ΛΕΝΙΝ ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

ΛΕΝΙΝ ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ, το άρθρο "Σχετικά με τη στάση του εργατικού κόμματος απέναντι στη θρησκεία", τ. 17, σελ. 423-434

http://www.scribd.com/doc/210140578/%CE%9B%CE%95%CE%9D%CE%99%CE%9D-%CE%9C%CE%91%CE%A1%CE%9E%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%9F%CE%A3-%CE%9A%CE%91%CE%99-%CE%98%CE%A1%CE%97%CE%A3%CE%9A%CE%95%CE%99%CE%91

Φιλοσοφική βάση του μαρξισμού είναι ο διαλεκτικός υλισμός, ένας υλισμός απόλυτα αθεϊστικός, κατηγορηματικά εχθρικός απέναντι σε κάθε θρησκεία.

Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, αυτό το απόφθεγμα του Μάρξ, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος όλης της κοσμοθεωρίας του μαρξισμού στο ζήτημα της θρησκείας.

Ταυτόχρονα ο Ένγκελς καταδίκασε επανειλημμένα τις απόπειρες να μπάσουν στο πρόγραμμα του εργατικού κόμματος μια άμεση αναγνώριση του αθεϊσμού, με την έννοια της κήρυξης πολέμου κατά της θρησκείας. Μια τέτοια κήρυξη πολέμου, είναι ο καλύτερος τρόπος να ζωντανέψει το ενδιαφέρον προς τη θρησκεία, και να δυσκολευτεί η πραγματική απονέκρωση της θρησκείας.

Μονάχα η ταξική πάλη των εργατικών μαζών, που τραβά ολόπλευρα τα πιο πλατιά στρώματα του προλεταριάτου στη συνειδητή και επαναστατική κοινωνική πρακτική, είναι σε θέση να απελευθερώσει στην πράξη τις καταπιεζόμενες μάζες από το ζυγό της θρησκείας, ενώ η ανακήρυξη σε πολιτικό καθήκον του εργατικού κόμματος του πολέμου κατά της θρησκείας, είναι αναρχική λογοκοπία.

Ο Ένγκελς καταδικάζει όχι λιγότερο αποφασιστικά τη δήθεν επαναστατική ιδέα για απαγόρευση της θρησκείας στη σοσιαλιστική κοινωνία.

Η σοσιαλδημοκρατία θεωρεί τη θρησκεία ιδιωτική υπόθεση σε σχέση με το κράτος, μα κάθε άλλο παρά σε σχέση με τον εαυτό της, σε σχέση με το μαρξισμό, σε σχέση με το εργατικό κόμμα.

Πρέπει να ξέρουμε ν αγωνιζόμαστε κατά της θρησκείας. Πρέπει να εξηγήσουμε υλιστικά την πηγή της πίστης και της θρησκείας μέσα στις μάζες. Την πάλη κατά της θρησκείας δεν μπορούμε να την περιορίζουμε σ ένα αφηρημένο ιδεολογικό κήρυγμα. Πρέπει να τη συνδέσουμε με τη συγκεκριμένη πρακτική του ταξικού κινήματος, που αποβλέπει στην εξάλειψη των κοινωνικών ριζών της θρησκείας.

Γιατί διατηρείται η θρησκεία στα καθυστερημένα στρώματα του προλεταριάτου και της αγροτιάς; Εξαιτίας της αμορφωσιάς, απαντάει ο αστός προοδευτικός, ο ριζοσπάστης ή ο αστός υλιστής.

Ο μαρξιστής λέει: Δεν είναι αλήθεια. Μια τέτοια άποψη είναι επιφανειακή, αστικά περιορισμένη πολιτιστική προπαγάνδα. Στις σύγχρονες καπιταλιστικές χώρες, οι ρίζες αυτές είναι κυρίως κοινωνικές. Η κοινωνική εξάρτηση των εργαζόμενων μαζών, η καταφανής απόλυτη αδυναμία τους μπροστά στις τυφλές δυνάμεις του καπιταλισμού, να που βρίσκεται η βαθύτερη σύγχρονη ρίζα της θρησκείας. Κανένα διαφωτιστικό βιβλίο δεν πρόκειται να ξεριζώσει τη θρησκεία απ τις μάζες που καταπιέζονται απ το καπιταλιστικό κάτεργο και που εξαρτώνται απ τις τυφλές καταστροφικές δυνάμεις του καπιταλισμού, όσο αυτές οι μάζες δεν θα μάθουν μόνες τους ν αγωνίζονται ενωμένες, οργανωμένα, συστηματικά, συνειδητά, ενάντια σ αυτή τη ρίζα της θρησκείας, ενάντια στην κυριαρχία του κεφαλαίου σ όλες τις μορφές.

Αν ο παπάς (που θέλει να είναι μέλος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος) έρχεται σ εμάς για μια από κοινού πολιτική δουλειά και εκπληρώνει ευσυνείδητα την κομματική δουλειά, μπορούμε να τον δεχτούμε στις γραμμές της σοσιαλδημοκρατίας. Πρέπει όχι μόνο να δεχόμαστε, μα και να τραβούμε με κάθε τρόπο στο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα όλους τους εργάτες που διατηρούν την πίστη στο θεό, είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι στην παραμικρότερη προσβολή των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων.

Το κόμμα του προλεταριάτου απαιτεί από το κράτος ν ανακηρύξει τη θρησκεία ιδιωτική υπόθεση, χωρίς να θεωρεί καθόλου «ιδιωτική υπόθεση» το ζήτημα της πάλης ενάντια στο όπιο του λαού, της πάλης κατά των θρησκευτικών προλήψεων κλπ.

(Λένιν, τ. 17, «Εργατικό κόμμα και θρησκεία»).