΚ Ρωσίας να καταλάβουν ότι δεν ξέρουν να διοικούν; Ότι φαντάζονται πως οδηγούν, ενώ στην πραγματικότητα τους οδηγούν; Αν μπορέσουν να καταλάβουν αυτό το πράγμα, τότε ασφαλώς θα μάθουν, γιατί μπορεί κανείς να μάθει. Μα για να μάθει κανείς πρέπει να μελετά, κι εμείς δεν μελετάμε. Σε μας δίνουν δεξιά κι αριστερά διαταγές και βγάζουν διατάγματα και το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου εκείνο που θέλουν.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 96).
Τώρα μπαίνει μπροστά μας το καθήκον να χτίσουμε τα θεμέλια της σοσιαλιστικής οικονομίας. Έγινε αυτό; Όχι, δεν έγινε. Δεν έχουμε ακόμη το θεμέλιο του σοσιαλισμού
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 109).
Ο σ Στάλιν που έγινε γενικός γραμματέας, συγκέντρωσε στα χέρια του απεριόριστη εξουσία και δεν είμαι βέβαιος αν θα τα καταφέρνει πάντοτε να χρησιμοποιεί αυτή την εξουσία με αρκετή περίσκεψη.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 345).
Αν δεν κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά στην πραγματικότητα, πρέπει να παραδεχθούμε πως σήμερα η προλεταριακή πολιτική του κόμματός μας καθορίζεται όχι απ τη σύνθεσή του, αλλά απ το τεράστιο, το απόλυτο κύρος του λεπτότατου εκείνου στρώματος που μπορεί να ονομαστεί παλιά φρουρά του κόμματος. Αρκεί μια μικρή εσωτερική πάλη μέσα σ αυτό το στρώμα, ώστε το κύρος του, αν δεν υποσκαφτεί, ν αδυνατίσει πάντως τόσο, ώστε να μην είναι πια εκείνο που θ αποφασίζει.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 20).
Ενώ η δική μας κοινωνία βγήκε απ την καπιταλιστική τροχιά και δεν μπήκε ακόμη σε καινούργια τροχιά. Το κράτος μας όμως δεν το κυβερνά η αστική τάξη, αλλά το προλεταριάτο.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 85).
Η οικονομική δύναμη που έχει στα χέρια του το προλεταριακό κράτος της Ρωσίας είναι εντελώς επαρκής για να εξασφαλιστεί το πέρασμα στον κομμουνισμό. Τι μας λείπει λοιπόν; Είναι καθαρό τι μας λείπει: το στρώμα των κομμουνιστών που διοικεί δεν έχει ένα ανώτερο επίπεδο πολιτισμού. Αν πάρουμε λχ τη Μόσχα, εκεί υπάρχουν 4.700 υπεύθυνοι κομμουνιστές κι αν πάρουμε τη γραφειοκρατική αυτή μηχανή, αυτό το βουνό- τότε ποιός, ποιόν οδηγεί εδώ; Αμφιβάλλω πολύ αν μπορεί κανείς να πει ότι οι κομμουνιστές οδηγούν αυτό το βουνό. Για να πούμε την αλήθεια δεν οδηγούν, αλλά οδηγούνται.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 95).
Στη Ρωσία οι αγρότες κέρδισαν απ την επανάσταση περισσότερα απ ότι η εργατική τάξη. Από θεωρητική άποψη, αυτό βέβαια δείχνει ότι η επανάσταή μας ήταν ως ένα βαθμό αστική.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 44, σελίδα 46).
Μπροστά μας προβάλλουν 2 κύρια καθήκοντα που αποτελούν μια εποχή. Είναι το καθήκον της μετάπλασης του μηχανισμού μας που είναι εντελώς άχρηστος και που τον πήραμε ολοκληρωτικά απ την προηγούμενη εποχή.
Το 2ο καθήκον αφορά την πολιτιστική δουλειά μέσα στην αγροτιά. Και η πολιτιστική αυτή δουλειά στην αγροτιά σαν σκοπός οικονομικός αποσκοπεί ακριβώς στην οργάνωση σε συνεταιρισμούς. Όταν οργανωθεί όλος ο πληθυσμός σε συνεταιρισμούς, θα στεκόμαστε ήδη και τα δυο πόδια σε σοσιαλιστικό έδαφος.
Ο όρος όμως αυτός της οργάνωσης όλου του πληθυσμού σε συνεταιρισμούς, προϋποθέτει ένα τέτοιο πολιτιστικό επίπεδο της αγροτιάς (ακριβώς της αγροτιάς, που είναι τεράστια μάζα) που η καθολική οργάνωση σε συνεταιρισμούς είναι αδύνατο να γίνει χωρίς μια ολόκληρη πολιτιστική επανάσταση.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 376).
Και σε μας επίσης δεν φτάνει ο πολιτισμός για να περάσουμε αμέσως στο σοσιαλισμό, αν και για το σκοπό αυτό έχουμε τις πολιτικές προϋποθέσεις.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 44).
Για τη δημιουργία του σοσιαλισμού, λένε, απαιτείται πολιτιστικιή ανάπτυξη. Όμως γιατί δεν θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε πρώτα τέτοιες προϋποθέσεις πολιτιστικής ανάπτυξης στη χώρα μας όπως είναι το διώξιμο των τσιφλικάδων και των ρώσων καπιταλιστών και ύστερα πια ν αρχίσουμε την πορεία προς το σοσιαλισμό;
Θυμάμαι ότι ο Ναπολέοντας έγραφε: «Στην αρχή πρέπει να εμπλακούμε σε σοβαρή μάχη κι εκεί πια βλέπουμε τι θα γίνει…».
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 381).
Οι αντίπαλοί μας πολλές φορές μας έλεγαν ότι επιχειρούμε παράλογο έργο: την εμφύτευση του σοσιαλισμού σε μια χώρα πολιτιστικά καθυστερημένη. Όμως έπεσαν έξω σε τούτο. Ότι εμείς δεν αρχίσαμε από κει που θάπρεπε ν αρχίσουμε σύμφωνα με τη θεωρία (των κάθε λογής σοφολογιότατων) και ότι στη χώρα μας η πολιτική και κοινωνική επανάσταση αποδείχθηκε ο πρόδρομος της πολιτιστικής επανάστασης.
Τώρα μας φτάνει η πολιτιστική αυτή επανάσταση για να γίνουμε πέρα για πέρα σοσιαλιστική χώρα, όμως η πολιτιστική αυτή επανάσταση παρουσιάζει για μας απίστευτες δυσκολίες και καθαρά πολιτιστικού χαρακτήρα (γιατί είμαστε αγράμματοι) και υλικού χαρακτήρα (γιατί για να είναι κανείς πολιτισμένος χρειάζεται μια ορισμένη ανάπτυξη των υλικών μέσων παραγωγής, χρειάζεται μια ορισμένη υλική βάση).
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 376).
Οι τάξεις διαφέρουν μεταξύ
τους όχι ως προς τα νομικά προνόμια, αλλά ως προς τις πραγματικές συνθήκες, ότι
συνεπώς οι τάξεις της σύγχρονης κοινωνίας προϋποθέτουν νομική ισότητα.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 2, σελίδα 501).
Το κράτος μας δεν είναι εργατικό, αλλά εργατοαγροτικό. Από το πρόγραμμά μας είναι ήδη φανερό πως έχουμε κράτος εργατικό με γραφειοκρατική διαστρέβλωση.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 42, σελίδα 208).
(Άπαντα Λένιν, τόμος 2, σελίδα 501).
Το κράτος μας δεν είναι εργατικό, αλλά εργατοαγροτικό. Από το πρόγραμμά μας είναι ήδη φανερό πως έχουμε κράτος εργατικό με γραφειοκρατική διαστρέβλωση.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 42, σελίδα 208).
Δεν μπορείς όμως να
πραγματοποιήσεις τη δικτατορία του προλεταριάτου μέσω της καθολικής οργάνωσής
του. Γιατί όχι μόνο σε μας, μια απ τις πιο καθυστερημένες καπιταλιστικές χώρες,
αλλά και σε όλες τις άλλες καπιταλιστικές χώρες, το προλεταριάτο εξακολουθεί
ακόμη να είναι τόσο διηρημένο, τόσο ταπεινωμένο, τόσο εξαγορασμένο σε μερικά
μέρη (συγκεκριμένα: από τον ιμπεριαλισμό σε ορισμένες χώρες) που η καθολική
οργάνωση του προλεταριάτου δεν μπορεί να πραγματοποιήσει άμεσα τη δικτατορία
του. Τη δικτατορία μπορεί να την πραγματοποιήσει μόνο η πρωτοπορία που
αφομοίωσε την επαναστατική δραστηριότητα της τάξης. Έτσι είναι σαν να έχουμε
μια σειρά οδοντωτούς τροχούς…
…Δεν μπορείς να πραγματοποιείς τη δικτατορία χωρίς μερικά «λουριά μεταβίβασης» από την πρωτοπορία προς τη μάζα της πρωτοπόρας τάξης, από την τάξη αυτή προς τη μάζα των εργαζομένων.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 42, σελίδα 204-205).
…Δεν μπορείς να πραγματοποιείς τη δικτατορία χωρίς μερικά «λουριά μεταβίβασης» από την πρωτοπορία προς τη μάζα της πρωτοπόρας τάξης, από την τάξη αυτή προς τη μάζα των εργαζομένων.
(Άπαντα Λένιν, τόμος 42, σελίδα 204-205).
Η Ρωσία είναι αγροτική
χώρα, μια από τις πιο καθυστερημένες ευρωπαϊκές χώρες. Άμεσα σ αυτήν δεν μπορεί
να νικήσει ο σοσιαλισμός αμέσως τώρα. Ο αγροτικός όμως χαρακτήρας της χώρας, με
τις τεράστιες εκτάσεις γης που παρέμειναν στα χέρια των ευγενών-τσιφλικάδων
μπορεί, με βάση την πείρα του 1905, να προσδόσει τεράστια ευρύτητα στην
αστικοδημοκρατική επανάσταση στη Ρωσία και να μετατρέψει την επανάστασή μας σε
πρόλογο της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης, σε σκαλοπάτι προς αυτήν.
(Λένιν, Άπαντα, τ. 31, σελ 91-92).
(Λένιν, Άπαντα, τ. 31, σελ 91-92).
Η κύρια έλλειψη και το
κύριο λάθος όλων των συλλογισμών των σοσιαλιστών είναι ότι το ζήτημα
τοποθετείται πολύ γενικά: πέρασμα στο σοσιαλισμό. ενώ πρέπει να μιλάμε για
συγκεκριμένα βήματα και μέτρα...
Τα σοβιέτ πρέπει να πάρουν την εξουσία όχι για τη δημιουργία μιας συνηθισμένης αστικής δημοκρατίας ή για το άμεσο πέρασμα στο σοσιαλισμό. Αυτό δεν μπορεί να γίνει. Πρέπει να πάρουν την εξουσία για να κάνουν τα πρώρα συγκεκριμένα βήματα προς το πέρασμα αυτό, βήματα που μπορούν και πρέπει να γίνουν...
Δεν μπορούμε να είμαστε υπέρ της "εισαγωγής" του σοσιαλισμού, αυτό θα ήταν πολύ μεγάλη ανοησία. Το σοσιαλισμό πρέπει να τον προπαγανδίζουμε. Η πλειοψηφία του πληθυσμού στη Ρωσία είναι αγρότες, μικροϊδιοκτήτες που δεν μπορούν ούτε να σκέφτονται για σοσιαλισμό. Τι αντίρρηση όμως θα μπορούσαν να έχουν να υπάρχει στο κάθε χωριό μια τράπεζα που θα τους δόσει τη δυνατότητα να καλυτερεύσουν το νοικοκυριό τους; Σ αυτό δεν μπορούν να έχουν καμιά αντίρρηση.
Εμείς πρέπει να προπαγανδίζουμε στους αγρότες αυτά τα πρακτικά μέτρα και να δυναμώσουμε σ αυτούς τη συναίσθηση της αναγκαιότητάς τους.
(Λένιν, Άπαντα, τ. 31, σε4λ 356-357).
Τα σοβιέτ πρέπει να πάρουν την εξουσία όχι για τη δημιουργία μιας συνηθισμένης αστικής δημοκρατίας ή για το άμεσο πέρασμα στο σοσιαλισμό. Αυτό δεν μπορεί να γίνει. Πρέπει να πάρουν την εξουσία για να κάνουν τα πρώρα συγκεκριμένα βήματα προς το πέρασμα αυτό, βήματα που μπορούν και πρέπει να γίνουν...
Δεν μπορούμε να είμαστε υπέρ της "εισαγωγής" του σοσιαλισμού, αυτό θα ήταν πολύ μεγάλη ανοησία. Το σοσιαλισμό πρέπει να τον προπαγανδίζουμε. Η πλειοψηφία του πληθυσμού στη Ρωσία είναι αγρότες, μικροϊδιοκτήτες που δεν μπορούν ούτε να σκέφτονται για σοσιαλισμό. Τι αντίρρηση όμως θα μπορούσαν να έχουν να υπάρχει στο κάθε χωριό μια τράπεζα που θα τους δόσει τη δυνατότητα να καλυτερεύσουν το νοικοκυριό τους; Σ αυτό δεν μπορούν να έχουν καμιά αντίρρηση.
Εμείς πρέπει να προπαγανδίζουμε στους αγρότες αυτά τα πρακτικά μέτρα και να δυναμώσουμε σ αυτούς τη συναίσθηση της αναγκαιότητάς τους.
(Λένιν, Άπαντα, τ. 31, σε4λ 356-357).
Λένιν: «Για την προσωρινή
επαναστατική κυβέρνηση» (τ.10, σ. 240-241)
http://api.ning.com/files/7zAZX6GPaqn3RIPf8Dki-YJfKn2j1rqxFLbLlK-9-*Lx6uR0*AqweI5XyTVYRXQNwF2LzJBYn-nnG71D-XlJwhWt-dHlw19B/img006.jpg
http://api.ning.com/files/7zAZX6GPaqn3RIPf8Dki-YJfKn2j1rqxFLbLlK-9-*Lx6uR0*AqweI5XyTVYRXQNwF2LzJBYn-nnG71D-XlJwhWt-dHlw19B/img006.jpg
Λένιν: «Για την προσωρινή
επαναστατική κυβέρνηση» (τ.10, σ. 249)
http://api.ning.com/files/1MFgZ0TPnZv*HQm8QfN*Gex58Gx313u*FGEtqrHge*uNoHal5ift5jrvRlPbVGSI-fe1e6apTwOXOzhjjUcZ8dbU6LrRWHyD/img007.jpg
http://api.ning.com/files/1MFgZ0TPnZv*HQm8QfN*Gex58Gx313u*FGEtqrHge*uNoHal5ift5jrvRlPbVGSI-fe1e6apTwOXOzhjjUcZ8dbU6LrRWHyD/img007.jpg
Ο ΛΕΝΙΝ ΓΙΑ ΤΗΝ
ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
(αποσπάσματα από τον 1ο τόμο των απάντων του).
http://i55.tinypic.com/n4uquw.jpg
http://i55.tinypic.com/24wtsw8.jpg
http://i56.tinypic.com/5xvmt.jpg
http://i53.tinypic.com/207uih2.jpg
http://i53.tinypic.com/10nxrx2.jpg
http://i56.tinypic.com/eijhck.jpg
http://i55.tinypic.com/9s5son.jpg
http://i51.tinypic.com/16jkoli.jpg
http://i53.tinypic.com/b988w6.jpg
http://i54.tinypic.com/r89e10.jpg
http://i52.tinypic.com/2qchvyr.jpg
http://i55.tinypic.com/18hic4.jpg
http://i56.tinypic.com/f0p641.jpg
http://i52.tinypic.com/29m7p8z.jpg
(αποσπάσματα από τον 1ο τόμο των απάντων του).
http://i55.tinypic.com/n4uquw.jpg
http://i55.tinypic.com/24wtsw8.jpg
http://i56.tinypic.com/5xvmt.jpg
http://i53.tinypic.com/207uih2.jpg
http://i53.tinypic.com/10nxrx2.jpg
http://i56.tinypic.com/eijhck.jpg
http://i55.tinypic.com/9s5son.jpg
http://i51.tinypic.com/16jkoli.jpg
http://i53.tinypic.com/b988w6.jpg
http://i54.tinypic.com/r89e10.jpg
http://i52.tinypic.com/2qchvyr.jpg
http://i55.tinypic.com/18hic4.jpg
http://i56.tinypic.com/f0p641.jpg
http://i52.tinypic.com/29m7p8z.jpg
Σε επαναστατικούς καιρούς
τα όρια του δυνατού ευρύνονται χιλιάδες φορές.
(Λένιν, Άπαντα, 5η έκδοση, τ. 31, σελ. 37, Γράμματα από μακρυά, γράμμα 3).
(Λένιν, Άπαντα, 5η έκδοση, τ. 31, σελ. 37, Γράμματα από μακρυά, γράμμα 3).
Πως εφαρμόζει ο Λένιν τη
διαλεκτική πραγματικότητας και δυνατότητας
http://i55.tinypic.com/efjejt.jpg
http://i55.tinypic.com/4tlh7r.jpg
http://i56.tinypic.com/r6wopf.jpg
http://i56.tinypic.com/155p2r7.jpg
http://i55.tinypic.com/6sfh8w.jpg
http://i56.tinypic.com/1409slv.jpg
http://i54.tinypic.com/24drq11.jpg
http://i55.tinypic.com/efjejt.jpg
http://i55.tinypic.com/4tlh7r.jpg
http://i56.tinypic.com/r6wopf.jpg
http://i56.tinypic.com/155p2r7.jpg
http://i55.tinypic.com/6sfh8w.jpg
http://i56.tinypic.com/1409slv.jpg
http://i54.tinypic.com/24drq11.jpg
(Λένιν, τ. 1, σελ 370, «Το
οικονομικό περιεχόμενο του ναροντνικισμού»).
http://i55.tinypic.com/8yb2g5.jpg
http://i55.tinypic.com/8yb2g5.jpg
(Λένιν, τ. 1, σελ 392-3,
«Το οικονομικό περιεχόμενο του ναροντνικισμού»).
http://i54.tinypic.com/14tqaf5.jpg
Σελ. 445
http://i55.tinypic.com/xbn4gi.jpg
http://i55.tinypic.com/6p7r80.jpg
http://i54.tinypic.com/14tqaf5.jpg
Σελ. 445
http://i55.tinypic.com/xbn4gi.jpg
http://i55.tinypic.com/6p7r80.jpg
(Λένιν, τ.1, σελ 426-430,
«Το οικονομικό περιεχόμενο του ναροντνικισμού»)
http://i54.tinypic.com/95vp0x.jpg
http://i54.tinypic.com/nqreo8.jpg
http://i53.tinypic.com/i5vtxk.jpg
http://i54.tinypic.com/95vp0x.jpg
http://i54.tinypic.com/nqreo8.jpg
http://i53.tinypic.com/i5vtxk.jpg
ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ
(ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΜΟΣ, ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ)
Β. Ι. Λένιν
Για τη δυαδική εξουσία
Για το σύνθημα του αφοπλισμού
Γράμματα για την τακτική
Επαγρύπνηση, επιφυλακτικότητα και αντοχή, σύντροφοι!
Η Επαναστασή μας
Λόγος στη σύσκεψη των αντιπροσώπων των
Επιτροπών Φτωχολογιάς
των περιοχών της Κεντρικής Ρωσίας,
8 του Νοέμβρη 1918
Σοσιαλισμός και θρησκεία
Στη Μνήμη της Κομμούνας
Τα διδάγματα της κομμούνας
Φρίντριχ Ένγκελς
Ο Καπιταλισμός και η Μετανάστευση
Η ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΚΑΙ Ο ΑΠΟΣΤΑΤΗΣ ΚΑΟΥΤΣΚΙ
http://www.marxistbooks.gr/apostat.htm
ΛΕΝΙΝ: Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
http://www.scribd.com/fullscreen/63179676?access_key=key-1lxtfb7q1ul82tppggu
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου