ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ
Μετάφραση: Γιώργος Παπανικολάου
Παρουσίαση του Αμερικάνικου Νομισματικού Νόμου (18 Ιουλίου 2009)
Αγαπητοί φίλοι,
Η παγκόσμια οικονομία έχει κατεδαφιστεί και βυθιστεί απ το οικονομικό καθεστώς και τους οικονομολόγους του και απ τους υποστηρικτές του στα μέσα μαζικής ενημέρωσης που κατέχουν και ακόμη από κάποιους στον εκτελεστικό και νομοθετικό κλάδο, στο όνομα των «ελεύθερων αγορών» και της αδηφάγου απληστίας. Ντροπή! Ντροπή σε όλους αυτούς!
Ο Αμερικανικός Νομισματικός Νόμος (American Monetary Act-AMA) (ο «νόμος») είναι μια εκτενής μεταρρύθμιση του σημερινού χρηματικού συστήματος των ΗΠΑ και αυτός λύνει την τρέχουσα τραπεζιτική κρίση. Η «Μεταρρύθμιση» δεν υπάρχει στον τίτλο του, διότι το ΑΜΙ (Αμερικανικό Νομισματικό Ινστιτούτο) θεωρεί ότι το νομισματικό μας σύστημα δεν έχει ποτέ αποσαφηνιστεί κατάλληλα στον νόμο, αλλά μάλλον έχει τεθεί τμηματικά κάτω απ την πίεση ιδιαίτερων συμφερόντων, κυρίως τραπεζιτικών, σε επιδίωξη των δικών τους ιδιαίτερων κερδών, χωρίς αρκετό σεβασμό στις ανάγκες του έθνους μας. Αυτή είναι η τραχιά κρίση της ιστορίας όπως έγινε καθαρή στην ΧΑΜΕΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ, του Stephen Zarlenga.
Αυτό το βιβλίο παρουσιάζει τα ερευνητικά αποτελέσματα του Αμερικανικού Νομισματικού Ινστιτούτου μέχρι σήμερα και αυτός ο νόμος θέτει τη διαδικασία μεταρρύθμισης, που περιγράφεται στο κεφάλαιο 24, στη νομοθετική γλώσσα. Τα κεφάλαια 1 μέχρι 23 παρουσιάζουν το ιστορικό φόντο και περιπτωσιακές μελέτες στις οποίες βασίζεται το κεφάλαιο 24.
Αυτός ο νόμος προετοιμάστηκε μέχρι το Δεκέμβρη του 2004 και δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα μας για δημόσια κριτική το Φλεβάρη του 2006 και συγχρόνως ανακοινώθηκε στη Φιλαδέλφεια στο Συνέδριο του Συλλόγου Ανατολικής Οικονομίας, για γενικό σχολιασμό. Αυτός περιγράφει και βελτιώνει μια προηγούμενη πρόταση γνωστή σαν «Το Σχέδιο του Σικάγο», το οποίο προωθήθηκε απ τους καθηγητές Henry Simons, Irving Fisher και άλλους επιφανείς οικονομολόγους στη δεκαετία του 1930 σε αντίδραση της καταστροφής της μεγάλης ύφεσης, η οποία προέκυψε απ το φτωχά κατανοημένο τραπεζιτικό σύστημα. Αυτός ο νόμος είναι περισσότερο εκτενής και περιλαμβάνει βελτιώσεις στις υποδομές, περιλαμβανομένων της ανθρώπινης υποδομής της φροντίδας της υγείας και της εκπαίδευσης.
Ενώ το Αμερικανικό Νομισματικό Ινστιτούτο είναι υπεύθυνο για τη σημερινή του μορφή, ο νόμος βασίζεται στις αριστοτελικές νομισματικές έννοιες που υπάρχουν τουλάχιστον απ τον 4ο αιώνα Π.Χ. και χρησιμοποιήθηκαν με επιτυχία σε μια ποικιλία νομισματικών συστημάτων έκτοτε, από τη δημοκρατική Αθήνα μέχρι τη ρεπουμπλικανική Ρώμη. Δεν είναι απλώς μια θεωρία- τα κύρια του στοιχεία έχουν μια μακριά ιστορία πετυχημένης υλοποίησης σε μεγάλες κοινωνίες σ όλο τον κόσμο, περιλαμβανομένων των Αμερικανικών Αποικιών και των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτές οι έννοιες μας κατέστησαν ικανούς να εγκαθιδρύσουμε για πρώτη φορά τις ΗΠΑ και έπειτα να διατηρήσουμε αυτές σαν ένα έθνος.
Αυτός ο τύπος του νόμου είναι μια δομική σύνοψη, η οποία λαμβάνει περισσότερο λεπτομερή και συμπληρωματική βοήθεια, προετοιμάζοντάς τον για εισαγωγή στο Κογκρέσο σαν σχέδιο νόμου.
Η ανάγκη για νομισματική μεταρρύθμιση.
Η νομισματική μεταρρύθμιση είναι το κρίσιμο αγνοούμενο στοιχείο που χρειάζεται για ν απομακρύνει την ανθρωπότητα απ το χείλος του οικονομικού αφανισμού και της πυρηνικής καταστροφής, μακριά από ένα μέλλον που θα κυριαρχείται από απάτη, αποκρουστικότητα και πόλεμο, προς ένα κόσμο δικαιοσύνης και ομορφιάς.
Η δύναμη να δημιουργείς χρήμα, είναι μια τρομακτική δύναμη- και κάποιες φορές ισχυρότερη απ την εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική δύναμη συνδυασμένες. Είναι σαν να έχεις ένα «μαγικό μπλοκ επιταγών» όπου τα τσεκ δεν μπορεί ποτέ να στερηθούν αντικρίσματος. Όταν ελέγχεται ιδιωτικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την απόκτηση πλούτου, αλλά πολύ πιο σημαντικό, αυτό καθορίζει την κατεύθυνση της κοινωνίας μας αποφασίζοντας που θα πάει το χρήμα- τι θα χρηματοδοτηθεί και τι όχι. Θα χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή και επισκευή των ζωτικών υποδομών, όπως αντιπλημμυρικά αναχώματα στην Νέα Ορλεάνη και στις γέφυρες της Μινεάπολης για την προστασία μεγάλων πόλεων; Ή θα πάει σε πολεμικές δαπάνες και δάνεια ακινήτων δημιουργώντας τη φούσκα αγοράς ακινήτων- οδηγώντας σε κατάρρευση και ύφεση.
Έτσι η δύναμη της έκδοσης χρήματος δεν θάπρεπε ποτέ ν αποξενώνεται απ τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση και να τοποθετείται με διφορούμενο τρόπο σε χέρια ιδιωτών, όπως αυτό γίνεται στην Αμερική με το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα σήμερα. Πράγματι, οι περισσότεροι άνθρωποι θα εκπλήσσονταν αν μάθαιναν ότι ο όγκος των παρεχόμενων χρημάτων μας δεν δημιουργείται απ την κυβέρνησή μας, αλλά από ιδιωτικές τράπεζες όταν αυτές χορηγούν δάνεια. Μέσω της διαδικασίας κλασματικού αποθεματικού της FED το σύστημα δημιουργεί «χρήμα» όταν οι τράπεζες χορηγούν δάνεια σε λογαριασμούς. Έτσι το περισσότερο απ το χρήμα μας εκδίδεται σαν τοκοφόρο χρέος.
Σύμφωνα με το σύνταγμα, Άρθρο Ι, παράγραφος 8, η κυβέρνηση έχει την κυρίαρχη δύναμη να εκδίδει χρήμα και να το θέτει σε κυκλοφορία για να προάγει τη γενική ευημερία για παράδειγμα μέσω της δημιουργίας και επισκευής των υποδομών, περιλαμβανομένων των ανθρώπινων υποδομών- υγεία και εκπαίδευση- μάλλον παρά να γίνεται κατάχρηση του νομισματικού συστήματος για κερδοσκοπία, όπως έχουν ιστορικά κάνει οι τράπεζες, περιοδικά, προκαλώντας την μια κρίση μετά την άλλη.
Οι νομοθέτες μας πρέπει τώρα ν ανακτήσουν αυτή τη δύναμη.
Το χρήμα έχει αξία διότι οι ειδικευμένοι άνθρωποι, οι πόροι και οι υποδομές, εργάζονται μαζί σ ένα υποστηρικτικό κοινωνικό και νομικό πλαίσιο. Το χρήμα είναι το αναντικατάστατο λιπαντικό που κάνει όλα αυτά να «κινούνται».
Δεν είναι ο ίδιος ο αισθητός πλούτος, αλλά μια δύναμη για την απόκτηση πλούτου. Το χρήμα είναι μια αφηρημένη κοινωνική δύναμη βασισμένη στο νόμο. Και ο,τιδήποτε η κυβέρνηση αποδέχεται για πληρωμή φόρων θα είναι χρήμα. Η αξία του χρήματος .δεν δημιουργείται απ τις ιδιωτικές επιχειρήσεις που τώρα το ελέγχουν. Όπως έγραψε ο Αριστοτέλης: «Το χρήμα υπάρχει όχι απ τη φύση, αλλά απ το νόμο».
Δυστυχώς, η εμπειρία της ανθρωπότητας με την ιδιωτική δημιουργία χρήματος, είναι μια μακριά ιστορία απάτης, κακοδιαχείρισης, ακόμη και αχρειότητας και η σημερινή κρίση θα μπορούσε να γίνει η χειρότερη από ποτέ! Οι καταχρήσεις των τραπεζών είναι διάχυτες και αυτοαποδεικνυόμενες. Οι μεγαλύτερες τράπεζες και εταιρείες εστιάζουν στην κατάχρηση του νομισματικού συστήματος παρά στην παραγωγή. Δις έχουν κλαπεί, τρις έχουν επιπλέον χωρίς ντροπή διαρπαγεί, σε αποκαλούμενες απαλλαγές από υποχρεώσεις με εκχώρηση.
Ως επί το πλείστον η ηγεσία μας ενεργεί σαν ανόητη, αντί να προστατεύσει τους ανθρώπους, καθώς οι κεφαλαιούχοι βιάζουν την Αμερική.
Η ιδιωτική δημιουργία χρήματος, μέσω του τραπεζικού «κλασματικού αποθεματικού» προάγει μια πρωτοφανή συγκέντρωση πλούτου, που καταστρέφει τη δημοκρατική διαδικασία και απόλυτα προάγει τον «στρατιωτικό ιμπεριαλισμό».
Λιγότερο απ το 1% του πληθυσμού δηλώνει τώρα ότι κατέχει το 50% περίπου του πλούτου, αλλά οι ζωτικές υποδομές αγνοούνται.
Η Αμερικανική Εταιρεία Πολιτικών Μηχανικών βαθμολογεί με D τις υποδομές μας και λέει πως αυτές σύντομα θα υποβαθμιστούν σε D- και εκτιμά ότι χρειάζονται 2,2 τρις δολάρια για να επανέλθουν σε ασφαλή επίπεδα τα επόμενα 5 χρόνια.
Αυτό το γεγονός από μόνο του δείχνει ότι το επικρατούν σήμερα παγκόσμια χρηματικό σύστημα είναι μια καίρια αποτυχία που κραυγάζει για μεταρρύθμιση.
Η επισκευή των υποδομών θα παρείχε ποιοτική απασχόληση σε όλη την έκταση του έθνους. Υπάρχει μια αξίωση, η κυβέρνηση είτε να δανειστεί είτε να επιβάλλει φόρους για να βρει τα χρήματα για παρόμοια σχέδια.
Αλλά είναι καλά γνωστό ότι η κυβέρνηση μπορεί άμεσα να δημιουργήσει το χρήμα που χρειάζεται και να το θέσει σε κυκλοφορία για τέτοια σχέδια, χωρίς πληθωριστικά φαινόμενα. Ένα μεταρρυθμισμένο χρηματικό τραπεζικό σύστημα μπορεί να κάνει αυτό να συμβεί ΤΩΡΑ!
Η μεταρρύθμιση έχει την καλύτερη ευκαιρία να ψηφιστεί σ αυτή την σοβαρή νομισματική κρίση που δημιουργήθηκε απ το ιδιωτικοποιημένο χρηματικό σύστημα. Θεωρώντας ότι το ίδιο καθεστώς ελέγχει τα εξοπλιστικά μας συστήματα, αυτή μπορεί να είναι η μοναδική ευκαιρία για την ανθρωπότητα, να σταματήσει την εμφανή πλέον διολίσθηση της μεσαίας μας τάξης στη σκλαβιά ή σε κάποια μορφή «φασισμού του Disney”.
Πρώτον, ενσωμάτωση του Ομοσπονδιακού Νομισματικού Συστήματος στο Θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ όπου όλα τα νέα χρήματα θα δημιουργούνται απ την κυβέρνηση σαν χρήμα, όχι σαν τοκοφόρο χρέος και θα ξοδεύονται στην κυκλοφορία για να προάγουν τη γενική ευημερία. Το νομισματικό σύστημα πρέπει να παρακολουθείται για να μην είναι ούτε πληθωριστικό ούτε αντιπληθωριστικό.
Δεύτερον, διακοπή του προνομίου των τραπεζών να δημιουργούν χρήμα, τερματίζοντας το σύστημα κλασματικού αποθεματικού με ομαλό και κομψό τρόπο. Όλη η προηγούμενη νομισματική ιδιωτική πίστωση πρέπει να μετατραπεί σε χρήματα της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Οι τράπεζες τότε θα ενεργούν σαν ενδιάμεσοι δεχόμενες καταθέσεις αποταμιεύσεων και δανείζοντάς τες σε δανειολήπτες. Θα κάνουν ό,τι οι άνθρωποι νομίζουν ότι κάνουν τώρα. Αυτός ο νόμος θα εθνικοποιήσει το χρηματικό σύστημα, όχι το τραπεζικό. Οι τραπεζικές διαδικασίες δεν είναι κατάλληλες σαν δραστηριότητα της κυβέρνησης, αλλά η παροχή του εθνικού χρήματος είναι κυβερνητικό προνόμιο!
Τρίτον, κυκλοφορία και δαπάνη του νέου χρήματος για την οικολογική υποδομή του 21ου αιώνα και των ενεργειακών πηγών, περιλαμβανομένων της εκπαίδευσης και της υγείας που χρειάζονται για μια αναπτυσσόμενη και βελτιούμενη κοινωνία, αρχίζοντας με 2,2 τρις δολάρια που οι Πολιτικοί Μηχανικοί εκτιμούν ότι χρειάζονται για την επισκευή των υποδομών. Δημιουργία ποιοτικών εργασιών σ όλη την έκταση του έθνους, επανενίσχυση των τοπικών οικονομιών και επαναχρηματοδότηση των τοπικών κυβερνήσεων σ όλα τα επίπεδα.
Το σφαλερό φάντασμα του πληθωρισμού συνήθως υψώνεται απέναντι σε παρόμοιες υποδείξεις, ότι η κυβέρνησή μας θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της ως προς την παροχή χρήματος στο έθνος. Αλλά αυτή είναι μια αντανακλαστική αντίδραση- το αποτέλεσμα δεκαετιών, ακόμη και αιώνων προπαγάνδας εναντίον της κυβέρνησης. Όταν κανείς εξετάσει πραγματικά τις νομισματικές καταγραφές, γίνεται καθαρό ότι η κυβέρνηση έχει μια πιο ανώτερη καταγραφή στην έκδοση και τον έλεγχο χρήματος απ ό,τι έχουν οι ιδιώτες εκδότες. Ο πληθωρισμός αποφεύγεται διότι έχει δημιουργηθεί στη διαδικασία πραγματικός υλικός πλούτος. Η έρευνα και η ανάπτυξη ανώτερων οικολογικών τεχνολογιών διευκολύνεται.
Ό,τι εμείς προτείνουμε στηρίζεται πάνω στο «Σχέδιο του Σικάγο», το οποίο εκπόνησαν οικονομολόγοι του πανεπιστημίου του Σικάγο στη δεκαετία του 1930 και υποστηρίχθηκε πλατειά σ όλη την έκταση του έθνους απ το σύνολο των επαγγελματιών στα οικονομικά. Θεωρήθηκε ότι είναι το επόμενο βήμα στις μεταρρυθμίσεις που θ ακολουθούσαν τη μεγάλη ύφεση. Αυτό έγινε πριν αυτό το σημαντικό πανεπιστήμιο και τα περισσότερα άλλα τμήματα οικονομικών πανεπιστημίων μετακινηθούν προς τη «σκοτεινή πλευρά» με την λατρεία τους για την ελεύθερη αγορά. Αυτή είναι μια θρησκεία χωρίς υποστηρικτικές αποδείξεις, που αγνοεί τα γεγονότα που καθαρά τη διαψεύδουν.
Οι νομοθέτες έχουν συχνά πιστέψει ότι θα μπορούσαν ν αγνοήσουν τα μεγάλα ζητήματα πάνω στο πως είναι δομημένο το χρηματικό μας σύστημα.
Ακόμη απ το συνταγματικό συνέδριο, οι εκπρόσωποι αγνόησαν τη νομισματική δύναμη της κοινωνίας και το εξαιρετικό ιστορικό της έκδοσης χρήματος απ την κυβέρνηση για την κατασκευή αποικιακών υποδομών και ότι μας κληροδότησαν ένα έθνος. Αυτοί άφησαν τη δύναμη του χρήματος στους άρπαγες, όταν εκτιμήθηκε κατάλληλα ότι αυτό έπρεπε να δοθεί σ έναν τέταρτο νομισματικό κλάδο της κυβέρνησης. «Θαυμάζουμε ότι αυτοί πρόβλεψαν τόσα πολλά, αλλά δεν τα πρόβλεψαν όλα» έγραψε ο στρατηγός του εμφυλίου πολέμου και νομισματικός μεταρρυθμιστής οικονόμος του Benjamin Franklin 80 χρόνια αργότερα.
Φίλοι μου, το μεγάλο μας καθήκον είναι η εκπλήρωση αυτού του μέρους της κυβέρνησης που αφέθηκε ατελώς προσδιορισμένο απ τους ιδρυτές. Για να ορίσουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια τη δύναμη του χρήματος στην κοινωνία μας και να τη μεταφέρουμε με ασφάλεια μέσα στο αποδεδειγμένο σύστημα των ελέγχων και ισοζυγίων που έχουν εδραιωθεί.
Η ιστορία δείχνει ότι η δύναμη του χρήματος ενεργεί σαν ένας 4ος κλάδος είτε εμείς τον αναγνωρίσουμε σαν τέτοιο είτε όχι. Δεν είναι ασφαλές ν αφήνουμε τόση πολλή δύναμη και προνόμια σε ιδιωτικά χέρια! Αυτό αντιμάχεται το σύστημά μας των ελέγχων και ισοζυγίων.
Η αναπτυσσόμενη κρίση απαιτεί από μας να επανεκτιμήσουμε και να εστιάσουμε σ αυτό τώρα. Δεν πρέπει να μειώσουμε την ευθύνη μας προκειμένου ν αρχίσουμε να υλοποιούμε τις από μακρού γνωστές λύσεις σ αυτό το πρόβλημα. Ξεκινάμε τοποθετώντας τη «δύναμη του χρήματος» στην ευθύνη της κυβέρνησής μας όπου προφανώς ανήκει. Ή θα προτιμούσατε ν αφήσετε την ENRON να συνεχίσει να ελέγχει αυτήν και εμάς; Και ναι, η ENRON ήταν στην Ομοσπονδιακή Επιτροπή του Dallas.
Όπως το πρώην μέλος του Κογκρέσου Wright Patman, πρόεδρος της επιτροπής για τις τραπεζικές δραστηριότητες και τη ρευστότητα για πάνω από 16 χρόνια, είπε: «Δεν έχω συναντήσει ακόμη κανέναν που θα μπορούσε, κάνοντας χρήση της λογικής και της σκέψης, να δικαιολογήσει τον δανεισμό απ την ομοσπονδιακή κυβέρνηση της χρήσης του δικού της χρήματος… Πιστεύω ότι θάρθει η εποχή που οι άνθρωποι θ απαιτήσουν αυτό ν αλλάξει. Πιστεύω ότι θάρθει καιρός σ αυτή τη χώρα που θα μας κατακρίνουν εμένα και σας και τον καθένα που έχει σχέση με το Κογκρέσο, που καθόμαστε άπραγοι και επιτρέπουμε να συνεχίζεται ένα τέτοιο ιδιωτικό σύστημα».
Φίλοι, κοιτάξτε γύρω σας. Αυτή η εποχή έχει έρθει σίγουρα. Ξυπνήστε –σηκωθείτε και παλέψτε για την οικογένειά σας και το έθνος.
Stephen Zartenga
Διευθυντής του Αμερικάνικου Νομισματικού Ινστιτούτου (ΑΜΙ)
Ιστορικό
Το μεγαλύτερο παγκόσμιο πρόβλημα πέρα απ τις φτωχές πνευματικές αξίες είναι ότι οι κυβερνήσεις του κόσμου δεν δημιουργούν το δικό τους χρήμα, αλλά έχουν επιτρέψει σε ιδιωτικές τράπεζες να σφετεριστούν το ειδικό προνόμιο να δανείζουν τις πιστώσεις τους και να τις θέτουν σε κυκλοφορία στη θέση του πραγματικού χρήματος. Είτε ένα έθνος έχει μια ιδιωτική ή μια κυβερνητική κεντρική τράπεζα, τα δάνεια της ιδιωτικής τράπεζας λειτουργούν σαν χρήμα μέσα στις οικονομίες του κόσμου.
Δύο κύρια προβλήματα ορθώνονται:
1ον, το εμφανές κόστος τόκου που οι τράπεζες λαμβάνουν όταν δημιουργούν χρήμα από καθαρό αέρα. Αυτό κοστίζει στην κυβέρνηση των ΗΠΑ περίπου 400 δις δολάρια κάθε χρόνο σε τόκους πάνω στο εθνικό χρέος- περίπου 18-20% του ετήσιου ομοσπονδιακού προϋπολογισμού. Για να μην αναφερθούμε στον τόκο που οι τράπεζες επίσης χρεώνουν σε όλα τα ιδιωτικά προϊόντα δανεισμού. Έτσι η ιδιωτική δημιουργία χρήματος λειτουργεί σαν ιδιωτικός φόρος για όλη την κοινωνία, σε όφελος εκείνων που έχουν το προνόμιο να δημιουργούν παρόμοιο χρήμα. Αυτό έχει διασπείρει τη φτώχεια και έχει συγκεντρώσει τον πλούτο σε αισχρά επίπεδα!
Οι κοινωνίες θα μπορούσαν να επιβιώσουν ακόμη και με τέτοια αλυσόδεση γύρω απ το πόδι του κάθε παραγωγού, αλλά το πρόβλημα είναι χειρότερο: είναι οι τράπεζες και όχι η κοινωνία που αποφασίζουν την κατεύθυνση του έθνους- τι πρόκειται να χρηματοδοτηθεί και τι όχι. Θα πάει το χρήμα για αντιπλημμυρικά αναχώματα της Ν Ορλεάνης και σε γέφυρες της Μινεάπολης ή σε φούσκες ακινήτων και σε τζόγο της Wall Street και σε πολεμικές δαπάνες;
Κατανοώντας τη φύση του χρήματος
Το ανθρώπινο γένος μπορεί να επιβιώσει κάτω από όλα τα είδη πολιτικών συστημάτων, απ τη δημοκρατία μέχρι τη δικτατορία, αλλά τα καλύτερα συστήματα είναι εκείνα που είναι σε αρμονία με τη φύση του ανθρώπου.
Παρομοίως όλα τα είδη πραγμάτων μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν χρήμα. Αλλά το καλύτερο θα είναι εκείνο που είναι σε αρμονία με τη φύση του χρήματος. Επομένως εξετάζοντας τι συγκροτεί την κατάλληλη νομισματική μεταρρύθμιση απαιτείται από μας να εξετάσουμε τη φύση του χρήματος.
Το 1718, ο John Locke έγραψε: «Παρατηρήστε καλά αυτούς τους κανόνες. Είναι ένα πολύ κοινό λάθος να λες ότι το χρήμα είναι ένα εμπόρευμα…(αλλά) ο χρυσός εκτιμάται απ το βάρος του… το χρήμα εκτιμάται απ τη σφραγίδα του».
Ο μεγάλος Ben Franklin της Αμερικής συμφωνώντας έγραψε: «Το ασήμι και ο χρυσός…(είναι) όχι κάποιας σταθερής αξίας… Εμείς πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ του χρήματος σαν χρυσό το οποίο είναι εμπόρευμα και σαν κομμένο νόμισμα που κάνει το χρήμα. Για την αξία του σαν εμπόρευμα και την αξία του σαν χρήμα είναι δυο διαφορετικά πράγματα…».
Η Αριστοτελική έννοια του χρήματος – μια νομική εξουσιοδότηση
Και ο Locke και ο Franklin απηχούν την έννοια του χρήματος του Αριστοτέλη σαν μια αφηρημένη νομική δύναμη, μια εξουσιοδότηση του νόμου, συνοψισμένη στην αριστοτελική φράση «το χρήμα υπάρχει όχι απ τη φύση , αλλά απ το νόμο». Το αριστοτελικό χρήμα δεν είναι εμπόρευμα που βγαίνει από ένα ορυχείο ή μια φάρμα. Αυτό πηγάζει απ το «νόμο»- τον νόμο ή το δεσμευτικό έθιμο και το ελληνικό όνομα για το χρήμα ήταν «νόμισμα». Ο Αριστοτέλης κάνει την ανώτερη διάκριση μεταξύ του χρήματος που είναι αφηρημένος και του πλούτου που είναι αισθητός. Αυτός είναι ο δημιουργός της ν»επιστήμης του χρήματος». Η ιστορία των αρχαίων συστημάτων δείχνει να έχει ανακαλυφθεί ένα πρότυπο της αριστοτελικής επιστήμης του χρήματος που χρησιμοποιήθηκε για να οικοδομήσει την κοινωνία, εξαχρειώθηκε και χάθηκε και πάλι ξανα-ανακαλύφθηκε στο πέρασμα των αιώνων.
Αμερικάνικη Αποικιακή Ανάπτυξη.
Η Μασαχουσέτη ξαναανακάλυψε την επιστήμη του χρήματος το 1690 όταν εξέδωσε «λογαριασμούς πίστωσης», το πρώτο χαρτονόμισμα στη Δύση.
Αυτή τα έθεσε σε κυκλοφορία πληρώνοντας για αποικιακές δαπάνες. Το 1723 υπό τις οδηγίες του Franklin Η Πενσυλβάνια δάνεισε παρόμοια χρήματα, τα έθεσε σε κυκλοφορία και χρησιμοποίησε τον τόκο που κέρδισε για αποικιακές δαπάνες. Τα αποικιακά εξουσιοδοτημένα χρήματα βελτίωσαν δραματικά τη ζωή στις αποικίες, διευκολύνοντας την οικοδόμηση πραγματικών υποδομών, συγκρατώντας τη ροή των μεταναστών που για 10ετίες μετακινούνταν πίσω στην Αγγλία.
Αυτό το αμερικάνικο «νόμισμα» -το Ηπειρωτικό χρήμα- μας βοήθησε να κερδίσουμε την ανεξαρτησία μας.
Αυτή η διαμάχη για τον έλεγχο του χρήματος μαίνονταν για χίλια χρόνια πάνω στην ίδια διαχωριστική γραμμή. Θα ελέγχεται το χρηματικό σύστημα ιδιωτικά από λίγους για να ωφελήσει τους λίγους ή θα ελέγχεται δημόσια απ την κυβέρνηση ενδεχόμενα για το κοινό καλό;
Το πώς η κοινωνία ορίζει το χρήμα προσδιορίζει το ποιος το ελέγχει. Όρισε το χρήμα σαν πλούτο και ο πλούσιος θα ελέγχεται. Όρισέ το σαν πίστωση, όπως γίνεται σήμερα και οι «δανειστές» θα ελέγχουν. Όρισέ το όπως ο Αριστοτέλης- μια αφηρημένη νομική δύναμη- και η κυβέρνηση θα μπορεί να το ελέγχει για να προάγει το γενικό καλό. Παρά την επικρατούσα προκατάληψη κατά της κυβέρνησης, ιστορικές μελέτες περιπτώσεων έχουν δείξει πολύ καλύτερα αποτελέσματα από δημόσια ελεγχόμενα χρηματικά συστήματα, παρά από ιδιωτικά ελεγχόμενα.
Αυτή η διαμάχη συνοψίζεται σαν η αριστοτελική επιστήμη του χρήματος έναντι της μεταλλικής άποψης του χρήματος του Άνταμ Σμίθ,. Ο ορισμός του Σμίθ (Πλούτος των Εθνών, 1776) εξάλειψε την έννοια του χρήματος στον νόμο: «Με τη χρηματική τιμή των αγαθών πρέπει να παρατηρηθεί, εγώ καταλαβαίνω πάντα, η ποσότητα του καθαρού χρυσού ή ασημιού για την οποία πωλούνται, χωρίς καμιά σχέση με την ονομαστική αξία του νομίσματος». Αυτός έφερε την έννοια του χρήματος πίσω στο μέταλλο χάρη στο βάρος, όπου ήταν, πριν οι Ρωμαίοι να φτάσουν στην Αγγλία.
Ποιο ήταν το κίνητρο του Σμιθ; Δεν είμαστε αναγνώστες μυαλού. Ωστόσο σημειώνουμε ότι η οικογένειά του, του Patron, είχε πρόσφατα επιμειχθεί με τον Αγγλικό οίκο των Montagn, που ήταν η δύναμη πίσω απ την ιδιωτική τράπεζα της Αγγλίας. Επίσης σημειώνουμε ότι το βιβλίο του Σμιθ «Πλούτος των Εθνών» εκδόθηκε το 1776, τη χρονιά αφότου το αμερικάνικο ηπειρωτικό κογκρέσο άρχισε να εκδίδει το ηπειρωτικό μας νόμισμα που μας κατέστησε ικανούς να πολεμήσουμε και να νικήσουμε στην επανάστασή μας εναντίον της Αγγλίας, την ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη του κόσμου τότε.
Ήταν ποτέ εφικτό να χρησιμοποιείται ο χρυσός για χρήμα;
Ξέχωρα απ την αντιμετώπιση της αληθινής φύσης του χρήματος σαν μια αφηρημένη νομική δύναμη, υπάρχει ένα πολύ πρακτικό ζήτημα που οι υποστηρικτές του χρυσού χρήματος δεν μπορούν ν αντιμετωπίσουν: δεν υπάρχει ποτέ αρκετός χρυσός για ένα τέτοιο χρηματικό σύστημα.
Η παροχή χρυσού δεν συμβαδίζει με την ανάπτυξη του πληθυσμού και του εμπορίου. Αυτό περιοδικά αύξησε την πραγματική αξία του χρυσού.
Τα χρηματικά συστήματα συνήθως έλυναν αυτό το πρόβλημα εξαπατώντας-προσποιούμενα- ότι λειτουργούν σαν σύστημα που βασίζεται στο χρυσό, αλλά στην πραγματικότητα αναμιγνύοντας τραπεζικούς τίτλους στο χρήμα που παρέχεται, προσποιούμενα ότι αυτό ήταν μετατρέψιμο. Μοχλεύοντας την ποσότητα του χρυσού στο σύστημα μέσω κλασματικών αποθεματικών, του ενός τύπου ή του άλλου. Λόγω αυτής της παραχωρημένης μεγάλης δύναμης και του υπερτιμημένου πλούτου των τραπεζιτών, δεν υπήρξε ποτέ έλλειψη απολογητών τέτοιων μικτών συστημάτων- εμείς τους αποκαλούμε «οικονομολόγους».
Η τράπεζα του Άμστερνταμ- Μια τράπεζα κατάθεσης χρυσού.
Ο μεγαλύτερος ρυθμός παροχής χρυσού που καταγράφηκε ποτέ συνέβηκε απ το 1500 μέχρι το 1600 καθώς αιώνες συσσώρευσης χρυσού αφαιρέθηκαν απ τους ινδιάνους της κεντρικής και της νότιας Αμερικής με το μπαρούτι. Η Ισπανία έφερε σε πέρας την αιματηρή δουλειά, ενώ το Αγγλικό και Γερμανικό ναυτικό υπέκλεψε τα περισσότερα απ τα λάφυρα στον ατλαντικό. Έτσι η τιμή του χρυσού και του ασημιού έπεσε κατά 80% μεταξύ του 1500 και του 1600, καθώς τα μεταλλικά αποθέματα της Ευρώπης αυξήθηκαν πάνω από 400% όπως και οι τιμές. Αλλά η βιομηχανία ευημερούσε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, καθώς το χρήμα έγινε πιο άφθονο και διανέμονταν πιο πλατειά, σπινθηρίζοντας ό,τι αποκαλέσθηκε «αναγέννηση του Βορρά».
Η τράπεζα του Άμστερνταμ (1609-1815) ανήκε στην πόλη. Υποτίθεται ότι ήταν μια κλασική «τράπεζα καταθέσεων» χρυσού που κατείχε καταθέσεις και τις μετέφερε από λογαριασμό σε λογαριασμό.
Δεν πληρώνονταν τόκος και δεν δίνονταν δάνεια, με εξαίρεση προς την πόλη του Άμστερνταμ. Αλλά αυτή έδινε μεγάλα μυστικά δάνεια προς τη Γερμανική εταιρεία Ανατολικής Ινδίας, μετατρέποντάς τη σε «συγκεκαλυμμένη» τράπεζα χορηγήσεων. Ακόμη και σ αυτή τη μέγιστη περίοδο της ανάπτυξης στην ευρωπαϊκή παροχή χρυσού, που πάρθηκε με την πυρίτιδα απ την Αμερική, δεν ήταν δυνατόν να βασιστεί ένα χρηματικό σύστημα μόνο στο μέταλλο, αν και αν ποτέ υπήρξε εποχή που αυτό θα μπορούσε να γίνει, ήταν τότε.
Ο Andrew Jackson και ο Martin Van Buren επιτίθενται στη «δύναμη του χρήματος».
Η μόνη προσπάθεια για την εγκαθίδρυση ενός πραγματικά μεταλλικού χρηματικού συστήματος στην Αμερική έγινε απ τους προέδρους Jackson και Van Buren στη δεκαετία του 1830. ο Jackson ξεπλήρωσε όλο το χρέος των ΗΠΑ το 1835.
Αυτός έθεσε εκτός κυβερνητικής επιρροής την ιδιωτική 2η τράπεζα των ΗΠΑ.
Ο Van Buren δημιούργησε 15 υποκαταστήματα του Θησαυροφυλακίου των ΗΠΑ για τη διαχείριση των κυβερνητικών πληρωμών. Αλλά αυτή η πραγματική κίνηση στο το μεταλλικό χρήμα προκάλεσε τον χειρότερο αποπληθωρισμό και κρίση κατάπτωσης στο έθνος μέχρι σήμερα. Ο Van Buren γρήγορα εισήγαγε το κυβερνητικά εκδιδόμενο χρήμα στη μορφή των τραπεζογραμματίων ΗΠΑ.
Οι πρόεδροι Jαckson και Van Buren ενήργησαν για να τερματίσουν τα ειδικά τραπεζικά προνόμια. Στο τέλος της δεκαετίας του 1830 αφαίρεσαν τις κυβερνητικές χρηματοδοτήσεις απ την ιδιωτική 2η τράπεζα των ΗΠΑ και αρνήθηκαν ν αποδεχθούν μη μετατρέψιμα κρατικά επίσημα τραπεζικά αξιόγραφα για αγορές γης απ την κυβέρνηση.
Αλλά ενώ περιέκοψαν το προνόμιο των τραπεζών να δημιουργούν χρήμα, αυτοί αμέλησαν να παράξουν χρήμα δημιουργημένο απ την κυβέρνηση στη θέση του άλλου, προκαλώντας έτσι τον χειρότερο αποπληθωρισμό που εμφανίστηκε ποτέ στην Αμερική.
Παρόμοια τραπεζογραμμάτια είχαν νωρίτερα προσεκτικά κυκλοφορήσει απ το 1812 σε διάφορες ονομαστικές αξίες. Ένα συνολικό ποσό 60,5 εκατομ. Δολαρίων είχε εγκριθεί, αλλά μόνο 36,7 εκατ δολάρια είχαν πραγματικά κυκλοφορήσει. Το λάθος της κυβέρνησης, εάν υπήρχε τέτοιο, ήταν απ την άποψη ότι έπρεπε να δείξει μεγαλύτερη προσοχή, όχι απερισκεψία. Η διαδικασία έκδοσης τραπεζογραμματίων δεν κακοποιήθηκε απ την κυβέρνηση.
Τα πρασινοδολάρια του εμφυλίου πολέμου απ το 1862.
Τα πρασινοδολάρια δημιουργήθηκαν απ την κυβέρνησή μας και δόθηκαν στην κυκλοφορία ελεύθερα τόκου και ελεύθερα χρέους.
Εγκρίθηκαν 450 εκατ δολάρια και 450 εκατ δολάρια τέθηκαν σε κυκλοφορία και δεν μπορούσαν να παραχαραχθούν. Τα πρασινοδολάρια δεν υπόσχονταν να πληρώσουν κάτι άλλο- αυτά ήταν το χρήμα. Τυπωμένα, όχι δανειζόμενα, δεν δημιούργησαν επιπλέον εθνικό χρέος ή πληρωμές τόκου. Έτσι αυτά αποκλήθηκαν «το καλύτερο νόμισμα που είχε ποτέ το έθνος».
Τα πρασινοδολάρια παρείχαν ένα καθημερινό μάθημα για τη φύση του χρήματος. Τα πρασινοδολάρια ήταν τελικά εξαγοράσιμα ένα προς ένα με νομίσματα χρυσού, αλλά ήταν τόσο εξυπηρετικά που δύσκολα κανείς έμπαινε στον κόπο να τα εξοφλήσει.
Μια σύντομη σύνοψη των εξελίξεων μέχρι τα πρασινοδολάρια: Το εθνικό τραπεζικό σύστημα.
Απ το 1864 μέχρι το 1913 ο εθνικός τραπεζικός νόμος μετέφερε τον τραπεζικό καταστατικό χάρτη απ το επίπεδο της πολιτείας στο εθνικό επίπεδο. Αυτό απαιτούσε περισσότερο κεφάλαιο και αποθεματικά και αφαίρεσε την περισσότερη μικρή διαφθορά που μάστιζε τον τραπεζικό τομέα. Αλλά αυτός επισημοποίησε τη θεσμική διαφθορά επιτρέποντας έναν τύπο κλασματικών αποθεμάτων όπυο οι τράπεζες μπορούσαν να δημιουργούν χρήμα βασιζόμενες στα αποθεματικά. Αυτό αποκορυφώθηκε στον πανικό του 1907, που οδήγησε τότε στη δημιουργία της «FED».
Το ομοσπονδιακό σύστημα αποθεματικών.
Το 1913 το ομοσπονδιακό σύστημα αποθεματικών δημιουργήθηκε λαθραία απ την «ελίτ» του αμερικανικού τραπεζικού τομέα. Συνοπτικά, η FED είναι «αμφιλεγόμενη» - αυτή δεν αποτελεί τμήμα του δικαστικού, του εκτελεστικού ή του νομοθετικού κλάδου. Αυτή αυτό-επιβλέπεται. Έχει το δικό της προϋπολογισμό απ τις χρηματικές της λειτουργίες. Οι 12 περιφερειακές μετοχές της FED ανήκουν στις τράπεζες μέλη στην περιοχή τους. Δεν ανήκει στον Rothschild ή στον Morgan κλπ, όπως διαδόθηκε. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ διορίζει τον πρόεδρο για 4 χρόνια και τα 5 μέλη της επιτροπής της Ουάσινγκτον για 14 χρόνια. Δεν υπάρχουν «μετοχές» στην επιτροπή της Ουάσινγκτον. Αυτή ελέγχεται απ την τραπεζική «αδελφότητα» και αναθέτει αρμοδιότητες σε ιδιώτες τραπεζίτες που θάπρεπε πάντα να παραμένουν κάτω από το συνταγματικό μας σύστημα των «ελέγχων και ισοζυγίων».
Η μεγάλη ύφεση
Μέχρι το Δεκέμβρη του 1832, πέρασαν μόνο 20 χρόνια απ την ίδρυση της FED. Αλλά σ αυτό το σύντομο χρόνο το ομοσπονδιακό αποθεματικό σύστημα καταστράφηκε και γονάτισε την Αμερική.
Φάρμες καταστράφηκαν με τεράστιο χρέος και πεσμένες τιμές γης. Εργοστάσια έκλεισαν. Τράπεζες έκλεισαν, συναλλαγές καταστράφηκαν. Η οικονομία κατέρρευσε, οι άνθρωποι δεν έβρισκαν δουλειά και πολλοί πεινούσαν.
Απ το 1929 μέχρι το 1932: το εθνικό εισόδημα έπεσε κατά 52%. Η βιομηχανική παραγωγή κατά 47%. Οι τιμές χοντρεμπορίου κατά 32%. Η πραγματική αξία του χρέους αυξήθηκε στο 140%. Η ανεργία αυξήθηκε κατά 329% από 3,5 εκατ. Στα 15 εκατ άτομα. Πάνω απ το ¼ της εργατικής δύναμής μας ήταν άνεργο. Όλη αυτή η καταστροφή σε λιγότερο από 20 χρόνια.
Η λύση του «Σχεδίου του Σικάγο».
Απαιτήθηκαν καθαρές αλλαγές στο νομισματικό σύστημα, αλλά οι περισσότεροι οικονομολόγοι ήταν αδαείς και ο Keynes απλά θεμελίωσε το πρόβλημα, συμβουλεύοντας ότι η κυβέρνηση πρέπει να δανείζεται χρήματα που επιτρέπουν στις τράπεζες να το δημιουργούν από καθαρό αέρα, αντί να κάνει το σωστό και να δημιουργεί το χρήμα η ίδια. Τι ανοησία!
Τότε ο Henry Simons και ο Paul Douglas, μεγάλοι οικονομολόγοι του πανεπιστημίου του Σικάγο, διέγνωσαν σωστά το πρόβλημα: «το λάθος είναι στον φόβο του χρήματος και στην εμπιστοσύνη στο χρέος». Η καλαίσθητη λύση του Simons που αποκλήθηκε το «σχέδιο του Σικάγο» θα αντικαθιστούσε το χρήμα για το χρέος σε κυκλοφορία σαν τραπεζικά δάνεια. Υποστηρίζονταν από μεγάλους οικονομολόγους σ όλη την έκταση της χώρας. (ο Irving Fisher του Yale, ο Frank Grahamκαι ο Charles Whittlesley του Princeton, ο Earl Hamilton του Duke για να ονομάσουμε μερικούς).
Αυτό το ευφυέστατο σχέδιο εθνικοποίησε το ομοσπονδιακό αποθεματικό σύστημα και σταμάτησε τις τράπεζες απ το να δημιουργούν οποιοδήποτε τμήμα απ την παροχή χρήματος (ο αμερικανικός νομισματικός νόμος ενσωματώνει αυτά τα 2 στοιχεία).
Αν και επικράτησε η συμβουλή του Keynes, εν τούτοις μερικές καλές αλλά ελάχιστες τραπεζικές μεταρρυθμίσεις, όπως οι νόμοι Glass-Steagal που τιθάσευαν την κερδοσκοπία, τέθηκαν σε ισχύ με την προσδοκία ότι κάτι ουσιαστικότερο, όπως το σχέδιο του Σικάγο, θ ακολουθούσε.
Αλλά απ τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, αυτό αγνοήθηκε. Το κύριο καλό που επιτεύχθηκε στην τρομερή και θανατηφόρα μεγάλη ύφεση, ήταν το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, η πιο σημαντική αντιπτωχευτική νομοθεσία της Αμερικής.
Θεοποίηση των ελεύθερων αγορών και αφαίρεση των ρυθμίσεων.
Το πιο καταστρεπτικό τμήμα του τέλους του 20ου αιώνα ήταν οι συνεχιζόμενοι μετασχηματισμοί των οικονομικών σε μια λαθραία θρησκεία, η οποία θεοποιούσε τις αγορές και απαιτούσε απορρύθμιση για αναπόδεικτους θεωρητικούς λόγους: Μην προσπαθείτε να περάσετε νόμους πάνω στην αγορά –αυτή θα συντρίψει τους καχεκτικούς σας νόμους(παντοδυναμία), μην προσπαθείτε να υπαγορεύσετε αποτελέσματα στην αγορά, αυτή έχει την εισροή των εκατομμυρίων συμμετεχόντων και πάντα θα ξέρει περισσότερα από κάθε ρυθμιστή (παντογνωσία), κάνετε το σωστό και η αγορά θα σας ανταμείψει, παρεκτραπείτε και θα τιμωρηθείτε (καλοσύνη). Καθαρά οι οικονομολόγοι προσδιορίζουν έναν θεό, όχι έναν απλό μηχανισμό για αγορά και πούληση.
Δυστυχώς οι φιλελεύθεροι θεώρησαν τα μυθιστορήματα της Ayn Ranol που προάγουν τον καπιταλισμό, σαν ιστορικές αποδείξεις. Ένας απ τους οπαδούς της ήταν ο Alan Greenspan, πρόεδρος του ομοσπονδιακού αποθεματικού για 20 χρόνια και το πιο υπεύθυνο πρόσωπο για την απορρύθμιση των αγορών. Αυτός επέτρεψε στο τραπεζικό σύστημα να πέσει σε κατάσταση φρενίτιδας και κατεδάφισε την παγκόσμια οικονομία.
Η πλουτοκρατική κατάχρηση και η εγκληματική δραστηριότητα έχουν επικρατήσει.
Αντιμέτωπος με τα φρικτά αποτελέσματα των πράξεων και των παραλείψεών του, ο Alan Greenspan στο τέλος του 2008, παραδέχτηκε το λάθος του να εμπιστευτεί τους οικονομικούς καθοδηγητές να ενεργήσουν για το μακροπρόθεσμο συμφέρον των ίδιων και των μετόχων τους. Εκείνο που παρέλειψε ο Greenspan ήταν ότι μερικές φορές κοντοπρόθεσμα είναι πιθανόν ν αρπαχθούν τόσα λάφυρα, που αυτοί οι αχρείοι να μην νοιαστούν για το μακροπρόθεσμο.
Κανείς άλλος δεν παραδέχθηκε αυτό το λάθος! Κατά ενδιαφέροντα τρόπο, αυτό το ίδιο λάθος αποτελεί τη βάση όλης της θεολογίας της ελεύθερης αγοράς. Όταν κανείς το κατανοήσει, η κατασκευή καταρρέει.
Ουσιώδη ρύθμιση πάντα απαιτείται, αλλά χρειάζεται να θεσπιστεί πρώτα ουσιώδης μεταρρύθμιση.
Απολογούμαστε για το παραφούσκωμα τόσο μεγάλου ιστορικού σε τόσο λίγες σελίδες. Η «χαμένη επιστήμη του χρήματος» καλύπτει όλα αυτά σε πολύ μεγαλύτερη λεπτομέρεια, σε 736 σελίδες.
Μεταρρυθμίζοντας το νομισματικό σύστημα.
Η νομισματική μεταρρύθμιση είναι τόσο παλιά όσο και το χρήμα. Και ενώ το χρήμα παίζει έναν τόσο κρίσιμο ρόλο στη ζωή μας και στον πολιτισμό, ώστε να μην μπορούμε να λειτουργήσουμε χωρίς αυτό, πόσο λίγοι από μας δώσαμε σ αυτό την προσοχή που του αξίζει; Όχι απλώς για να κάνουμε περισσότερα, αλλά για να κατανοήσουμε πως το χρηματικό σύστημα λειτουργεί, τους θεσμούς και κανονισμούς που προσδιορίζουν τι είναι χρήμα. Πως αυτό εισάγεται ή αποσύρεται απ την κυκλοφορία. Ποιος ελέγχει αυτές τις αποφάσεις και για ποιους σκοπούς. Ποιος ωφελείται, ποιος χάνει.
Θέλουμε να ζήσουμε σ έναν κόσμο αυξανόμενης ελευθερίας και ευκαιριών, αλλά έχουμε κάνει αρκετά για να διασφαλίσουμε ότι το χρηματικό σύστημα της κοινωνίας λειτουργεί για να προάγει τον πολιτισμό μας; Υπάρχουν αποδείξεις ότι η δύναμη του χρήματος αντίθετα έγινε τυραννική. Ας δούμε ποιες αλλαγές επιβάλλονται.
Γιατί η μεταρρύθμιση έγινε αναγκαία; Έναν αιώνα πριν ο μεγάλος νομισματικός ιστορικός Alexander Del Mar έγραψε: «Το χρηματικό σύστημα είναι ο μεγαλύτερος διανεμητής δικαίου και αδικίας στην κοινωνία». Ένα καλό σύστημα που λειτουργεί δίκαια, βοηθά να δημιουργηθούν αξίες για τη ζωή. Ένα κακό, όπως το σημερινό, εμποδίζει τη δημιουργία αξιών. Δίνει ειδικά προνόμια σε κάποιους και δυσπραγεί εναντίον άλλων. Προκαλεί αθέμιτες συγκεντρώσεις πλούτου και δύναμης. Οδηγεί σε κοινωνικούς αλληλοσπαραγμούς και τελικά σε πόλεμο και χιλιάδες απρόβλεπτες άσχημες συνέπειες.
Επειδή η μεγάλη δύναμη ασκείται μέσω του χρήματος, τα στοιχεία που διψούν για δύναμη απ τους αρχαίους χρόνους μέχρι σήμερα, επιδίωκαν την πολιτική φιλοδοξία για να επικρατήσουν μέσω της δύναμης του χρήματος.
Αυτό απαιτεί οι κοινωνίες περιοδικά να μεταρρυθμίζουν τα φθαρθέντα συστήματα. Το κύριο όπλο σ αυτή τη μάχη ήταν πάντα ο χειρισμός της γλώσσας και της σκέψης, όπου οι ορισμοί χρησιμεύουν σαν βαρύ πυροβολικό.
Εκείνοι που ωφελήθηκαν απ τη διαφθορά της χρηματοδότησης των οικονομικών τμημάτων των πανεπιστημίων και των «οικονομικών» επαγγελματιών (εμείς τους αποκαλούμε οικονομολόγους) να προάγουν την άποψή τους μέσω οικονομικών θεωριών. Γι αυτό αυτό το διεφθαρμένο σύστημα συνέχισε για τόσο πολύ παρά την αβυσσαλέα απόδοσή του.
Γιατί επείγει η μεταρρύθμιση τώρα; Οι οικονομικές καταχρήσεις των χρηματικών συστημάτων του κόσμου είναι διάχυτες και αυταπόδεικτες. Οι κυρίαρχες εταιρείες εστιάζουν στην τοκογλυφία αντί για την παραγωγή. Η παγκοσμιοποίηση ζημιώνει τα αβοήθητα έθνη του τρίτου κόσμου και ακόμη και τον πλανήτη! Η δράση για την νομισματική μεταρρύθμιση έγινε επείγουσα καθώς μπαίνουμε στην 3η χιλιετία.
Πως προχωρά η μεταρρύθμιση; Αυτή πρέπει ν αρχίσει με μια κατανόηση της φύσης του χρήματος. Ότι το χρήμα δεν είναι εμπόρευμα. Ότι το χρήμα και η πίστωση είναι δυο διαφορετικά πράγματα.
Εάν η κοινωνία ορίζει το χρήμα σαν εμπόρευμα (σαν πλούτο), τότε ο πλούτος θα ελέγχει το σύστημα. Στο σύστημά μας, το χρήμα και η πίστωση συγχέονται. Εάν η κοινωνία ορίσει το χρήμα σαν πίστωση, όπως κάνει το σημερινό σύστημα, τότε οι τραπεζίτες θα ελέγχουν το σύστημα.
Ορίστε το χρήμα σύμφωνα με την σωστή αριστοτελική έννοια, σαν μια αφηρημένη νομική δύναμη και ο έλεγχος πάνω στο χρήμα και την κοινωνία μπορεί τότε να τεθεί υπό το συνταγματικό μας σύστημα, των ελέγχων και των ισοζυγίων.
Το βιβλίο «Η χαμένη επιστήμη του χρήματος», παρουσιάζει την ιστορική αλυσίδα της έννοιας του χρήματος, απ τον Αριστοτέλη και δω για να φτάσουμε στη δική μας έννοια του χρήματος:
«Η ουσία του χρήματος (ξέχωρα απ το τι χρησιμοποιείται για να το υποδηλώσει) είναι μια αφηρημένη κοινωνική δύναμη ενσωματωμένη στο νόμο, σαν ένα ανεπιφύλακτο (απόλυτο) μέσο πληρωμής».
Σύγχυση, πολυπλοκότητα και ανεντιμότητα, χρησιμεύουν για την «προστασία» του εφιαλτικού νομισματικού συστήματος της Αμερικής.
Δυστυχώς η εξήγηση του πως ακριβώς η πίστωση που κυκλοφορεί στην κοινωνία μας δημιουργείται, είναι παρόμοιο με το περπάτημα σε κινούμενη άμμο, διότι η ίδια η διαδικασία είναι τόσο άδικη και τόσο αντιενορατική και τόσο επιζήμια για την καλή δημόσια πολιτική και γεμάτη από φτωχή ορολογία τραπεζιτών. Εμείς θα το παρουσιάσουμε εδώ και θα δούμε εάν οι αναγνώστες προτιμούν αυτή την πλήρη εξήγηση ή αντίθετα θα προτιμούσαν μια συντομότερη περίληψη την επόμενη φορά.
Σύγχρονη μηχανική χρήματος. Ο οδηγός της FED του Σικάγο.
Η σύγχρονη μηχανική χρήματος (εκδόθηκε και επανεκδόθηκε 6 φορές απ το 1961 μέχρι το 1994 απ την Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεματικών του Σικάγο) είναι η πιο αξιόπιστη και αναγνώσιμη περιγραφή της λειτουργίας δημιουργίας χρήματος της FED. Αυτή η διαδικασία είναι ένας «κινούμενος στόχος» με στοιχεία που πιθανά αντικαταστάθηκαν πρόσφατα απ την Τράπεζα για Διεθνείς Διευθετήσεις αποκαλούμενες Αβάσιμες Διευθετήσεις, αλλά συνεχίζει να είναι ένα σύστημα κλασματικών αποθεματικών όπως συζητείται παρακάτω. Και θυμηθείτε ότι αυτή η διαδικασία και πρακτικές συνεχίζουν να μετακινούνται με αυξανόμενα φρικτά αποτελέσματα.
Το χρήμα είναι ένα κρίσιμο τμήμα της σύγχρονης κοινωνίας- Αλλά από πού έρχεται το χρήμα μας;
Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι το χρήμα μας εκδίδεται απ την κυβέρνησή μας και ότι πράγματι το χρήμα πρέπει να δημιουργείται και να εκδίδεται απ την κυβέρνηση και να χρησιμοποιείται σε όφελος όλων ξοδεύοντας νέο χρήμα άμεσα για την προαγωγή του γενικού καλού. Αυτό είναι ό,τι θα κάνει η ψήφιση του Αμερικανικού Νομισματικού Νόμου. Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει. Στο σημερινό σύστημα, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεματικών της Ν. Υόρκης, ένα απ τα 12 ιδιωτικά υποκαταστήματα τράπεζες ομοσπονδιακού αποθεματικού, αρχίζει τη διαδικασία δημιουργώντας χρήμα από καθαρό αέρα. Έπειτα χρησιμοποιώντας αυτό το χρήμα σαν μια βάση αποθεματικού, οι υπόλοιπες τράπεζες δημιουργούν περίπου δέκα ή περισσότερες φορές αυτή την ποσότητα χρήματος από καθαρό αέρα, από ό,τι αποκαλείται «κλασματικό τραπεζικό αποθεματικό». Το απαιτούμενο «αποθεματικό» διαφέρει, κυμαινόμενο από 0% για τα πρώτα εκατομμύρια που δανείζονται, μέχρι 3% και 10% για μεγαλύτερα ποσά.
Πως το Σύστημα Ομοσπονδιακού Αποθεματικού δημιουργεί χρήμα από καθαρό αέρα;
Αυτό το διάγραμμα και η εξήγησή του χρησιμοποιούνται συχνά για να εξηγήσουν το κλασματικό τραπεζικό απόθεμα, διότι δημοσιεύτηκε σ έναν αριθμό περιστάσεων απ την Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεματικού του Σικάγο. Είναι μια ομολογουμένως απλουστευμένη περιγραφή που χρησιμοποιείται για συντομία. Συνάμα δίνει μια έξοχη γραφική αναφορά δείχνοντας πως η παροχή χρήματος αναπτύσσεται και βοηθά επίσης στην εξήγηση του πως το χρήμα δημιουργείται.
Υπάρχουν δυο στάδια στη δημιουργία χρήματος. Το πρώτο αφορά το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό, το δεύτερο τις διάφορες τράπεζες. Προσέξτε στην κάτω αριστερή γωνία το «»αρχικό» ποσό των 10.000δολ. αυτό το ποσό έγινε απ το ίδιο το Ομοσπονδιακό Απόθεμα. Το Ομοσπονδιακό Απόθεμα δημιούργησε αυτό το χρήμα σαν ένα παθητικό του ίδιου. Ή με άλλες λέξεις, αυτό πλήρωσε γι αυτό με τις δικές του εισαγωγές λογιστικής. Τα δικά του «βιβλιάρια επιταγών» δεν μπορεί να στερούνται αντικρίσματος.
Αυτή η πρώτη διαδικασία εμπλέκει την κυβέρνηση που δανείζεται χρήμα. Το κογκρέσο και η εκτελεστική εξουσία χρειάζεται να ξοδεύουν περισσότερα χρήματα στην κοινωνική ασφάλιση, στην φροντίδα υγείας, στην εκπαίδευση, στις υποδομές και δυστυχώς, στον πόλεμο, παρά τα όσα εισπράττουν από φόρους και άλλους φορολογικούς πόρους.
Για την απόκτηση αυτού του χρήματος το Θησαυροφυλάκιο πουλά «εγγυήσεις». Αυτά τα IOUs του θησαυροφυλακίου είναι πληρωτέα σε περιόδους τριών χρόνων. Για το ένα έτος η εγγύηση καλείται «γραμμάτιο», από ένα έτος μέχρι δέκα καλείται «τραπεζογραμμάτιο» και για πάνω από δέκα έτη καλείται «ομόλογο».
Οι εγγυήσεις του θησαυροφυλακίου πωλούνται κυρίως σε εγχώριες και ξένες τράπεζες και έτσι το θησαυροφυλάκιο λαμβάνει το λειτουργικό του χρήμα για κυβερνητικές δαπάνες.
Η διαδικασία δημιουργίας χρήματος αρχίζει με το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό ν αγοράζει αυτές τις εγγυήσεις, όχι συνήθως απ την κυβέρνηση, αλλά από μεταπωλητές εγγυήσεων θησαυροφυλακίου που αντιπροσωπεύουν τράπεζες και απ τις ίδιες τις τράπεζες. Η FED πληρώνει γι αυτές τις εγγυήσεις ειδοποιώντας την τράπεζα του μεταπωλητή να πιστώσει τον λογαριασμό του για πληρωμή για τις εγγυήσεις που πουλήθηκαν στη FED. Την ίδια στιγμή η FED πιστώνει το ίδιο ποσό στο λογαριασμό τράπεζας στη FED.
Αυτό απλώς καταγράφεται σ ένα λογιστικό βιβλίο λογαριασμού σαν παθητικό- ένα ποσό που η FED «οφείλει» σ αυτή την τράπεζα.
Το ακόλουθο παράδειγμα δείχνει αυτό το νέο παθητικό της FED, από μια λογιστική προοπτική όταν η FED αγοράζει 10.000 δολ σε εγγυήσεις από την Α τράπεζα.
Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεματικού Τράπεζα Α
ενεργητικό παθητικό ενεργητικό Παθητικό
Εγγυήσεις θησαυροφυλακίου Λογαριασμός αποθέματος Λογαριασμός αποθέματος Λογαριασμός μεταπωλητή
+10.000 δολ +10.000 δολ +10.000 δολ +10.000 δολ
Αυτό το διπλής εισόδου υπολογιστικό σύστημα περιγράφεται στο Σύγχρονη Μηχανική Χρήματος.
Υπό την Τράπεζα Ομοσπονδιακού Αποθέματος. Η στήλη ενεργητικού έχει αυξηθεί κατά 10.000 δολ, διότι το Ομοσπονδιακό Απόθεμα κατέχει τώρα τις πραγματικές εγγυήσεις θησαυροφυλακίου με την ονομαστική αξία των 10.000 δολ (επιπλέον του τόκου που κερδίζει).
Υπό την Τράπεζα Ομοσπονδιακού Αποθέματος, η στήλη παθητικού έχει αυξηθεί κατά 10.000 δολ, που ήταν το κόστος αγοράς των εγγυήσεων. Το Ομοσπονδιακό Απόθεμα είναι ικανό να κάνει αυτές τις αγορές με απλές λογιστικές εισαγωγές, μόνο επειδή σ αυτά τα προνόμια των κανόνων υπολογισμού δόθηκε άδεια απ την κυβέρνηση.
Υπό την τράπεζα Α (η τράπεζα που έχει τον λογαριασμό του μεταπωλητή των εγγυήσεων θησαυροφυλακίου) η στήλη ενεργητικού αυξάνεται κατά 10.000 δολ.
Αυτή είναι η πρώτη φορά που αυτό το «αποθεματικό» χρήμα έρχεται σε ύπαρξη, ενώ την ίδια στιγμή η FED τώρα κατέχει την εγγύηση θησαυροφυλακίου.
Υπό την τράπεζα Α, η στήλη παθητικού αναπαριστά την πληρωμή από την FED προς τον μεταπωλητή εγγυήσεων θησαυροφυλακίου των 10.000 δολ (οι τράπεζες αποκαλούν τις καταθέσεις των πελατών τους παθητικό).
Συνοψίζοντας το παραπάνω: Το Ομοσπονδιακό Απόθεμα την ώρα της αγοράς πήγε αυτές τις εγγυήσεις του θησαυροφυλακίου, τα IOUs και έδωσε στον μεταπωλητή των εγγυήσεων χρήματα και αποθέματα της τράπεζας Α. Αυτό το χρήμα που η FED έδωσε στον μεταπωλητή εγγυήσεων, έγινε απλά δημιουργώντας ένα παθητικό στο χαρτί και κάνοντάς το αυτό η FED δημιούργησε χρήμα. Τώρα που έχουμε μια κατανόηση της αρχικής δημιουργίας του χρήματος απ την FED, είμαστε έτοιμοι να μάθουμε για το 2ο στάδιο –το τραπεζικό κλασματικό απόθεμα.
Το 2ο στάδιο-Πως το τραπεζικό κλασματικό απόθεμα δημιουργεί χρήμα από καθαρό αέρα.
Ας υποθέσουμε για λόγους απεικόνισης, ότι τα 10.000 δολ που κατασχέθηκαν στην τράπεζα Α, ελήφθησαν για τον λογαριασμό του μεταπωλητή, για την πώληση στο Ομοσπονδιακό Απόθεμα, παραμένουν στους λογαριασμούς της τράπεζας Α. Χρησιμοποιώντας το λογιστικό βιβλιάριο καταθέσεων από νωρίτερα, κάτω απ το παθητικό της τράπεζας Α είναι τα 10.000 δολ στον λογαριασμό του μεταπωλητή, ισοσκελισμένα απ το ενεργητικό των 10.000 δολ στον λογαριασμό αποθεματικού της τράπεζας Α στη FED.
Σαν ενεργητικό, η τράπεζα Α μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτά τα αποθέματα των 10.000 δολ για να δημιουργήσει νέο χρήμα στη μορφή των δανείων ή των επενδύσεων μέχρι του 90% αυτού του ποσού (με τους υπολογιστικούς κανόνες τώρα στην ουσία). Επομένως περίπου 9.000 δολ νέου χρήματος μπορούν να δημιουργηθούν και να δανειστούν απ την τράπεζα Α. Εάν η τράπεζα Α δανείσει τον Arthur 9.000 δολ για ν αγοράσει ένα μεταχειρισμένο τρακτέρ απ τον Bill και ο Bill καταθέτει τα 9.000 δολ στην τράπεζα Α (ή σε οποιαδήποτε άλλη τράπεζα), ο δανεισμός κλασματικού αποθεματικού μπορεί να συνεχιστεί.
Μετά το δάνειο του Arthur,η τράπεζα Α μπορεί να δει ότι η στήλη ενεργητικού της έχει μόλις αυξηθεί κατά 9.000 δολ. Μετά την κατάθεση του Bill, η τράπεζα που λαμβάνει την κατάθεση (εάν δεν είναι η τράπεζα Α) μπορεί να δει ότι η στήλη παθητικού της και η στήλη ενεργητικού έχει μόλις αυξηθεί κατά 9.000 δολ.
Η 2η τράπεζα μπορεί τώρα να δημιουργήσει 90% αυτού του ποσού ή 8.100 μδολ πρόσθετου χρήματος και να δανείσει αυτό στον Carl για να χτίσει μια βεράντα στο σπίτι του. Ο εργολάβος που παίρνει αυτή τη δουλειά, καταθέτει τα 8.100 δολ σε κάποια άλλη τράπεζα και αυτή η τράπεζα μπορεί τώρα να δανείσει το 90% αυτού του ποσού ή 7.290 δολ. Οι τράπεζες αποκαλούν τα χρήματα που λαμβάνουν από άλλες τράπεζες όταν ένας πελάτης από μια τράπεζα κάνει μια πληρωμή σ έναν πελάτη άλλης τράπεζας «αποθεματικό» και το ποσό απ αυτό που μπορούν να δανείσουν ή να επενδύσουν «πρόσθετο αποθεματικό».
Εκείνο που είναι σημαντικό είναι ότι η αρχική κατάθεση απ την FED των 10.000 δολ μπορεί να επεκταθεί: 10.000 δολ +9.000 δολ +8.100 δολ +7.290 δολ +6.561 δολ … με κάθε προσθήκη να είναι ένα νέο δάνειο του 90% του προηγούμενου δανείου (αφού αυτό κατατεθεί κάπου). Το αρχικό απόθεμα των 10.000 δολ (το νέο χρήμα που η FED αρχικά δημιούργησε) μπορεί να συνεχίσει να επεκτείνει τις καταθέσεις με κάθε νέο τραπεζικό δάνειο, μέχρι τελικά να γίνει 10.000 δολ ή 10 φορές την αρχική κατάθεση. Αυτό γραφικά παρουσιάζεται στο διάγραμμα απ την FED του Σικάγο.
Τα παραπάνω είναι μερικά παραδείγματα υγειών δανείων. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος του δανεισμού πήγε σε υπερτιμημένες συναλλαγές ακινήτων και στο τζόγο του χρηματιστηρίου και σε εξαγορές.
Ο τόκος που κερδήθηκε για τα 90.000 δολ αυτού του νέου χρήματος πάει στις τράπεζες. Ηθικά η πρώτη χρήση αυτού του χρήματος θάπρεπε ν ανήκει στον καθένα για λογαριασμό του οποίου ενεργεί η κυβέρνησή μας για λόγους δικαιοσύνης. Εάν η τράπεζα δεν λάβει τον τόκο επιπλέον των πληρωμών κεφαλαίου, απ τους δανειολήπτες, η τράπεζα μπορεί να προβεί σε κατάσχεση και να πάρει κάθε εγγύηση για την οποία ο δανειολήπτης έχει δεσμευτεί.
Να 3 προβλήματα με το τραπεζικό κλασματικό απόθεμα:
Πρώτον, είναι ανήθικο. Αυτό παίρνει απ όλη την κοινωνία και δίνει σε λίγους προνομιούχους, ξέχωρα απ το ότι αυτοί δεν έκαναν τίποτα για να τους αξίζει. Αυτοί το παίρνουν λόγω του πονηρού χειρισμού λογαριασμών, χωρίς να δημιουργούν οποιαδήποτε αξία χρήσιμη για τη ζωή. Αυτό έχει συγκεντρώσει τον πλούτο σε αισχρά επίπεδα στην κοινωνία μας.
Δεύτερον, ο τόκος στο χρήμα που δημιουργήθηκε μαζί με το χρέος δημιουργεί ένα αχρείαστο αρχικό κόστος σε όλα τα χρήματα που είναι σε κυκλοφορία. Αυτό είναι σαν μια αλυσίδα δεμένη στο πόδι του καθένα που εργάζεται για να δημιουργεί αξίες για τη ζωή.
Τρίτον, όποιος ελέγχει το χρηματικό σύστημα, ελέγχει την κατεύθυνση της κοινωνίας. Εάν αυτός είναι η κυβέρνηση, τότε σε μια δημοκρατία οι πολίτες μπορούν ν αποφασίζουν τι θα κάνουν μ αυτό και αυτό μπορεί να λειτουργήσει κάτω απ το συνταγματικό σύστημα των ελέγχων και ισοζυγίων.
Εάν είναι οι τράπεζες, τότε μόνο οι τραπεζίτες θ αποφασίζουν τι θα κάνουν μ αυτό, το πιο πιθανό σύμφωνα με το συμφέρον τους.
Πρακτικά αυτό έχει χρηματοδοτήσει γελοίες φούσκες στη Wall Street ή απίστευτες φούσκες ακινήτων. Αυτά δεν χρηματοδότησαν τις επισκευές αναχωμάτων γύρω απ τη Ν. Ορλεάνη ή τις επισκευές γεφυρών στη Μινεάπολη ή το 2,2 τρις δολάρια που οι μηχανικοί μας λένε πως χρειάζεται για να γίνουν ασφαλείς οι υποδομές μας.
Μετάφραση: Γιώργος Παπανικολάου
Παρουσίαση του Αμερικάνικου Νομισματικού Νόμου (18 Ιουλίου 2009)
Αγαπητοί φίλοι,
Η παγκόσμια οικονομία έχει κατεδαφιστεί και βυθιστεί απ το οικονομικό καθεστώς και τους οικονομολόγους του και απ τους υποστηρικτές του στα μέσα μαζικής ενημέρωσης που κατέχουν και ακόμη από κάποιους στον εκτελεστικό και νομοθετικό κλάδο, στο όνομα των «ελεύθερων αγορών» και της αδηφάγου απληστίας. Ντροπή! Ντροπή σε όλους αυτούς!
Ο Αμερικανικός Νομισματικός Νόμος (American Monetary Act-AMA) (ο «νόμος») είναι μια εκτενής μεταρρύθμιση του σημερινού χρηματικού συστήματος των ΗΠΑ και αυτός λύνει την τρέχουσα τραπεζιτική κρίση. Η «Μεταρρύθμιση» δεν υπάρχει στον τίτλο του, διότι το ΑΜΙ (Αμερικανικό Νομισματικό Ινστιτούτο) θεωρεί ότι το νομισματικό μας σύστημα δεν έχει ποτέ αποσαφηνιστεί κατάλληλα στον νόμο, αλλά μάλλον έχει τεθεί τμηματικά κάτω απ την πίεση ιδιαίτερων συμφερόντων, κυρίως τραπεζιτικών, σε επιδίωξη των δικών τους ιδιαίτερων κερδών, χωρίς αρκετό σεβασμό στις ανάγκες του έθνους μας. Αυτή είναι η τραχιά κρίση της ιστορίας όπως έγινε καθαρή στην ΧΑΜΕΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ, του Stephen Zarlenga.
Αυτό το βιβλίο παρουσιάζει τα ερευνητικά αποτελέσματα του Αμερικανικού Νομισματικού Ινστιτούτου μέχρι σήμερα και αυτός ο νόμος θέτει τη διαδικασία μεταρρύθμισης, που περιγράφεται στο κεφάλαιο 24, στη νομοθετική γλώσσα. Τα κεφάλαια 1 μέχρι 23 παρουσιάζουν το ιστορικό φόντο και περιπτωσιακές μελέτες στις οποίες βασίζεται το κεφάλαιο 24.
Αυτός ο νόμος προετοιμάστηκε μέχρι το Δεκέμβρη του 2004 και δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα μας για δημόσια κριτική το Φλεβάρη του 2006 και συγχρόνως ανακοινώθηκε στη Φιλαδέλφεια στο Συνέδριο του Συλλόγου Ανατολικής Οικονομίας, για γενικό σχολιασμό. Αυτός περιγράφει και βελτιώνει μια προηγούμενη πρόταση γνωστή σαν «Το Σχέδιο του Σικάγο», το οποίο προωθήθηκε απ τους καθηγητές Henry Simons, Irving Fisher και άλλους επιφανείς οικονομολόγους στη δεκαετία του 1930 σε αντίδραση της καταστροφής της μεγάλης ύφεσης, η οποία προέκυψε απ το φτωχά κατανοημένο τραπεζιτικό σύστημα. Αυτός ο νόμος είναι περισσότερο εκτενής και περιλαμβάνει βελτιώσεις στις υποδομές, περιλαμβανομένων της ανθρώπινης υποδομής της φροντίδας της υγείας και της εκπαίδευσης.
Ενώ το Αμερικανικό Νομισματικό Ινστιτούτο είναι υπεύθυνο για τη σημερινή του μορφή, ο νόμος βασίζεται στις αριστοτελικές νομισματικές έννοιες που υπάρχουν τουλάχιστον απ τον 4ο αιώνα Π.Χ. και χρησιμοποιήθηκαν με επιτυχία σε μια ποικιλία νομισματικών συστημάτων έκτοτε, από τη δημοκρατική Αθήνα μέχρι τη ρεπουμπλικανική Ρώμη. Δεν είναι απλώς μια θεωρία- τα κύρια του στοιχεία έχουν μια μακριά ιστορία πετυχημένης υλοποίησης σε μεγάλες κοινωνίες σ όλο τον κόσμο, περιλαμβανομένων των Αμερικανικών Αποικιών και των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτές οι έννοιες μας κατέστησαν ικανούς να εγκαθιδρύσουμε για πρώτη φορά τις ΗΠΑ και έπειτα να διατηρήσουμε αυτές σαν ένα έθνος.
Αυτός ο τύπος του νόμου είναι μια δομική σύνοψη, η οποία λαμβάνει περισσότερο λεπτομερή και συμπληρωματική βοήθεια, προετοιμάζοντάς τον για εισαγωγή στο Κογκρέσο σαν σχέδιο νόμου.
Η ανάγκη για νομισματική μεταρρύθμιση.
Η νομισματική μεταρρύθμιση είναι το κρίσιμο αγνοούμενο στοιχείο που χρειάζεται για ν απομακρύνει την ανθρωπότητα απ το χείλος του οικονομικού αφανισμού και της πυρηνικής καταστροφής, μακριά από ένα μέλλον που θα κυριαρχείται από απάτη, αποκρουστικότητα και πόλεμο, προς ένα κόσμο δικαιοσύνης και ομορφιάς.
Η δύναμη να δημιουργείς χρήμα, είναι μια τρομακτική δύναμη- και κάποιες φορές ισχυρότερη απ την εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική δύναμη συνδυασμένες. Είναι σαν να έχεις ένα «μαγικό μπλοκ επιταγών» όπου τα τσεκ δεν μπορεί ποτέ να στερηθούν αντικρίσματος. Όταν ελέγχεται ιδιωτικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την απόκτηση πλούτου, αλλά πολύ πιο σημαντικό, αυτό καθορίζει την κατεύθυνση της κοινωνίας μας αποφασίζοντας που θα πάει το χρήμα- τι θα χρηματοδοτηθεί και τι όχι. Θα χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή και επισκευή των ζωτικών υποδομών, όπως αντιπλημμυρικά αναχώματα στην Νέα Ορλεάνη και στις γέφυρες της Μινεάπολης για την προστασία μεγάλων πόλεων; Ή θα πάει σε πολεμικές δαπάνες και δάνεια ακινήτων δημιουργώντας τη φούσκα αγοράς ακινήτων- οδηγώντας σε κατάρρευση και ύφεση.
Έτσι η δύναμη της έκδοσης χρήματος δεν θάπρεπε ποτέ ν αποξενώνεται απ τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση και να τοποθετείται με διφορούμενο τρόπο σε χέρια ιδιωτών, όπως αυτό γίνεται στην Αμερική με το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα σήμερα. Πράγματι, οι περισσότεροι άνθρωποι θα εκπλήσσονταν αν μάθαιναν ότι ο όγκος των παρεχόμενων χρημάτων μας δεν δημιουργείται απ την κυβέρνησή μας, αλλά από ιδιωτικές τράπεζες όταν αυτές χορηγούν δάνεια. Μέσω της διαδικασίας κλασματικού αποθεματικού της FED το σύστημα δημιουργεί «χρήμα» όταν οι τράπεζες χορηγούν δάνεια σε λογαριασμούς. Έτσι το περισσότερο απ το χρήμα μας εκδίδεται σαν τοκοφόρο χρέος.
Σύμφωνα με το σύνταγμα, Άρθρο Ι, παράγραφος 8, η κυβέρνηση έχει την κυρίαρχη δύναμη να εκδίδει χρήμα και να το θέτει σε κυκλοφορία για να προάγει τη γενική ευημερία για παράδειγμα μέσω της δημιουργίας και επισκευής των υποδομών, περιλαμβανομένων των ανθρώπινων υποδομών- υγεία και εκπαίδευση- μάλλον παρά να γίνεται κατάχρηση του νομισματικού συστήματος για κερδοσκοπία, όπως έχουν ιστορικά κάνει οι τράπεζες, περιοδικά, προκαλώντας την μια κρίση μετά την άλλη.
Οι νομοθέτες μας πρέπει τώρα ν ανακτήσουν αυτή τη δύναμη.
Το χρήμα έχει αξία διότι οι ειδικευμένοι άνθρωποι, οι πόροι και οι υποδομές, εργάζονται μαζί σ ένα υποστηρικτικό κοινωνικό και νομικό πλαίσιο. Το χρήμα είναι το αναντικατάστατο λιπαντικό που κάνει όλα αυτά να «κινούνται».
Δεν είναι ο ίδιος ο αισθητός πλούτος, αλλά μια δύναμη για την απόκτηση πλούτου. Το χρήμα είναι μια αφηρημένη κοινωνική δύναμη βασισμένη στο νόμο. Και ο,τιδήποτε η κυβέρνηση αποδέχεται για πληρωμή φόρων θα είναι χρήμα. Η αξία του χρήματος .δεν δημιουργείται απ τις ιδιωτικές επιχειρήσεις που τώρα το ελέγχουν. Όπως έγραψε ο Αριστοτέλης: «Το χρήμα υπάρχει όχι απ τη φύση, αλλά απ το νόμο».
Δυστυχώς, η εμπειρία της ανθρωπότητας με την ιδιωτική δημιουργία χρήματος, είναι μια μακριά ιστορία απάτης, κακοδιαχείρισης, ακόμη και αχρειότητας και η σημερινή κρίση θα μπορούσε να γίνει η χειρότερη από ποτέ! Οι καταχρήσεις των τραπεζών είναι διάχυτες και αυτοαποδεικνυόμενες. Οι μεγαλύτερες τράπεζες και εταιρείες εστιάζουν στην κατάχρηση του νομισματικού συστήματος παρά στην παραγωγή. Δις έχουν κλαπεί, τρις έχουν επιπλέον χωρίς ντροπή διαρπαγεί, σε αποκαλούμενες απαλλαγές από υποχρεώσεις με εκχώρηση.
Ως επί το πλείστον η ηγεσία μας ενεργεί σαν ανόητη, αντί να προστατεύσει τους ανθρώπους, καθώς οι κεφαλαιούχοι βιάζουν την Αμερική.
Η ιδιωτική δημιουργία χρήματος, μέσω του τραπεζικού «κλασματικού αποθεματικού» προάγει μια πρωτοφανή συγκέντρωση πλούτου, που καταστρέφει τη δημοκρατική διαδικασία και απόλυτα προάγει τον «στρατιωτικό ιμπεριαλισμό».
Λιγότερο απ το 1% του πληθυσμού δηλώνει τώρα ότι κατέχει το 50% περίπου του πλούτου, αλλά οι ζωτικές υποδομές αγνοούνται.
Η Αμερικανική Εταιρεία Πολιτικών Μηχανικών βαθμολογεί με D τις υποδομές μας και λέει πως αυτές σύντομα θα υποβαθμιστούν σε D- και εκτιμά ότι χρειάζονται 2,2 τρις δολάρια για να επανέλθουν σε ασφαλή επίπεδα τα επόμενα 5 χρόνια.
Αυτό το γεγονός από μόνο του δείχνει ότι το επικρατούν σήμερα παγκόσμια χρηματικό σύστημα είναι μια καίρια αποτυχία που κραυγάζει για μεταρρύθμιση.
Η επισκευή των υποδομών θα παρείχε ποιοτική απασχόληση σε όλη την έκταση του έθνους. Υπάρχει μια αξίωση, η κυβέρνηση είτε να δανειστεί είτε να επιβάλλει φόρους για να βρει τα χρήματα για παρόμοια σχέδια.
Αλλά είναι καλά γνωστό ότι η κυβέρνηση μπορεί άμεσα να δημιουργήσει το χρήμα που χρειάζεται και να το θέσει σε κυκλοφορία για τέτοια σχέδια, χωρίς πληθωριστικά φαινόμενα. Ένα μεταρρυθμισμένο χρηματικό τραπεζικό σύστημα μπορεί να κάνει αυτό να συμβεί ΤΩΡΑ!
Η μεταρρύθμιση έχει την καλύτερη ευκαιρία να ψηφιστεί σ αυτή την σοβαρή νομισματική κρίση που δημιουργήθηκε απ το ιδιωτικοποιημένο χρηματικό σύστημα. Θεωρώντας ότι το ίδιο καθεστώς ελέγχει τα εξοπλιστικά μας συστήματα, αυτή μπορεί να είναι η μοναδική ευκαιρία για την ανθρωπότητα, να σταματήσει την εμφανή πλέον διολίσθηση της μεσαίας μας τάξης στη σκλαβιά ή σε κάποια μορφή «φασισμού του Disney”.
Πρώτον, ενσωμάτωση του Ομοσπονδιακού Νομισματικού Συστήματος στο Θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ όπου όλα τα νέα χρήματα θα δημιουργούνται απ την κυβέρνηση σαν χρήμα, όχι σαν τοκοφόρο χρέος και θα ξοδεύονται στην κυκλοφορία για να προάγουν τη γενική ευημερία. Το νομισματικό σύστημα πρέπει να παρακολουθείται για να μην είναι ούτε πληθωριστικό ούτε αντιπληθωριστικό.
Δεύτερον, διακοπή του προνομίου των τραπεζών να δημιουργούν χρήμα, τερματίζοντας το σύστημα κλασματικού αποθεματικού με ομαλό και κομψό τρόπο. Όλη η προηγούμενη νομισματική ιδιωτική πίστωση πρέπει να μετατραπεί σε χρήματα της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Οι τράπεζες τότε θα ενεργούν σαν ενδιάμεσοι δεχόμενες καταθέσεις αποταμιεύσεων και δανείζοντάς τες σε δανειολήπτες. Θα κάνουν ό,τι οι άνθρωποι νομίζουν ότι κάνουν τώρα. Αυτός ο νόμος θα εθνικοποιήσει το χρηματικό σύστημα, όχι το τραπεζικό. Οι τραπεζικές διαδικασίες δεν είναι κατάλληλες σαν δραστηριότητα της κυβέρνησης, αλλά η παροχή του εθνικού χρήματος είναι κυβερνητικό προνόμιο!
Τρίτον, κυκλοφορία και δαπάνη του νέου χρήματος για την οικολογική υποδομή του 21ου αιώνα και των ενεργειακών πηγών, περιλαμβανομένων της εκπαίδευσης και της υγείας που χρειάζονται για μια αναπτυσσόμενη και βελτιούμενη κοινωνία, αρχίζοντας με 2,2 τρις δολάρια που οι Πολιτικοί Μηχανικοί εκτιμούν ότι χρειάζονται για την επισκευή των υποδομών. Δημιουργία ποιοτικών εργασιών σ όλη την έκταση του έθνους, επανενίσχυση των τοπικών οικονομιών και επαναχρηματοδότηση των τοπικών κυβερνήσεων σ όλα τα επίπεδα.
Το σφαλερό φάντασμα του πληθωρισμού συνήθως υψώνεται απέναντι σε παρόμοιες υποδείξεις, ότι η κυβέρνησή μας θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της ως προς την παροχή χρήματος στο έθνος. Αλλά αυτή είναι μια αντανακλαστική αντίδραση- το αποτέλεσμα δεκαετιών, ακόμη και αιώνων προπαγάνδας εναντίον της κυβέρνησης. Όταν κανείς εξετάσει πραγματικά τις νομισματικές καταγραφές, γίνεται καθαρό ότι η κυβέρνηση έχει μια πιο ανώτερη καταγραφή στην έκδοση και τον έλεγχο χρήματος απ ό,τι έχουν οι ιδιώτες εκδότες. Ο πληθωρισμός αποφεύγεται διότι έχει δημιουργηθεί στη διαδικασία πραγματικός υλικός πλούτος. Η έρευνα και η ανάπτυξη ανώτερων οικολογικών τεχνολογιών διευκολύνεται.
Ό,τι εμείς προτείνουμε στηρίζεται πάνω στο «Σχέδιο του Σικάγο», το οποίο εκπόνησαν οικονομολόγοι του πανεπιστημίου του Σικάγο στη δεκαετία του 1930 και υποστηρίχθηκε πλατειά σ όλη την έκταση του έθνους απ το σύνολο των επαγγελματιών στα οικονομικά. Θεωρήθηκε ότι είναι το επόμενο βήμα στις μεταρρυθμίσεις που θ ακολουθούσαν τη μεγάλη ύφεση. Αυτό έγινε πριν αυτό το σημαντικό πανεπιστήμιο και τα περισσότερα άλλα τμήματα οικονομικών πανεπιστημίων μετακινηθούν προς τη «σκοτεινή πλευρά» με την λατρεία τους για την ελεύθερη αγορά. Αυτή είναι μια θρησκεία χωρίς υποστηρικτικές αποδείξεις, που αγνοεί τα γεγονότα που καθαρά τη διαψεύδουν.
Οι νομοθέτες έχουν συχνά πιστέψει ότι θα μπορούσαν ν αγνοήσουν τα μεγάλα ζητήματα πάνω στο πως είναι δομημένο το χρηματικό μας σύστημα.
Ακόμη απ το συνταγματικό συνέδριο, οι εκπρόσωποι αγνόησαν τη νομισματική δύναμη της κοινωνίας και το εξαιρετικό ιστορικό της έκδοσης χρήματος απ την κυβέρνηση για την κατασκευή αποικιακών υποδομών και ότι μας κληροδότησαν ένα έθνος. Αυτοί άφησαν τη δύναμη του χρήματος στους άρπαγες, όταν εκτιμήθηκε κατάλληλα ότι αυτό έπρεπε να δοθεί σ έναν τέταρτο νομισματικό κλάδο της κυβέρνησης. «Θαυμάζουμε ότι αυτοί πρόβλεψαν τόσα πολλά, αλλά δεν τα πρόβλεψαν όλα» έγραψε ο στρατηγός του εμφυλίου πολέμου και νομισματικός μεταρρυθμιστής οικονόμος του Benjamin Franklin 80 χρόνια αργότερα.
Φίλοι μου, το μεγάλο μας καθήκον είναι η εκπλήρωση αυτού του μέρους της κυβέρνησης που αφέθηκε ατελώς προσδιορισμένο απ τους ιδρυτές. Για να ορίσουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια τη δύναμη του χρήματος στην κοινωνία μας και να τη μεταφέρουμε με ασφάλεια μέσα στο αποδεδειγμένο σύστημα των ελέγχων και ισοζυγίων που έχουν εδραιωθεί.
Η ιστορία δείχνει ότι η δύναμη του χρήματος ενεργεί σαν ένας 4ος κλάδος είτε εμείς τον αναγνωρίσουμε σαν τέτοιο είτε όχι. Δεν είναι ασφαλές ν αφήνουμε τόση πολλή δύναμη και προνόμια σε ιδιωτικά χέρια! Αυτό αντιμάχεται το σύστημά μας των ελέγχων και ισοζυγίων.
Η αναπτυσσόμενη κρίση απαιτεί από μας να επανεκτιμήσουμε και να εστιάσουμε σ αυτό τώρα. Δεν πρέπει να μειώσουμε την ευθύνη μας προκειμένου ν αρχίσουμε να υλοποιούμε τις από μακρού γνωστές λύσεις σ αυτό το πρόβλημα. Ξεκινάμε τοποθετώντας τη «δύναμη του χρήματος» στην ευθύνη της κυβέρνησής μας όπου προφανώς ανήκει. Ή θα προτιμούσατε ν αφήσετε την ENRON να συνεχίσει να ελέγχει αυτήν και εμάς; Και ναι, η ENRON ήταν στην Ομοσπονδιακή Επιτροπή του Dallas.
Όπως το πρώην μέλος του Κογκρέσου Wright Patman, πρόεδρος της επιτροπής για τις τραπεζικές δραστηριότητες και τη ρευστότητα για πάνω από 16 χρόνια, είπε: «Δεν έχω συναντήσει ακόμη κανέναν που θα μπορούσε, κάνοντας χρήση της λογικής και της σκέψης, να δικαιολογήσει τον δανεισμό απ την ομοσπονδιακή κυβέρνηση της χρήσης του δικού της χρήματος… Πιστεύω ότι θάρθει η εποχή που οι άνθρωποι θ απαιτήσουν αυτό ν αλλάξει. Πιστεύω ότι θάρθει καιρός σ αυτή τη χώρα που θα μας κατακρίνουν εμένα και σας και τον καθένα που έχει σχέση με το Κογκρέσο, που καθόμαστε άπραγοι και επιτρέπουμε να συνεχίζεται ένα τέτοιο ιδιωτικό σύστημα».
Φίλοι, κοιτάξτε γύρω σας. Αυτή η εποχή έχει έρθει σίγουρα. Ξυπνήστε –σηκωθείτε και παλέψτε για την οικογένειά σας και το έθνος.
Stephen Zartenga
Διευθυντής του Αμερικάνικου Νομισματικού Ινστιτούτου (ΑΜΙ)
Ιστορικό
Το μεγαλύτερο παγκόσμιο πρόβλημα πέρα απ τις φτωχές πνευματικές αξίες είναι ότι οι κυβερνήσεις του κόσμου δεν δημιουργούν το δικό τους χρήμα, αλλά έχουν επιτρέψει σε ιδιωτικές τράπεζες να σφετεριστούν το ειδικό προνόμιο να δανείζουν τις πιστώσεις τους και να τις θέτουν σε κυκλοφορία στη θέση του πραγματικού χρήματος. Είτε ένα έθνος έχει μια ιδιωτική ή μια κυβερνητική κεντρική τράπεζα, τα δάνεια της ιδιωτικής τράπεζας λειτουργούν σαν χρήμα μέσα στις οικονομίες του κόσμου.
Δύο κύρια προβλήματα ορθώνονται:
1ον, το εμφανές κόστος τόκου που οι τράπεζες λαμβάνουν όταν δημιουργούν χρήμα από καθαρό αέρα. Αυτό κοστίζει στην κυβέρνηση των ΗΠΑ περίπου 400 δις δολάρια κάθε χρόνο σε τόκους πάνω στο εθνικό χρέος- περίπου 18-20% του ετήσιου ομοσπονδιακού προϋπολογισμού. Για να μην αναφερθούμε στον τόκο που οι τράπεζες επίσης χρεώνουν σε όλα τα ιδιωτικά προϊόντα δανεισμού. Έτσι η ιδιωτική δημιουργία χρήματος λειτουργεί σαν ιδιωτικός φόρος για όλη την κοινωνία, σε όφελος εκείνων που έχουν το προνόμιο να δημιουργούν παρόμοιο χρήμα. Αυτό έχει διασπείρει τη φτώχεια και έχει συγκεντρώσει τον πλούτο σε αισχρά επίπεδα!
Οι κοινωνίες θα μπορούσαν να επιβιώσουν ακόμη και με τέτοια αλυσόδεση γύρω απ το πόδι του κάθε παραγωγού, αλλά το πρόβλημα είναι χειρότερο: είναι οι τράπεζες και όχι η κοινωνία που αποφασίζουν την κατεύθυνση του έθνους- τι πρόκειται να χρηματοδοτηθεί και τι όχι. Θα πάει το χρήμα για αντιπλημμυρικά αναχώματα της Ν Ορλεάνης και σε γέφυρες της Μινεάπολης ή σε φούσκες ακινήτων και σε τζόγο της Wall Street και σε πολεμικές δαπάνες;
Κατανοώντας τη φύση του χρήματος
Το ανθρώπινο γένος μπορεί να επιβιώσει κάτω από όλα τα είδη πολιτικών συστημάτων, απ τη δημοκρατία μέχρι τη δικτατορία, αλλά τα καλύτερα συστήματα είναι εκείνα που είναι σε αρμονία με τη φύση του ανθρώπου.
Παρομοίως όλα τα είδη πραγμάτων μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν χρήμα. Αλλά το καλύτερο θα είναι εκείνο που είναι σε αρμονία με τη φύση του χρήματος. Επομένως εξετάζοντας τι συγκροτεί την κατάλληλη νομισματική μεταρρύθμιση απαιτείται από μας να εξετάσουμε τη φύση του χρήματος.
Το 1718, ο John Locke έγραψε: «Παρατηρήστε καλά αυτούς τους κανόνες. Είναι ένα πολύ κοινό λάθος να λες ότι το χρήμα είναι ένα εμπόρευμα…(αλλά) ο χρυσός εκτιμάται απ το βάρος του… το χρήμα εκτιμάται απ τη σφραγίδα του».
Ο μεγάλος Ben Franklin της Αμερικής συμφωνώντας έγραψε: «Το ασήμι και ο χρυσός…(είναι) όχι κάποιας σταθερής αξίας… Εμείς πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ του χρήματος σαν χρυσό το οποίο είναι εμπόρευμα και σαν κομμένο νόμισμα που κάνει το χρήμα. Για την αξία του σαν εμπόρευμα και την αξία του σαν χρήμα είναι δυο διαφορετικά πράγματα…».
Η Αριστοτελική έννοια του χρήματος – μια νομική εξουσιοδότηση
Και ο Locke και ο Franklin απηχούν την έννοια του χρήματος του Αριστοτέλη σαν μια αφηρημένη νομική δύναμη, μια εξουσιοδότηση του νόμου, συνοψισμένη στην αριστοτελική φράση «το χρήμα υπάρχει όχι απ τη φύση , αλλά απ το νόμο». Το αριστοτελικό χρήμα δεν είναι εμπόρευμα που βγαίνει από ένα ορυχείο ή μια φάρμα. Αυτό πηγάζει απ το «νόμο»- τον νόμο ή το δεσμευτικό έθιμο και το ελληνικό όνομα για το χρήμα ήταν «νόμισμα». Ο Αριστοτέλης κάνει την ανώτερη διάκριση μεταξύ του χρήματος που είναι αφηρημένος και του πλούτου που είναι αισθητός. Αυτός είναι ο δημιουργός της ν»επιστήμης του χρήματος». Η ιστορία των αρχαίων συστημάτων δείχνει να έχει ανακαλυφθεί ένα πρότυπο της αριστοτελικής επιστήμης του χρήματος που χρησιμοποιήθηκε για να οικοδομήσει την κοινωνία, εξαχρειώθηκε και χάθηκε και πάλι ξανα-ανακαλύφθηκε στο πέρασμα των αιώνων.
Αμερικάνικη Αποικιακή Ανάπτυξη.
Η Μασαχουσέτη ξαναανακάλυψε την επιστήμη του χρήματος το 1690 όταν εξέδωσε «λογαριασμούς πίστωσης», το πρώτο χαρτονόμισμα στη Δύση.
Αυτή τα έθεσε σε κυκλοφορία πληρώνοντας για αποικιακές δαπάνες. Το 1723 υπό τις οδηγίες του Franklin Η Πενσυλβάνια δάνεισε παρόμοια χρήματα, τα έθεσε σε κυκλοφορία και χρησιμοποίησε τον τόκο που κέρδισε για αποικιακές δαπάνες. Τα αποικιακά εξουσιοδοτημένα χρήματα βελτίωσαν δραματικά τη ζωή στις αποικίες, διευκολύνοντας την οικοδόμηση πραγματικών υποδομών, συγκρατώντας τη ροή των μεταναστών που για 10ετίες μετακινούνταν πίσω στην Αγγλία.
Αυτό το αμερικάνικο «νόμισμα» -το Ηπειρωτικό χρήμα- μας βοήθησε να κερδίσουμε την ανεξαρτησία μας.
Αυτή η διαμάχη για τον έλεγχο του χρήματος μαίνονταν για χίλια χρόνια πάνω στην ίδια διαχωριστική γραμμή. Θα ελέγχεται το χρηματικό σύστημα ιδιωτικά από λίγους για να ωφελήσει τους λίγους ή θα ελέγχεται δημόσια απ την κυβέρνηση ενδεχόμενα για το κοινό καλό;
Το πώς η κοινωνία ορίζει το χρήμα προσδιορίζει το ποιος το ελέγχει. Όρισε το χρήμα σαν πλούτο και ο πλούσιος θα ελέγχεται. Όρισέ το σαν πίστωση, όπως γίνεται σήμερα και οι «δανειστές» θα ελέγχουν. Όρισέ το όπως ο Αριστοτέλης- μια αφηρημένη νομική δύναμη- και η κυβέρνηση θα μπορεί να το ελέγχει για να προάγει το γενικό καλό. Παρά την επικρατούσα προκατάληψη κατά της κυβέρνησης, ιστορικές μελέτες περιπτώσεων έχουν δείξει πολύ καλύτερα αποτελέσματα από δημόσια ελεγχόμενα χρηματικά συστήματα, παρά από ιδιωτικά ελεγχόμενα.
Αυτή η διαμάχη συνοψίζεται σαν η αριστοτελική επιστήμη του χρήματος έναντι της μεταλλικής άποψης του χρήματος του Άνταμ Σμίθ,. Ο ορισμός του Σμίθ (Πλούτος των Εθνών, 1776) εξάλειψε την έννοια του χρήματος στον νόμο: «Με τη χρηματική τιμή των αγαθών πρέπει να παρατηρηθεί, εγώ καταλαβαίνω πάντα, η ποσότητα του καθαρού χρυσού ή ασημιού για την οποία πωλούνται, χωρίς καμιά σχέση με την ονομαστική αξία του νομίσματος». Αυτός έφερε την έννοια του χρήματος πίσω στο μέταλλο χάρη στο βάρος, όπου ήταν, πριν οι Ρωμαίοι να φτάσουν στην Αγγλία.
Ποιο ήταν το κίνητρο του Σμιθ; Δεν είμαστε αναγνώστες μυαλού. Ωστόσο σημειώνουμε ότι η οικογένειά του, του Patron, είχε πρόσφατα επιμειχθεί με τον Αγγλικό οίκο των Montagn, που ήταν η δύναμη πίσω απ την ιδιωτική τράπεζα της Αγγλίας. Επίσης σημειώνουμε ότι το βιβλίο του Σμιθ «Πλούτος των Εθνών» εκδόθηκε το 1776, τη χρονιά αφότου το αμερικάνικο ηπειρωτικό κογκρέσο άρχισε να εκδίδει το ηπειρωτικό μας νόμισμα που μας κατέστησε ικανούς να πολεμήσουμε και να νικήσουμε στην επανάστασή μας εναντίον της Αγγλίας, την ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη του κόσμου τότε.
Ήταν ποτέ εφικτό να χρησιμοποιείται ο χρυσός για χρήμα;
Ξέχωρα απ την αντιμετώπιση της αληθινής φύσης του χρήματος σαν μια αφηρημένη νομική δύναμη, υπάρχει ένα πολύ πρακτικό ζήτημα που οι υποστηρικτές του χρυσού χρήματος δεν μπορούν ν αντιμετωπίσουν: δεν υπάρχει ποτέ αρκετός χρυσός για ένα τέτοιο χρηματικό σύστημα.
Η παροχή χρυσού δεν συμβαδίζει με την ανάπτυξη του πληθυσμού και του εμπορίου. Αυτό περιοδικά αύξησε την πραγματική αξία του χρυσού.
Τα χρηματικά συστήματα συνήθως έλυναν αυτό το πρόβλημα εξαπατώντας-προσποιούμενα- ότι λειτουργούν σαν σύστημα που βασίζεται στο χρυσό, αλλά στην πραγματικότητα αναμιγνύοντας τραπεζικούς τίτλους στο χρήμα που παρέχεται, προσποιούμενα ότι αυτό ήταν μετατρέψιμο. Μοχλεύοντας την ποσότητα του χρυσού στο σύστημα μέσω κλασματικών αποθεματικών, του ενός τύπου ή του άλλου. Λόγω αυτής της παραχωρημένης μεγάλης δύναμης και του υπερτιμημένου πλούτου των τραπεζιτών, δεν υπήρξε ποτέ έλλειψη απολογητών τέτοιων μικτών συστημάτων- εμείς τους αποκαλούμε «οικονομολόγους».
Η τράπεζα του Άμστερνταμ- Μια τράπεζα κατάθεσης χρυσού.
Ο μεγαλύτερος ρυθμός παροχής χρυσού που καταγράφηκε ποτέ συνέβηκε απ το 1500 μέχρι το 1600 καθώς αιώνες συσσώρευσης χρυσού αφαιρέθηκαν απ τους ινδιάνους της κεντρικής και της νότιας Αμερικής με το μπαρούτι. Η Ισπανία έφερε σε πέρας την αιματηρή δουλειά, ενώ το Αγγλικό και Γερμανικό ναυτικό υπέκλεψε τα περισσότερα απ τα λάφυρα στον ατλαντικό. Έτσι η τιμή του χρυσού και του ασημιού έπεσε κατά 80% μεταξύ του 1500 και του 1600, καθώς τα μεταλλικά αποθέματα της Ευρώπης αυξήθηκαν πάνω από 400% όπως και οι τιμές. Αλλά η βιομηχανία ευημερούσε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, καθώς το χρήμα έγινε πιο άφθονο και διανέμονταν πιο πλατειά, σπινθηρίζοντας ό,τι αποκαλέσθηκε «αναγέννηση του Βορρά».
Η τράπεζα του Άμστερνταμ (1609-1815) ανήκε στην πόλη. Υποτίθεται ότι ήταν μια κλασική «τράπεζα καταθέσεων» χρυσού που κατείχε καταθέσεις και τις μετέφερε από λογαριασμό σε λογαριασμό.
Δεν πληρώνονταν τόκος και δεν δίνονταν δάνεια, με εξαίρεση προς την πόλη του Άμστερνταμ. Αλλά αυτή έδινε μεγάλα μυστικά δάνεια προς τη Γερμανική εταιρεία Ανατολικής Ινδίας, μετατρέποντάς τη σε «συγκεκαλυμμένη» τράπεζα χορηγήσεων. Ακόμη και σ αυτή τη μέγιστη περίοδο της ανάπτυξης στην ευρωπαϊκή παροχή χρυσού, που πάρθηκε με την πυρίτιδα απ την Αμερική, δεν ήταν δυνατόν να βασιστεί ένα χρηματικό σύστημα μόνο στο μέταλλο, αν και αν ποτέ υπήρξε εποχή που αυτό θα μπορούσε να γίνει, ήταν τότε.
Ο Andrew Jackson και ο Martin Van Buren επιτίθενται στη «δύναμη του χρήματος».
Η μόνη προσπάθεια για την εγκαθίδρυση ενός πραγματικά μεταλλικού χρηματικού συστήματος στην Αμερική έγινε απ τους προέδρους Jackson και Van Buren στη δεκαετία του 1830. ο Jackson ξεπλήρωσε όλο το χρέος των ΗΠΑ το 1835.
Αυτός έθεσε εκτός κυβερνητικής επιρροής την ιδιωτική 2η τράπεζα των ΗΠΑ.
Ο Van Buren δημιούργησε 15 υποκαταστήματα του Θησαυροφυλακίου των ΗΠΑ για τη διαχείριση των κυβερνητικών πληρωμών. Αλλά αυτή η πραγματική κίνηση στο το μεταλλικό χρήμα προκάλεσε τον χειρότερο αποπληθωρισμό και κρίση κατάπτωσης στο έθνος μέχρι σήμερα. Ο Van Buren γρήγορα εισήγαγε το κυβερνητικά εκδιδόμενο χρήμα στη μορφή των τραπεζογραμματίων ΗΠΑ.
Οι πρόεδροι Jαckson και Van Buren ενήργησαν για να τερματίσουν τα ειδικά τραπεζικά προνόμια. Στο τέλος της δεκαετίας του 1830 αφαίρεσαν τις κυβερνητικές χρηματοδοτήσεις απ την ιδιωτική 2η τράπεζα των ΗΠΑ και αρνήθηκαν ν αποδεχθούν μη μετατρέψιμα κρατικά επίσημα τραπεζικά αξιόγραφα για αγορές γης απ την κυβέρνηση.
Αλλά ενώ περιέκοψαν το προνόμιο των τραπεζών να δημιουργούν χρήμα, αυτοί αμέλησαν να παράξουν χρήμα δημιουργημένο απ την κυβέρνηση στη θέση του άλλου, προκαλώντας έτσι τον χειρότερο αποπληθωρισμό που εμφανίστηκε ποτέ στην Αμερική.
Παρόμοια τραπεζογραμμάτια είχαν νωρίτερα προσεκτικά κυκλοφορήσει απ το 1812 σε διάφορες ονομαστικές αξίες. Ένα συνολικό ποσό 60,5 εκατομ. Δολαρίων είχε εγκριθεί, αλλά μόνο 36,7 εκατ δολάρια είχαν πραγματικά κυκλοφορήσει. Το λάθος της κυβέρνησης, εάν υπήρχε τέτοιο, ήταν απ την άποψη ότι έπρεπε να δείξει μεγαλύτερη προσοχή, όχι απερισκεψία. Η διαδικασία έκδοσης τραπεζογραμματίων δεν κακοποιήθηκε απ την κυβέρνηση.
Τα πρασινοδολάρια του εμφυλίου πολέμου απ το 1862.
Τα πρασινοδολάρια δημιουργήθηκαν απ την κυβέρνησή μας και δόθηκαν στην κυκλοφορία ελεύθερα τόκου και ελεύθερα χρέους.
Εγκρίθηκαν 450 εκατ δολάρια και 450 εκατ δολάρια τέθηκαν σε κυκλοφορία και δεν μπορούσαν να παραχαραχθούν. Τα πρασινοδολάρια δεν υπόσχονταν να πληρώσουν κάτι άλλο- αυτά ήταν το χρήμα. Τυπωμένα, όχι δανειζόμενα, δεν δημιούργησαν επιπλέον εθνικό χρέος ή πληρωμές τόκου. Έτσι αυτά αποκλήθηκαν «το καλύτερο νόμισμα που είχε ποτέ το έθνος».
Τα πρασινοδολάρια παρείχαν ένα καθημερινό μάθημα για τη φύση του χρήματος. Τα πρασινοδολάρια ήταν τελικά εξαγοράσιμα ένα προς ένα με νομίσματα χρυσού, αλλά ήταν τόσο εξυπηρετικά που δύσκολα κανείς έμπαινε στον κόπο να τα εξοφλήσει.
Μια σύντομη σύνοψη των εξελίξεων μέχρι τα πρασινοδολάρια: Το εθνικό τραπεζικό σύστημα.
Απ το 1864 μέχρι το 1913 ο εθνικός τραπεζικός νόμος μετέφερε τον τραπεζικό καταστατικό χάρτη απ το επίπεδο της πολιτείας στο εθνικό επίπεδο. Αυτό απαιτούσε περισσότερο κεφάλαιο και αποθεματικά και αφαίρεσε την περισσότερη μικρή διαφθορά που μάστιζε τον τραπεζικό τομέα. Αλλά αυτός επισημοποίησε τη θεσμική διαφθορά επιτρέποντας έναν τύπο κλασματικών αποθεμάτων όπυο οι τράπεζες μπορούσαν να δημιουργούν χρήμα βασιζόμενες στα αποθεματικά. Αυτό αποκορυφώθηκε στον πανικό του 1907, που οδήγησε τότε στη δημιουργία της «FED».
Το ομοσπονδιακό σύστημα αποθεματικών.
Το 1913 το ομοσπονδιακό σύστημα αποθεματικών δημιουργήθηκε λαθραία απ την «ελίτ» του αμερικανικού τραπεζικού τομέα. Συνοπτικά, η FED είναι «αμφιλεγόμενη» - αυτή δεν αποτελεί τμήμα του δικαστικού, του εκτελεστικού ή του νομοθετικού κλάδου. Αυτή αυτό-επιβλέπεται. Έχει το δικό της προϋπολογισμό απ τις χρηματικές της λειτουργίες. Οι 12 περιφερειακές μετοχές της FED ανήκουν στις τράπεζες μέλη στην περιοχή τους. Δεν ανήκει στον Rothschild ή στον Morgan κλπ, όπως διαδόθηκε. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ διορίζει τον πρόεδρο για 4 χρόνια και τα 5 μέλη της επιτροπής της Ουάσινγκτον για 14 χρόνια. Δεν υπάρχουν «μετοχές» στην επιτροπή της Ουάσινγκτον. Αυτή ελέγχεται απ την τραπεζική «αδελφότητα» και αναθέτει αρμοδιότητες σε ιδιώτες τραπεζίτες που θάπρεπε πάντα να παραμένουν κάτω από το συνταγματικό μας σύστημα των «ελέγχων και ισοζυγίων».
Η μεγάλη ύφεση
Μέχρι το Δεκέμβρη του 1832, πέρασαν μόνο 20 χρόνια απ την ίδρυση της FED. Αλλά σ αυτό το σύντομο χρόνο το ομοσπονδιακό αποθεματικό σύστημα καταστράφηκε και γονάτισε την Αμερική.
Φάρμες καταστράφηκαν με τεράστιο χρέος και πεσμένες τιμές γης. Εργοστάσια έκλεισαν. Τράπεζες έκλεισαν, συναλλαγές καταστράφηκαν. Η οικονομία κατέρρευσε, οι άνθρωποι δεν έβρισκαν δουλειά και πολλοί πεινούσαν.
Απ το 1929 μέχρι το 1932: το εθνικό εισόδημα έπεσε κατά 52%. Η βιομηχανική παραγωγή κατά 47%. Οι τιμές χοντρεμπορίου κατά 32%. Η πραγματική αξία του χρέους αυξήθηκε στο 140%. Η ανεργία αυξήθηκε κατά 329% από 3,5 εκατ. Στα 15 εκατ άτομα. Πάνω απ το ¼ της εργατικής δύναμής μας ήταν άνεργο. Όλη αυτή η καταστροφή σε λιγότερο από 20 χρόνια.
Η λύση του «Σχεδίου του Σικάγο».
Απαιτήθηκαν καθαρές αλλαγές στο νομισματικό σύστημα, αλλά οι περισσότεροι οικονομολόγοι ήταν αδαείς και ο Keynes απλά θεμελίωσε το πρόβλημα, συμβουλεύοντας ότι η κυβέρνηση πρέπει να δανείζεται χρήματα που επιτρέπουν στις τράπεζες να το δημιουργούν από καθαρό αέρα, αντί να κάνει το σωστό και να δημιουργεί το χρήμα η ίδια. Τι ανοησία!
Τότε ο Henry Simons και ο Paul Douglas, μεγάλοι οικονομολόγοι του πανεπιστημίου του Σικάγο, διέγνωσαν σωστά το πρόβλημα: «το λάθος είναι στον φόβο του χρήματος και στην εμπιστοσύνη στο χρέος». Η καλαίσθητη λύση του Simons που αποκλήθηκε το «σχέδιο του Σικάγο» θα αντικαθιστούσε το χρήμα για το χρέος σε κυκλοφορία σαν τραπεζικά δάνεια. Υποστηρίζονταν από μεγάλους οικονομολόγους σ όλη την έκταση της χώρας. (ο Irving Fisher του Yale, ο Frank Grahamκαι ο Charles Whittlesley του Princeton, ο Earl Hamilton του Duke για να ονομάσουμε μερικούς).
Αυτό το ευφυέστατο σχέδιο εθνικοποίησε το ομοσπονδιακό αποθεματικό σύστημα και σταμάτησε τις τράπεζες απ το να δημιουργούν οποιοδήποτε τμήμα απ την παροχή χρήματος (ο αμερικανικός νομισματικός νόμος ενσωματώνει αυτά τα 2 στοιχεία).
Αν και επικράτησε η συμβουλή του Keynes, εν τούτοις μερικές καλές αλλά ελάχιστες τραπεζικές μεταρρυθμίσεις, όπως οι νόμοι Glass-Steagal που τιθάσευαν την κερδοσκοπία, τέθηκαν σε ισχύ με την προσδοκία ότι κάτι ουσιαστικότερο, όπως το σχέδιο του Σικάγο, θ ακολουθούσε.
Αλλά απ τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, αυτό αγνοήθηκε. Το κύριο καλό που επιτεύχθηκε στην τρομερή και θανατηφόρα μεγάλη ύφεση, ήταν το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, η πιο σημαντική αντιπτωχευτική νομοθεσία της Αμερικής.
Θεοποίηση των ελεύθερων αγορών και αφαίρεση των ρυθμίσεων.
Το πιο καταστρεπτικό τμήμα του τέλους του 20ου αιώνα ήταν οι συνεχιζόμενοι μετασχηματισμοί των οικονομικών σε μια λαθραία θρησκεία, η οποία θεοποιούσε τις αγορές και απαιτούσε απορρύθμιση για αναπόδεικτους θεωρητικούς λόγους: Μην προσπαθείτε να περάσετε νόμους πάνω στην αγορά –αυτή θα συντρίψει τους καχεκτικούς σας νόμους(παντοδυναμία), μην προσπαθείτε να υπαγορεύσετε αποτελέσματα στην αγορά, αυτή έχει την εισροή των εκατομμυρίων συμμετεχόντων και πάντα θα ξέρει περισσότερα από κάθε ρυθμιστή (παντογνωσία), κάνετε το σωστό και η αγορά θα σας ανταμείψει, παρεκτραπείτε και θα τιμωρηθείτε (καλοσύνη). Καθαρά οι οικονομολόγοι προσδιορίζουν έναν θεό, όχι έναν απλό μηχανισμό για αγορά και πούληση.
Δυστυχώς οι φιλελεύθεροι θεώρησαν τα μυθιστορήματα της Ayn Ranol που προάγουν τον καπιταλισμό, σαν ιστορικές αποδείξεις. Ένας απ τους οπαδούς της ήταν ο Alan Greenspan, πρόεδρος του ομοσπονδιακού αποθεματικού για 20 χρόνια και το πιο υπεύθυνο πρόσωπο για την απορρύθμιση των αγορών. Αυτός επέτρεψε στο τραπεζικό σύστημα να πέσει σε κατάσταση φρενίτιδας και κατεδάφισε την παγκόσμια οικονομία.
Η πλουτοκρατική κατάχρηση και η εγκληματική δραστηριότητα έχουν επικρατήσει.
Αντιμέτωπος με τα φρικτά αποτελέσματα των πράξεων και των παραλείψεών του, ο Alan Greenspan στο τέλος του 2008, παραδέχτηκε το λάθος του να εμπιστευτεί τους οικονομικούς καθοδηγητές να ενεργήσουν για το μακροπρόθεσμο συμφέρον των ίδιων και των μετόχων τους. Εκείνο που παρέλειψε ο Greenspan ήταν ότι μερικές φορές κοντοπρόθεσμα είναι πιθανόν ν αρπαχθούν τόσα λάφυρα, που αυτοί οι αχρείοι να μην νοιαστούν για το μακροπρόθεσμο.
Κανείς άλλος δεν παραδέχθηκε αυτό το λάθος! Κατά ενδιαφέροντα τρόπο, αυτό το ίδιο λάθος αποτελεί τη βάση όλης της θεολογίας της ελεύθερης αγοράς. Όταν κανείς το κατανοήσει, η κατασκευή καταρρέει.
Ουσιώδη ρύθμιση πάντα απαιτείται, αλλά χρειάζεται να θεσπιστεί πρώτα ουσιώδης μεταρρύθμιση.
Απολογούμαστε για το παραφούσκωμα τόσο μεγάλου ιστορικού σε τόσο λίγες σελίδες. Η «χαμένη επιστήμη του χρήματος» καλύπτει όλα αυτά σε πολύ μεγαλύτερη λεπτομέρεια, σε 736 σελίδες.
Μεταρρυθμίζοντας το νομισματικό σύστημα.
Η νομισματική μεταρρύθμιση είναι τόσο παλιά όσο και το χρήμα. Και ενώ το χρήμα παίζει έναν τόσο κρίσιμο ρόλο στη ζωή μας και στον πολιτισμό, ώστε να μην μπορούμε να λειτουργήσουμε χωρίς αυτό, πόσο λίγοι από μας δώσαμε σ αυτό την προσοχή που του αξίζει; Όχι απλώς για να κάνουμε περισσότερα, αλλά για να κατανοήσουμε πως το χρηματικό σύστημα λειτουργεί, τους θεσμούς και κανονισμούς που προσδιορίζουν τι είναι χρήμα. Πως αυτό εισάγεται ή αποσύρεται απ την κυκλοφορία. Ποιος ελέγχει αυτές τις αποφάσεις και για ποιους σκοπούς. Ποιος ωφελείται, ποιος χάνει.
Θέλουμε να ζήσουμε σ έναν κόσμο αυξανόμενης ελευθερίας και ευκαιριών, αλλά έχουμε κάνει αρκετά για να διασφαλίσουμε ότι το χρηματικό σύστημα της κοινωνίας λειτουργεί για να προάγει τον πολιτισμό μας; Υπάρχουν αποδείξεις ότι η δύναμη του χρήματος αντίθετα έγινε τυραννική. Ας δούμε ποιες αλλαγές επιβάλλονται.
Γιατί η μεταρρύθμιση έγινε αναγκαία; Έναν αιώνα πριν ο μεγάλος νομισματικός ιστορικός Alexander Del Mar έγραψε: «Το χρηματικό σύστημα είναι ο μεγαλύτερος διανεμητής δικαίου και αδικίας στην κοινωνία». Ένα καλό σύστημα που λειτουργεί δίκαια, βοηθά να δημιουργηθούν αξίες για τη ζωή. Ένα κακό, όπως το σημερινό, εμποδίζει τη δημιουργία αξιών. Δίνει ειδικά προνόμια σε κάποιους και δυσπραγεί εναντίον άλλων. Προκαλεί αθέμιτες συγκεντρώσεις πλούτου και δύναμης. Οδηγεί σε κοινωνικούς αλληλοσπαραγμούς και τελικά σε πόλεμο και χιλιάδες απρόβλεπτες άσχημες συνέπειες.
Επειδή η μεγάλη δύναμη ασκείται μέσω του χρήματος, τα στοιχεία που διψούν για δύναμη απ τους αρχαίους χρόνους μέχρι σήμερα, επιδίωκαν την πολιτική φιλοδοξία για να επικρατήσουν μέσω της δύναμης του χρήματος.
Αυτό απαιτεί οι κοινωνίες περιοδικά να μεταρρυθμίζουν τα φθαρθέντα συστήματα. Το κύριο όπλο σ αυτή τη μάχη ήταν πάντα ο χειρισμός της γλώσσας και της σκέψης, όπου οι ορισμοί χρησιμεύουν σαν βαρύ πυροβολικό.
Εκείνοι που ωφελήθηκαν απ τη διαφθορά της χρηματοδότησης των οικονομικών τμημάτων των πανεπιστημίων και των «οικονομικών» επαγγελματιών (εμείς τους αποκαλούμε οικονομολόγους) να προάγουν την άποψή τους μέσω οικονομικών θεωριών. Γι αυτό αυτό το διεφθαρμένο σύστημα συνέχισε για τόσο πολύ παρά την αβυσσαλέα απόδοσή του.
Γιατί επείγει η μεταρρύθμιση τώρα; Οι οικονομικές καταχρήσεις των χρηματικών συστημάτων του κόσμου είναι διάχυτες και αυταπόδεικτες. Οι κυρίαρχες εταιρείες εστιάζουν στην τοκογλυφία αντί για την παραγωγή. Η παγκοσμιοποίηση ζημιώνει τα αβοήθητα έθνη του τρίτου κόσμου και ακόμη και τον πλανήτη! Η δράση για την νομισματική μεταρρύθμιση έγινε επείγουσα καθώς μπαίνουμε στην 3η χιλιετία.
Πως προχωρά η μεταρρύθμιση; Αυτή πρέπει ν αρχίσει με μια κατανόηση της φύσης του χρήματος. Ότι το χρήμα δεν είναι εμπόρευμα. Ότι το χρήμα και η πίστωση είναι δυο διαφορετικά πράγματα.
Εάν η κοινωνία ορίζει το χρήμα σαν εμπόρευμα (σαν πλούτο), τότε ο πλούτος θα ελέγχει το σύστημα. Στο σύστημά μας, το χρήμα και η πίστωση συγχέονται. Εάν η κοινωνία ορίσει το χρήμα σαν πίστωση, όπως κάνει το σημερινό σύστημα, τότε οι τραπεζίτες θα ελέγχουν το σύστημα.
Ορίστε το χρήμα σύμφωνα με την σωστή αριστοτελική έννοια, σαν μια αφηρημένη νομική δύναμη και ο έλεγχος πάνω στο χρήμα και την κοινωνία μπορεί τότε να τεθεί υπό το συνταγματικό μας σύστημα, των ελέγχων και των ισοζυγίων.
Το βιβλίο «Η χαμένη επιστήμη του χρήματος», παρουσιάζει την ιστορική αλυσίδα της έννοιας του χρήματος, απ τον Αριστοτέλη και δω για να φτάσουμε στη δική μας έννοια του χρήματος:
«Η ουσία του χρήματος (ξέχωρα απ το τι χρησιμοποιείται για να το υποδηλώσει) είναι μια αφηρημένη κοινωνική δύναμη ενσωματωμένη στο νόμο, σαν ένα ανεπιφύλακτο (απόλυτο) μέσο πληρωμής».
Σύγχυση, πολυπλοκότητα και ανεντιμότητα, χρησιμεύουν για την «προστασία» του εφιαλτικού νομισματικού συστήματος της Αμερικής.
Δυστυχώς η εξήγηση του πως ακριβώς η πίστωση που κυκλοφορεί στην κοινωνία μας δημιουργείται, είναι παρόμοιο με το περπάτημα σε κινούμενη άμμο, διότι η ίδια η διαδικασία είναι τόσο άδικη και τόσο αντιενορατική και τόσο επιζήμια για την καλή δημόσια πολιτική και γεμάτη από φτωχή ορολογία τραπεζιτών. Εμείς θα το παρουσιάσουμε εδώ και θα δούμε εάν οι αναγνώστες προτιμούν αυτή την πλήρη εξήγηση ή αντίθετα θα προτιμούσαν μια συντομότερη περίληψη την επόμενη φορά.
Σύγχρονη μηχανική χρήματος. Ο οδηγός της FED του Σικάγο.
Η σύγχρονη μηχανική χρήματος (εκδόθηκε και επανεκδόθηκε 6 φορές απ το 1961 μέχρι το 1994 απ την Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεματικών του Σικάγο) είναι η πιο αξιόπιστη και αναγνώσιμη περιγραφή της λειτουργίας δημιουργίας χρήματος της FED. Αυτή η διαδικασία είναι ένας «κινούμενος στόχος» με στοιχεία που πιθανά αντικαταστάθηκαν πρόσφατα απ την Τράπεζα για Διεθνείς Διευθετήσεις αποκαλούμενες Αβάσιμες Διευθετήσεις, αλλά συνεχίζει να είναι ένα σύστημα κλασματικών αποθεματικών όπως συζητείται παρακάτω. Και θυμηθείτε ότι αυτή η διαδικασία και πρακτικές συνεχίζουν να μετακινούνται με αυξανόμενα φρικτά αποτελέσματα.
Το χρήμα είναι ένα κρίσιμο τμήμα της σύγχρονης κοινωνίας- Αλλά από πού έρχεται το χρήμα μας;
Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι το χρήμα μας εκδίδεται απ την κυβέρνησή μας και ότι πράγματι το χρήμα πρέπει να δημιουργείται και να εκδίδεται απ την κυβέρνηση και να χρησιμοποιείται σε όφελος όλων ξοδεύοντας νέο χρήμα άμεσα για την προαγωγή του γενικού καλού. Αυτό είναι ό,τι θα κάνει η ψήφιση του Αμερικανικού Νομισματικού Νόμου. Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει. Στο σημερινό σύστημα, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεματικών της Ν. Υόρκης, ένα απ τα 12 ιδιωτικά υποκαταστήματα τράπεζες ομοσπονδιακού αποθεματικού, αρχίζει τη διαδικασία δημιουργώντας χρήμα από καθαρό αέρα. Έπειτα χρησιμοποιώντας αυτό το χρήμα σαν μια βάση αποθεματικού, οι υπόλοιπες τράπεζες δημιουργούν περίπου δέκα ή περισσότερες φορές αυτή την ποσότητα χρήματος από καθαρό αέρα, από ό,τι αποκαλείται «κλασματικό τραπεζικό αποθεματικό». Το απαιτούμενο «αποθεματικό» διαφέρει, κυμαινόμενο από 0% για τα πρώτα εκατομμύρια που δανείζονται, μέχρι 3% και 10% για μεγαλύτερα ποσά.
Πως το Σύστημα Ομοσπονδιακού Αποθεματικού δημιουργεί χρήμα από καθαρό αέρα;
Αυτό το διάγραμμα και η εξήγησή του χρησιμοποιούνται συχνά για να εξηγήσουν το κλασματικό τραπεζικό απόθεμα, διότι δημοσιεύτηκε σ έναν αριθμό περιστάσεων απ την Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεματικού του Σικάγο. Είναι μια ομολογουμένως απλουστευμένη περιγραφή που χρησιμοποιείται για συντομία. Συνάμα δίνει μια έξοχη γραφική αναφορά δείχνοντας πως η παροχή χρήματος αναπτύσσεται και βοηθά επίσης στην εξήγηση του πως το χρήμα δημιουργείται.
Υπάρχουν δυο στάδια στη δημιουργία χρήματος. Το πρώτο αφορά το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό, το δεύτερο τις διάφορες τράπεζες. Προσέξτε στην κάτω αριστερή γωνία το «»αρχικό» ποσό των 10.000δολ. αυτό το ποσό έγινε απ το ίδιο το Ομοσπονδιακό Απόθεμα. Το Ομοσπονδιακό Απόθεμα δημιούργησε αυτό το χρήμα σαν ένα παθητικό του ίδιου. Ή με άλλες λέξεις, αυτό πλήρωσε γι αυτό με τις δικές του εισαγωγές λογιστικής. Τα δικά του «βιβλιάρια επιταγών» δεν μπορεί να στερούνται αντικρίσματος.
Αυτή η πρώτη διαδικασία εμπλέκει την κυβέρνηση που δανείζεται χρήμα. Το κογκρέσο και η εκτελεστική εξουσία χρειάζεται να ξοδεύουν περισσότερα χρήματα στην κοινωνική ασφάλιση, στην φροντίδα υγείας, στην εκπαίδευση, στις υποδομές και δυστυχώς, στον πόλεμο, παρά τα όσα εισπράττουν από φόρους και άλλους φορολογικούς πόρους.
Για την απόκτηση αυτού του χρήματος το Θησαυροφυλάκιο πουλά «εγγυήσεις». Αυτά τα IOUs του θησαυροφυλακίου είναι πληρωτέα σε περιόδους τριών χρόνων. Για το ένα έτος η εγγύηση καλείται «γραμμάτιο», από ένα έτος μέχρι δέκα καλείται «τραπεζογραμμάτιο» και για πάνω από δέκα έτη καλείται «ομόλογο».
Οι εγγυήσεις του θησαυροφυλακίου πωλούνται κυρίως σε εγχώριες και ξένες τράπεζες και έτσι το θησαυροφυλάκιο λαμβάνει το λειτουργικό του χρήμα για κυβερνητικές δαπάνες.
Η διαδικασία δημιουργίας χρήματος αρχίζει με το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό ν αγοράζει αυτές τις εγγυήσεις, όχι συνήθως απ την κυβέρνηση, αλλά από μεταπωλητές εγγυήσεων θησαυροφυλακίου που αντιπροσωπεύουν τράπεζες και απ τις ίδιες τις τράπεζες. Η FED πληρώνει γι αυτές τις εγγυήσεις ειδοποιώντας την τράπεζα του μεταπωλητή να πιστώσει τον λογαριασμό του για πληρωμή για τις εγγυήσεις που πουλήθηκαν στη FED. Την ίδια στιγμή η FED πιστώνει το ίδιο ποσό στο λογαριασμό τράπεζας στη FED.
Αυτό απλώς καταγράφεται σ ένα λογιστικό βιβλίο λογαριασμού σαν παθητικό- ένα ποσό που η FED «οφείλει» σ αυτή την τράπεζα.
Το ακόλουθο παράδειγμα δείχνει αυτό το νέο παθητικό της FED, από μια λογιστική προοπτική όταν η FED αγοράζει 10.000 δολ σε εγγυήσεις από την Α τράπεζα.
Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεματικού Τράπεζα Α
ενεργητικό παθητικό ενεργητικό Παθητικό
Εγγυήσεις θησαυροφυλακίου Λογαριασμός αποθέματος Λογαριασμός αποθέματος Λογαριασμός μεταπωλητή
+10.000 δολ +10.000 δολ +10.000 δολ +10.000 δολ
Αυτό το διπλής εισόδου υπολογιστικό σύστημα περιγράφεται στο Σύγχρονη Μηχανική Χρήματος.
Υπό την Τράπεζα Ομοσπονδιακού Αποθέματος. Η στήλη ενεργητικού έχει αυξηθεί κατά 10.000 δολ, διότι το Ομοσπονδιακό Απόθεμα κατέχει τώρα τις πραγματικές εγγυήσεις θησαυροφυλακίου με την ονομαστική αξία των 10.000 δολ (επιπλέον του τόκου που κερδίζει).
Υπό την Τράπεζα Ομοσπονδιακού Αποθέματος, η στήλη παθητικού έχει αυξηθεί κατά 10.000 δολ, που ήταν το κόστος αγοράς των εγγυήσεων. Το Ομοσπονδιακό Απόθεμα είναι ικανό να κάνει αυτές τις αγορές με απλές λογιστικές εισαγωγές, μόνο επειδή σ αυτά τα προνόμια των κανόνων υπολογισμού δόθηκε άδεια απ την κυβέρνηση.
Υπό την τράπεζα Α (η τράπεζα που έχει τον λογαριασμό του μεταπωλητή των εγγυήσεων θησαυροφυλακίου) η στήλη ενεργητικού αυξάνεται κατά 10.000 δολ.
Αυτή είναι η πρώτη φορά που αυτό το «αποθεματικό» χρήμα έρχεται σε ύπαρξη, ενώ την ίδια στιγμή η FED τώρα κατέχει την εγγύηση θησαυροφυλακίου.
Υπό την τράπεζα Α, η στήλη παθητικού αναπαριστά την πληρωμή από την FED προς τον μεταπωλητή εγγυήσεων θησαυροφυλακίου των 10.000 δολ (οι τράπεζες αποκαλούν τις καταθέσεις των πελατών τους παθητικό).
Συνοψίζοντας το παραπάνω: Το Ομοσπονδιακό Απόθεμα την ώρα της αγοράς πήγε αυτές τις εγγυήσεις του θησαυροφυλακίου, τα IOUs και έδωσε στον μεταπωλητή των εγγυήσεων χρήματα και αποθέματα της τράπεζας Α. Αυτό το χρήμα που η FED έδωσε στον μεταπωλητή εγγυήσεων, έγινε απλά δημιουργώντας ένα παθητικό στο χαρτί και κάνοντάς το αυτό η FED δημιούργησε χρήμα. Τώρα που έχουμε μια κατανόηση της αρχικής δημιουργίας του χρήματος απ την FED, είμαστε έτοιμοι να μάθουμε για το 2ο στάδιο –το τραπεζικό κλασματικό απόθεμα.
Το 2ο στάδιο-Πως το τραπεζικό κλασματικό απόθεμα δημιουργεί χρήμα από καθαρό αέρα.
Ας υποθέσουμε για λόγους απεικόνισης, ότι τα 10.000 δολ που κατασχέθηκαν στην τράπεζα Α, ελήφθησαν για τον λογαριασμό του μεταπωλητή, για την πώληση στο Ομοσπονδιακό Απόθεμα, παραμένουν στους λογαριασμούς της τράπεζας Α. Χρησιμοποιώντας το λογιστικό βιβλιάριο καταθέσεων από νωρίτερα, κάτω απ το παθητικό της τράπεζας Α είναι τα 10.000 δολ στον λογαριασμό του μεταπωλητή, ισοσκελισμένα απ το ενεργητικό των 10.000 δολ στον λογαριασμό αποθεματικού της τράπεζας Α στη FED.
Σαν ενεργητικό, η τράπεζα Α μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτά τα αποθέματα των 10.000 δολ για να δημιουργήσει νέο χρήμα στη μορφή των δανείων ή των επενδύσεων μέχρι του 90% αυτού του ποσού (με τους υπολογιστικούς κανόνες τώρα στην ουσία). Επομένως περίπου 9.000 δολ νέου χρήματος μπορούν να δημιουργηθούν και να δανειστούν απ την τράπεζα Α. Εάν η τράπεζα Α δανείσει τον Arthur 9.000 δολ για ν αγοράσει ένα μεταχειρισμένο τρακτέρ απ τον Bill και ο Bill καταθέτει τα 9.000 δολ στην τράπεζα Α (ή σε οποιαδήποτε άλλη τράπεζα), ο δανεισμός κλασματικού αποθεματικού μπορεί να συνεχιστεί.
Μετά το δάνειο του Arthur,η τράπεζα Α μπορεί να δει ότι η στήλη ενεργητικού της έχει μόλις αυξηθεί κατά 9.000 δολ. Μετά την κατάθεση του Bill, η τράπεζα που λαμβάνει την κατάθεση (εάν δεν είναι η τράπεζα Α) μπορεί να δει ότι η στήλη παθητικού της και η στήλη ενεργητικού έχει μόλις αυξηθεί κατά 9.000 δολ.
Η 2η τράπεζα μπορεί τώρα να δημιουργήσει 90% αυτού του ποσού ή 8.100 μδολ πρόσθετου χρήματος και να δανείσει αυτό στον Carl για να χτίσει μια βεράντα στο σπίτι του. Ο εργολάβος που παίρνει αυτή τη δουλειά, καταθέτει τα 8.100 δολ σε κάποια άλλη τράπεζα και αυτή η τράπεζα μπορεί τώρα να δανείσει το 90% αυτού του ποσού ή 7.290 δολ. Οι τράπεζες αποκαλούν τα χρήματα που λαμβάνουν από άλλες τράπεζες όταν ένας πελάτης από μια τράπεζα κάνει μια πληρωμή σ έναν πελάτη άλλης τράπεζας «αποθεματικό» και το ποσό απ αυτό που μπορούν να δανείσουν ή να επενδύσουν «πρόσθετο αποθεματικό».
Εκείνο που είναι σημαντικό είναι ότι η αρχική κατάθεση απ την FED των 10.000 δολ μπορεί να επεκταθεί: 10.000 δολ +9.000 δολ +8.100 δολ +7.290 δολ +6.561 δολ … με κάθε προσθήκη να είναι ένα νέο δάνειο του 90% του προηγούμενου δανείου (αφού αυτό κατατεθεί κάπου). Το αρχικό απόθεμα των 10.000 δολ (το νέο χρήμα που η FED αρχικά δημιούργησε) μπορεί να συνεχίσει να επεκτείνει τις καταθέσεις με κάθε νέο τραπεζικό δάνειο, μέχρι τελικά να γίνει 10.000 δολ ή 10 φορές την αρχική κατάθεση. Αυτό γραφικά παρουσιάζεται στο διάγραμμα απ την FED του Σικάγο.
Τα παραπάνω είναι μερικά παραδείγματα υγειών δανείων. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος του δανεισμού πήγε σε υπερτιμημένες συναλλαγές ακινήτων και στο τζόγο του χρηματιστηρίου και σε εξαγορές.
Ο τόκος που κερδήθηκε για τα 90.000 δολ αυτού του νέου χρήματος πάει στις τράπεζες. Ηθικά η πρώτη χρήση αυτού του χρήματος θάπρεπε ν ανήκει στον καθένα για λογαριασμό του οποίου ενεργεί η κυβέρνησή μας για λόγους δικαιοσύνης. Εάν η τράπεζα δεν λάβει τον τόκο επιπλέον των πληρωμών κεφαλαίου, απ τους δανειολήπτες, η τράπεζα μπορεί να προβεί σε κατάσχεση και να πάρει κάθε εγγύηση για την οποία ο δανειολήπτης έχει δεσμευτεί.
Να 3 προβλήματα με το τραπεζικό κλασματικό απόθεμα:
Πρώτον, είναι ανήθικο. Αυτό παίρνει απ όλη την κοινωνία και δίνει σε λίγους προνομιούχους, ξέχωρα απ το ότι αυτοί δεν έκαναν τίποτα για να τους αξίζει. Αυτοί το παίρνουν λόγω του πονηρού χειρισμού λογαριασμών, χωρίς να δημιουργούν οποιαδήποτε αξία χρήσιμη για τη ζωή. Αυτό έχει συγκεντρώσει τον πλούτο σε αισχρά επίπεδα στην κοινωνία μας.
Δεύτερον, ο τόκος στο χρήμα που δημιουργήθηκε μαζί με το χρέος δημιουργεί ένα αχρείαστο αρχικό κόστος σε όλα τα χρήματα που είναι σε κυκλοφορία. Αυτό είναι σαν μια αλυσίδα δεμένη στο πόδι του καθένα που εργάζεται για να δημιουργεί αξίες για τη ζωή.
Τρίτον, όποιος ελέγχει το χρηματικό σύστημα, ελέγχει την κατεύθυνση της κοινωνίας. Εάν αυτός είναι η κυβέρνηση, τότε σε μια δημοκρατία οι πολίτες μπορούν ν αποφασίζουν τι θα κάνουν μ αυτό και αυτό μπορεί να λειτουργήσει κάτω απ το συνταγματικό σύστημα των ελέγχων και ισοζυγίων.
Εάν είναι οι τράπεζες, τότε μόνο οι τραπεζίτες θ αποφασίζουν τι θα κάνουν μ αυτό, το πιο πιθανό σύμφωνα με το συμφέρον τους.
Πρακτικά αυτό έχει χρηματοδοτήσει γελοίες φούσκες στη Wall Street ή απίστευτες φούσκες ακινήτων. Αυτά δεν χρηματοδότησαν τις επισκευές αναχωμάτων γύρω απ τη Ν. Ορλεάνη ή τις επισκευές γεφυρών στη Μινεάπολη ή το 2,2 τρις δολάρια που οι μηχανικοί μας λένε πως χρειάζεται για να γίνουν ασφαλείς οι υποδομές μας.
Ο Αμερικανικός Νομισματικός
Νόμος διορθώνει
και μεταρρυθμίζει
το σύστημα
με 3 στοιχεία:
Πρώτον, το Ομοσπονδιακό Σύστημα Αποθεματικού ενσωματώνεται στο θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ. Αυτό εθνικοποιεί το χρηματικό σύστημα, όχι το τραπεζικό σύστημα. Η τραπεζική δραστηριότητα δεν είναι κατάλληλη δραστηριότητα για την κυβέρνηση, αλλά ο έλεγχος και η επίβλεψη του χρηματικού συστήματος πρέπει να γίνεται απ την κυβέρνηση.
Δεύτερον, το λογιστικό προνόμιο που έχουν τώρα οι τράπεζες, να δημιουργούν χρήμα μέσω του δανεισμού κλασματικού αποθεματικού της πίστωσής τους, σταματά τελείως, τελείως και για όλους. Οι τράπεζες παραμένουν ιδιωτικές επιχειρήσεις και ενθαρρύνονται να ενεργούν σαν ενδιάμεσοι μεταξύ των πελατών τους που θέλουν μια επιστροφή των αποταμιεύσεών τους και εκείνων των πελατών που θέλουν να πληρώσουν για να δανειστούν αυτές τις αποταμιεύσεις, αλλά να μην μπορούν πλέον να δημιουργήσουν οποιοδήποτε τμήμα απ την παροχή χρημάτων του έθνους.
Τρίτον, νέο χρήμα εισάγεται στην κυκλοφορία απ την κυβέρνηση και δαπανάται αρχίζοντας με τα 2,2 τρις δολ που οι μηχανικοί μας λένε ότι χρειάζονται για την επισκευή των υποδομών. Επιπρόσθετα, η φροντίδα υγείας και η εκπαίδευση περιλαμβάνονται στις ανθρώπινες υποδομές. Όλοι υποστηρίζουν τις υποδομές, αλλά ανησυχούν πώς να πληρώσουν γι αυτό. Αυτό γίνεται δυνατό με την ψήφιση του Αμερικανικού Νομισματικού Νόμου.
Η ιστορία δείχνει ότι όλα αυτά τα 3 στοιχεία πρέπει να υλοποιηθούν και να υλοποιηθούν μαζί, για να λειτουργήσει η μεταρρύθμιση. Αυτό γίνεται καθαρό στις σελίδες του βιβλίου «Η χαμένη Επιστήμη του Χρήματος» του Stephen Zartenga.
Το σύστημα έχει πάλι φτάσει στη σημερινή κρίση. Το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό το ίδιο αγόρασε 1,5 τρις δολ έντοκα γραμμάτια άμεσα απ το θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ και έχει πιστώσει τον λογαριασμό της κυβέρνησης δημιουργώντας το χρήμα συν μια λογιστική εισαγωγή. Αυτό είναι πραγματικά καλύτερο απ την πιο πολύπλοκη διαδικασία που περιγράφηκε παραπάνω και λειτούργησε για δεκαετίες, διότι το ομοσπονδιακό αποθεματικό πρέπει να επιστρέψει τις καθαρές απολαβές του στο θησαυροφυλάκιο.
Αλλά αυτό δεν αντιπροσωπεύει την μεταρρύθμιση. Η απλούστερη διαδικασία που χρησιμοποιήθηκε για την χρηματοδότηση του 2ου παγκ. Πολέμου εξελίχθηκε σ ένα περισσότερο πολύπλοκο, διότι οι χρηματοδότες μπορούσαν τότε ν αρπάξουν περισσότερο χρήμα και δύναμη. Για ένα διάστημα η FED παραχωρεί τους τόκους της απ τη δημιουργία χρήματος στο θησαυροφυλάκιο, οι διάφορες τράπεζες κρατούν τις καθαρές απολαβές που κερδίζουν στη διαδικασία δημιουργίας χρήματος κλασματικού αποθεματικού. Αυτό το χαρακτηριστικό υπολογισμού κλασματικού αποθεματικού είναι ακόμη σε ισχύ και σε μια ενδεδειγμένη στιγμή το σύστημα θα μετακινηθεί προφανώς πίσω στο πιο πολύπλοκο, πιο επωφελές για τις τράπεζες.
Οι παραπάνω περιγραφές μπορεί να φαίνονται δύσκολες – η κύρια «προστασία» του συστήματος είναι η σύγχυση που δημιουργεί.
Απλώς συγκρατείστε στο μυαλό σας ότι η δύναμη της δημιουργίας του χρήματος του έθνους μας, έχει σφετεριστεί και ιδιοποιηθεί. Αυτοί που την ελέγχουν προάγουν τα συμφέροντά τους μάλλον, παρά τη γενική ευημερία. Χειρίζονται καταστρεπτικά τους κανόνες λογιστικής. Συγκεντρώνοντας άδικα πλούτο και χρησιμοποιώντας με λάθος τρόπο τους πόρους της κοινωνίας σε διάφορες τζογαδόρικες δραστηριότητες, αντί να δημιουργούν αξίες για τη ζωή.
Αυτό πρέπει ν αλλάξει μια για πάντα. Εμείς πρέπει ν απαιτήσουμε και να ενεργήσουμε αυτό ν αλλάξει.
Ο Αμερικανικός Νομισματικός Νόμος
.
Δίνονται ο σκοπός και ο σύντομος τίτλος.
Οι «διαπιστώσεις» συνοψίζουν το πρόβλημα.-ότι η νομισματική δύναμη της κοινωνίας έχει ιδιωτικοποιηθεί, στα χέρια της οικονομικής βιομηχανίας(1), ειδικά το αμφιλεγόμενο, αλλά ουσιαστικά ιδιωτικά ελεγχόμενο, ομοσπονδιακό σύστημα αποθεματικού.
Αυτή η ιδιωτικοποίηση έχει οδηγήσει σε μια πολλαπλότητα συμφορών (2), μέσω του μηχανισμού του να επιτρέπεται οικονομικά ιδρύματα να εκδίδουν χρήμα στη μορφή του τοκοφόρου χρέους (3).
Οι «διαπιστώσεις» αποδείχνουν(4) πόσο αυτό διαφέρει απ το να δημιουργεί η κυβέρνηση χρήμα, όχι χρέος και αυτό να δαπανάται στην κυκλοφορία, ελεύθερο τόκου. Αυτό αφαιρεί το βάρος του τόκου απ την παροχή μας σε χρήμα και επιτρέπει τον δημόσιο έλεγχο μάλλον, παρά την ιδιωτική επιρροή στον προσδιορισμό του πως το χρήμα εισάγεται στην οικονομία. Για παράδειγμα, εάν αυτό κατά μεγάλο μέρος κατευθύνεται όπως σήμερα σε κερδοσκοπία ακινήτων και σε διάφορα παιχνίδια της Wall Street ή σε κρίσιμες αναγκαίες υποδομές, όπως αναχώματα που προστατεύουν μεγάλες αμερικανικές πόλεις και τις γέφυρες και τα φράγματα του έθνους.
Μια λύση περιγράφεται (5 και 6) και σκιαγραφούνται οι στόχοι της (7) σ έναν γενικό τύπο, παρμένο απ το σύνταγμα των ΗΠΑ, που όλοι οι λογικοί αμερικανοί μπορούν να υποστηρίξουν προκειμένου να «προάγουμε τη γενική ευημερία».
Ένας νόμος για να επανέλθει η συνταγματική δύναμη της δημιουργίας χρήματος στο κογκρέσο των ΗΠΑ. Για να θεσπιστεί απ τη Γερουσία και τη Βουλή των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στο Κογκρέσο που συγκαλέστηκε. Αυτός ο νόμος μπορεί να μνημονευτεί σαν Αμερικανικός Νομισματικός Νόμος.
Τμήμα 2. Διαπιστώσεις.
Το Κογκρέσο γνωμοδοτεί:
(1) Ο νόμος ομοσπονδιακού αποθεματικού του 1913 ουσιαστικά εκχώρησε την κυρίαρχη δύναμη της δημιουργίας χρήματος απ τους εκπροσώπους στο κογκρέσο, που καθορίζεται απ το σύνταγμα, στην ιδιωτική οικονομική βιομηχανία.
(2) Αυτή η εκχώρηση συνταγματικής δύναμης έχει καταλήξει σε μια πολυπλοκότητα νομισματικών και οικονομικών συμφορών, περιλαμβανομένης μιας αύξουσας και εξωφρενικής συγκέντρωσης του πλούτου, ένα μη ελεγχόμενο εθνικό χρέος, υπερβάλλουσα φορολόγηση των πολιτών, πληθωρισμό του νομίσματος, δραστικές αυξήσεις στο κόστος των επενδύσεων δημόσιων υποδομών, υπερβάλλουσα ανεργία και υποαπασχόληση και διάβρωση της ικανότητας του κογκρέσου ν ασκεί τις συνταγματικές του υπευθυνότητες που πρέπει να παρέχει για την άμυνα και τη γενική ευημερία.
(3) Η έκδοση των μέσων συναλλαγής από ιδιωτικά οικονομικά ιδρύματα σαν τοκοφόρα χρέη, θα παύσει μια για πάντα.
(4) Η δύναμη της κυβέρνησης να δημιουργεί χρήμα και να το δαπανά ή να το δανείζει στην κυκλοφορία, όπως απαιτείται, είναι παρόμοια αλλά διαφορετικής φύσης, απ τη δύναμη της δημιουργίας και αγοράς εγγράφων ύπαρξης χρέους. Αυτό περιορίζει την ανάγκη της πληρωμής τόκου στην παροχή χρήματος του έθνους σε οικονομικά ιδρύματα και αφαιρεί την αδικαιολόγητη επιρροή τους πάνω στην δημόσια πολιτική.
(5) Η πρωτόγνωρη κατάρρευση του 2008 του αμερικανικού και τραπεζικού συστήματος έχει επιφέρει σοβαρές και απαράδεκτες επιδράσεις στην απασχόληση και στις οικονομίες των ΗΠΑ και σε κάθε μεγάλη χώρα.
(6) Κάτω απ τη διεύθυνση ομοσπονδιακού αποθεματικού της νομισματικής δύναμης των ΗΠΑ, εντολές, οδηγίες και στόχοι κοινής λογικής, δεν έχουν επιτευχθεί, όσον αφορά: την πλήρη απασχόληση, μια σχετικά σταθερή νομισματική αξία, αποφυγή υπερβολικού χρέους, μια καταστρεπτική συγκέντρωση πλούτου, λειτουργία για το δημόσιο συμφέρον, κατάλληλη χρηματοδότηση για τη διατήρηση των ζωτικών μας υποδομών, τις οποίες η Αμερικανική Εταιρεία Μηχανικών μας πληροφορεί ότι υπολείπεται κατά 2,2, τρις δολ για να παραμείνουν ασφαλείς.
(7) Μια εξέταση των ιστορικών καταγραφών αποδεικνύει ότι ο έλεγχος της κυβέρνησης των ΗΠΑ πάνω στο χρηματικό μας σύστημα, για την παροχή χρήματος στο έθνος ήταν ανώτερη απ τον ιδιωτικό έλεγχο. Η σημερινή κρίση είναι η τελευταία πιο ολοφάνερη απόδειξη αυτού του γεγονότος.
(
Καθώς το
χρηματικό μας σύστημα είναι ένα
ζωτικό προπύργιο
για τη
διατήρηση της κοινωνίας μας και
καθώς το
σύστημα ομοσπονδιακού
αποθεματικού και το οικονομικό καθεστώς
έχουν αποτύχει
να λειτουργήσουν
για την
προαγωγή της
γενικής ευημερίας,
οι ΗΠΑ
πρέπει άμεσα
να ξανααναλάβουν
τις εξουσίες
που εκχωρούνται
στο άρθρο
Ι, παράγραφος
8, του συντάγματός
μας.
Ιστορικό: Η FED είναι ένας ιδιωτικός οργανισμός,
όχι τμήμα της κυβέρνησής μας.
Το σύστημα ομοσπονδιακού αποθεματικού συνίσταται από 12 περιφερειακές τράπεζες ομοσπ αποθεματικού, με συμβούλια διευθυντών, κάτω από μια διεύθυνση ομπρέλα των 7 μελών του συμβουλίου ομοσπ αποθεματικού στην Ουάσινγκτον, που έχει την δύναμη να προσδιορίζει κύριες απόψεις της τραπεζικής δραστηριότητας, όπως το να θέτει τα ποσοστά τόκου και το απόθεμα και άλλες λειτουργικές απαιτήσεις. Δεν υπάρχουν μετοχές του οργανισμού του συμβουλίου της FED της Ουάσινγκτον. Η μόνη «ιδιοκτησία» της FED είναι σε μετοχές της κάθε μιας απ τις 12 περιφερειακές τράπεζες. Αυτές ανήκουν καθ ολοκληρίαν στις ιδιωτικές τράπεζες μέλη, στις αντίστοιχες περιφέρειές τους, σύμφωνα με έναν τύπο βασισμένο στο μέγεθος της τράπεζας μέλους. Η ιδιοκτησία περιορίζεται κατά το ότι αυτή η ιδιοκτησία είναι υποχρεωτική. Οι μετοχές δεν μπορούν να πωληθούν και πληρώνουν έναν εγγυημένο ετήσιο μέρισμα 6%.
Έτσι οι ιστορίες ότι το ομοσπονδιακό απόθεμα «κατέχεται» από ξένους τραπεζίτες (ακούγονται συνήθως τα ονόματα του Rothschild και άλλων μεγάλων τραπεζιτών) δεν είναι ακριβείς και αυτοί οι τύποι των διαδόσεων έχουν κυρίως χρησιμεύσει στο να αμφισβητηθεί η υγιής κριτική του τραπεζικού συστήματος.
Θα γίνει καθαρό απ τα ακόλουθα γεγονότα ότι η FED κατά τρόπο αναμφισβήτητο δεν αποτελεί τμήμα της κυβέρνησης των ΗΠΑ.
Η FED δεν είναι οργανωμένη μέσω του εκτελεστικού, του νομοθετικού και του δικαστικού κλάδου της κυβέρνησής μας.
Ποιος πληρώνει τους λογαριασμούς της FED και προσδιορίζει τον προϋπολογισμό της; Κανένα τμήμα της κυβέρνησής μας. Η FED λαμβάνει τη χρηματοδότησή της απ τις δικές της ειδικές, προνομιακές λειτουργίες. Η διεύθυνση της FED ορίζει τους προϋπολογισμούς της.
Ποιος παρακολουθεί και επιβλέπει τις δραστηριότητες της FED; Ξανά η ίδια η FED. Ενώ μερικά σημαντικά στοιχεία κατάλληλου ελέγχου έχουν συμβεί, δεν υπάρχει ακόμη ένας ουσιαστικός ανεξάρτητος έλεγχος απ την κυβερνητική εξουσία. Υποχρέωση λογοδοσίας, όπως προτείνεται σ ένα πρόσφατο γράμμα απ τον Ralph Nader στον νέο πρόεδρο της FED, τον Ben Bernanke, που τον καλεί για μεγαλύτερη νομισματική διαφάνεια.
Οι υπάλληλοι του ομοσπ αποθεματικού δεν είναι τμήμα του συστήματος πολιτικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και δεν καλύπτονται απ την ασφάλιση υγείας των κυβερνητικών υπαλλήλων ή τα συνταξιοδοτικά προγράμματα. Ποιος κάνει τις μισθώσεις και τις απολύσεις; Εκτός απ τον υψηλά διαφημισμένο πρόεδρο και τα 7 μέλη της διεύθυνσης της Ουάσινγκτον, αυτό είναι σε ιδιωτικά, μη εκλεγμένα χέρια.
Οι τράπεζες ομοσπ αποθεματικού δεν καταγράφονται σαν κυβερνητικοί οργανισμοί απ τις εταιρείες τηλεφώνου, ένα μικρό αλλά αποκαλυπτικό γεγονός. Η ανφισημία που περιβάλλει τη FED εγείρεται διότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ διορίζει τον πρόεδρο της FED για 4 χρόνια και τα 7 μέλη της διεύθυνσης για 14 χρόνια. Επίσης η FED υποτίθεται ότι υλοποιεί την κυβερνητική δημοσιονομική πολιτική, αλλά αυτή δεν το έχει πράγματι κάνει.
Διάφορα δομικά προβλήματα προκύπτουν απ τον ιδιωτικό έλεγχο. Τα σύστημα τείνει να λειτουργεί σε όφελος αυτών που το ελέγχουν μάλλον, παρά για όλη την κοινωνία.
Αυτό συγκεντρώνει τον πλούτο όλο και σε λιγότερα χέρια. Ο τόκος που λαμβάνεται απ το τραπεζικό σύστημα για τη δημιουργία χρήματος, ρέει στα χέρια τους. Ο έλεγχος στο που κατευθύνεται το χρήμα, προσδιορίζει την κατεύθυνση που κινείται η κοινωνία. Το ιδιωτικά ελεγχόμενο χρήμα, τείνει να πάει σε κερδοσκοπίες, για να πετύχει ένα γρήγορο κέρδος. Οι υποδομές, η υγεία και η εκπαίδευση αγνοούνται ή παρακάμπτονται.
Το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα, όχι η κυβέρνηση, δημιουργεί τώρα το χρήμα μας, στη μορφή του χρέους.
Οι περισσότεροι αμερικανοί νομίζουν ότι το χρήμα μας εκδίδεται και ελέγχεται απ την κυβέρνησή μας. Εκπλήσσονται όταν μαθαίνουν ότι το ,περισσότερο απ το χρήμα μας δημιουργείται όταν οι άνθρωποι και οι επιχειρηματίες θέλουν να δανειστούν απ τις τράπεζες, αφού αυτός είναι ο κύριος τρόπος που τώρα το χρήμα εισέρχεται στο σύστημα. Οι τράπεζες συνάπτουν δάνεια, πιστώνοντας το λογαριασμό των δανειοληπτών. Αυτό είναι λογιστικό χρήμα ή «αγοραστικό μέσο» δημιουργημένο από καθαρό αέρα, χάρη σε ένα ειδικό νομικό προνόμιο, παραχωρημένο σ αυτούς, που καλείται «τραπεζικό κλασματικό απόθεμα». Αυτοί γράφουν μια πίστωση στον υπολογιστή, στον λογαριασμό εκείνων που οι ανάγκες τους οδήγησαν στο τραπεζικό σύστημα για να δανειστούν χρήμα.
Αυτό συγκεντρώνει μεγάλη δύναμη και μεταφέρει τεράστιο πλούτο στον οικονομικό τομέα.
Κάτω απ αυτό το ιδιωτικά ελεγχόμενο νομισματικό σύστημα, δεν εκπλήσσει ότι ο πλούτος συγκεντρώνεται σε αισχρά επίπεδα που ποτέ πριν δεν παρατηρήθηκαν στην κοινωνία μας, όπου λιγότερο απ το 1% του πληθυσμού κατέχει τώρα κοντά στο 50% του πλούτου του έθνους.
Αυτό το προνόμιο δημιουργίας χρήματος, συχνά αναφερόμενο σαν «Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ» (ο πρόεδρος Martin Van Buren πάντα τα έγραφε με κεφαλαία) έχει παραδοσιακά συσχετιστεί με την εθνική κυριαρχία. Αποξενώνοντας τη δύναμη απ την κυβέρνηση σε ιδιωτικά χέρια, έχει αναπόφευκτα χρησιμεύσει στη συγκέντρωση στοιχείων της όποιας απομένουσας εθνικής δύναμης κυριαρχίας σ αυτά τα ιδιωτικά χέρια, όπου αναμενόμενα έχει χρησιμοποιηθεί για να προάγει τα συμφέροντα των λίγων που ασκούν τον έλεγχο μάλλον, παρά της κοινωνίας στο σύνολο.
Αυτό είναι καθαρά μη αποδεκτό και σε μια δημοκρατία και σε μια προεδρική δημοκρατία. Αυτό εγκαθιστά την πλουτοκρατία- την εξουσία του πλούτου.
Τα τμήματα 101 και 102 εξειδικεύουν το δολάριο των ΗΠΑ σαν τη νομισματική μας μονάδα και το καθιστούν «νόμιμο μέσο αποζημίωσης»- εννοώντας ότι όλα τα χρέη μπορούν νομικά να πληρωθούν με αυτό. Οι πιστωτές πρέπει να το δέχονται για πληρωμή.
Δεν θεσπίζει μια αξία για το δολάριο με όρους εμπορευμάτων ή εργασίας ή οποιουδήποτε άλλου πράγματος. Η αξία της νομισματικής μονάδας είναι ήδη γνωστή στην αγορά με όρους της σχέσης της με τα περιουσιακά στοιχεία και τα αγαθά και υπηρεσίες και τις υπάρχουσες υποχρεώσεις.
Αυτή η αξία δεν είναι σταθερή, αλλά προσαρμόζεται σε συνεχείς αλλαγές στις παροχές και στο επιθυμητό των αγαθών και υπηρεσιών και επίσης επηρεάζεται απ την υπάρχουσα παροχή του χρήματος. Αυτή είναι μια έγκυρη χρήση του μηχανισμού αγοράς.
Εάν η παροχή χρήματος και η οικονομία είναι λογικά κατευθυνόμενα, παρόμοιες αλλαγές θα ήταν βαθμιαίες και ήπιες και θα ήταν ένα κανονικό μέρος της ζωής. Αυτές θα βοηθούσαν να διασφαλιστεί ότι οι δυνάμεις της παραγωγής και της κατανάλωσης εδραιώνονται σε οικονομικές πραγματικότητες και δεν είναι παγωμένες ή ιδεολογικά υπαγορευμένες.
Τμήμα 103: «Αρνητικό ισοζύγιο χρηματοδότησης» είναι ο όρος θησαυροφυλακίου για το πόσο χρήμα χρειάζεται η κυβέρνηση για να ισοζυγίσει τις διαθέσιμες χρηματοδοτήσεις της με τις άμεσες ανάγκες δαπανών της. Σήμερα αυτό το ισοζύγιο πρέπει να επιτευχθεί μέσω φορολογίας ή δανεισμού. Αυτή η διαδικασία επιτρέπει στο ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα να δημιουργεί το χρήμα και να το δανείζει στις ΗΠΑ με τόκο. Αλλά υπ αυτό τον νόμο, η κυβέρνησή μας θα δημιουργεί παρόμοιο χρήμα, άμεσα και χωρίς τόκο.
Το τμήμα 104 απαιτεί ο γραμματέας του θησαυροφυλακίου να προβλέπει αυτές τις δαπάνες μ έναν έγκαιρο και αποτελεσματικό τρόπο και να διατηρεί αρκετή ισχύ έρευνας για ν αναλύει και να κατανοεί την επίδραση αυτών των δαπανών και στις ΗΠΑ και διεθνώς.
Το τμήμα 105. Καθοδηγεί τον γραμματέα, ώστε να επιδιώξει μια σταθερή νομισματική πολιτική και δεν προκαλεί πληθωρισμό ή αποπληθωρισμό, μέσω της νομισματικής πολιτικής.
Για την επίβλεψη και την διασφάλιση ότι ακολουθείται αυτή η πολιτική, μια νομισματική αρχή 9 μελών θα διορίζεται απ τον πρόεδρο και θα εγκρίνεται απ τη γερουσία, για τη θεσμοθέτηση των νομισματικών στόχων, για την εκπλήρωση αυτής της πολιτικής και οποιωνδήποτε ασυμφωνιών μεταξύ των στόχων και των πραγματικών αποτελεσμάτων θ αναφέρονται το γρηγορότερο.
Το τμήμα 106 εξειδικεύει ότι αντί του δανεισμού χρήματος που έχει δημιουργηθεί απ το τραπεζικό σύστημα, οι ΗΠΑ θα δημιουργούν άμεσα το χρήμα.
Ωστόσο, το κογκρέσο συνεχίζει να έχει τη δύναμη να δανείζει χρήματα για λογαριασμό των ΗΠΑ, όταν το κογκρέσο θα το κρίνει σκόπιμο σε μια δοσμένη κατάσταση.
Το τμήμα 107 παρέχει πλήρη ανεξάρτητο και περιοδικό λογιστικό υπολογισμό αυτής της διαδικασίας δημιουργίας χρήματος.
Το τμήμα 201 προβλέπει ότι όταν τα εργαλεία χρέους των ΗΠΑ (τα έντοκα γραμμάτια και τραπεζογραμμάτια) γίνουν ληξιπρόθεσμα, θα πρέπει να πληρώνονται με χρήματα των ΗΠΑ, όχι προσθέτοντας επιπλέον χρέος. Αυτή θα είναι μια βαθμιαία διαδικασία, καθώς τα χρέη θα εκτείνονται δεκαετίες στο μέλλον. Παρόμοιες πληρωμές, θα είναι διαθέσιμες για πολλές άλλες παραγωγικές επενδύσεις και θα τείνουν να μειώσουν τον τόκο.
ΤΙΤΛΟΣ Ι –Εκταμίευση του χρήματος των ΗΠΑ.
Τμήμα 101. Εξουσιοδότηση για εκταμίευση.
Όχι αργότερα από 90 μέρες μετά τη θέση σε ισχύ αυτού του τμήματος, όλες οι εκταμιεύσεις της κυβέρνησης των ΗΠΑ θ αποκληθούν χρήμα των Ηνωμένων Πολιτειών, η ονομαστική μονάδα θα είναι το δολάριο των ΗΠΑ.
Τμήμα 102. Νόμιμο μέσο αποζημίωσης.
Το χρήμα των Ηνωμένων Πολιτειών θα εισέρχεται στη γενική εγχώρια κυκλοφορία σαν πλήρως νόμιμο μέσο αποζημίωσης για πληρωμή όλων των χρεών, δημόσιων και ιδιωτικών.
Τμήμα 103. Αρνητικά ισοζύγια χρηματοδότησης.
Ο γραμματέας του θησαυροφυλακίου θα εκδίδει αμέσως χρήμα των ΗΠΑ για να πληρώσει οποιεσδήποτε διαφορές μεταξύ κυβερνητικών κατανομών εγκεκριμένων απ το κογκρέσο με νόμο και διαθέσιμων κυβερνητικών εισπράξεων.
Σημείωση: το γεγονός ότι το θησαυροφυλάκιο θα μπορεί να κάνει εκταμιεύσεις βασισμένες στην άμεση έκδοση του χρήματος των ΗΠΑ για αρνητικά ισοζύγια χρηματοδότησης, αντανακλά τη συνταγματική εξουσία του κογκρέσου να «κόβει νομίσματα», διότι το κογκρέσο τότε θα έχει την ικανότητα να ρυθμίζει την ποσότητα του χρήματος που δημιουργήθηκε έτσι, ρυθμίζοντας και τις κατανομές και τα έσοδα από φορολογία και άλλους πόρους. Το σημείο εστίασης της δύναμης θα είναι η βουλή των αντιπροσώπων, σαν ο αρχικός των λογαριασμών εσόδων. Επαναφέροντας στο κογκρέσο τη συνταγματική της εξουσιοδότηση, θα μεταφέρουμε την ικανότητα της δημιουργίας χρήματος και την είσοδό του στην κυκλοφορία απ την ιδιωτική τραπεζική βιομηχανία, στους εκλεγμένους εκπροσώπους μας, όπως αναθέτει το σύνταγμα.
Τμήμα 104. Πρόβλεψη των απαιτήσεων εκταμίευσης.
Ο γραμματέας θα:
(1). Προβλέπει τις απαιτήσεις εκταμίευσης σε ημερήσια, μηνιαία και ετήσια βάση.
(2). Θα παρέχει παρόμοιες προβλέψεις στο κογκρέσο και στο κοινό.
(3). Θα ολοκληρώνει τις προβλέψεις με τη διαδικασία του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού.
(4). Θα διατηρεί μια κατάλληλη ικανότητα έρευνας, για τη συνεχή και αποτελεσματική εκτίμηση της επίδρασης των εκταμιεύσεων του χρήματος των ΗΠΑ σε όλες τις πλευρές της εγχώριας και της διεθνούς οικονομίας.
(5). Θ αναφέρει στο κογκρέσο και στο κοινό τακτικά για την οικονομική επίδραση των εκταμιεύσεων του χρήματος των ΗΠΑ και της κατάστασης των νομισματικών παροχών.
Τμήμα 105. νομισματικός έλεγχος.
(1). Η νομισματική εξουσία και ο γραμματέας θα επιδιώξουν την πολιτική που η παροχή χρήματος δεν θα γίνει πληθωριστική ή αποπληθωριστική η ίδια, αλλά θα είναι αρκετή για να επιτρέψει στα αγαθά και στις υπηρεσίες να κινηθούν ελεύθερα στο εμπόριο, μ έναν ισορροπημένο τρόπο.
(2). Οι στόχοι της νομισματικής παροχής θα εγκαθιδρυθούν από μια νομισματική εξουσία, αποτελούμενη από ένα συμβούλιο εννέα δημόσιων μελών, διορισμένων για 6 χρόνια απ τον πρόεδρο, με τη συμβουλή και τη συγκατάθεση της γερουσίας. Το συμβούλιο αναφέρει περιοδικά προς το κογκρέσο των ΗΠΑ.
(3). Η διοικητική ευθύνη για τη ρύθμιση της νομισματικής παροχής σε λογική συμφωνία με στόχους θεσπισμένους απ τη νομισματική εξουσία, θα παραμείνει στον γραμματέα του θησαυροφυλακίου.
(4). Ο γραμματέας θ αναφέρει στο κογκρέσο οποιαδήποτε ασυμφωνία μεταξύ στόχων και παροχών, πέραν του 1% στο τέλος κάθε τριμήνου.
Τμήμα 106. εκταμίευση αντί του δανεισμού.
(1). Εκταμίευση του χρήματος των ΗΠΑ υπ αυτόν τον νόμο θα γίνεται αντί του δανεισμού, μέσω των οργάνων του θησαυροφυλακίου.
(2). Παρόμοιος δανεισμός θα σταματήσει απ την ημερομηνία που δηλώνεται στο τμ. 101 αυτού του τίτλου, εκτός αν άλλως αποφασιστεί απ το κογκρέσο.
(3). Τίποτα σ αυτόν τον νόμο δεν θ αποτρέψει το κογκρέσο απ το ν ασκήσει την συνταγματική του εξουσία να δανείζει με την πλήρη πίστη και αναγνώριση των Ηνωμένων Πολιτειών.
Τμήμα 107. Λογιστική.
Ο γραμματέας θα υπολογίζει τις εκταμιεύσεις του χρήματος των ΗΠΑ και των ισοζυγίων τρεχουσών χρηματοδοτήσεων μέσω εκθέσεων λογιστικής, διατηρούμενων και δημοσιοποιούμενων απ τον γραμματέα και από υπηρεσίες και διευθύνσεις της κυβέρνησης.
Το γενικό λογιστήριο θα διεξάγει έναν ανεξάρτητο έλεγχο κάθε 2 χρόνια.
Ιστορικό: Δημόσια δημιουργούμενο χρήμα. Το συστατικό-κλειδί που χρειάζεται για να επιτευχθεί η ανθρώπινη πρόοδος.
Δύο σημαντικά αποτελέσματα θα προκύψουν απ τη δημιουργία χρήματος άμεσα απ την κυβέρνηση, αντί του δανεισμού χρήματος που έχουν δημιουργήσει οι τράπεζες. Πρώτον, θ αρχίσουμε να εξοικονομούμε το κόστος του τόκου, που το 2007 ήταν 465 δις δολ, το οποίο ήταν το 17% του ετήσιου ομοσπονδιακού προϋπολογισμού των ΗΠΑ. Σήμερα, το κόστος του τόκου που πληρώνεται στην κατασκευή υποδομών γενικά, διπλασιάζει και τριπλασιάζει το κόστος της κατασκευής. Εξοικονομώντας τον τόκο, θα κάνουμε πιο εύκολο το να φέρουμε τις κρίσιμες υποδομές μας σε αποδεκτά ασφαλή επίπεδα για τον 21ο αιώνα. Η Αμερικανική Εταιρεία Πολιτικών Μηχανικών βαθμολογεί τις σημερινές υποδομές μας με βαθμό «D» και εκτιμά ότι χρειάζονται 2,2, τρις δολ για να καταστούν αυτές ασφαλείς και πάλι.
Πιο σημαντικό, οι ιδιώτες δανειστές θα έχουν πολύ μικρότερη επιρροή πάνω στις δημόσιες πολιτικές αποφάσεις.
Η δύναμη για τον καθορισμό της δημοσιονομικής πορείας της κοινωνίας μας, θα είναι στα χέρια του κογκρέσου, όπου τη θέτει το σύνταγμά μας. Η διαφορά είναι ότι θα χρησιμοποιείται μια πιο λογική και ανεξάρτητη μέθοδος χρηματοδότησης. Με την εποπτεία του κογκρέσου, το αίμα της κοινωνίας- η νομισματική της κυκλοφορία- είναι περισσότερο πιθανόν να κατευθυνθεί σε ζωτικές υποδομές, για παράδειγμα, δόμηση και επισκευή αντιπλημμυρικών αναχωμάτων που προστατεύουν μεγάλες πόλεις, αντί να κατευθύνεται σε κερδοσκοπίες ακινήτων και καταστρεπτικά παιχνίδια στη Wall Street, όπως ο έλεγχος των τραπεζιτών πάνω στη δημιουργία του χρήματος έχει παραδοσιακά κατευθύνει τη δύναμη του χρήματος στις κοινωνίες.
Το τμήμα 301 περιγράφει πως τα τραπεζογραμμάτια του ομοσπονδιακού αποθεματικού θ αντικατασταθούν απ το χρήμα των ΗΠΑ. Δεν θα τα αποκαλούμε τραπεζογραμμάτια, διότι αυτό θα έδειχνε χρέος και αυτά δεν είναι χρέος. Μερικοί χρηματοδότες πράσινων δολαρίων της δεκαετίας του 1870, το ήξεραν αυτό και τα αποκαλούσαν «πιστοποιητικά αξίας». Αυτή είναι η καλύτερη περιγραφή που έχουμε ακούσει, εκτός απ τον δικό μας όρο – εμείς τα αποκαλούμε «χρήμα».
Το τμήμα 302 τερματίζει το τραπεζικό, κλασματικό απόθεμα στις ΗΠΑ. Αυτός είναι ο μηχανισμός που επιτρέπει στο τραπεζικό σύστημα να δημιουργεί «χρήμα» από καθαρό αέρα. Όταν οι τράπεζες χορηγούν δάνεια, αυτές απλά πιστώνουν τους λογαριασμούς των δανειοληπτών στην τράπεζα, σε αντάλλαγμα για τη δέσμευση των οικονομιών του δανειστή προς την τράπεζα σαν εγγύηση. Αυτό είναι ουσιαστικά πίστωση.
Υπό το σημερινό κλασματικό απόθεμα του 10%, το τραπεζικό σύστημα σαν σύνολο, μπορεί να δανείζει δέκα φορές τα αποθεματικά, στην ουσία δημιουργώντας χρήμα ή για περισσότερη ακρίβεια, την πίστωση που χρησιμεύει σαν χρήμα στο σύστημά μας.
«Κέρδος από κοπή και κυκλοφορία κερμάτων» είναι το κεφάλαιο και ο τόκος που οι τράπεζες λαμβάνουν για τη δημιουργία παρόμοιου πιστωτικού «χρήματος», εκτιμουμένου μέχρι τώρα, σε πάνω από 100 δις δολ το χρόνο.
Το «Κέρδος από κοπή και κυκλοφορία κερμάτων» νόμιμα ανήκει στο έθνος, μέσω της κυβέρνησής μας, έτσι στην αρχή, ο νόμος, με μια λογιστική διευθέτηση, μετατρέπει την πίστωση που οι τράπεζες έχουν ήδη δημιουργήσει, σε πραγματικό αμερικανικό χρήμα. Αυτή η μετατροπή θα χρεώσει τις τράπεζες στην κυβέρνηση των ΗΠΑ για τα ποσά που δημιούργησαν.
Σήμερα, όταν οι δανειολήπτες εξοφλούν τις τράπεζες, αυτό το πιστωτικό χρήμα τίθεται εκτός κυκλοφορίας. Αλλά οι νέοι λογιστικοί κανόνες θα εντέλλονται αυτές οι εξοφλήσεις των πελατών να είναι διαθέσιμες στην νομισματική αρχή για τους σκοπούς που τίθενται στον τίτλο V αυτού του νόμου. Ουσιαστικά όλοι θέλουν αυτά τα καλά πράγματα, αλλά αναρωτιούνται πώς να πληρώσουν γι αυτά.
Η ψήφιση του Αμερικανικού Νομισματικού Νόμου το κάνει δυνατό, χωρίς πληθωριστικές συνέπειες.
Τίτλος ΙΙ. Απόσυρση των οργάνων ύπαρξης χρέους.
Τμήμα 201. Εναρξη της αποστράτευσης.
Όχι αργότερα από 120 μέρες μετά τη θέση σε ισχύ αυτού του τμήματος, ο γραμματέας θ αρχίσει ν αποσύρει όλα τα εκκρεμή όργανα της ύπαρξης χρέους των ΗΠΑ., πληρώνοντας ολόκληρο το ποσό που νομικά οφείλεται στον κομιστή σε χρήματα ΗΠΑ, καθώς αυτά τα ποσά θα γίνονται ληξιπρόθεσμα.
Τίτλος ΙΙΙ. Μετατροπή σε χρήμα των ΗΠΑ.
Τμήμα 301. Μετατροπή των τραπεζογραμματίων ομοσπονδιακού αποθεματικού.
(1). Όχι αργότερα από 90 μέρες απ την ημερομηνία ισχύος αυτού του τμήματος, ο γραμματέας θα θεσπίσει τους κανόνες και τις διαδικασίες για τη μετατροπή εκκρεμών τραπεζογραμματίων ομοσπονδιακού αποθεματικού σε χρήμα των ΗΠΑ ίσης ονομαστικής αξίας.
(2). Όχι αργότερα από 120 μέρες από την ημερομηνία που θα τεθεί σε ισχύ αυτό το τμήμα, καθώς τα τραπεζογραμμάτια ομοσπονδιακού αποθεματικού μετατρέπονται σε χρήμα ΗΠΑ, ο γραμματέας θα παρέχει μια επαρκή ποσότητα χρήματος ΗΠΑ στο τοπικό τραπεζικό σύστημα ώστε να επιτραπεί να μετατραπούν όλα τα διαθέσιμα ρευστά.
(3). Όχι αργότερα από 180 μέρες από την ημερομηνία που θα τεθεί σε ισχύ αυτό το τμήμα, όλα τα οικονομικά ιδρύματα ενός των Ηνωμένων Πολιτειών θα καταβάλλουν χρηματοδοτήσεις μόνο σε χρήμα των ΗΠΑ.
(4) Ο γραμματέας θ απαλλαχθεί κατάλληλα από όλα τα τραπεζογραμμάτια ομοσπονδιακού αποθεματικού καθώς αυτά τα επιστρέφονται για ανταλλαγή με χρήματα των ΗΠΑ.
Τμήμα 302. Αντικατάσταση τραπεζικού κλασματικού αποθέματος με πιστοδότηση χρήματος των ΗΠΑ.
(1). Όχι αργότερα από 60 μέρες από την ημερομηνία που θα τεθεί σε ισχύ αυτό το τμήμα, ο γραμματέας θα θεσπίσει και θα διακοινώσει τους κανόνες λογιστικής, τιμολόγησης και τις διαδικασίες που θέτουν τις τότε υπάρχουσες τραπεζικές πιστώσεις σε κυκλοφορία, σε νομικά προσφερόμενο χρήμα ΗΠΑ. Σ αυτό το σημείο, όλο το χρήμα σε όλους τους λογαριασμούς στο τραπεζικό σύστημα των ΗΠΑ θα δηλωθεί ότι είναι νομικά προσφερόμενο Ηνωμένων Πολιτειών, χωρίς εξαίρεση.
(2). Σε αντάλλαγμα για τη μετατροπή υπάρχουσας τραπεζικής πίστωσης σε νομικά προσφερόμενο χρήμα ΗΠΑ, κάθε τράπεζα θα χρεωθεί στο θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ για την ποσότητα της πίστωσης που έχει επεκταθεί. Αυτή η ποσότητα θα είναι το άθροισμα των δανείων της τράπεζας, ανεξαρτήτως της διάρκειας, μείον το κεφάλαιο της τράπεζας και των παρακρατηθέντων κερδών, τα οποία μπορούν να έχουν δανειστεί σαν χρήμα, όχι σαν πίστωση. Οι εγγυήσεις του θησαυροφυλακίου των ΗΠΑ που παρακρατήθηκαν απ την τράπεζα, θ ακυρωθούν και θα πιστωθούν στη θέση της ύπαρξης χρεών της τράπεζας προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένα ποσοστό όλων αυτών των περιουσιακών στοιχείων (κεφάλαιο, παρακρατηθέντα κέρδη, εγγυήσεις θησαυροφυλακίου ΗΠΑ) προς τα συνολικά εκκρεμή δάνεια της τράπεζας θα προσδιοριστεί.
(3). Οι αλλαγές λογιστικού κανόνα θα προσανατολιστούν ώστε καθώς οι πελάτες θα πληρώνουν το κεφάλαιο των τραπεζικών τους δανείων, ένα ποσοστό θα πληρώνεται για το θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ. Αυτό το ποσοστό θα είναι το σύνολο, μείον το ποσοστό που υπολογίστηκε σύμφωνα με την παράγραφο 2 παραπάνω. Παρόμοιες πληρωμές θα συνεχίσουν μέχρι τα χρέη των τραπεζών προς το θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ να ξεπληρωθούν. Οι τράπεζες επίσης θα ρυθμίσουν τις οφειλές τους μέσω μεταφορών από πρόσθετες κεφαλαιοποιήσεις και παρακρατηθέντα κέρδη. Αυτές οι πληρωμές θα καταλήξουν σ ένα αποθεματικό κεφάλαιο διαθέσιμο για εκταμίευση σύμφωνα με τον τίτλο V αυτού του νόμου, σύμφωνα με τις οδηγίες της νομισματικής εξουσίας και τις ακόμη αναγκαίες κατανομές του κογκρέσου για δαπάνες.
(4). Τα αποτελέσματα των παραπάνω (1) μέχρι (3) θα είναι να καταστήσουν τις τράπεζες ενδιάμεσους μεταξύ της κυβέρνησης που δημιουργεί κατάλληλα χρήμα και των πελατών που το έχουν δανειστεί και οι ιδιωτικές τράπεζες στην Αμερική μπορούν κατάλληλα να το δανείσουν και να κερδίσουν.
(5). Όχι αργότερα από 90 μέρες από την ημερομηνία που θα τεθεί σε ισχύ αυτό το τμήμα, ο γραμματέας θα δημοσιεύσει νέους κανονισμούς δανεισμού και λογιστικής για διάφορους τύπους λογαριασμών περιλαμβανομένων:
Α). τρεχούμενοι λογαριασμοί (πχ λογαριασμοί κατάθεσης όψης), που θα γίνουν μια αποθήκευση και υπηρεσία μεταφοράς για την οποία οι τράπεζες χρεώνουν αποζημίωση.
Β). Οι κανονισμοί και οι ενέργειες στα παραπάνω τμήματα (1) μέχρι (5), θα ενθαρρύνουν την ιδιωτική, δραστηριότητα δανεισμού απόκτησης κέρδους μέσω τραπεζών, αλλά θ απαγορεύσουν την ιδιωτική δημιουργία χρήματος, μέσω πίστωσης δανεισμού.
Σημείωση: Προβλέπεται ότι το χρήμα που θα ξοδεύεται στην κυκλοφορία απ την κυβέρνηση των ΗΠΑ υπό τον τίτλο V αυτού του νόμου, απόλυτα θα κατατίθεται στις τράπεζες, όπου αυτό το χρήμα, όχι τα κλασματικά αποθέματα, θα παρέχουν τον μηχανισμό για συνεχή δάνεια και οποιαδήποτε απαραίτητη επέκταση. Επίσης προβλέπεται ότι αρκετοί εμπνευσμένοι κοινής ωφελείας τραπεζικοί επαγγελματίες θα συνεργαστούν με τους λειτουργούς του θησαυροφυλακίου για να διασφαλίσουν ότι αυτοί οι κανονισμοί θα είναι κατάλληλα διατυπωμένοι για ν αναγνωρίζουν τις πραγματικότητες μέσα στην τραπεζική βιομηχανία, ώστε να διασφαλίσουν μια ομαλή μετάβαση.
Τμήμα 303. Ανώτατα όρια τόκου.
(1) Το συνολικό ποσό του τόκου που επιβαρύνεται από ένα οικονομικό ίδρυμα οποιοσδήποτε δανειστής φυσικό πρόσωπο μέσω χρεωλυσίων, περιλαμβανομένων όλων των αποζημιώσεων και των υπηρεσιών, δεν θα ξεπερνά το αρχικό κεφάλαιο οποιουδήποτε δανείου, εκτός των υποθηκών.
(2) (2). Το μέγιστο ποσοστό τόκου του 8% ανά έτος θα εφαρμοστεί σε όλες τις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων όλων των αποζημιώσεων.
(3) (3). Πληρωμές τόκου απ τις ΗΠΑ σε ξένες κεντρικές τράπεζες ή στους ενδιαμέσους τους θα μειωθούν κατ αναλογία σε μια περίοδο 15 χρόνων σε ένα μέγιστο του ¼ του 1% ανά έτος.
Οι τράπεζες θα ενθαρρύνονται να ενεργούν σαν ενδιάμεσοι μεταξύ των πελατών που αναζητούν μια ανταπόδοση για επενδύσεις που καταθέτουν και πελάτες που είναι πρόθυμοι να πληρώσουν για τη χρήση αυτών των επενδύσεων. Δεν θα επιτρέπεται σ αυτές να δημιουργήσουν νέο χρήμα κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας.
Αυτό θα γίνει δυνατό με τους νέους τραπεζικούς υπολογιστικούς κανόνες, όχι υπό τους σημερινούς κανόνες, το κλειδί θα είναι ότι οι τρεχούμενοι λογαριασμοί θα γίνουν μια υπηρεσία αποθηκευτηρίου.
Οι τράπεζες δεν θα μπορούν να δημιουργούν νέο χρήμα μέσω λογαριασμών ταμιευτηρίου, διότι αυτοί οι λογαριασμοί θ αντιπροσωπεύουν πραγματικό χρήμα που οι καταθέτες έχουν αποταμιεύσει.
Από πού θα προέρχεται αυτό το πραγματικό χρήμα; Από όλους τους τύπους πληρωμών απ την κυβέρνησή μας: για εκπαίδευση, για υποδομές και φροντίδα υγείας, για κοινωνική ασφάλεια και πληρωμή κυβερνητικών υποχρεώσεων. Από τα τρις δολάρια του κυβερνητικού χρήματος που αντικατέστησαν τα τρις των παλιών τραπεζογραμματίων ομοσπονδιακού αποθεματικού και τραπεζικές καταθέσεις.
Το τμήμα 303(1) καθιερώνει έναν κανόνα που χρησιμοποιήθηκε από διάφορα αρχαία χρηματικά συστήματα (Hammurabi, Hindustan, Rome και άλλα), ότι η ποσότητα του τόκου δεν θα ξεπερνά το κεφάλαιο του δανείου. Εμείς υιοθετούμε αυτή την πρόνοια εκτιμώντας την συχνή ιστορική του εμφάνιση.
Ένα ανώτατο όριο τόκου του 8% θεσπίζεται σε όλες τις ΗΠΑ. Οι κραυγές ανησυχίας που θα υψωθούν λόγω αυτής της πρόβλεψης, όλες αγνοούν ότι μέχρι το 1980-81 49 πολιτείες είχαν παρόμοια όρια, χωρίς τις προβλεπόμενες τρομερές συνέπειες!
Ιστορικό: η έννοια του χρήματος προήλθε απ την αγγλική γλώσσα, έτσι ώστε όταν κάποιος μιλάει για το χρήμα, ο άλλος να σκέπτεται για χρέος, για παράδειγμα, τραπεζιτικές επιταγές ή τραπεζογραμμάτια χρέους. Οι οικονομολόγοι έχουν θολώσει την κρίσιμη διάκριση μεταξύ χρήματος και πίστωσης, αναφερόμενοι στο πραγματικό χρήμα σαν «υψηλής ισχύος χρήμα» και αναφερόμενοι σε τραπεζική πίστωση σαν «χαμηλής ισχύος χρήμα». Αυτό σε μεγάλο βαθμό ενισχύει όσους εμπλέκονται με πίστωση- τις τράπεζες. Το ΑΜΙ τερματίζει αυτό το λάθος του να συγχέεται το χρήμα με την πίστωση και αντίστροφα. Αυτή η ψευτιά μας έχει οδηγήσει στη σημερινή ανήθικη κατάσταση. Πρέπει προσεκτικά να κάνουμε διάκριση μεταξύ χρήματος και πίστωσης.
Τίτλος IV – Επανίδρυση του ομοσπονδιακού αποθεματικού σαν μια υπηρεσία μέσα στο υπουργείο θησαυροφυλακίου των ΗΠΑ.
Τμήμα 401 Επανίδρυση του ομοσπονδιακού αποθεματικού.
(1). Όχι αργότερα από 90 μέρες από την ημερομηνία που θα τεθεί σε ισχύ αυτό το τμήμα, ο γραμματέας θ αγοράσει για λογαριασμό των ΗΠΑ όλο το εκκρεμούν μετοχικό κεφάλαιο του ομοσπονδιακού αποθεματικού στην τρέχουσα τιμή της αγοράς σε χρήμα ΗΠΑ.
(2). Το ομοσπονδιακό αποθεματικό σύμφωνα με τον ρόλο του σαν κεντρική τράπεζα έκδοσης, ένα εθνικό γραφείο συμψηφισμών χρηματοδοτικής διαδικασίας και ένας δημοσιονομικός παράγοντας για την κυβέρνηση θα επανιδρυθεί σαν μια υπηρεσία μέσα στο υπουργείο θησαυροφυλακίου των ΗΠΑ.
(3). Το ομοσπονδιακό αποθεματικό θα διοικείται από έναν επίτροπο και αναπληρωτή επίτροπο διορισμένο για 6 χρόνια από τον πρόεδρο με τη συμβουλή και συγκατάθεση της γερουσίας.
(4). Το ομοσπονδιακό αποθεματικό θα διαχειρίζεται για λογαριασμό του γραμματέα τους νομισματικούς στόχους που τέθηκαν και εξουσιοδοτήθηκαν απ την νομισματική εξουσία και θα διαχειρίζεται τον δανεισμό του χρήματος των ΗΠΑ σε εξουσιοδοτημένα οικονομικά ιδρύματα όπως περιγράφεται στον τίτλο ΙΙΙ αυτού του νόμου για να διασφαλίσει ότι η δημιουργία χρήματος είναι μια λειτουργία των ΗΠΑ και ο δανεισμός κλασματικού αποθέματος έχει τερματιστεί.
Το τμήμα 401 περιγράφει πως το ομοσπονδιακό σύστημα αποθεματικού θα ενσωματωθεί στο θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ.
Η FED θα συνεχίσει να είναι το γραφείο συμψηφισμού επιταγών του έθνους, αλλά θα το κάνει σαν μια υπηρεσία εντός του θησαυροφυλακίου των ΗΠΑ.
Αυτή θα διοικεί τη νομισματική πολιτική των ΗΠΑ προς το τραπεζικό σύστημα, διασφαλίζοντας ότι οι τράπεζες συμμορφώνονται. Αλλά το ομοσπονδιακό αποθεματικό δεν θα προσδιορίζει πλέον τη νομισματική πολιτική. Αυτή θα καθοδηγείται από τη νέα νομισματική αρχή, η οποία θα εγκαθιδρύσει επίπεδα νομισματικών στόχων και θα διευθύνει το σύστημα για πρακτικά αποτελέσματα μάλλον, παρά για θεωρητικούς ή ιδεολογικούς λόγους. Για την «προαγωγή της γενικής ευημερίας» θα γίνει το καθοδηγητικό φως της νομισματικής πολιτικής.
Ιστορικό: Ο Adam Smith καθιέρωσε μια μυθολογία του χρήματος ισχυριζόμενος ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να διαχειριστεί κατάλληλα την ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ, ότι το ιδιωτικό χρήμα είναι καλύτερο. Καλύτερο από τι;
Χάρη σε μια προπαγάνδα αιώνων υπάρχει μια πλατιά διαδεδομένη στάση ενάντια στην κυβέρνηση που πράγματι συνιστά μια επίθεση στην κοινωνία. Αλλά η κυβέρνηση είναι ο μόνος οργανωτικός τύπος που μπορεί δυνητικά να προστατεύσει τους ανθρώπους απ τους αισχροκερδίζοντες «Enron» του κόσμου. Και η αισχροκέρδεια δεν είναι το τέλος αυτού, αυτό είναι συχνά ένα ζήτημα ζωής και θανάτου.
Βρήκαμε το «καπνίζον πιστόλι» όπου ο Άνταμ Σμίθ, ένας κανονικά προσεκτικός καθηγητής, εξαπέλυσε την κακόβουλη επίθεση εναντίον της Αγγλικής κυβέρνησης, σπιλώνοντάς την σαν «νωθρή» και «αμελή» και «υπερβολικά απερίσκεπτη». Ο Σμίθ ακούσια αποκάλυψε τον λόγο γι αυτή την επίθεση: για τη διατήρηση της ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ στα χέρια της από τότε ιδιωτικά κατεχόμενης τράπεζας της Αγγλίας, όταν είχαν γίνει σοβαρές προτάσεις για την εθνικοποίηση και την επιστροφή αυτής της δύναμης στην Αγγλική κυβέρνηση. Αυτός επίσης επιτέθηκε με πίκρα στις Αμερικανικές Αποικίες για την έκδοση του δικού μας χρήματος.
Ποιο ήταν το κίνητρο του Σμίθ; Δεν είμαστε αναγνώστες μυαλών. Ωστόσο σημειώνουμε ότι η οικογένεια του προστάτη του (ο Σκωτσέζος δούκας του Buccleugh) είχε πρόσφατα συγγενέψει με τον Εγγλέζικο Οίκο των Montagu, που ήταν η δύναμη πίσω απ την ιδιωτική τράπεζα της Αγγλίας. Επίσης σημειώνουμε ότι το βιβλίο του Σμίθ ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ που κυκλοφόρησε το 1776, ένα χρόνο αφότου το Αμερικανικό Ηπειρωτικό Κογκρέσο άρχισε να εκδίδει το ηπειρωτικό μας νόμισμα, που μας κατέστησε ικανούς να πολεμήσουμε και να νικήσουμε στην επανάσταση εναντίον της Αγγλίας, την ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη τότε στον κόσμο.
Τα ηπειρωτικά είχαν σπιλωθεί σαν πληθωριστικό χρήμα και ενώ η Αγγλία παραχαράσσοντάς τα τελικά τα κατέστρεψαν, αυτά ακόμη μας υποστήριζαν για πάνω από 5,5 χρόνια πολέμου, μέχρι 6 μήνες πριν την τελική νίκη. Τα ηπειρωτικά μας έδωσαν ένα έθνος. Αργότερα τα πρασινοδόλαρα μας επέτρεψαν να το κρατήσουμε. Εξετάζοντας τα πραγματικά γεγονότα (που συνοψίζουμε παρακάτω) που περιβάλλουν την κυβερνητική δημιουργία χρήματος, αναδύεται μια τελείως διαφορετική εικόνα, απ εκείνη της προπαγάνδας εναντίον τους.
Σκεφτείτε ότι εάν αυτός ο νόμος σταματούσε εδώ, αυτός προφανώς θα προκαλούσε έναν αποπληθωρισμό, διότι αφαιρεί το προνόμιο της δημιουργίας νέου χρήματος απ το τραπεζικό σύστημα. Αλλά μια αναπτυσσόμενη κοινωνία απαιτεί νέο χρήμα να προστίθεται συνεχώς, απλώς για να διατηρεί τις υπάρχουσες οικονομικές σχέσεις. Οι περισσότερες νομισματικές μεταρρυθμίσεις στο παρελθόν, ήταν στην πραγματικότητα αποπληθωριστικές.
Επομένως αποκλειστική πρόβλεψη γίνεται ώστε η κυβέρνηση να δαπανά νέο χρήμα σε κυκλοφορία, χωρίς να δημιουργεί νέο χρέος ή πληρωμές τόκου. Αυτό κάνει την τραπεζική πίστωση να κυκλοφορεί σαν χρήμα. Ενώ η έγκριση του κογκρέσου ακόμη απαιτείται για εκταμιεύσεις, αυτές οι προβλέψεις θα το διευκολύνουν αυτό.
Όλοι συμφωνούν ότι χρειαζόμαστε τις καλύτερες υποδομές. Διαφωνούν ως προς το που θα βρεθούν τα χρήματα. Ο νόμος παρέχει τώρα έναν τρόπο για τη χρηματοδότηση αυτών με μη πληθωριστικό τρόπο.
Κανόνες δαπάνης κατά κεφαλήν ελαχιστοποιούν την επίδραση των πολιτικών πάνω στις εκταμιεύσεις. Ο νόμος αναγνωρίζει την αναγκαιότητα των ηθικών, οικολογικών επιπτώσεων και των επιπτώσεων της διατηρησιμότητας του νομισματικού συστήματος και των πολιτικών.
Επιπρόσθετα, για την καθοδήγηση των εκταμιεύσεων ομοσπονδιακών υποδομών, το τμήμα 502 επιτρέπει σε οργανισμούς τοπικών κυβερνήσεων, από πολιτείες μέχρι σχολικές επιτροπές, μεγαλύτερη δικαιοδοσία για τον δανεισμό νέου δημιουργημένου χρήματος, ελεύθερου τόκου, για να δημιουργούν και να επισκευάζουν υποδομές της επιλογής τους. Τύποι κατά κεφαλήν θα περιορίσουν τα δανειζόμενα ποσά και αφού οι χρηματοδοτήσεις θα πρέπει να ξεπληρωθούν, θα πρέπει να δίνεται μεγάλη προσοχή σ αυτές τις τοπικές αποφάσεις.
Το τμήμα 503 παρέχει περισσότερη αναγκαία πολιτειακή χρηματοδότηση και μια ισχυρή τοπική εξουσιοδότηση στον νόμο. Ο δημοσιονομικός λιμός των τοπικών κυβερνητικών οργανισμών, από τις σχολικές επιτροπές μέχρι χωριά και πολιτείες, θα γίνει ζήτημα του παρελθόντος.
Τίτλος V- Εκσυγχρονισμός υποδομών.
Τμήμα 501. Άμεση χρηματοδότηση βελτιώσεων υποδομών.
Σημείωση: Εφόσον οι τράπεζες δεν θα δημιουργούν νέο χρήμα και αυτό είναι κρίσιμο σε μια επεκτεινόμενη οικονομία και πληθυσμιακή βάση ώστε νέο χρήμα να εισέρχεται στην κυκλοφορία, αυτό θα γίνει μέσω άμεσης χρηματοδότησης των υποδομών, της εκπαίδευσης και των προγραμμάτων υγείας σε μια κατά κεφαλήν βάση διασφαλίζοντας μια ισοδύναμη κατανομή σε όλο το έθνος.
Όχι αργότερα από 90 μέρες από την ημερομηνία που θα τεθεί σε ισχύ αυτό το τμήμα, ο γραμματέας θ αναφέρει στο κογκρέσο για τις ευκαιρίες να χρησιμοποιηθούν άμεσες χρηματοδοτήσεις απ την κυβέρνηση για τον εκσυγχρονισμό, τη βελτίωση και την αναβάθμιση της φυσικής οικονομίας των ΗΠΑ σε τέτοιες περιοχές όπως, μεταφορές, γεωργία, υδροδότηση και ενέργειας, αποχετεύσεων, ιατρικής φροντίδας, εκπαίδευσης και άλλων συστημάτων υποδομών, για την προαγωγή της γενικής ευημερίας. Αυτό θα γίνει με σεβασμό στην οικολογική ισορροπία και την ποιότητα ζωής.
Αυτό το πρόγραμμα θα προάγει σε όλο το έθνος μια αρμονική και ισορροπημένη ανάπτυξη των οικονομικών δραστηριοτήτων, συνεχή και μη πληθωριστική ανάπτυξη που σέβεται το περιβάλλον, ένα υψηλό επίπεδο απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας, την ανύψωση του προτύπου διαβίωσης και ποιότητας ζωής και οικονομική και κοινωνική συνοχή. Παράγοντες ανά κεφαλήν και τοπικού κόστους θα εφαρμοστούν.
Σημείωση: Αυτές οι οικολογικές και ποιότητας ζωής θεωρήσεις εξάγονται απ τα πρωτόκολλα διεθνών συνθηκών της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία εξέτασε τα ζητήματα εκτενώς.
Τμήμα 502. Δανεισμός χωρίς τόκο σε τοπικούς κυβερνητικούς οργανισμούς.
Όχι αργότερα από 90 μέρες από την ημερομηνία που θα τεθεί σε ισχύ αυτό το τμήμα, ο γραμματέας θα παρέχει συστάσεις προς το κογκρέσο για ένα πρόγραμμα δανεισμού χωρίς τόκο του χρήματος των ΗΠΑ σε πολιτειακές και τοπικές κυβερνητικές οντότητες περιλαμβανομένων σχολικών επιτροπών και πυροσβεστικών υπηρεσιών για τη βελτίωση υποδομών κάτω από τον έλεγχό τους και μέσα στα όρια των περιοχών εξουσίας τους, βασισμένο σε ποσά κατά κεφαλήν και σε άλλα κριτήρια για τη διασφάλιση της ισότητας όπως ορίζεται απ την Νομισματική Αρχή.
Τμήμα 503. Νομισματικές παροχές σε πολιτείες.
Κάθε χρόνο η νομισματική αρχή θα καθοδηγεί το θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ να κατανέμει παροχές κατά κεφαλήν σε 12μηνη βάση σε 50 πολιτείες ίσες με το 15% των χρημάτων που δημιουργήθηκαν υπό τον τίτλο V του προηγουμένου έτους. Οι πολιτείες θα χρησιμοποιήσουν αυτές τις; χρηματοδοτήσεις σε δημόσιες υποδομές, εκπαίδευση, φροντίδα υγείας και αποκατάστασης και για την πληρωμή μη χρηματοδοτούμενων ομοσπονδιακών υποχρεώσεων. Θα εφαρμοστούν κριτήρια κατά κεφαλήν και τοπικού κόστους.
Το τμήμα 504 βοηθάει στη διασφάλιση ότι μικρότερης κλίμακας οικογενειακές λειτουργίες εκμίσθωσης θα συνεχιστούν και θ αποφευχθούν απώλειες της γης τους από οικονομικούς λειτουργούς και ότι θα βελτιωθεί η κατάσταση ασφάλειας της διατροφής μας. Επίσης θα ελεγχθεί πως μια οικονομία βασισμένη σ ένα πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα θα μπορούσε να βοηθήσει την νομισματική αρχή στη διαδικασία λήψης αποφάσεων.
Το Τμήμα 505 αναγνωρίζει την ανάγκη για πολύ ουσιαστικές ομοσπονδιακές χρηματοδοτήσεις της εκπαίδευσης. Σήμερα πολύ μικρή ομοσπονδιακή βοήθεια παρέχεται κυρίως για ειδική εκπαίδευση σε παιδιά με ειδικά προβλήματα. Ευρύτερη βοήθεια θα μπορούσε να περιλάβει προνηπιακά προγράμματα και δημιουργία κοινοτικών κέντρων, περιλαμβανομένων προγραμμάτων μαθητείας, ένα πρόγραμμα αποζημίωσης για ανώτερη εκπαίδευση και συμβουλευτικά προγράμματα.
Δεν θα πρέπει να στηριζόμαστε σε τοπική φορολόγηση για να λύσουμε ένα πρόβλημα που αποτελεί για μεγάλο χρονικό διάστημα εθνική αδυναμία. Πρόκειται για το μέλλον του πολιτισμού μας.
Το τμήμα 506 θεσπίζει νομισματικές πληρωμές μερισμάτων σε όλους τους πολίτες στις ΗΠΑ όλων των ηλικιών και των επιπέδων εισοδήματος. Αυτό θα κάνει το αναγκαίο χρήμα διαθέσιμο από καταναλωτές πριν τα τμήματα των υποδομών του νόμου εμπλακούν. Οι επιπτώσεις στην παραγωγή, τις τιμές, το ηθικό των εργαζομένων και σε άλλους οικονομικούς παράγοντες θα εξετάζεται προσεκτικά, όπου θα μπορούσε να παρέχει ενδείξεις για θέσπιση νόμων.
Ιστορικό: Η πραγματική ιστορία του κυβερνητικού ελέγχου πάνω στο χρήμα δείχνει μια ανώτερη καταγραφή σε σχέση με τον ιδιωτικό έλεγχο.
Υπάρχει μια μυθολογία – ένα κυρίαρχο λάθος- ότι το κυβερνητικά εκδιδόμενο χρήμα είναι ανεύθυνο και πληθωριστικό. Αλλά αυτό είναι το αποτέλεσμα δεκαετιών, ακόμη και αιώνων αδυσώπητης προπαγάνδας και αυτό διαψεύδεται από τα ιστορικά γεγονότα. Το ηπειρωτικό νόμισμα δέχεται επίθεση, χωρίς συζήτηση ότι ενώ η κυβέρνησή μας ενέκρινε 200 εκατ δολ και εξέδωσε 200 εκατ δολ (πλέον την αντικατάσταση των τραπεζογραμματίων), η Brits με επιτυχία παραχάραξε ανείπωτα δις δολ. Αυτοί κάνουν το ίδιο για τα Γαλλικά Assignats – οι λεπτομέρειες ήρθαν στη δημοσιότητα όταν οι παραχαράκτες έσυραν ο ένας τον άλλον στα Αγγλικά δικαστήρια.
Τα αμερικανικά πρασινοδόλαρα σπιλώθηκαν σαν άχρηστο πληθωριστικό χρήμα όταν η κυβέρνησή μας ενέκρινε 450 εκατ δολ και τύπωσε ακριβώς 450 εκατ δολ και κάθε χαρτονόμισμα τελικά ανταλλάχθηκε ένα προς ένα με χρυσό νόμισμα- αλλά πολύ λίγοι άνθρωποι μπήκαν στον κόπο να τα ανταλλάξουν.
Ο γερμανικός υπερπληθωρισμός μνημονεύεται από την συμμορία ιδιωτικού χρήματος χωρίς να επισημαίνεται ότι η γερμανική Reichbank ήταν στην κατοχή και τον έλεγχο ιδιωτών ή ότι ο υπερπληθωρισμός άρχισε τον μήνα που όλη η κυβερνητική επιρροή στη Reichbank αφαιρέθηκε με την επιμονή των συνασπισμένων κατόχων. Αυτή και άλλες περιπτώσεις περιγράφονται στο βιβλίο Η ΧΑΜΕΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ.
Το φάντασμα του πληθωρισμού θ ανυψώνεται απέναντι σε κάθε πρόταση να εκπληρώσει η κυβέρνησή μας την ευθύνη της για να παρέχει το νόμισμα του έθνους.
Αλλά πάλι αυτή είναι μια αντανακλαστική αντίδραση που προκύπτει απ την ίδια προπαγάνδα. Ο λόγος που ο πληθωρισμός αποφεύγεται είναι ότι ο πραγματικός πλούτος δημιουργείται με το χρήμα που ξοδεύεται στην κυκλοφορία για τις υποδομές, την εκπαίδευση και την φροντίδα υγείας. Αυτό καταλήγει στην παροχή των πραγματικών αγαθών και των ζωτικών υπηρεσιών και η ύπαρξη αυτών υπηρετεί τον έλεγχο του πληθωρισμού. Είναι κυρίως οι πολεμικές δαπάνες που είναι πληθωριστικές, διότι δεν είναι μόνο το χρήμα που δεν κατευθύνεται για τη δημιουργία αξιών για τη ζωή, αυτό στην πραγματικότητα καταστρέφει αυτές τις αξίες, ενώ αυξάνει την παροχή χρήματος και ΑΥΤΟ είναι πάντα πληθωριστικό.
Θα υποστηριχθεί ότι οι τράπεζες πρέπει να έχουν το προνόμιο της δημιουργίας χρήματος για να επιβιώσουν και η αφαίρεση αυτού θα καταστρέψει την τραπεζιτική δραστηριότητα.
Αλλά αυτό είναι εξωφρενικό. Η τραπεζιτική δραστηριότητα έχει ήδη καταστρέψει τον εαυτό της. Η βιομηχανία αποταμιεύσεων και δανείων έχει λειτουργήσει για πολλές δεκαετίες πάνω σε αρχές παραπλήσιες με εκείνες που αυτός ο νόμος υποστηρίζει. Εμείς δεν ερχόμαστε για να καταστρέψουμε την τραπεζιτική δραστηριότητα- αυτή είναι τμήμα της σύγχρονης κοινωνίας. Ωστόσο, η αφροσύνη του σημερινού συστήματός μας είναι αυταπόδεικτη. Δεν υπάρχει τίποτε στην προϊστορία του κυρίαρχου κεφαλαιούχου, εκπαίδευση ή φιλοσοφία που να τους παρέχει το δικαίωμα να είναι πάνω από το συνταγματικό μας σύστημα των ελέγχων και ισοζυγίων. Κοιτάξτε το χάος που έχουν επιφέρει σ όλο τον κόσμο!
Αυτός ο περιεκτικός νόμος έχει τη μεγαλύτερη ευκαιρία για να ψηφιστεί στη μεγάλη κρίση που δημιουργήθηκε απ τα εγκληματικά στοιχεία μέσα στο τραπεζικό σύστημα.
Η στρατηγική μας είναι να παραμείνουμε προσηλωμένοι στον πλήρη αμερικανικό νομισματικό νόμο, σαν την ελάχιστη λύση. Υλοποιώντας μόνο τμήματα αυτού, αυτό θα ισοδυναμεί με εγκατάλειψη καθήκοντος. Ένας τέτοιος συμβιβασμός θα έδινε στους εγκληματίες κεφαλαιούχους την ευκαιρία ν ανασυνταχθούν και να επαναδιεκδικήσουν την δύναμή τους πάνω σ όλη την τραπεζιτική δραστηριότητα, όπως αυτοί έχουν αδυσώπητα κάνει σε τουλάχιστον 4 ιστορικές περιπτώσεις στα τελευταία 150 χρόνια, εδώ και σε άλλες χώρες. Αυτό είναι ό,τι μπορεί να κάνει μια πλούσια οργανωμένη συμμορία με έναν απλό σκοπό, ειδικά ενάντια σε έναν πληθυσμό που συνασπίζεται μόνο κάτω από συνθήκες σοβαρής κρίσης όπως η σημερινή. Αν και η κρίση σημαίνει βάσανα, εμείς πρέπει τουλάχιστον να τη χρησιμοποιήσουμε για να λύσουμε το πρόβλημα.
Οι νομοθέτες σε εθνικό επίπεδο πρέπει να κατανοήσουν πως αυτή η κρίση είναι μέσα στη δικαιοδοσία τους για να δώσουν λύση.
Ίσως ακόμη πιο σημαντικά, στα τοπικά και πολιτειακά επίπεδα, οι νομοθέτες πρέπει να είναι ενήμεροι πως λύνεται αυτό το πρόβλημα εθνικά, ότι ανοίγει τον δρόμο για λύσεις του πραγματικού κόσμου των περισσότερων «άλυτων» τοπικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν.
Επομένως, σε σύνδεση με την εθνική προσέγγιση, μια καμπάνια εστιασμένη στο πολιτειακό επίπεδο χρειάζεται να οργανωθεί.
Τίποτε από αυτά δεν είναι εύκολο, αλλά λάβετε υπόψη σας ότι ό,τι εμείς προτείνουμε θα είναι άμεσα ωφέλιμο για το 99,5% του πληθυσμού. Ακόμη και αυτοί που σήμερα κερδίζουν μη δεδουλευμένα πλούτη απ το σημερινό σφαλερό σύστημα, θα ωφελούνταν απ τη βελτιωμένη ποιότητα και ασφάλεια της ζωής γενικά.
Το Αμερικανικό Νομισματικό Ινστιτούτο οργανώνει τοπικές συνελεύσεις σε όλη τη χώρα για να βοηθήσουμε στην εκπαίδευση των συνανθρώπων μας και των αντιπροσώπων στην περιοχή της νομισματικής ιστορίας, θεωρίας και μεταρρύθμισης.
Εμείς το κάνουμε αυτό μ έναν τρόπο που είναι κατανοητός από τον μέσο αναγνώστη εφημερίδας. Το βιβλίο Η ΧΑΜΕΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ είναι γραμμένο σε μια υψηλά αναγνώσιμη φόρμα- εμείς έχουμε την πρόθεση να είναι κατανοητό!
Ο Αμερικανικός Νομισματικός Νόμος (ΑΜΑ).
20 ερωτήσεις συχνά ερωτώμενες.
1. Δεν θα προκαλέσει πληθωρισμό η κυβερνητική δημιουργία χρήματος για υποδομές και άλλες δαπάνες;
Όχι. Ενώ αυτό είναι ένα σημαντικό θέμα, σ ένα μέρος αφορά αντικυβερνητική προπαγάνδα και δεν χρειάζεται να προκαλέσει πληθωρισμό, σε εξάρτηση από το που θα πάνε τα νέα χρήματα, για παράδειγμα:
Όταν τα νέα χρήματα χρησιμοποιούνται για να δημιουργούν πραγματικό πλούτο, όπως αγαθά και υπηρεσίες και η αξία των 2,2 τρις δολ της κατασκευής και επισκευής των δημόσιων υποδομών που οι μηχανικοί μας λένε ότι χρειάζονται για τα επόμενα 5 χρόνια, δεν είναι απαραίτητο να είναι πληθωριστικά διότι πραγματικά αγαθά πραγματικής αξίας δημιουργούνται την ίδια στιγμή με το χρήμα και η ύπαρξη αυτών των πραγματικών αξιών για τη ζωή, κρατά τις τιμές χαμηλά.
Εάν αυτό πήγαινε για πολεμικές δαπάνες ή για φούσκες (ακίνητα/Wall Street κλπ) θα δημιουργούσε πληθωριστικές φούσκες χωρίς πραγματική παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών. Αυτή είναι η ιστορία του ιδιωτικού ελέγχου πάνω στην δημιουργία χρήματος. Αυτό πρέπει να σταματήσει τώρα. Οι κυβερνήσεις τείνουν να κατευθύνουν τους πόρους περισσότερο σε περιοχές που ενδιαφέρουν ολόκληρο το έθνος, όπως υποδομές, φροντίδα υγείας, εκπαίδευση κλπ. Ο τίτλος 5 του ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΎ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟΎ ΝΌΜΟΥ εξειδικεύει τα θέματα υποδομών περιλαμβανομένων των ανθρώπινων υποδομών της υγείας και της εκπαίδευσης.
Επίσης θυμηθείτε, ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌΣ ΝΌΜΟΣ εξαλείφει το «κλασματικό τραπεζικό αποθεματικό» το οποίο είναι μια απ τις κύριες αιτίες του πληθωρισμού. Και θυμηθείτε ότι το νέο χρήμα πρέπει να εισαχθεί στην κυκλοφορία καθώς ο πληθυσμός και η οικονομία αναπτύσσονται ή βελτιώνονται, αλλιώς θα προκληθεί αποπληθωρισμός.
Πρώτον, το Ομοσπονδιακό Σύστημα Αποθεματικού ενσωματώνεται στο θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ. Αυτό εθνικοποιεί το χρηματικό σύστημα, όχι το τραπεζικό σύστημα. Η τραπεζική δραστηριότητα δεν είναι κατάλληλη δραστηριότητα για την κυβέρνηση, αλλά ο έλεγχος και η επίβλεψη του χρηματικού συστήματος πρέπει να γίνεται απ την κυβέρνηση.
Δεύτερον, το λογιστικό προνόμιο που έχουν τώρα οι τράπεζες, να δημιουργούν χρήμα μέσω του δανεισμού κλασματικού αποθεματικού της πίστωσής τους, σταματά τελείως, τελείως και για όλους. Οι τράπεζες παραμένουν ιδιωτικές επιχειρήσεις και ενθαρρύνονται να ενεργούν σαν ενδιάμεσοι μεταξύ των πελατών τους που θέλουν μια επιστροφή των αποταμιεύσεών τους και εκείνων των πελατών που θέλουν να πληρώσουν για να δανειστούν αυτές τις αποταμιεύσεις, αλλά να μην μπορούν πλέον να δημιουργήσουν οποιοδήποτε τμήμα απ την παροχή χρημάτων του έθνους.
Τρίτον, νέο χρήμα εισάγεται στην κυκλοφορία απ την κυβέρνηση και δαπανάται αρχίζοντας με τα 2,2 τρις δολ που οι μηχανικοί μας λένε ότι χρειάζονται για την επισκευή των υποδομών. Επιπρόσθετα, η φροντίδα υγείας και η εκπαίδευση περιλαμβάνονται στις ανθρώπινες υποδομές. Όλοι υποστηρίζουν τις υποδομές, αλλά ανησυχούν πώς να πληρώσουν γι αυτό. Αυτό γίνεται δυνατό με την ψήφιση του Αμερικανικού Νομισματικού Νόμου.
Η ιστορία δείχνει ότι όλα αυτά τα 3 στοιχεία πρέπει να υλοποιηθούν και να υλοποιηθούν μαζί, για να λειτουργήσει η μεταρρύθμιση. Αυτό γίνεται καθαρό στις σελίδες του βιβλίου «Η χαμένη Επιστήμη του Χρήματος» του Stephen Zartenga.
Το σύστημα έχει πάλι φτάσει στη σημερινή κρίση. Το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό το ίδιο αγόρασε 1,5 τρις δολ έντοκα γραμμάτια άμεσα απ το θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ και έχει πιστώσει τον λογαριασμό της κυβέρνησης δημιουργώντας το χρήμα συν μια λογιστική εισαγωγή. Αυτό είναι πραγματικά καλύτερο απ την πιο πολύπλοκη διαδικασία που περιγράφηκε παραπάνω και λειτούργησε για δεκαετίες, διότι το ομοσπονδιακό αποθεματικό πρέπει να επιστρέψει τις καθαρές απολαβές του στο θησαυροφυλάκιο.
Αλλά αυτό δεν αντιπροσωπεύει την μεταρρύθμιση. Η απλούστερη διαδικασία που χρησιμοποιήθηκε για την χρηματοδότηση του 2ου παγκ. Πολέμου εξελίχθηκε σ ένα περισσότερο πολύπλοκο, διότι οι χρηματοδότες μπορούσαν τότε ν αρπάξουν περισσότερο χρήμα και δύναμη. Για ένα διάστημα η FED παραχωρεί τους τόκους της απ τη δημιουργία χρήματος στο θησαυροφυλάκιο, οι διάφορες τράπεζες κρατούν τις καθαρές απολαβές που κερδίζουν στη διαδικασία δημιουργίας χρήματος κλασματικού αποθεματικού. Αυτό το χαρακτηριστικό υπολογισμού κλασματικού αποθεματικού είναι ακόμη σε ισχύ και σε μια ενδεδειγμένη στιγμή το σύστημα θα μετακινηθεί προφανώς πίσω στο πιο πολύπλοκο, πιο επωφελές για τις τράπεζες.
Οι παραπάνω περιγραφές μπορεί να φαίνονται δύσκολες – η κύρια «προστασία» του συστήματος είναι η σύγχυση που δημιουργεί.
Απλώς συγκρατείστε στο μυαλό σας ότι η δύναμη της δημιουργίας του χρήματος του έθνους μας, έχει σφετεριστεί και ιδιοποιηθεί. Αυτοί που την ελέγχουν προάγουν τα συμφέροντά τους μάλλον, παρά τη γενική ευημερία. Χειρίζονται καταστρεπτικά τους κανόνες λογιστικής. Συγκεντρώνοντας άδικα πλούτο και χρησιμοποιώντας με λάθος τρόπο τους πόρους της κοινωνίας σε διάφορες τζογαδόρικες δραστηριότητες, αντί να δημιουργούν αξίες για τη ζωή.
Αυτό πρέπει ν αλλάξει μια για πάντα. Εμείς πρέπει ν απαιτήσουμε και να ενεργήσουμε αυτό ν αλλάξει.
Ο Αμερικανικός Νομισματικός Νόμος
.
Δίνονται ο σκοπός και ο σύντομος τίτλος.
Οι «διαπιστώσεις» συνοψίζουν το πρόβλημα.-ότι η νομισματική δύναμη της κοινωνίας έχει ιδιωτικοποιηθεί, στα χέρια της οικονομικής βιομηχανίας(1), ειδικά το αμφιλεγόμενο, αλλά ουσιαστικά ιδιωτικά ελεγχόμενο, ομοσπονδιακό σύστημα αποθεματικού.
Αυτή η ιδιωτικοποίηση έχει οδηγήσει σε μια πολλαπλότητα συμφορών (2), μέσω του μηχανισμού του να επιτρέπεται οικονομικά ιδρύματα να εκδίδουν χρήμα στη μορφή του τοκοφόρου χρέους (3).
Οι «διαπιστώσεις» αποδείχνουν(4) πόσο αυτό διαφέρει απ το να δημιουργεί η κυβέρνηση χρήμα, όχι χρέος και αυτό να δαπανάται στην κυκλοφορία, ελεύθερο τόκου. Αυτό αφαιρεί το βάρος του τόκου απ την παροχή μας σε χρήμα και επιτρέπει τον δημόσιο έλεγχο μάλλον, παρά την ιδιωτική επιρροή στον προσδιορισμό του πως το χρήμα εισάγεται στην οικονομία. Για παράδειγμα, εάν αυτό κατά μεγάλο μέρος κατευθύνεται όπως σήμερα σε κερδοσκοπία ακινήτων και σε διάφορα παιχνίδια της Wall Street ή σε κρίσιμες αναγκαίες υποδομές, όπως αναχώματα που προστατεύουν μεγάλες αμερικανικές πόλεις και τις γέφυρες και τα φράγματα του έθνους.
Μια λύση περιγράφεται (5 και 6) και σκιαγραφούνται οι στόχοι της (7) σ έναν γενικό τύπο, παρμένο απ το σύνταγμα των ΗΠΑ, που όλοι οι λογικοί αμερικανοί μπορούν να υποστηρίξουν προκειμένου να «προάγουμε τη γενική ευημερία».
Ένας νόμος για να επανέλθει η συνταγματική δύναμη της δημιουργίας χρήματος στο κογκρέσο των ΗΠΑ. Για να θεσπιστεί απ τη Γερουσία και τη Βουλή των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στο Κογκρέσο που συγκαλέστηκε. Αυτός ο νόμος μπορεί να μνημονευτεί σαν Αμερικανικός Νομισματικός Νόμος.
Τμήμα 2. Διαπιστώσεις.
Το Κογκρέσο γνωμοδοτεί:
(1) Ο νόμος ομοσπονδιακού αποθεματικού του 1913 ουσιαστικά εκχώρησε την κυρίαρχη δύναμη της δημιουργίας χρήματος απ τους εκπροσώπους στο κογκρέσο, που καθορίζεται απ το σύνταγμα, στην ιδιωτική οικονομική βιομηχανία.
(2) Αυτή η εκχώρηση συνταγματικής δύναμης έχει καταλήξει σε μια πολυπλοκότητα νομισματικών και οικονομικών συμφορών, περιλαμβανομένης μιας αύξουσας και εξωφρενικής συγκέντρωσης του πλούτου, ένα μη ελεγχόμενο εθνικό χρέος, υπερβάλλουσα φορολόγηση των πολιτών, πληθωρισμό του νομίσματος, δραστικές αυξήσεις στο κόστος των επενδύσεων δημόσιων υποδομών, υπερβάλλουσα ανεργία και υποαπασχόληση και διάβρωση της ικανότητας του κογκρέσου ν ασκεί τις συνταγματικές του υπευθυνότητες που πρέπει να παρέχει για την άμυνα και τη γενική ευημερία.
(3) Η έκδοση των μέσων συναλλαγής από ιδιωτικά οικονομικά ιδρύματα σαν τοκοφόρα χρέη, θα παύσει μια για πάντα.
(4) Η δύναμη της κυβέρνησης να δημιουργεί χρήμα και να το δαπανά ή να το δανείζει στην κυκλοφορία, όπως απαιτείται, είναι παρόμοια αλλά διαφορετικής φύσης, απ τη δύναμη της δημιουργίας και αγοράς εγγράφων ύπαρξης χρέους. Αυτό περιορίζει την ανάγκη της πληρωμής τόκου στην παροχή χρήματος του έθνους σε οικονομικά ιδρύματα και αφαιρεί την αδικαιολόγητη επιρροή τους πάνω στην δημόσια πολιτική.
(5) Η πρωτόγνωρη κατάρρευση του 2008 του αμερικανικού και τραπεζικού συστήματος έχει επιφέρει σοβαρές και απαράδεκτες επιδράσεις στην απασχόληση και στις οικονομίες των ΗΠΑ και σε κάθε μεγάλη χώρα.
(6) Κάτω απ τη διεύθυνση ομοσπονδιακού αποθεματικού της νομισματικής δύναμης των ΗΠΑ, εντολές, οδηγίες και στόχοι κοινής λογικής, δεν έχουν επιτευχθεί, όσον αφορά: την πλήρη απασχόληση, μια σχετικά σταθερή νομισματική αξία, αποφυγή υπερβολικού χρέους, μια καταστρεπτική συγκέντρωση πλούτου, λειτουργία για το δημόσιο συμφέρον, κατάλληλη χρηματοδότηση για τη διατήρηση των ζωτικών μας υποδομών, τις οποίες η Αμερικανική Εταιρεία Μηχανικών μας πληροφορεί ότι υπολείπεται κατά 2,2, τρις δολ για να παραμείνουν ασφαλείς.
(7) Μια εξέταση των ιστορικών καταγραφών αποδεικνύει ότι ο έλεγχος της κυβέρνησης των ΗΠΑ πάνω στο χρηματικό μας σύστημα, για την παροχή χρήματος στο έθνος ήταν ανώτερη απ τον ιδιωτικό έλεγχο. Η σημερινή κρίση είναι η τελευταία πιο ολοφάνερη απόδειξη αυτού του γεγονότος.
(
Καθώς το
χρηματικό μας σύστημα είναι ένα
ζωτικό προπύργιο
για τη
διατήρηση της κοινωνίας μας και
καθώς το
σύστημα ομοσπονδιακού
αποθεματικού και το οικονομικό καθεστώς
έχουν αποτύχει
να λειτουργήσουν
για την
προαγωγή της
γενικής ευημερίας,
οι ΗΠΑ
πρέπει άμεσα
να ξανααναλάβουν
τις εξουσίες
που εκχωρούνται
στο άρθρο
Ι, παράγραφος
8, του συντάγματός
μας.Ιστορικό: Η FED είναι ένας ιδιωτικός οργανισμός,
όχι τμήμα της κυβέρνησής μας.
Το σύστημα ομοσπονδιακού αποθεματικού συνίσταται από 12 περιφερειακές τράπεζες ομοσπ αποθεματικού, με συμβούλια διευθυντών, κάτω από μια διεύθυνση ομπρέλα των 7 μελών του συμβουλίου ομοσπ αποθεματικού στην Ουάσινγκτον, που έχει την δύναμη να προσδιορίζει κύριες απόψεις της τραπεζικής δραστηριότητας, όπως το να θέτει τα ποσοστά τόκου και το απόθεμα και άλλες λειτουργικές απαιτήσεις. Δεν υπάρχουν μετοχές του οργανισμού του συμβουλίου της FED της Ουάσινγκτον. Η μόνη «ιδιοκτησία» της FED είναι σε μετοχές της κάθε μιας απ τις 12 περιφερειακές τράπεζες. Αυτές ανήκουν καθ ολοκληρίαν στις ιδιωτικές τράπεζες μέλη, στις αντίστοιχες περιφέρειές τους, σύμφωνα με έναν τύπο βασισμένο στο μέγεθος της τράπεζας μέλους. Η ιδιοκτησία περιορίζεται κατά το ότι αυτή η ιδιοκτησία είναι υποχρεωτική. Οι μετοχές δεν μπορούν να πωληθούν και πληρώνουν έναν εγγυημένο ετήσιο μέρισμα 6%.
Έτσι οι ιστορίες ότι το ομοσπονδιακό απόθεμα «κατέχεται» από ξένους τραπεζίτες (ακούγονται συνήθως τα ονόματα του Rothschild και άλλων μεγάλων τραπεζιτών) δεν είναι ακριβείς και αυτοί οι τύποι των διαδόσεων έχουν κυρίως χρησιμεύσει στο να αμφισβητηθεί η υγιής κριτική του τραπεζικού συστήματος.
Θα γίνει καθαρό απ τα ακόλουθα γεγονότα ότι η FED κατά τρόπο αναμφισβήτητο δεν αποτελεί τμήμα της κυβέρνησης των ΗΠΑ.
Η FED δεν είναι οργανωμένη μέσω του εκτελεστικού, του νομοθετικού και του δικαστικού κλάδου της κυβέρνησής μας.
Ποιος πληρώνει τους λογαριασμούς της FED και προσδιορίζει τον προϋπολογισμό της; Κανένα τμήμα της κυβέρνησής μας. Η FED λαμβάνει τη χρηματοδότησή της απ τις δικές της ειδικές, προνομιακές λειτουργίες. Η διεύθυνση της FED ορίζει τους προϋπολογισμούς της.
Ποιος παρακολουθεί και επιβλέπει τις δραστηριότητες της FED; Ξανά η ίδια η FED. Ενώ μερικά σημαντικά στοιχεία κατάλληλου ελέγχου έχουν συμβεί, δεν υπάρχει ακόμη ένας ουσιαστικός ανεξάρτητος έλεγχος απ την κυβερνητική εξουσία. Υποχρέωση λογοδοσίας, όπως προτείνεται σ ένα πρόσφατο γράμμα απ τον Ralph Nader στον νέο πρόεδρο της FED, τον Ben Bernanke, που τον καλεί για μεγαλύτερη νομισματική διαφάνεια.
Οι υπάλληλοι του ομοσπ αποθεματικού δεν είναι τμήμα του συστήματος πολιτικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και δεν καλύπτονται απ την ασφάλιση υγείας των κυβερνητικών υπαλλήλων ή τα συνταξιοδοτικά προγράμματα. Ποιος κάνει τις μισθώσεις και τις απολύσεις; Εκτός απ τον υψηλά διαφημισμένο πρόεδρο και τα 7 μέλη της διεύθυνσης της Ουάσινγκτον, αυτό είναι σε ιδιωτικά, μη εκλεγμένα χέρια.
Οι τράπεζες ομοσπ αποθεματικού δεν καταγράφονται σαν κυβερνητικοί οργανισμοί απ τις εταιρείες τηλεφώνου, ένα μικρό αλλά αποκαλυπτικό γεγονός. Η ανφισημία που περιβάλλει τη FED εγείρεται διότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ διορίζει τον πρόεδρο της FED για 4 χρόνια και τα 7 μέλη της διεύθυνσης για 14 χρόνια. Επίσης η FED υποτίθεται ότι υλοποιεί την κυβερνητική δημοσιονομική πολιτική, αλλά αυτή δεν το έχει πράγματι κάνει.
Διάφορα δομικά προβλήματα προκύπτουν απ τον ιδιωτικό έλεγχο. Τα σύστημα τείνει να λειτουργεί σε όφελος αυτών που το ελέγχουν μάλλον, παρά για όλη την κοινωνία.
Αυτό συγκεντρώνει τον πλούτο όλο και σε λιγότερα χέρια. Ο τόκος που λαμβάνεται απ το τραπεζικό σύστημα για τη δημιουργία χρήματος, ρέει στα χέρια τους. Ο έλεγχος στο που κατευθύνεται το χρήμα, προσδιορίζει την κατεύθυνση που κινείται η κοινωνία. Το ιδιωτικά ελεγχόμενο χρήμα, τείνει να πάει σε κερδοσκοπίες, για να πετύχει ένα γρήγορο κέρδος. Οι υποδομές, η υγεία και η εκπαίδευση αγνοούνται ή παρακάμπτονται.
Το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα, όχι η κυβέρνηση, δημιουργεί τώρα το χρήμα μας, στη μορφή του χρέους.
Οι περισσότεροι αμερικανοί νομίζουν ότι το χρήμα μας εκδίδεται και ελέγχεται απ την κυβέρνησή μας. Εκπλήσσονται όταν μαθαίνουν ότι το ,περισσότερο απ το χρήμα μας δημιουργείται όταν οι άνθρωποι και οι επιχειρηματίες θέλουν να δανειστούν απ τις τράπεζες, αφού αυτός είναι ο κύριος τρόπος που τώρα το χρήμα εισέρχεται στο σύστημα. Οι τράπεζες συνάπτουν δάνεια, πιστώνοντας το λογαριασμό των δανειοληπτών. Αυτό είναι λογιστικό χρήμα ή «αγοραστικό μέσο» δημιουργημένο από καθαρό αέρα, χάρη σε ένα ειδικό νομικό προνόμιο, παραχωρημένο σ αυτούς, που καλείται «τραπεζικό κλασματικό απόθεμα». Αυτοί γράφουν μια πίστωση στον υπολογιστή, στον λογαριασμό εκείνων που οι ανάγκες τους οδήγησαν στο τραπεζικό σύστημα για να δανειστούν χρήμα.
Αυτό συγκεντρώνει μεγάλη δύναμη και μεταφέρει τεράστιο πλούτο στον οικονομικό τομέα.
Κάτω απ αυτό το ιδιωτικά ελεγχόμενο νομισματικό σύστημα, δεν εκπλήσσει ότι ο πλούτος συγκεντρώνεται σε αισχρά επίπεδα που ποτέ πριν δεν παρατηρήθηκαν στην κοινωνία μας, όπου λιγότερο απ το 1% του πληθυσμού κατέχει τώρα κοντά στο 50% του πλούτου του έθνους.
Αυτό το προνόμιο δημιουργίας χρήματος, συχνά αναφερόμενο σαν «Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ» (ο πρόεδρος Martin Van Buren πάντα τα έγραφε με κεφαλαία) έχει παραδοσιακά συσχετιστεί με την εθνική κυριαρχία. Αποξενώνοντας τη δύναμη απ την κυβέρνηση σε ιδιωτικά χέρια, έχει αναπόφευκτα χρησιμεύσει στη συγκέντρωση στοιχείων της όποιας απομένουσας εθνικής δύναμης κυριαρχίας σ αυτά τα ιδιωτικά χέρια, όπου αναμενόμενα έχει χρησιμοποιηθεί για να προάγει τα συμφέροντα των λίγων που ασκούν τον έλεγχο μάλλον, παρά της κοινωνίας στο σύνολο.
Αυτό είναι καθαρά μη αποδεκτό και σε μια δημοκρατία και σε μια προεδρική δημοκρατία. Αυτό εγκαθιστά την πλουτοκρατία- την εξουσία του πλούτου.
Τα τμήματα 101 και 102 εξειδικεύουν το δολάριο των ΗΠΑ σαν τη νομισματική μας μονάδα και το καθιστούν «νόμιμο μέσο αποζημίωσης»- εννοώντας ότι όλα τα χρέη μπορούν νομικά να πληρωθούν με αυτό. Οι πιστωτές πρέπει να το δέχονται για πληρωμή.
Δεν θεσπίζει μια αξία για το δολάριο με όρους εμπορευμάτων ή εργασίας ή οποιουδήποτε άλλου πράγματος. Η αξία της νομισματικής μονάδας είναι ήδη γνωστή στην αγορά με όρους της σχέσης της με τα περιουσιακά στοιχεία και τα αγαθά και υπηρεσίες και τις υπάρχουσες υποχρεώσεις.
Αυτή η αξία δεν είναι σταθερή, αλλά προσαρμόζεται σε συνεχείς αλλαγές στις παροχές και στο επιθυμητό των αγαθών και υπηρεσιών και επίσης επηρεάζεται απ την υπάρχουσα παροχή του χρήματος. Αυτή είναι μια έγκυρη χρήση του μηχανισμού αγοράς.
Εάν η παροχή χρήματος και η οικονομία είναι λογικά κατευθυνόμενα, παρόμοιες αλλαγές θα ήταν βαθμιαίες και ήπιες και θα ήταν ένα κανονικό μέρος της ζωής. Αυτές θα βοηθούσαν να διασφαλιστεί ότι οι δυνάμεις της παραγωγής και της κατανάλωσης εδραιώνονται σε οικονομικές πραγματικότητες και δεν είναι παγωμένες ή ιδεολογικά υπαγορευμένες.
Τμήμα 103: «Αρνητικό ισοζύγιο χρηματοδότησης» είναι ο όρος θησαυροφυλακίου για το πόσο χρήμα χρειάζεται η κυβέρνηση για να ισοζυγίσει τις διαθέσιμες χρηματοδοτήσεις της με τις άμεσες ανάγκες δαπανών της. Σήμερα αυτό το ισοζύγιο πρέπει να επιτευχθεί μέσω φορολογίας ή δανεισμού. Αυτή η διαδικασία επιτρέπει στο ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα να δημιουργεί το χρήμα και να το δανείζει στις ΗΠΑ με τόκο. Αλλά υπ αυτό τον νόμο, η κυβέρνησή μας θα δημιουργεί παρόμοιο χρήμα, άμεσα και χωρίς τόκο.
Το τμήμα 104 απαιτεί ο γραμματέας του θησαυροφυλακίου να προβλέπει αυτές τις δαπάνες μ έναν έγκαιρο και αποτελεσματικό τρόπο και να διατηρεί αρκετή ισχύ έρευνας για ν αναλύει και να κατανοεί την επίδραση αυτών των δαπανών και στις ΗΠΑ και διεθνώς.
Το τμήμα 105. Καθοδηγεί τον γραμματέα, ώστε να επιδιώξει μια σταθερή νομισματική πολιτική και δεν προκαλεί πληθωρισμό ή αποπληθωρισμό, μέσω της νομισματικής πολιτικής.
Για την επίβλεψη και την διασφάλιση ότι ακολουθείται αυτή η πολιτική, μια νομισματική αρχή 9 μελών θα διορίζεται απ τον πρόεδρο και θα εγκρίνεται απ τη γερουσία, για τη θεσμοθέτηση των νομισματικών στόχων, για την εκπλήρωση αυτής της πολιτικής και οποιωνδήποτε ασυμφωνιών μεταξύ των στόχων και των πραγματικών αποτελεσμάτων θ αναφέρονται το γρηγορότερο.
Το τμήμα 106 εξειδικεύει ότι αντί του δανεισμού χρήματος που έχει δημιουργηθεί απ το τραπεζικό σύστημα, οι ΗΠΑ θα δημιουργούν άμεσα το χρήμα.
Ωστόσο, το κογκρέσο συνεχίζει να έχει τη δύναμη να δανείζει χρήματα για λογαριασμό των ΗΠΑ, όταν το κογκρέσο θα το κρίνει σκόπιμο σε μια δοσμένη κατάσταση.
Το τμήμα 107 παρέχει πλήρη ανεξάρτητο και περιοδικό λογιστικό υπολογισμό αυτής της διαδικασίας δημιουργίας χρήματος.
Το τμήμα 201 προβλέπει ότι όταν τα εργαλεία χρέους των ΗΠΑ (τα έντοκα γραμμάτια και τραπεζογραμμάτια) γίνουν ληξιπρόθεσμα, θα πρέπει να πληρώνονται με χρήματα των ΗΠΑ, όχι προσθέτοντας επιπλέον χρέος. Αυτή θα είναι μια βαθμιαία διαδικασία, καθώς τα χρέη θα εκτείνονται δεκαετίες στο μέλλον. Παρόμοιες πληρωμές, θα είναι διαθέσιμες για πολλές άλλες παραγωγικές επενδύσεις και θα τείνουν να μειώσουν τον τόκο.
ΤΙΤΛΟΣ Ι –Εκταμίευση του χρήματος των ΗΠΑ.
Τμήμα 101. Εξουσιοδότηση για εκταμίευση.
Όχι αργότερα από 90 μέρες μετά τη θέση σε ισχύ αυτού του τμήματος, όλες οι εκταμιεύσεις της κυβέρνησης των ΗΠΑ θ αποκληθούν χρήμα των Ηνωμένων Πολιτειών, η ονομαστική μονάδα θα είναι το δολάριο των ΗΠΑ.
Τμήμα 102. Νόμιμο μέσο αποζημίωσης.
Το χρήμα των Ηνωμένων Πολιτειών θα εισέρχεται στη γενική εγχώρια κυκλοφορία σαν πλήρως νόμιμο μέσο αποζημίωσης για πληρωμή όλων των χρεών, δημόσιων και ιδιωτικών.
Τμήμα 103. Αρνητικά ισοζύγια χρηματοδότησης.
Ο γραμματέας του θησαυροφυλακίου θα εκδίδει αμέσως χρήμα των ΗΠΑ για να πληρώσει οποιεσδήποτε διαφορές μεταξύ κυβερνητικών κατανομών εγκεκριμένων απ το κογκρέσο με νόμο και διαθέσιμων κυβερνητικών εισπράξεων.
Σημείωση: το γεγονός ότι το θησαυροφυλάκιο θα μπορεί να κάνει εκταμιεύσεις βασισμένες στην άμεση έκδοση του χρήματος των ΗΠΑ για αρνητικά ισοζύγια χρηματοδότησης, αντανακλά τη συνταγματική εξουσία του κογκρέσου να «κόβει νομίσματα», διότι το κογκρέσο τότε θα έχει την ικανότητα να ρυθμίζει την ποσότητα του χρήματος που δημιουργήθηκε έτσι, ρυθμίζοντας και τις κατανομές και τα έσοδα από φορολογία και άλλους πόρους. Το σημείο εστίασης της δύναμης θα είναι η βουλή των αντιπροσώπων, σαν ο αρχικός των λογαριασμών εσόδων. Επαναφέροντας στο κογκρέσο τη συνταγματική της εξουσιοδότηση, θα μεταφέρουμε την ικανότητα της δημιουργίας χρήματος και την είσοδό του στην κυκλοφορία απ την ιδιωτική τραπεζική βιομηχανία, στους εκλεγμένους εκπροσώπους μας, όπως αναθέτει το σύνταγμα.
Τμήμα 104. Πρόβλεψη των απαιτήσεων εκταμίευσης.
Ο γραμματέας θα:
(1). Προβλέπει τις απαιτήσεις εκταμίευσης σε ημερήσια, μηνιαία και ετήσια βάση.
(2). Θα παρέχει παρόμοιες προβλέψεις στο κογκρέσο και στο κοινό.
(3). Θα ολοκληρώνει τις προβλέψεις με τη διαδικασία του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού.
(4). Θα διατηρεί μια κατάλληλη ικανότητα έρευνας, για τη συνεχή και αποτελεσματική εκτίμηση της επίδρασης των εκταμιεύσεων του χρήματος των ΗΠΑ σε όλες τις πλευρές της εγχώριας και της διεθνούς οικονομίας.
(5). Θ αναφέρει στο κογκρέσο και στο κοινό τακτικά για την οικονομική επίδραση των εκταμιεύσεων του χρήματος των ΗΠΑ και της κατάστασης των νομισματικών παροχών.
Τμήμα 105. νομισματικός έλεγχος.
(1). Η νομισματική εξουσία και ο γραμματέας θα επιδιώξουν την πολιτική που η παροχή χρήματος δεν θα γίνει πληθωριστική ή αποπληθωριστική η ίδια, αλλά θα είναι αρκετή για να επιτρέψει στα αγαθά και στις υπηρεσίες να κινηθούν ελεύθερα στο εμπόριο, μ έναν ισορροπημένο τρόπο.
(2). Οι στόχοι της νομισματικής παροχής θα εγκαθιδρυθούν από μια νομισματική εξουσία, αποτελούμενη από ένα συμβούλιο εννέα δημόσιων μελών, διορισμένων για 6 χρόνια απ τον πρόεδρο, με τη συμβουλή και τη συγκατάθεση της γερουσίας. Το συμβούλιο αναφέρει περιοδικά προς το κογκρέσο των ΗΠΑ.
(3). Η διοικητική ευθύνη για τη ρύθμιση της νομισματικής παροχής σε λογική συμφωνία με στόχους θεσπισμένους απ τη νομισματική εξουσία, θα παραμείνει στον γραμματέα του θησαυροφυλακίου.
(4). Ο γραμματέας θ αναφέρει στο κογκρέσο οποιαδήποτε ασυμφωνία μεταξύ στόχων και παροχών, πέραν του 1% στο τέλος κάθε τριμήνου.
Τμήμα 106. εκταμίευση αντί του δανεισμού.
(1). Εκταμίευση του χρήματος των ΗΠΑ υπ αυτόν τον νόμο θα γίνεται αντί του δανεισμού, μέσω των οργάνων του θησαυροφυλακίου.
(2). Παρόμοιος δανεισμός θα σταματήσει απ την ημερομηνία που δηλώνεται στο τμ. 101 αυτού του τίτλου, εκτός αν άλλως αποφασιστεί απ το κογκρέσο.
(3). Τίποτα σ αυτόν τον νόμο δεν θ αποτρέψει το κογκρέσο απ το ν ασκήσει την συνταγματική του εξουσία να δανείζει με την πλήρη πίστη και αναγνώριση των Ηνωμένων Πολιτειών.
Τμήμα 107. Λογιστική.
Ο γραμματέας θα υπολογίζει τις εκταμιεύσεις του χρήματος των ΗΠΑ και των ισοζυγίων τρεχουσών χρηματοδοτήσεων μέσω εκθέσεων λογιστικής, διατηρούμενων και δημοσιοποιούμενων απ τον γραμματέα και από υπηρεσίες και διευθύνσεις της κυβέρνησης.
Το γενικό λογιστήριο θα διεξάγει έναν ανεξάρτητο έλεγχο κάθε 2 χρόνια.
Ιστορικό: Δημόσια δημιουργούμενο χρήμα. Το συστατικό-κλειδί που χρειάζεται για να επιτευχθεί η ανθρώπινη πρόοδος.
Δύο σημαντικά αποτελέσματα θα προκύψουν απ τη δημιουργία χρήματος άμεσα απ την κυβέρνηση, αντί του δανεισμού χρήματος που έχουν δημιουργήσει οι τράπεζες. Πρώτον, θ αρχίσουμε να εξοικονομούμε το κόστος του τόκου, που το 2007 ήταν 465 δις δολ, το οποίο ήταν το 17% του ετήσιου ομοσπονδιακού προϋπολογισμού των ΗΠΑ. Σήμερα, το κόστος του τόκου που πληρώνεται στην κατασκευή υποδομών γενικά, διπλασιάζει και τριπλασιάζει το κόστος της κατασκευής. Εξοικονομώντας τον τόκο, θα κάνουμε πιο εύκολο το να φέρουμε τις κρίσιμες υποδομές μας σε αποδεκτά ασφαλή επίπεδα για τον 21ο αιώνα. Η Αμερικανική Εταιρεία Πολιτικών Μηχανικών βαθμολογεί τις σημερινές υποδομές μας με βαθμό «D» και εκτιμά ότι χρειάζονται 2,2, τρις δολ για να καταστούν αυτές ασφαλείς και πάλι.
Πιο σημαντικό, οι ιδιώτες δανειστές θα έχουν πολύ μικρότερη επιρροή πάνω στις δημόσιες πολιτικές αποφάσεις.
Η δύναμη για τον καθορισμό της δημοσιονομικής πορείας της κοινωνίας μας, θα είναι στα χέρια του κογκρέσου, όπου τη θέτει το σύνταγμά μας. Η διαφορά είναι ότι θα χρησιμοποιείται μια πιο λογική και ανεξάρτητη μέθοδος χρηματοδότησης. Με την εποπτεία του κογκρέσου, το αίμα της κοινωνίας- η νομισματική της κυκλοφορία- είναι περισσότερο πιθανόν να κατευθυνθεί σε ζωτικές υποδομές, για παράδειγμα, δόμηση και επισκευή αντιπλημμυρικών αναχωμάτων που προστατεύουν μεγάλες πόλεις, αντί να κατευθύνεται σε κερδοσκοπίες ακινήτων και καταστρεπτικά παιχνίδια στη Wall Street, όπως ο έλεγχος των τραπεζιτών πάνω στη δημιουργία του χρήματος έχει παραδοσιακά κατευθύνει τη δύναμη του χρήματος στις κοινωνίες.
Το τμήμα 301 περιγράφει πως τα τραπεζογραμμάτια του ομοσπονδιακού αποθεματικού θ αντικατασταθούν απ το χρήμα των ΗΠΑ. Δεν θα τα αποκαλούμε τραπεζογραμμάτια, διότι αυτό θα έδειχνε χρέος και αυτά δεν είναι χρέος. Μερικοί χρηματοδότες πράσινων δολαρίων της δεκαετίας του 1870, το ήξεραν αυτό και τα αποκαλούσαν «πιστοποιητικά αξίας». Αυτή είναι η καλύτερη περιγραφή που έχουμε ακούσει, εκτός απ τον δικό μας όρο – εμείς τα αποκαλούμε «χρήμα».
Το τμήμα 302 τερματίζει το τραπεζικό, κλασματικό απόθεμα στις ΗΠΑ. Αυτός είναι ο μηχανισμός που επιτρέπει στο τραπεζικό σύστημα να δημιουργεί «χρήμα» από καθαρό αέρα. Όταν οι τράπεζες χορηγούν δάνεια, αυτές απλά πιστώνουν τους λογαριασμούς των δανειοληπτών στην τράπεζα, σε αντάλλαγμα για τη δέσμευση των οικονομιών του δανειστή προς την τράπεζα σαν εγγύηση. Αυτό είναι ουσιαστικά πίστωση.
Υπό το σημερινό κλασματικό απόθεμα του 10%, το τραπεζικό σύστημα σαν σύνολο, μπορεί να δανείζει δέκα φορές τα αποθεματικά, στην ουσία δημιουργώντας χρήμα ή για περισσότερη ακρίβεια, την πίστωση που χρησιμεύει σαν χρήμα στο σύστημά μας.
«Κέρδος από κοπή και κυκλοφορία κερμάτων» είναι το κεφάλαιο και ο τόκος που οι τράπεζες λαμβάνουν για τη δημιουργία παρόμοιου πιστωτικού «χρήματος», εκτιμουμένου μέχρι τώρα, σε πάνω από 100 δις δολ το χρόνο.
Το «Κέρδος από κοπή και κυκλοφορία κερμάτων» νόμιμα ανήκει στο έθνος, μέσω της κυβέρνησής μας, έτσι στην αρχή, ο νόμος, με μια λογιστική διευθέτηση, μετατρέπει την πίστωση που οι τράπεζες έχουν ήδη δημιουργήσει, σε πραγματικό αμερικανικό χρήμα. Αυτή η μετατροπή θα χρεώσει τις τράπεζες στην κυβέρνηση των ΗΠΑ για τα ποσά που δημιούργησαν.
Σήμερα, όταν οι δανειολήπτες εξοφλούν τις τράπεζες, αυτό το πιστωτικό χρήμα τίθεται εκτός κυκλοφορίας. Αλλά οι νέοι λογιστικοί κανόνες θα εντέλλονται αυτές οι εξοφλήσεις των πελατών να είναι διαθέσιμες στην νομισματική αρχή για τους σκοπούς που τίθενται στον τίτλο V αυτού του νόμου. Ουσιαστικά όλοι θέλουν αυτά τα καλά πράγματα, αλλά αναρωτιούνται πώς να πληρώσουν γι αυτά.
Η ψήφιση του Αμερικανικού Νομισματικού Νόμου το κάνει δυνατό, χωρίς πληθωριστικές συνέπειες.
Τίτλος ΙΙ. Απόσυρση των οργάνων ύπαρξης χρέους.
Τμήμα 201. Εναρξη της αποστράτευσης.
Όχι αργότερα από 120 μέρες μετά τη θέση σε ισχύ αυτού του τμήματος, ο γραμματέας θ αρχίσει ν αποσύρει όλα τα εκκρεμή όργανα της ύπαρξης χρέους των ΗΠΑ., πληρώνοντας ολόκληρο το ποσό που νομικά οφείλεται στον κομιστή σε χρήματα ΗΠΑ, καθώς αυτά τα ποσά θα γίνονται ληξιπρόθεσμα.
Τίτλος ΙΙΙ. Μετατροπή σε χρήμα των ΗΠΑ.
Τμήμα 301. Μετατροπή των τραπεζογραμματίων ομοσπονδιακού αποθεματικού.
(1). Όχι αργότερα από 90 μέρες απ την ημερομηνία ισχύος αυτού του τμήματος, ο γραμματέας θα θεσπίσει τους κανόνες και τις διαδικασίες για τη μετατροπή εκκρεμών τραπεζογραμματίων ομοσπονδιακού αποθεματικού σε χρήμα των ΗΠΑ ίσης ονομαστικής αξίας.
(2). Όχι αργότερα από 120 μέρες από την ημερομηνία που θα τεθεί σε ισχύ αυτό το τμήμα, καθώς τα τραπεζογραμμάτια ομοσπονδιακού αποθεματικού μετατρέπονται σε χρήμα ΗΠΑ, ο γραμματέας θα παρέχει μια επαρκή ποσότητα χρήματος ΗΠΑ στο τοπικό τραπεζικό σύστημα ώστε να επιτραπεί να μετατραπούν όλα τα διαθέσιμα ρευστά.
(3). Όχι αργότερα από 180 μέρες από την ημερομηνία που θα τεθεί σε ισχύ αυτό το τμήμα, όλα τα οικονομικά ιδρύματα ενός των Ηνωμένων Πολιτειών θα καταβάλλουν χρηματοδοτήσεις μόνο σε χρήμα των ΗΠΑ.
(4) Ο γραμματέας θ απαλλαχθεί κατάλληλα από όλα τα τραπεζογραμμάτια ομοσπονδιακού αποθεματικού καθώς αυτά τα επιστρέφονται για ανταλλαγή με χρήματα των ΗΠΑ.
Τμήμα 302. Αντικατάσταση τραπεζικού κλασματικού αποθέματος με πιστοδότηση χρήματος των ΗΠΑ.
(1). Όχι αργότερα από 60 μέρες από την ημερομηνία που θα τεθεί σε ισχύ αυτό το τμήμα, ο γραμματέας θα θεσπίσει και θα διακοινώσει τους κανόνες λογιστικής, τιμολόγησης και τις διαδικασίες που θέτουν τις τότε υπάρχουσες τραπεζικές πιστώσεις σε κυκλοφορία, σε νομικά προσφερόμενο χρήμα ΗΠΑ. Σ αυτό το σημείο, όλο το χρήμα σε όλους τους λογαριασμούς στο τραπεζικό σύστημα των ΗΠΑ θα δηλωθεί ότι είναι νομικά προσφερόμενο Ηνωμένων Πολιτειών, χωρίς εξαίρεση.
(2). Σε αντάλλαγμα για τη μετατροπή υπάρχουσας τραπεζικής πίστωσης σε νομικά προσφερόμενο χρήμα ΗΠΑ, κάθε τράπεζα θα χρεωθεί στο θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ για την ποσότητα της πίστωσης που έχει επεκταθεί. Αυτή η ποσότητα θα είναι το άθροισμα των δανείων της τράπεζας, ανεξαρτήτως της διάρκειας, μείον το κεφάλαιο της τράπεζας και των παρακρατηθέντων κερδών, τα οποία μπορούν να έχουν δανειστεί σαν χρήμα, όχι σαν πίστωση. Οι εγγυήσεις του θησαυροφυλακίου των ΗΠΑ που παρακρατήθηκαν απ την τράπεζα, θ ακυρωθούν και θα πιστωθούν στη θέση της ύπαρξης χρεών της τράπεζας προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένα ποσοστό όλων αυτών των περιουσιακών στοιχείων (κεφάλαιο, παρακρατηθέντα κέρδη, εγγυήσεις θησαυροφυλακίου ΗΠΑ) προς τα συνολικά εκκρεμή δάνεια της τράπεζας θα προσδιοριστεί.
(3). Οι αλλαγές λογιστικού κανόνα θα προσανατολιστούν ώστε καθώς οι πελάτες θα πληρώνουν το κεφάλαιο των τραπεζικών τους δανείων, ένα ποσοστό θα πληρώνεται για το θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ. Αυτό το ποσοστό θα είναι το σύνολο, μείον το ποσοστό που υπολογίστηκε σύμφωνα με την παράγραφο 2 παραπάνω. Παρόμοιες πληρωμές θα συνεχίσουν μέχρι τα χρέη των τραπεζών προς το θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ να ξεπληρωθούν. Οι τράπεζες επίσης θα ρυθμίσουν τις οφειλές τους μέσω μεταφορών από πρόσθετες κεφαλαιοποιήσεις και παρακρατηθέντα κέρδη. Αυτές οι πληρωμές θα καταλήξουν σ ένα αποθεματικό κεφάλαιο διαθέσιμο για εκταμίευση σύμφωνα με τον τίτλο V αυτού του νόμου, σύμφωνα με τις οδηγίες της νομισματικής εξουσίας και τις ακόμη αναγκαίες κατανομές του κογκρέσου για δαπάνες.
(4). Τα αποτελέσματα των παραπάνω (1) μέχρι (3) θα είναι να καταστήσουν τις τράπεζες ενδιάμεσους μεταξύ της κυβέρνησης που δημιουργεί κατάλληλα χρήμα και των πελατών που το έχουν δανειστεί και οι ιδιωτικές τράπεζες στην Αμερική μπορούν κατάλληλα να το δανείσουν και να κερδίσουν.
(5). Όχι αργότερα από 90 μέρες από την ημερομηνία που θα τεθεί σε ισχύ αυτό το τμήμα, ο γραμματέας θα δημοσιεύσει νέους κανονισμούς δανεισμού και λογιστικής για διάφορους τύπους λογαριασμών περιλαμβανομένων:
Α). τρεχούμενοι λογαριασμοί (πχ λογαριασμοί κατάθεσης όψης), που θα γίνουν μια αποθήκευση και υπηρεσία μεταφοράς για την οποία οι τράπεζες χρεώνουν αποζημίωση.
Β). Οι κανονισμοί και οι ενέργειες στα παραπάνω τμήματα (1) μέχρι (5), θα ενθαρρύνουν την ιδιωτική, δραστηριότητα δανεισμού απόκτησης κέρδους μέσω τραπεζών, αλλά θ απαγορεύσουν την ιδιωτική δημιουργία χρήματος, μέσω πίστωσης δανεισμού.
Σημείωση: Προβλέπεται ότι το χρήμα που θα ξοδεύεται στην κυκλοφορία απ την κυβέρνηση των ΗΠΑ υπό τον τίτλο V αυτού του νόμου, απόλυτα θα κατατίθεται στις τράπεζες, όπου αυτό το χρήμα, όχι τα κλασματικά αποθέματα, θα παρέχουν τον μηχανισμό για συνεχή δάνεια και οποιαδήποτε απαραίτητη επέκταση. Επίσης προβλέπεται ότι αρκετοί εμπνευσμένοι κοινής ωφελείας τραπεζικοί επαγγελματίες θα συνεργαστούν με τους λειτουργούς του θησαυροφυλακίου για να διασφαλίσουν ότι αυτοί οι κανονισμοί θα είναι κατάλληλα διατυπωμένοι για ν αναγνωρίζουν τις πραγματικότητες μέσα στην τραπεζική βιομηχανία, ώστε να διασφαλίσουν μια ομαλή μετάβαση.
Τμήμα 303. Ανώτατα όρια τόκου.
(1) Το συνολικό ποσό του τόκου που επιβαρύνεται από ένα οικονομικό ίδρυμα οποιοσδήποτε δανειστής φυσικό πρόσωπο μέσω χρεωλυσίων, περιλαμβανομένων όλων των αποζημιώσεων και των υπηρεσιών, δεν θα ξεπερνά το αρχικό κεφάλαιο οποιουδήποτε δανείου, εκτός των υποθηκών.
(2) (2). Το μέγιστο ποσοστό τόκου του 8% ανά έτος θα εφαρμοστεί σε όλες τις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων όλων των αποζημιώσεων.
(3) (3). Πληρωμές τόκου απ τις ΗΠΑ σε ξένες κεντρικές τράπεζες ή στους ενδιαμέσους τους θα μειωθούν κατ αναλογία σε μια περίοδο 15 χρόνων σε ένα μέγιστο του ¼ του 1% ανά έτος.
Οι τράπεζες θα ενθαρρύνονται να ενεργούν σαν ενδιάμεσοι μεταξύ των πελατών που αναζητούν μια ανταπόδοση για επενδύσεις που καταθέτουν και πελάτες που είναι πρόθυμοι να πληρώσουν για τη χρήση αυτών των επενδύσεων. Δεν θα επιτρέπεται σ αυτές να δημιουργήσουν νέο χρήμα κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας.
Αυτό θα γίνει δυνατό με τους νέους τραπεζικούς υπολογιστικούς κανόνες, όχι υπό τους σημερινούς κανόνες, το κλειδί θα είναι ότι οι τρεχούμενοι λογαριασμοί θα γίνουν μια υπηρεσία αποθηκευτηρίου.
Οι τράπεζες δεν θα μπορούν να δημιουργούν νέο χρήμα μέσω λογαριασμών ταμιευτηρίου, διότι αυτοί οι λογαριασμοί θ αντιπροσωπεύουν πραγματικό χρήμα που οι καταθέτες έχουν αποταμιεύσει.
Από πού θα προέρχεται αυτό το πραγματικό χρήμα; Από όλους τους τύπους πληρωμών απ την κυβέρνησή μας: για εκπαίδευση, για υποδομές και φροντίδα υγείας, για κοινωνική ασφάλεια και πληρωμή κυβερνητικών υποχρεώσεων. Από τα τρις δολάρια του κυβερνητικού χρήματος που αντικατέστησαν τα τρις των παλιών τραπεζογραμματίων ομοσπονδιακού αποθεματικού και τραπεζικές καταθέσεις.
Το τμήμα 303(1) καθιερώνει έναν κανόνα που χρησιμοποιήθηκε από διάφορα αρχαία χρηματικά συστήματα (Hammurabi, Hindustan, Rome και άλλα), ότι η ποσότητα του τόκου δεν θα ξεπερνά το κεφάλαιο του δανείου. Εμείς υιοθετούμε αυτή την πρόνοια εκτιμώντας την συχνή ιστορική του εμφάνιση.
Ένα ανώτατο όριο τόκου του 8% θεσπίζεται σε όλες τις ΗΠΑ. Οι κραυγές ανησυχίας που θα υψωθούν λόγω αυτής της πρόβλεψης, όλες αγνοούν ότι μέχρι το 1980-81 49 πολιτείες είχαν παρόμοια όρια, χωρίς τις προβλεπόμενες τρομερές συνέπειες!
Ιστορικό: η έννοια του χρήματος προήλθε απ την αγγλική γλώσσα, έτσι ώστε όταν κάποιος μιλάει για το χρήμα, ο άλλος να σκέπτεται για χρέος, για παράδειγμα, τραπεζιτικές επιταγές ή τραπεζογραμμάτια χρέους. Οι οικονομολόγοι έχουν θολώσει την κρίσιμη διάκριση μεταξύ χρήματος και πίστωσης, αναφερόμενοι στο πραγματικό χρήμα σαν «υψηλής ισχύος χρήμα» και αναφερόμενοι σε τραπεζική πίστωση σαν «χαμηλής ισχύος χρήμα». Αυτό σε μεγάλο βαθμό ενισχύει όσους εμπλέκονται με πίστωση- τις τράπεζες. Το ΑΜΙ τερματίζει αυτό το λάθος του να συγχέεται το χρήμα με την πίστωση και αντίστροφα. Αυτή η ψευτιά μας έχει οδηγήσει στη σημερινή ανήθικη κατάσταση. Πρέπει προσεκτικά να κάνουμε διάκριση μεταξύ χρήματος και πίστωσης.
Τίτλος IV – Επανίδρυση του ομοσπονδιακού αποθεματικού σαν μια υπηρεσία μέσα στο υπουργείο θησαυροφυλακίου των ΗΠΑ.
Τμήμα 401 Επανίδρυση του ομοσπονδιακού αποθεματικού.
(1). Όχι αργότερα από 90 μέρες από την ημερομηνία που θα τεθεί σε ισχύ αυτό το τμήμα, ο γραμματέας θ αγοράσει για λογαριασμό των ΗΠΑ όλο το εκκρεμούν μετοχικό κεφάλαιο του ομοσπονδιακού αποθεματικού στην τρέχουσα τιμή της αγοράς σε χρήμα ΗΠΑ.
(2). Το ομοσπονδιακό αποθεματικό σύμφωνα με τον ρόλο του σαν κεντρική τράπεζα έκδοσης, ένα εθνικό γραφείο συμψηφισμών χρηματοδοτικής διαδικασίας και ένας δημοσιονομικός παράγοντας για την κυβέρνηση θα επανιδρυθεί σαν μια υπηρεσία μέσα στο υπουργείο θησαυροφυλακίου των ΗΠΑ.
(3). Το ομοσπονδιακό αποθεματικό θα διοικείται από έναν επίτροπο και αναπληρωτή επίτροπο διορισμένο για 6 χρόνια από τον πρόεδρο με τη συμβουλή και συγκατάθεση της γερουσίας.
(4). Το ομοσπονδιακό αποθεματικό θα διαχειρίζεται για λογαριασμό του γραμματέα τους νομισματικούς στόχους που τέθηκαν και εξουσιοδοτήθηκαν απ την νομισματική εξουσία και θα διαχειρίζεται τον δανεισμό του χρήματος των ΗΠΑ σε εξουσιοδοτημένα οικονομικά ιδρύματα όπως περιγράφεται στον τίτλο ΙΙΙ αυτού του νόμου για να διασφαλίσει ότι η δημιουργία χρήματος είναι μια λειτουργία των ΗΠΑ και ο δανεισμός κλασματικού αποθέματος έχει τερματιστεί.
Το τμήμα 401 περιγράφει πως το ομοσπονδιακό σύστημα αποθεματικού θα ενσωματωθεί στο θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ.
Η FED θα συνεχίσει να είναι το γραφείο συμψηφισμού επιταγών του έθνους, αλλά θα το κάνει σαν μια υπηρεσία εντός του θησαυροφυλακίου των ΗΠΑ.
Αυτή θα διοικεί τη νομισματική πολιτική των ΗΠΑ προς το τραπεζικό σύστημα, διασφαλίζοντας ότι οι τράπεζες συμμορφώνονται. Αλλά το ομοσπονδιακό αποθεματικό δεν θα προσδιορίζει πλέον τη νομισματική πολιτική. Αυτή θα καθοδηγείται από τη νέα νομισματική αρχή, η οποία θα εγκαθιδρύσει επίπεδα νομισματικών στόχων και θα διευθύνει το σύστημα για πρακτικά αποτελέσματα μάλλον, παρά για θεωρητικούς ή ιδεολογικούς λόγους. Για την «προαγωγή της γενικής ευημερίας» θα γίνει το καθοδηγητικό φως της νομισματικής πολιτικής.
Ιστορικό: Ο Adam Smith καθιέρωσε μια μυθολογία του χρήματος ισχυριζόμενος ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να διαχειριστεί κατάλληλα την ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ, ότι το ιδιωτικό χρήμα είναι καλύτερο. Καλύτερο από τι;
Χάρη σε μια προπαγάνδα αιώνων υπάρχει μια πλατιά διαδεδομένη στάση ενάντια στην κυβέρνηση που πράγματι συνιστά μια επίθεση στην κοινωνία. Αλλά η κυβέρνηση είναι ο μόνος οργανωτικός τύπος που μπορεί δυνητικά να προστατεύσει τους ανθρώπους απ τους αισχροκερδίζοντες «Enron» του κόσμου. Και η αισχροκέρδεια δεν είναι το τέλος αυτού, αυτό είναι συχνά ένα ζήτημα ζωής και θανάτου.
Βρήκαμε το «καπνίζον πιστόλι» όπου ο Άνταμ Σμίθ, ένας κανονικά προσεκτικός καθηγητής, εξαπέλυσε την κακόβουλη επίθεση εναντίον της Αγγλικής κυβέρνησης, σπιλώνοντάς την σαν «νωθρή» και «αμελή» και «υπερβολικά απερίσκεπτη». Ο Σμίθ ακούσια αποκάλυψε τον λόγο γι αυτή την επίθεση: για τη διατήρηση της ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ στα χέρια της από τότε ιδιωτικά κατεχόμενης τράπεζας της Αγγλίας, όταν είχαν γίνει σοβαρές προτάσεις για την εθνικοποίηση και την επιστροφή αυτής της δύναμης στην Αγγλική κυβέρνηση. Αυτός επίσης επιτέθηκε με πίκρα στις Αμερικανικές Αποικίες για την έκδοση του δικού μας χρήματος.
Ποιο ήταν το κίνητρο του Σμίθ; Δεν είμαστε αναγνώστες μυαλών. Ωστόσο σημειώνουμε ότι η οικογένεια του προστάτη του (ο Σκωτσέζος δούκας του Buccleugh) είχε πρόσφατα συγγενέψει με τον Εγγλέζικο Οίκο των Montagu, που ήταν η δύναμη πίσω απ την ιδιωτική τράπεζα της Αγγλίας. Επίσης σημειώνουμε ότι το βιβλίο του Σμίθ ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ που κυκλοφόρησε το 1776, ένα χρόνο αφότου το Αμερικανικό Ηπειρωτικό Κογκρέσο άρχισε να εκδίδει το ηπειρωτικό μας νόμισμα, που μας κατέστησε ικανούς να πολεμήσουμε και να νικήσουμε στην επανάσταση εναντίον της Αγγλίας, την ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη τότε στον κόσμο.
Τα ηπειρωτικά είχαν σπιλωθεί σαν πληθωριστικό χρήμα και ενώ η Αγγλία παραχαράσσοντάς τα τελικά τα κατέστρεψαν, αυτά ακόμη μας υποστήριζαν για πάνω από 5,5 χρόνια πολέμου, μέχρι 6 μήνες πριν την τελική νίκη. Τα ηπειρωτικά μας έδωσαν ένα έθνος. Αργότερα τα πρασινοδόλαρα μας επέτρεψαν να το κρατήσουμε. Εξετάζοντας τα πραγματικά γεγονότα (που συνοψίζουμε παρακάτω) που περιβάλλουν την κυβερνητική δημιουργία χρήματος, αναδύεται μια τελείως διαφορετική εικόνα, απ εκείνη της προπαγάνδας εναντίον τους.
Σκεφτείτε ότι εάν αυτός ο νόμος σταματούσε εδώ, αυτός προφανώς θα προκαλούσε έναν αποπληθωρισμό, διότι αφαιρεί το προνόμιο της δημιουργίας νέου χρήματος απ το τραπεζικό σύστημα. Αλλά μια αναπτυσσόμενη κοινωνία απαιτεί νέο χρήμα να προστίθεται συνεχώς, απλώς για να διατηρεί τις υπάρχουσες οικονομικές σχέσεις. Οι περισσότερες νομισματικές μεταρρυθμίσεις στο παρελθόν, ήταν στην πραγματικότητα αποπληθωριστικές.
Επομένως αποκλειστική πρόβλεψη γίνεται ώστε η κυβέρνηση να δαπανά νέο χρήμα σε κυκλοφορία, χωρίς να δημιουργεί νέο χρέος ή πληρωμές τόκου. Αυτό κάνει την τραπεζική πίστωση να κυκλοφορεί σαν χρήμα. Ενώ η έγκριση του κογκρέσου ακόμη απαιτείται για εκταμιεύσεις, αυτές οι προβλέψεις θα το διευκολύνουν αυτό.
Όλοι συμφωνούν ότι χρειαζόμαστε τις καλύτερες υποδομές. Διαφωνούν ως προς το που θα βρεθούν τα χρήματα. Ο νόμος παρέχει τώρα έναν τρόπο για τη χρηματοδότηση αυτών με μη πληθωριστικό τρόπο.
Κανόνες δαπάνης κατά κεφαλήν ελαχιστοποιούν την επίδραση των πολιτικών πάνω στις εκταμιεύσεις. Ο νόμος αναγνωρίζει την αναγκαιότητα των ηθικών, οικολογικών επιπτώσεων και των επιπτώσεων της διατηρησιμότητας του νομισματικού συστήματος και των πολιτικών.
Επιπρόσθετα, για την καθοδήγηση των εκταμιεύσεων ομοσπονδιακών υποδομών, το τμήμα 502 επιτρέπει σε οργανισμούς τοπικών κυβερνήσεων, από πολιτείες μέχρι σχολικές επιτροπές, μεγαλύτερη δικαιοδοσία για τον δανεισμό νέου δημιουργημένου χρήματος, ελεύθερου τόκου, για να δημιουργούν και να επισκευάζουν υποδομές της επιλογής τους. Τύποι κατά κεφαλήν θα περιορίσουν τα δανειζόμενα ποσά και αφού οι χρηματοδοτήσεις θα πρέπει να ξεπληρωθούν, θα πρέπει να δίνεται μεγάλη προσοχή σ αυτές τις τοπικές αποφάσεις.
Το τμήμα 503 παρέχει περισσότερη αναγκαία πολιτειακή χρηματοδότηση και μια ισχυρή τοπική εξουσιοδότηση στον νόμο. Ο δημοσιονομικός λιμός των τοπικών κυβερνητικών οργανισμών, από τις σχολικές επιτροπές μέχρι χωριά και πολιτείες, θα γίνει ζήτημα του παρελθόντος.
Τίτλος V- Εκσυγχρονισμός υποδομών.
Τμήμα 501. Άμεση χρηματοδότηση βελτιώσεων υποδομών.
Σημείωση: Εφόσον οι τράπεζες δεν θα δημιουργούν νέο χρήμα και αυτό είναι κρίσιμο σε μια επεκτεινόμενη οικονομία και πληθυσμιακή βάση ώστε νέο χρήμα να εισέρχεται στην κυκλοφορία, αυτό θα γίνει μέσω άμεσης χρηματοδότησης των υποδομών, της εκπαίδευσης και των προγραμμάτων υγείας σε μια κατά κεφαλήν βάση διασφαλίζοντας μια ισοδύναμη κατανομή σε όλο το έθνος.
Όχι αργότερα από 90 μέρες από την ημερομηνία που θα τεθεί σε ισχύ αυτό το τμήμα, ο γραμματέας θ αναφέρει στο κογκρέσο για τις ευκαιρίες να χρησιμοποιηθούν άμεσες χρηματοδοτήσεις απ την κυβέρνηση για τον εκσυγχρονισμό, τη βελτίωση και την αναβάθμιση της φυσικής οικονομίας των ΗΠΑ σε τέτοιες περιοχές όπως, μεταφορές, γεωργία, υδροδότηση και ενέργειας, αποχετεύσεων, ιατρικής φροντίδας, εκπαίδευσης και άλλων συστημάτων υποδομών, για την προαγωγή της γενικής ευημερίας. Αυτό θα γίνει με σεβασμό στην οικολογική ισορροπία και την ποιότητα ζωής.
Αυτό το πρόγραμμα θα προάγει σε όλο το έθνος μια αρμονική και ισορροπημένη ανάπτυξη των οικονομικών δραστηριοτήτων, συνεχή και μη πληθωριστική ανάπτυξη που σέβεται το περιβάλλον, ένα υψηλό επίπεδο απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας, την ανύψωση του προτύπου διαβίωσης και ποιότητας ζωής και οικονομική και κοινωνική συνοχή. Παράγοντες ανά κεφαλήν και τοπικού κόστους θα εφαρμοστούν.
Σημείωση: Αυτές οι οικολογικές και ποιότητας ζωής θεωρήσεις εξάγονται απ τα πρωτόκολλα διεθνών συνθηκών της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία εξέτασε τα ζητήματα εκτενώς.
Τμήμα 502. Δανεισμός χωρίς τόκο σε τοπικούς κυβερνητικούς οργανισμούς.
Όχι αργότερα από 90 μέρες από την ημερομηνία που θα τεθεί σε ισχύ αυτό το τμήμα, ο γραμματέας θα παρέχει συστάσεις προς το κογκρέσο για ένα πρόγραμμα δανεισμού χωρίς τόκο του χρήματος των ΗΠΑ σε πολιτειακές και τοπικές κυβερνητικές οντότητες περιλαμβανομένων σχολικών επιτροπών και πυροσβεστικών υπηρεσιών για τη βελτίωση υποδομών κάτω από τον έλεγχό τους και μέσα στα όρια των περιοχών εξουσίας τους, βασισμένο σε ποσά κατά κεφαλήν και σε άλλα κριτήρια για τη διασφάλιση της ισότητας όπως ορίζεται απ την Νομισματική Αρχή.
Τμήμα 503. Νομισματικές παροχές σε πολιτείες.
Κάθε χρόνο η νομισματική αρχή θα καθοδηγεί το θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ να κατανέμει παροχές κατά κεφαλήν σε 12μηνη βάση σε 50 πολιτείες ίσες με το 15% των χρημάτων που δημιουργήθηκαν υπό τον τίτλο V του προηγουμένου έτους. Οι πολιτείες θα χρησιμοποιήσουν αυτές τις; χρηματοδοτήσεις σε δημόσιες υποδομές, εκπαίδευση, φροντίδα υγείας και αποκατάστασης και για την πληρωμή μη χρηματοδοτούμενων ομοσπονδιακών υποχρεώσεων. Θα εφαρμοστούν κριτήρια κατά κεφαλήν και τοπικού κόστους.
Το τμήμα 504 βοηθάει στη διασφάλιση ότι μικρότερης κλίμακας οικογενειακές λειτουργίες εκμίσθωσης θα συνεχιστούν και θ αποφευχθούν απώλειες της γης τους από οικονομικούς λειτουργούς και ότι θα βελτιωθεί η κατάσταση ασφάλειας της διατροφής μας. Επίσης θα ελεγχθεί πως μια οικονομία βασισμένη σ ένα πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα θα μπορούσε να βοηθήσει την νομισματική αρχή στη διαδικασία λήψης αποφάσεων.
Το Τμήμα 505 αναγνωρίζει την ανάγκη για πολύ ουσιαστικές ομοσπονδιακές χρηματοδοτήσεις της εκπαίδευσης. Σήμερα πολύ μικρή ομοσπονδιακή βοήθεια παρέχεται κυρίως για ειδική εκπαίδευση σε παιδιά με ειδικά προβλήματα. Ευρύτερη βοήθεια θα μπορούσε να περιλάβει προνηπιακά προγράμματα και δημιουργία κοινοτικών κέντρων, περιλαμβανομένων προγραμμάτων μαθητείας, ένα πρόγραμμα αποζημίωσης για ανώτερη εκπαίδευση και συμβουλευτικά προγράμματα.
Δεν θα πρέπει να στηριζόμαστε σε τοπική φορολόγηση για να λύσουμε ένα πρόβλημα που αποτελεί για μεγάλο χρονικό διάστημα εθνική αδυναμία. Πρόκειται για το μέλλον του πολιτισμού μας.
Το τμήμα 506 θεσπίζει νομισματικές πληρωμές μερισμάτων σε όλους τους πολίτες στις ΗΠΑ όλων των ηλικιών και των επιπέδων εισοδήματος. Αυτό θα κάνει το αναγκαίο χρήμα διαθέσιμο από καταναλωτές πριν τα τμήματα των υποδομών του νόμου εμπλακούν. Οι επιπτώσεις στην παραγωγή, τις τιμές, το ηθικό των εργαζομένων και σε άλλους οικονομικούς παράγοντες θα εξετάζεται προσεκτικά, όπου θα μπορούσε να παρέχει ενδείξεις για θέσπιση νόμων.
Ιστορικό: Η πραγματική ιστορία του κυβερνητικού ελέγχου πάνω στο χρήμα δείχνει μια ανώτερη καταγραφή σε σχέση με τον ιδιωτικό έλεγχο.
Υπάρχει μια μυθολογία – ένα κυρίαρχο λάθος- ότι το κυβερνητικά εκδιδόμενο χρήμα είναι ανεύθυνο και πληθωριστικό. Αλλά αυτό είναι το αποτέλεσμα δεκαετιών, ακόμη και αιώνων αδυσώπητης προπαγάνδας και αυτό διαψεύδεται από τα ιστορικά γεγονότα. Το ηπειρωτικό νόμισμα δέχεται επίθεση, χωρίς συζήτηση ότι ενώ η κυβέρνησή μας ενέκρινε 200 εκατ δολ και εξέδωσε 200 εκατ δολ (πλέον την αντικατάσταση των τραπεζογραμματίων), η Brits με επιτυχία παραχάραξε ανείπωτα δις δολ. Αυτοί κάνουν το ίδιο για τα Γαλλικά Assignats – οι λεπτομέρειες ήρθαν στη δημοσιότητα όταν οι παραχαράκτες έσυραν ο ένας τον άλλον στα Αγγλικά δικαστήρια.
Τα αμερικανικά πρασινοδόλαρα σπιλώθηκαν σαν άχρηστο πληθωριστικό χρήμα όταν η κυβέρνησή μας ενέκρινε 450 εκατ δολ και τύπωσε ακριβώς 450 εκατ δολ και κάθε χαρτονόμισμα τελικά ανταλλάχθηκε ένα προς ένα με χρυσό νόμισμα- αλλά πολύ λίγοι άνθρωποι μπήκαν στον κόπο να τα ανταλλάξουν.
Ο γερμανικός υπερπληθωρισμός μνημονεύεται από την συμμορία ιδιωτικού χρήματος χωρίς να επισημαίνεται ότι η γερμανική Reichbank ήταν στην κατοχή και τον έλεγχο ιδιωτών ή ότι ο υπερπληθωρισμός άρχισε τον μήνα που όλη η κυβερνητική επιρροή στη Reichbank αφαιρέθηκε με την επιμονή των συνασπισμένων κατόχων. Αυτή και άλλες περιπτώσεις περιγράφονται στο βιβλίο Η ΧΑΜΕΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ.
Το φάντασμα του πληθωρισμού θ ανυψώνεται απέναντι σε κάθε πρόταση να εκπληρώσει η κυβέρνησή μας την ευθύνη της για να παρέχει το νόμισμα του έθνους.
Αλλά πάλι αυτή είναι μια αντανακλαστική αντίδραση που προκύπτει απ την ίδια προπαγάνδα. Ο λόγος που ο πληθωρισμός αποφεύγεται είναι ότι ο πραγματικός πλούτος δημιουργείται με το χρήμα που ξοδεύεται στην κυκλοφορία για τις υποδομές, την εκπαίδευση και την φροντίδα υγείας. Αυτό καταλήγει στην παροχή των πραγματικών αγαθών και των ζωτικών υπηρεσιών και η ύπαρξη αυτών υπηρετεί τον έλεγχο του πληθωρισμού. Είναι κυρίως οι πολεμικές δαπάνες που είναι πληθωριστικές, διότι δεν είναι μόνο το χρήμα που δεν κατευθύνεται για τη δημιουργία αξιών για τη ζωή, αυτό στην πραγματικότητα καταστρέφει αυτές τις αξίες, ενώ αυξάνει την παροχή χρήματος και ΑΥΤΟ είναι πάντα πληθωριστικό.
Θα υποστηριχθεί ότι οι τράπεζες πρέπει να έχουν το προνόμιο της δημιουργίας χρήματος για να επιβιώσουν και η αφαίρεση αυτού θα καταστρέψει την τραπεζιτική δραστηριότητα.
Αλλά αυτό είναι εξωφρενικό. Η τραπεζιτική δραστηριότητα έχει ήδη καταστρέψει τον εαυτό της. Η βιομηχανία αποταμιεύσεων και δανείων έχει λειτουργήσει για πολλές δεκαετίες πάνω σε αρχές παραπλήσιες με εκείνες που αυτός ο νόμος υποστηρίζει. Εμείς δεν ερχόμαστε για να καταστρέψουμε την τραπεζιτική δραστηριότητα- αυτή είναι τμήμα της σύγχρονης κοινωνίας. Ωστόσο, η αφροσύνη του σημερινού συστήματός μας είναι αυταπόδεικτη. Δεν υπάρχει τίποτε στην προϊστορία του κυρίαρχου κεφαλαιούχου, εκπαίδευση ή φιλοσοφία που να τους παρέχει το δικαίωμα να είναι πάνω από το συνταγματικό μας σύστημα των ελέγχων και ισοζυγίων. Κοιτάξτε το χάος που έχουν επιφέρει σ όλο τον κόσμο!
Αυτός ο περιεκτικός νόμος έχει τη μεγαλύτερη ευκαιρία για να ψηφιστεί στη μεγάλη κρίση που δημιουργήθηκε απ τα εγκληματικά στοιχεία μέσα στο τραπεζικό σύστημα.
Η στρατηγική μας είναι να παραμείνουμε προσηλωμένοι στον πλήρη αμερικανικό νομισματικό νόμο, σαν την ελάχιστη λύση. Υλοποιώντας μόνο τμήματα αυτού, αυτό θα ισοδυναμεί με εγκατάλειψη καθήκοντος. Ένας τέτοιος συμβιβασμός θα έδινε στους εγκληματίες κεφαλαιούχους την ευκαιρία ν ανασυνταχθούν και να επαναδιεκδικήσουν την δύναμή τους πάνω σ όλη την τραπεζιτική δραστηριότητα, όπως αυτοί έχουν αδυσώπητα κάνει σε τουλάχιστον 4 ιστορικές περιπτώσεις στα τελευταία 150 χρόνια, εδώ και σε άλλες χώρες. Αυτό είναι ό,τι μπορεί να κάνει μια πλούσια οργανωμένη συμμορία με έναν απλό σκοπό, ειδικά ενάντια σε έναν πληθυσμό που συνασπίζεται μόνο κάτω από συνθήκες σοβαρής κρίσης όπως η σημερινή. Αν και η κρίση σημαίνει βάσανα, εμείς πρέπει τουλάχιστον να τη χρησιμοποιήσουμε για να λύσουμε το πρόβλημα.
Οι νομοθέτες σε εθνικό επίπεδο πρέπει να κατανοήσουν πως αυτή η κρίση είναι μέσα στη δικαιοδοσία τους για να δώσουν λύση.
Ίσως ακόμη πιο σημαντικά, στα τοπικά και πολιτειακά επίπεδα, οι νομοθέτες πρέπει να είναι ενήμεροι πως λύνεται αυτό το πρόβλημα εθνικά, ότι ανοίγει τον δρόμο για λύσεις του πραγματικού κόσμου των περισσότερων «άλυτων» τοπικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν.
Επομένως, σε σύνδεση με την εθνική προσέγγιση, μια καμπάνια εστιασμένη στο πολιτειακό επίπεδο χρειάζεται να οργανωθεί.
Τίποτε από αυτά δεν είναι εύκολο, αλλά λάβετε υπόψη σας ότι ό,τι εμείς προτείνουμε θα είναι άμεσα ωφέλιμο για το 99,5% του πληθυσμού. Ακόμη και αυτοί που σήμερα κερδίζουν μη δεδουλευμένα πλούτη απ το σημερινό σφαλερό σύστημα, θα ωφελούνταν απ τη βελτιωμένη ποιότητα και ασφάλεια της ζωής γενικά.
Το Αμερικανικό Νομισματικό Ινστιτούτο οργανώνει τοπικές συνελεύσεις σε όλη τη χώρα για να βοηθήσουμε στην εκπαίδευση των συνανθρώπων μας και των αντιπροσώπων στην περιοχή της νομισματικής ιστορίας, θεωρίας και μεταρρύθμισης.
Εμείς το κάνουμε αυτό μ έναν τρόπο που είναι κατανοητός από τον μέσο αναγνώστη εφημερίδας. Το βιβλίο Η ΧΑΜΕΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ είναι γραμμένο σε μια υψηλά αναγνώσιμη φόρμα- εμείς έχουμε την πρόθεση να είναι κατανοητό!
Ο Αμερικανικός Νομισματικός Νόμος (ΑΜΑ).
20 ερωτήσεις συχνά ερωτώμενες.
1. Δεν θα προκαλέσει πληθωρισμό η κυβερνητική δημιουργία χρήματος για υποδομές και άλλες δαπάνες;
Όχι. Ενώ αυτό είναι ένα σημαντικό θέμα, σ ένα μέρος αφορά αντικυβερνητική προπαγάνδα και δεν χρειάζεται να προκαλέσει πληθωρισμό, σε εξάρτηση από το που θα πάνε τα νέα χρήματα, για παράδειγμα:
Όταν τα νέα χρήματα χρησιμοποιούνται για να δημιουργούν πραγματικό πλούτο, όπως αγαθά και υπηρεσίες και η αξία των 2,2 τρις δολ της κατασκευής και επισκευής των δημόσιων υποδομών που οι μηχανικοί μας λένε ότι χρειάζονται για τα επόμενα 5 χρόνια, δεν είναι απαραίτητο να είναι πληθωριστικά διότι πραγματικά αγαθά πραγματικής αξίας δημιουργούνται την ίδια στιγμή με το χρήμα και η ύπαρξη αυτών των πραγματικών αξιών για τη ζωή, κρατά τις τιμές χαμηλά.
Εάν αυτό πήγαινε για πολεμικές δαπάνες ή για φούσκες (ακίνητα/Wall Street κλπ) θα δημιουργούσε πληθωριστικές φούσκες χωρίς πραγματική παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών. Αυτή είναι η ιστορία του ιδιωτικού ελέγχου πάνω στην δημιουργία χρήματος. Αυτό πρέπει να σταματήσει τώρα. Οι κυβερνήσεις τείνουν να κατευθύνουν τους πόρους περισσότερο σε περιοχές που ενδιαφέρουν ολόκληρο το έθνος, όπως υποδομές, φροντίδα υγείας, εκπαίδευση κλπ. Ο τίτλος 5 του ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΎ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟΎ ΝΌΜΟΥ εξειδικεύει τα θέματα υποδομών περιλαμβανομένων των ανθρώπινων υποδομών της υγείας και της εκπαίδευσης.
Επίσης θυμηθείτε, ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌΣ ΝΌΜΟΣ εξαλείφει το «κλασματικό τραπεζικό αποθεματικό» το οποίο είναι μια απ τις κύριες αιτίες του πληθωρισμού. Και θυμηθείτε ότι το νέο χρήμα πρέπει να εισαχθεί στην κυκλοφορία καθώς ο πληθυσμός και η οικονομία αναπτύσσονται ή βελτιώνονται, αλλιώς θα προκληθεί αποπληθωρισμός.
2. Πως μπορούμε να
εμπιστευτούμε την κυβέρνηση σχετικά με
τη δύναμη
δημιουργίας χρήματος; Δεν θα το
παρακάνουν (και θα προκαλέσουν πάλι
πληθωρισμό); Δεν ξέρετε ότι η
κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει
τίποτε σωστά;
Δύο σημεία:
Α. Το σύνταγμα των ΗΠΑ δεσμεύει την κυβέρνηση ν αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα των αμερικανών – «να προάγει τη γενική ευημερία» και εξουσιοδοτεί την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να δημιουργεί, να εκδίδει και να ρυθμίζει το χρήμα μας (Αρθρο Ι, Τμήμα 8, Διάταξη 5). Εμείς πρέπει να θέτουμε τους δημόσιους λειτουργούς υπόλογους απέναντι στους νόμους. Θέλετε ν αρνηθούμε το σύνταγμα; Σε όφελος ποιών; Της Enron; Της Bear Stearns; Της J. P. Morgan; Της Goldman Sachs; Της Lehman Brothers; παρακαλούμε νάστε ρεαλιστές! Στην επιλογή μας είναι να επιτρέψουμε σ αυτούς τους πειρατές να ελέγχουν το χρηματικό μας σύστημα ή ευφυώς να εντάξουμε τη ΧΡΗΜΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ μέσα στην κυβέρνησή μας.
Υπό τον αμερικανικό νομισματικό νόμο, το κογκρέσο, ο πρόεδρος και η επιτροπή της νομισματικής αρχής θα είναι όλοι υπεύθυνοι εάν συμβεί οποιοσδήποτε πληθωρισμός ή αποπληθωρισμός και οι άνθρωποι θα γνωρίζουν ότι αυτοί είναι υπεύθυνοι. Αυτοί ειδικά θα κατευθύνονται στο ν αποφεύγουν πολιτικές που είναι είτε πληθωριστικές είτε αποπληθωριστικές.
Πράγματι εμπιστεύεστε τους “ENRONS” να κυριαρχούν στο χρήμα μας; Κοιτάξτε πως αυτοί έχουν καταχραστεί αυτή τη δύναμη! Και ναι, καταδικάστε τους! Η Enron ήταν στην επιτροπή της Τράπεζας Ομοσπονδιακού Αποθεματικού του Dallas!
Β. Τελικά και πιο σημαντικά, μια εξέταση της ιστορίας, παρά την τρέχουσα προκατάληψη και την μαζική προπαγάνδα που διεξάγεται εναντίον της κυβέρνησης, δείχνει ότι ο κυβερνητικός έλεγχος του χρήματος έχει μια πολύ ανώτερη ιστορική καταγραφή απ τον ιδιωτικό έλεγχο πάνω στα χρηματικά συστήματα. Η ιστορία δείχνει ότι η κυβέρνηση έχει μια πολύ ανώτερη καταγραφή στον έλεγχο του χρηματικού συστήματος απ ότι έχουν οι ιδιωτικοί δημιουργοί χρήματος. Και ναι, αυτό περιλαμβάνει το ηπειρωτικό νόμισμα, τα πρασινοδόλαρα και ακόμη τον γερμανικό υπερπληθωρισμό, ο οποίος παρεμπιπτόντως, έλαβε χώρα κάτω από μια πλήρως ιδιωτικοποιημένη γερμανική κεντρική τράπεζα. Ο γερμανικός υπερπληθωρισμός είναι πράγματι ένα παράδειγμα μιας καταστροφής ιδιωτικού χρήματος.
Το βιβλίο Η ΧΑΜΕΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ, στο κεφάλαιο 12, αποκαλύπτει την αρχή της επίθεσης στην κυβέρνηση και βρήκε ότι αυτή άρχισε με τον ίδιο τον Ανταμ Σμίθ σε μια προσπάθεια να εμποδίσει τις κινήσεις να παρθεί πίσω η νομισματική δύναμη από την τότε ιδιωτική τράπεζα της Αγγλίας και να τη δώσουν πίσω στην κυβέρνηση, η οποία είχε κάνει καλή δουλειά στη μοναρχική διαχείριση του χρηματικού συστήματος, με μόνο μια εξαίρεση υπό τον Henry τον VIII.
3. Γιατί να δώσουμε στην κυβέρνηση ακόμη περισσότερη δύναμη;
Διότι το χρηματικό μας σύστημα ανήκει στην κοινωνία σαν όλο. Είναι πολύ σημαντικό να εμπιστευτούμε σε μη αντιπροσωπευτικά και μη υπόλογα ιδιωτικά χέρια, απορροφημένα με το ιδιωτικό κέρδος, με λίγο ενδιαφέρον για τις επιζήμιες επιπτώσεις των πράξεών τους στη χώρα και εκτός του συστήματός μας των ελέγχων και των ισοζυγίων. Απλώς κοιτάξτε τι έχουν κάνει!
4. Πως μπορούμε να εμποδίσουμε την κυβέρνηση απ το να καταχραστεί τη δύναμή της, απ τη στιγμή που αυτή μπορεί να δημιουργήσει χρήμα άμεσα;
Με τον ίδιο τρόπο που την εμποδίζουμε απ το να καταχραστεί οποιαδήποτε δύναμη, υπεραμυνόμενοι του νόμου και συμμετέχοντας στις δημοκρατικές πολιτικές διαδικασίες και μέσω λογικών οργανικών ορίων.
5. θα επιτρέψουμε στις ιδιωτικές τράπεζες να διατηρήσουν κάποιο τμήμα του προνομίου δημιουργίας χρήματος;
Απόλυτα όχι! Η ιστορία δείχνει ότι τα ιδιωτικά συμφέροντα, εάν τους δοθούν οποιαδήποτε προνόμια δύναμης πάνω στα χρήματα, τελικά υπονομεύουν το δημόσιο συμφέρον και αναλαμβάνουν τον έλεγχο της όλης κατάστασης πραγμάτων. Το ξέρουμε αυτό από ιστορικές περιπτωσιολογικές μελέτες σε τουλάχιστον 4 κύριες ιστορικές καταστάσεις- τα πρασινοδόλαρα των ΗΠΑ, την εθνικοποίηση της τράπεζας της Αγγλίας, και την νομισματική εμπειρία του Καναδά και της Νέας Ζηλανδίας. Οποιοσδήποτε προτείνει να επιτρέπεται στις τράπεζες να διατηρήσουν οποιοδήποτε μέρος της δύναμης δημιουργίας χρήματος, είναι είτε αδαής ως προς την νομισματική ιστορία, είτε παίζει το παιχνίδι των τραπεζών.
Υπό τον ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌ ΝΌΜΟ εμείς πρέπει να έχουμε τον καλύτερο και από τους δυο κόσμους. Διατηρούμε τα ωφελήματα που να έχουμε τον επαγγελματισμό και την εμπειρία ενός ανταγωνιστικού τραπεζιτικού συστήματος στον ιδιωτικό τομέα, αλλά απομακρύνουμε τους κινδύνους της επικράτησής τους στις νομισματικές και δημόσιες πολιτικές με τη στενή τους κοντοπρόθεσμη εστίαση στο κέρδος, αφαιρώντας το προνόμιό τους στη δημιουργία χρήματος. Απόλυτα αυτό είναι ζήτημα ηθικής. Δεν πρέπει να επιτρέπονται παρόμοια ειδικά προνόμια σε ιδιαίτερες ομάδες, ειδικά το νομισματικό προνόμιο, το οποίο εκχωρεί δύναμη και πλούτο σε κείνους, σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας.
6. Τότε θα εθνικοποιήσουμε όλο τον τραπεζιτικό τομέα;
Η τραπεζιτική δραστηριότητα προφανώς, δεν είναι μια κατάλληλη λειτουργία της κυβέρνησης. Αλλά η παροχή, ο έλεγχος και η επίβλεψη του νομισματικού συστήματος, είναι σαφώς μια λειτουργία της κυβέρνησης. Καμιά ιδιωτική ομάδα δεν μπορεί να το κάνει αυτό σωστά. Οι αγορές έχουν εντελώς αποτύχει να το κάνουν. Αυτές έχουν συγκεντρώσει πλούτο, έχουν ζημιώσει τον μέσο αμερικανό και τώρα αποτυγχάνουν τελείως, εκτός αν λάβουν βοήθεια απ την κυβέρνησή μας. Ποιος θα διατηρούσε χρήματα στις τράπεζες σήμερα, εκτός από τις FDIC εγγυήσεις;
Αλλά οι τράπεζες θα παραμείνουν ιδιωτικά κατεχόμενες, διότι όταν δομηθούν ορθολογικά, εκτελούν πολύ αναγκαίες λειτουργίες και το κάνουν αυτό επαγγελματικά και βολικά. Ποιος μέσα στην κυβέρνηση μπορεί ν ασχοληθεί με τις τραπεζιτικές δραστηριότητες; Οι τραπεζίτες ωστόσο, δεν έχουν τίποτε στην εκπαίδευσή τους, την εμπειρία ή την ψυχή τους, που να τους χαρακτηρίζει σαν τους κύριους του σύμπαντος- να ελέγχουν την κοινωνία μας σαν η χρηματική δύναμη που παραχωρήθηκε σ αυτούς.
Οι τράπεζες θάπρεπε να ενεργούν σαν ενδιάμεσοι για τους πελάτες τους που θέλουν να έχουν μια αποζημίωση για μια κατάθεση ή μια επένδυση και τους πελάτες τους που θέλουν να πληρώσουν για τη χρήση αυτού του χρήματος. Αλλά οι τράπεζες δεν πρέπει να δημιουργούν το χρήμα. Το χρηματικό σύστημα ανήκει στο Έθνος και η ομοσπονδιακή μας κυβέρνηση πρέπει να είναι η μοναδική οντότητα με τη δύναμη να εκδίδει και να ρυθμίζει το χρήμα μας, όπως το σύνταγμα των ΗΠΑ επιτάσσει. Εμείς εθνικοποιούμε το νομισματικό σύστημα, αλλά δεν εθνικοποιούμε τις ξεχωριστές τράπεζες. Αυτό θα ήταν ένα επικίνδυνο βήμα προς τον φασισμό. Η ιδιωτική επιχείρηση είναι ένας ισχυρός μηχανισμός που μπορεί να δώσει εξαιρετικά αποτελέσματα, όταν δομηθεί και ρυθμιστεί κατάλληλα. Αυτό είναι ένα σημαντικό αμερικανικό «ζήτημα». Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌΣ ΝΌΜΟΣ δεν ρίχνει και το μωρό μαζί με τα απόνερα! Αλλά περιορίζει τα απόνερα, που είναι η ιδιωτική δημιουργία χρήματος. Αυτό επενεργεί σαν ιδιωτικός φόρος πάνω σ όλους τους υπόλοιπους εμάς!
Εκτιμούμε παρόμοιες προτάσεις εθνικοποίησης (εθνικοποίηση όλων των τραπεζών) είτε σαν μια ανικανότητα να κατανοηθεί η διαφορά μεταξύ εθνικοποίησης του χρηματικού συστήματος και εθνικοποίησης της ιδιωτικής τραπεζιτικής δραστηριότητας ή σαν πιθανές προσπάθειες να εμποδιστεί στην πράξη η κατάλληλη νομισματική μεταρρύθμιση, διότι τότε θα έπρεπε ν αλλάξουμε την ουσία της Αμερικής για να το κάνουμε αυτό. Έτσι αυτό αποπροσανατολίζει απ την πραγματική μεταρρύθμιση. Η νομισματική μεταρρύθμιση που εμείς υποστηρίζουμε, στην πράξη υλοποιεί το σύστημα που οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι έχουμε τώρα! Οι άνθρωποι νομίζουν ότι το χρήμα μας παρέχεται απ την κυβέρνηση. Αυτοί εσφαλμένα νομίζουν ότι το ομοσπονδιακό απόθεμα είναι ήδη τμήμα της κυβέρνησής μας. Νομίζουν ότι οι τράπεζες δανείζουν χρήμα που έχει κατατεθεί από αυτούς, όχι ότι αυτές δημιουργούν αυτό το χρήμα όταν συνάπτουν δάνεια. Υπό τον ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌ ΝΌΜΟ πολλά από αυτά τα πράγματα που οι άνθρωποι ήδη πιστεύουν για το χρήμα και την τραπεζιτική δραστηριότητα θα γίνουν αληθινά! Είναι μια φυσική προσαρμογή προς τις ήδη υπάρχουσες προδιαθέσεις.
7. Ο προτεινόμενος από εσάς ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌΣ ΝΌΜΟΣ δεν θα συνεχίσει απλώς ένα λογιστικό σύστημα χρήματος; Δεν θάπρεπε εμείς να χρησιμοποιούμε το χρυσό και το ασήμι αντίθετα; Αυτό δεν θα παρείχε ένα πιο σταθερό χρήμα;
Το σύστημά μας είναι απόλυτα ένα λογιστικό χρηματικό σύστημα. Αλλά αυτό είναι καλό, δεν είναι κακό. Σε αντίδραση σε πολλά προβλήματα που προκλήθηκαν απ το ιδιωτικοποιημένο λογιστικό χρηματικό μας σύστημα για δεκαετίες, πολλοί αμερικανοί επικρίνουν το λογιστικό χρήμα για τα προβλήματά μας και υποστηρίζουν τη χρήση πολύτιμων εμπορευμάτων για χρήμα.
Αλλά άνθρωποι! Το πρόβλημα δεν είναι το λογιστικό χρήμα, διότι όλα τα εξελιγμένα χρήματα είναι μια εξουσιοδότηση του νόμου! Το πρόβλημα είναι το ιδιωτικά εκδιδόμενο χρήμα. Τότε αυτό είναι σαν ένας ιδιωτικός φόρος που επιβάλλεται σε όλους μας, επιβαλλόμενος από εκείνους με το προνόμιο της ιδιωτικής έκδοσης λογιστικού χρήματος. Το ιδιωτικό λογιστικό χρήμα πρέπει να σταματήσει τώρα και για πάντα!
Ο Αριστοτέλης μας έδωσε την επιστήμη του χρήματος τον 4ο αιώνα Π.Χ. που τη συνόψισε ως εξής: «Το χρήμα υπάρχει όχι απ τη φύση, αλλά απ το νόμο!». Έτσι ο Αριστοτέλης με ακρίβεια ορίζει το χρήμα σαν μια νομική εξουσιοδότηση.
Όσο για τον χρυσό, πολλά συστήματα ισχυριζόμενα ότι είναι χρυσά συστήματα έχουν κάνει καταχρήσεις και ποτέ δεν έχουν χρυσό για να υποστηρίξουν τις υποσχέσεις τους. Και θυμηθείτε, εάν είστε ακόμη σ ένα στάδιο εμπορίας πραγμάτων (όπως χρυσό) για άλλα πράγματα, εσείς λειτουργείτε ακόμη σε κάποια μορφή ανταλλακτικού συστήματος, όχι σ ένα πραγματικό χρηματικό σύστημα και επομένως δεν έχετε τα δυνητικά πλεονεκτήματα που είναι διαθέσιμα μέσω του ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΎ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟΎ ΝΌΜΟΥ!
Και τελικά όσον αφορά τον χρυσό και το ασήμι: παρακαλούμε μην συγχέετε μια καλή επένδυση με ένα καλό χρηματικό σύστημα. Από καιρού εις καιρόν ο χρυσός και το ασήμι είναι καλές επενδύσεις. Ωστόσο, εσείς επιθυμείτε πολύ διαφορετικά αποτελέσματα από μια επένδυση απ ότι θέλετε από το χρήμα. Προφανώς θέλετε μια επένδυση ν αυξάνει και να συνεχίσει ν αυξάνει. Αλλά θέλετε το χρήμα να παραμένει σχετικά σταθερό. Αυξανόμενο το χρήμα θα σήμαινε ότι θα καταλήξετε να πληρώνετε τα χρέη σας με περισσότερο πολύτιμο χρήμα. Για παράδειγμα η υποθήκη του σπιτιού σας θα συνεχίσει ν αυξάνει εάν η αξία του χρήματος συνεχίσει ν αυξάνει.
Επίσης, σε αντίθεση με την επικρατούσα προκατάληψη, ο χρυσός και το ασήμι έχουν αποδειχθεί και τα δυο πολύ ευαίσθητα και όχι σταθερά. Απλώς ελέγξτε μακροπρόθεσμα τη διακύμανση του χρυσού.
8. Πως μπορεί μια τράπεζα να δανείζει χρήματα, αν πρέπει να διατηρεί 100% αποθέματα;
Η πρόβλεψη του αποθεματικού του 100% εφαρμόζεται μόνο στους τρεχούμενους λογαριασμούς. Αυτό το ζήτημα προκύπτει από οικονομολόγους που χαρακτηρίζουν τον ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌ ΝΌΜΟ μας σαν ένα σχέδιο «αποθεματικού 100%», όπως ήταν γνωστό το Σχέδιο του Σικάγο. Αλλά το σχέδιό μας μεταρρυθμίζει θεμελιακά το ιδιωτικό πιστωτικό σύστημα, αντικαθιστώντας το με ένα κυβερνητικό χρηματικό σύστημα. Οι λογιστικοί κανόνες αλλάζουν.
Οι τράπεζες θα ενθαρρυνθούν να συνεχίσουν τις δανειστικές τους δραστηριότητες δανείζοντας χρήματα που έχουν κατατεθεί σ αυτές σε αποταμιεύσεις και σε προθεσμιακές καταθέσεις ή δανείζουν το κεφάλαιό τους που έχουν επενδύσει σ αυτές. Είναι στα τμήματα τρεχούμενων λογαριασμών που οι τράπεζες σήμερα δημιουργούν χρήμα όταν συνάπτουν δάνεια σ ένα σύστημα κλασματικού αποθεματικού. Αυτό θα σταματήσει με τους νέους τραπεζιτικούς λογιστικούς κανόνες. Η σύναψη δανείων από λογαριασμούς αποταμίευσης είναι ένα διαφορετικό ζήτημα, διότι πραγματικό χρήμα, όχι πίστωση θα έχει μεταφερθεί σ αυτούς τους λογαριασμούς και δανείζοντάς τα δεν δημιουργείται νέο χρήμα ή δεν δίνει οποιοδήποτε κέρδος στην τράπεζα, αυτό ανήκει στην κοινωνία μας. Κάποια χρήματα που δανείζονται από λογαριασμούς τύπου αποταμίευσης μπορεί αργότερα να επανακατατεθούν σε άλλο λογαριασμό αποταμίευσης και πάλι να επανακατατεθούν, αλλά είναι το ίδιο χρήμα, όχι κάποιο νέο δημιουργημένο χρήμα και θ αντανακλάται μ αυτό τον τρόπο στα βιβλία της τράπεζας. Αυτό είναι αρκετό για να επιλυθεί το πρόβλημα των τραπεζών να δημιουργούν «αγοραστικό μέσο» δανείζοντας την πίστωσή τους η οποία μετά λειτουργεί σαν χρήμα στο σημερινό σύστημα.
Διάφοροι τύποι λογαριασμών θα έχουν διαφορετικές απαιτήσεις: πχ. Ταιριάζοντας τον χρόνο των καταθέσεων στις διάρκειες των δανείων, περιορίζοντας το πρόβλημα του να «δανείζεσαι κοντοπρόθεσμα και να δανείζεις μακροπρόθεσμα». Η αγορά χρήματος και οι λογαριασμοί τύπου αμοιβαίας χρηματοδότησης μπορούν να είναι πολύ ευλύγιστες. Η αρχή που θα εφαρμόζεται θα είναι η ενθάρρυνση καλής διαμεσολάβησης του χρήματος μεταξύ των πελατών που επιθυμούν κάποιο κέρδος από τα χρήματά τους και εκείνων που θέλουν να πληρώσουν για να το χρησιμοποιήσουν, αλλά θα απαγορεύεται η δημιουργία χρήματος. Οι τρεχούμενοι λογαριασμοί θα γίνουν μια υπηρεσία αποθήκευσης, για την οποία θα χρεώνονται αποζημιώσεις. Η καλή λογιστική μπορεί να πετύχει αυτά τα αποτελέσματα.
9. Εάν δεν επιτρέπεται πλέον οι τράπεζες να δημιουργούν χρήμα, που θα βρίσκουν αυτές αρκετό χρήμα για να ικανοποιούν τις ανάγκες των πελατών τους για χρήμα υπό τον ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌ ΝΌΜΟ;
Εμείς αφιερώνουμε σημαντικό χώρο γι αυτό το ζήτημα, διότι οι οικονομολόγοι που συνήθιζαν να συγχέουν την πίστωση και το χρήμα, πρέπει να συνηθίσουν να χρησιμοποιούν την ιδέα του χρήματος αντί της πίστωσης. Συνήθως αυτοί θέλουν να ξέρουν πως ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌΣ ΝΌΜΟΣ δημιουργεί χρήμα μέσα στο υπάρχον πλαίσιο τραπεζιτικής λογιστικής. Ωραία, αυτός δεν θα δημιουργεί! Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌΣ ΝΌΜΟΣ θ αλλάξει τους κανόνες λογιστικής για να πραγματεύεται με χρήμα, όχι με πίστωση.
Θα υπάρχουν διάφορες σημαντικές πηγές χρήματος για τις τράπεζες για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες των πελατών τους για χρήμα:
Α. ο τίτλος ΙΙΙ του ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΎ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟΎ ΝΌΜΟΥ μετατρέπει μέσω μιας λογιστικής διαδικασίας, την υπάρχουσα πίστωση που οι τράπεζες έχουν κυκλοφορήσει μέσω δανείων (περίπου 6 με 7 τρις δολ, περίπου την υπάρχουσα παροχή «χρήματος») σε χρήμα ΗΠΑ, όχι πλέον τραπεζιτική πίστωση. Αυτή η διαδικασία θα χρεώσει τις τράπεζες στην κυβέρνηση με το ποσό που μετατράπηκε απέναντι και πάνω απ το κεφάλαιό τους. Σήμερα, όταν τα τραπεζιτικά δάνεια ξεπληρώνονται στις τράπεζες απ τους πελάτες τους, αυτές οι πιστώσεις/χρέη βγαίνουν εκτός κυκλοφορίας/εκτός ύπαρξης και τα συμβόλαια παροχής πιστωτικού χρήματος σαν δάνεια ξεπληρώνονται, μέχρι αυτές να συνάψουν νέα δάνεια. Αλλά υπό τον ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌ ΝΌΜΟ, αφού τώρα έχουμε χρήμα, αυτά τα χρήματα δεν θα βγαίνουν εκτός κυκλοφορίας με τον τρόπο που το έκαναν οι πιστώσεις. Αυτά πληρώνονται στην κυβέρνηση σε ικανοποίηση του χρέους που επιβαρύνθηκαν οι τράπεζες για την μετατροπή τους από πίστωση σε χρήμα. Αυτό πηγαίνει σ ένα αποθεματικό κεφάλαιο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί απ το κογκρέσο για τα ζητήματα που αναφέρονται στον τίτλο V του ΑΜΑ ή αυτό μπορεί να επαναδανειστεί στις τράπεζες με έναν κανονισμένο τόκο. Σημείωση: αυτή η πράξη αναμοχλεύει τις τράπεζες, αλλά δεν μειώνει την παροχή χρήματος.
Β. Προφανώς η πιο σημαντική πηγή χρηματοδοτήσεων για τον δανεισμό των τραπεζών θα είναι οι συνεχιζόμενες κυβερνητικές δαπάνες, πέρα και πάνω απ τις φορολογικές εισπράξεις, όπως κοινωνική ασφάλιση και άλλες πληρωμές απ την κυβέρνηση πάνω σε θέματα που αναφέρονται υπό τον τίτλο V. Επίσης οι μηχανικοί μας λένε ότι είναι αναγκαίο τώρα το ποσό των 2,2 τρις δολ για να καταστούν ασφαλείς οι υποδομές μας για τα επόμενα 5 χρόνια. Αυτό σημαίνει 440 δις δολ νέο χρήμα κάθε χρόνο. Επίσης η φροντίδα υγείας και οι προβλέψεις για την εκπαίδευση και οι επιχορηγήσεις στις πολιτείες υπό τον τίτλο V μπορούν να εισαχθούν σαν νέο χρήμα. Όλα αυτά τελικά θα κατατεθούν σε διάφορους τύπους τραπεζιτικών λογαριασμών, όπου διατάξεις του νόμου θα επιτρέπουν αυτό το χρήμα να δανειστεί ή να επενδυθεί. Οι τράπεζες θα δανείζουν και θα τοποθετούν αυτό το χρήμα που έχει κατατεθεί σ αυτές. Δεν θα δανείζουν πίστωση που έχουν δημιουργήσει, μεταμφιέζοντάς το σε χρήμα. Αυτές θα πρέπει να ανταγωνιστούν για να προσελκύσουν παρόμοιες καταθέσεις από πολίτες και επιχειρήσεις.
Γ. Ο τίτλος ΙΙ του ΑΜΑ εξειδικεύει την εξόφληση των αμερικάνικων οργάνων της ύπαρξης χρέους (έντοκα γραμμάτια/τραπεζογραμμάτια κλπ) αντί να γυρίζουν ανάποδα όπως σήμερα, νέο χρήμα ΗΠΑ θα πληρώνεται στους κατόχους τραπεζογραμματίων, καθώς αυτά θα γίνονται εξοφλητέα. Αυτοί οι άνθρωποι/ιδρύματα θα αναζητούν θέσεις για να επενδύσουν αυτό το χρήμα. Μια θέση θα είναι σε τραπεζιτικό απόθεμα, που είναι μια πηγή χρηματοδοτήσεων δανειοδότησης για τράπεζες. Από τα 5 με 7 τρις δολ σε αμερικάνικα έντοκα γραμμάτια και τραπεζογραμμάτια ιδιωτικά κατεχόμενα, περίπου 3,5 τρις είναι εξοφλητέα μέσα σε 1 μέχρι 5 χρόνια, 72 τρις σε 5 μέχρι 10 χρόνια, 35 τρις μέσα σε 10 μέχρι 20 χρόνια. Όλα αυτά τα ποσά θα αναπαριστάνουν νέο δημιουργημένο χρήμα ΗΠΑ και τελικά θα βρίσκουν το δρόμο τους για να γίνουν νέα δανείσιμα ή επενδύσιμα τραπεζιτικά αποθέματα ακόμη και επενδύσεις σε τράπεζες.
Δ. Τελικά ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌΣ ΝΌΜΟΣ δεν θα επιτρέπει στις τράπεζες ν αποφασίζουν για τις καταστάσεις μόχλευσής τους. Ο νόμος ουσιαστικά περιορίζει την περισσότερη μόχλευση απ το τραπεζιτικό σύστημα με έναν υγιή, μη αποπληθωριστικό τρόπο. Αυτό θα είναι καλό. Αυτές δεν θα μπορούν πλέον να προφασίζονται ότι είναι «τράπεζες» όταν αυτές κάνουν άσχημα δάνεια επεκτείνοντας τη θέση τους και δημιουργώντας φούσκες, προκειμένου ν αρπάζουν τεράστια πρόσθετα ποσά σε φανταστικά κέρδη. Με άλλες λέξεις, οι τράπεζες δεν θα μπορούν πλέον να συνάπτουν δάνεια σε μια διαδικασία δημιουργίας φούσκας. Αυτό είναι καλό πράγμα!
10. Πως το θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ θα δημιουργεί το χρήμα;
Με τον ίδιο τρόπο που το ομοσπονδιακό απόθεμα το κάνει τώρα, σαν απλές εισαγωγές λογαριασμού, χωρίς τις συνοδεύουσες υποχρεώσεις χρέους. Αυτό περιγράφεται στον ΑΜΑ, στο τμήμα 103 ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΙΣΟΖΥΓΙΑ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ Σ: Ο γραμματέας του θησαυροφυλακίου θα εκδίδει αμέσως χρήμα Ηνωμένων Πολιτειών για ν αποδώσει λογαριασμό για οποιεσδήποτε διαφορές μεταξύ κυβερνητικών κατανομών εγκεκριμένων απ το κογκρέσο σύμφωνα με τον νόμο και για τις διαθέσιμες κυβερνητικές εισπράξεις.
11. Υπάρχει κάποια πιθανότητα ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌΣ ΝΌΜΟΣ να μειώσει την ομοσπονδιακή φορολογία εισοδήματος;
Αυτό «θα μπορούσε» και αν και αυτό δεν είναι πιθανό στο κοντινό μέλλον, είναι σ αυτή την κατεύθυνση που κινείται ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌΣ ΝΌΜΟΣ. Χάρη στις τεράστιες αποταμιεύσεις που η κυβέρνηση θα κάνει μέσω του ελέγχου πάνω στο χρηματικό σύστημα, η φορολογία θα μειωθεί ουσιαστικά για τις μέσου και χαμηλού εισοδήματος ομάδες.
12. Γιατί ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌΣ ΝΌΜΟΣ έχει ένα μέγιστο τόκο 8%, περιλαμβανομένων όλων των εισφορών;
Διότι πριν το 1980/1981, 49 πολιτείες είχαν «αντιτοκογλυφικούς» νόμους που περιόριζαν τον κανονικό τόκο σε ένα μέγιστο μεταξύ 6% και 10% (μια πολιτεία είχε 12%). Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌΣ ΝΌΜΟΣ παίρνει το μέσο αυτής της διακύμανσης για ν αναπαραστήσει μια απόδοση των ορίων του τόκου που κυριαρχεί σε όλη τη χώρα πριν το 1980/1981.
13. Δεν θα σπάσετε την ιερότητα των συμβολαίων όταν θα μετατρέψετε την υπάρχουσα τραπεζιτική πίστωση που είναι ήδη σε κυκλοφορία, σε χρήμα των ΗΠΑ;
Όχι. Πρώτ απ όλα ένα συμβόλαιο απαιτεί την κατανόηση των όρων απ όλα τα μέρη γι αυτό και αυτό σίγουρα δεν υπάρχει. Αλλά περισσότερο πιθανό είναι αυτό να ειδωθεί σαν πολύ αποδεκτό απ τις τράπεζες, σκεπτόμενοι την ασφάλεια που αυτό παραχωρεί στην τραπεζιτική δραστηριότητα, ιδιαίτερα όταν η εναλλακτική λύση εξανεμίζεται. Δεν θα υπάρχει κανένας λόγος για να επεκταθεί το νομικό προνόμιο προσφοράς (αποδοχή για φόρους) προς τις πιστώσεις οποιωνδήποτε διαφωνούντων τραπεζών.
14. Πως ο νόμος θα επηρεάσει την θέση μας με την Κίνα;
Ο νόμος θα έχει έναν αριθμό θετικών επιδράσεων στο Κινεζο-Αμερικανικό εμπόριο. Ιδιαίτερα, θα ενθαρρύνει τους Κινέζους να χρησιμοποιούν τα περισσότερα απ τα κέρδη τους σε δολάρια σε πραγματικό εμπόριο με μας μάλλον, παρά μόνο να μας πληρώνουν και έπειτα επενδύουν τα κέρδη τους σε έντοκα γραμμάτια ΗΠΑ όπως σήμερα. Περισσότερες λεπτομέρειες προσεχώς!
15. Τι συμβαίνει με άλλες χώρες και διεθνή συστήματα όπως το ΔΝΤ (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) και την παγκόσμια τράπεζα;
Εμείς προσδοκούμε και άλλες χώρες ν ακολουθήσουν σύντομα τα βήματά μας για να επιτύχουν τα πλεονεκτήματα του να εκδίδουν τα δικά τους εθνικά χρήματα. Τα Ενωμένα Έθνη έχουν ήδη διατυπώσει υποδείξεις να μετακινηθούν τα κράτη μέλη σε εθνικά δημιουργημένα, ελεύθερα χρέους, ελεύθερα τόκου, χρήματα. Αυτοί είναι πολύ μπροστά απ το κογκρέσο των ΗΠΑ ακριβώς τώρα. Ένα περισσότερο αναμορφωμένο ΔΝΤ, ήδη οργανωμένο υπό τα Ενωμένα Έθνη, θα έχει ένα πολύ περισσότερο εκτεταμένο ρόλο για τα SDR (Special Drawing Rights- Ειδικά Δικαιώματα Αναλήψεων) και περισσότερη υπευθυνότητα για διατραπεζικό συμψηφισμό διεθνών λογαριασμών καθώς και πραγματική βοήθεια στα κράτη μέλη μάλλον, παρά σαν καταστρεπτικός παράγων αποταμίευσης για τις μεγάλες τράπεζες. Ο ρόλος και η σημασία της Παγκόσμιας Τράπεζας θα μειωθεί σύντομα και ίσως να εξαλειφθεί. Απλώς κοιτάξτε στο χάος που έχει δημιουργηθεί υπό τις οδηγίες τους και τους κανόνες τους. Τι δουλειά έκαναν!
16. Η τελευταία τρελή «ερώτηση» περνάει από πρόσωπο σε πρόσωπο στην οργανωμένη καμπάνια παραπληροφόρησης. Η επίθεση στην εθνική μας ψυχολογία δεν είναι καθόλου ερώτηση, αλλά ένας κακόβουλος ισχυρισμός: «Η κυβέρνηση είναι τόσο διεφθαρμένη και τόσο πολύ στα χέρια των χειρότερων ανθρώπων ώστε ποτέ αυτοί δεν θα σας αφήσουν να κάνετε αυτή τη μεταρρύθμιση! Ή οποιοδήποτε άλλο καλό».
Αυτό ξεπηδά συγχρόνως απ το Λος Άντζελες μέχρι το Σηάτλ. Έχω πει σε φίλους να βγάλουν απ το μυαλό τους αυτή την ανοησία. Αυτός ο ισχυρισμός, σχεδιασμένος ν αποθαρρύνει, είναι μια ποικιλία της μεθόδου Sun Tzu του κερδίσματος της μάχης πείθοντας την αντιπολίτευση να μην παλέψει διότι δεν μπορεί να κερδίσει. Μου θυμίζει τη γραμμή μάχης του κυβερνοοργανισμού Borg «η αντίσταση είναι μάταιη» απ τη σειρά Star Trek . Μην το χάβετε!
Καθώς οι άνθρωποι υποφέρουν όλο και πιο βαθειά από το οικτρό νομισματικό/τραπεζιτικό σύστημα, οποιαδήποτε παραμένοντα κακά στοιχεία στην κυβέρνηση μπορούν ν απομακρυνθούν. Αυτό είναι εκείνο που θα κάνουμε εμείς, αντί να κλαψουρίζουμε γι αυτό. Γίνετε μέρος της λύσης, όχι το μωρό που κλαίει! Σηκωθείτε και παλέψτε για την οικογένειά σας και το έθνος!
«Βάλτε μια πέτρα στο στομάχι σας!» είναι μια παλιά φράση των πολεμιστών Ζουλού όταν προσπαθούν να επιστρατεύσουν κουράγιο. Νωρίτερα σήμερα τη νύχτα είδα ένα ηλεκτρικό μήνυμα σ έναν πίνακα ανακοινώσεων μιας τοπικής τράπεζας: «Εάν πιστεύεις ότι μπορείς, τότε μπορείς. Εάν πιστεύεις ότι δεν μπορείς, τότε δεν μπορείς!».
Εμείς ποτέ δεν είπαμε ότι όλοι οι τραπεζίτες είναι διάβολοι, αλλά υπάρχει ένα πολύ άσχημο στοιχείο ελέγχου μεταξύ αυτών.
17. Γιατί δεν λειτουργούσαν τα εθνικοποιημένα χρηματικά συστήματα στις πρώην Σοβιετικές χώρες;
Διότι τα νομισματικά τους συστήματα ελέγχονταν από μέσα απ τα τραπεζιτικά τους συστήματα, χρησιμοποιώντας τις ίδιες εσφαλμένες μεθόδους. Το 1996 η έκδοση Ομοσπονδιακού Αποθεματικού “Χρήμα, Τραπεζιτικά και Πίστωση στην Ανατολική Ευρώπη» αναφέρει:
«Στις κομμουνιστικές χώρες, το χρήμα δημιουργούνταν με τον ίδιο τρόπο όπως στις καπιταλιστικές χώρες –μέσω της επέκτασης της τραπεζιτικής πίστωσης. Αυτό το γεγονός δεν αναγνωρίζεται γενικά ή γίνεται αποδεκτό στις διάφορες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Το αποτέλεσμα είναι ότι μεγάλη σύγχυση αναδύεται από την οικονομική τους φιλολογία με σχέση με τη φύση του χρήματος και το ρόλο της νομισματικής διαδικασίας και της λειτουργίας του τραπεζιτικού συστήματος…Από τότε που ο Μάρξ ταύτισε το χρήμα με τον χρυσό, η επίσημη θεωρία υποστηρίζει ότι το χαρτονόμισμα είναι απλώς ένα υποκατάστατο για τον χρυσό και αγνοεί το καταθετικό χρήμα».
Ακούγεται οικείο; Οι πολιτικοί τους και οι οικονομολόγοι ήταν τόσο βλακώδεις, όσο και οι δικοί μας!
18. Δεν θα έχουμε υπερπληθωρισμό όπως η Ζιμπάμπουε;
Όχι. Για τις κυβερνήσεις ή οποιονδήποτε εκδίδει χρήμα, πρέπει να υπάρχει μια λειτουργική κοινωνία με αρκετή κυριαρχία του νόμου και φυσικές και κοινωνικές υποδομές για να υποστηρίξουν τη δημιουργία αξιών για τη ζωή. Η Ζιμπάμπουε δυστυχώς δεν έχει αυτές τις προϋποθέσεις. Έτσι η κοινωνία της διαλύεται.
19. Τι θα γίνει με τις ξεχωριστές 50 πολιτείες που θα θελήσουν να μπουν στην τραπεζιτική δραστηριότητα;
Περισσότεροι περισπασμοί… Κοιτάξτε άνθρωποι, ο σκοπός είναι να βγάλουμε τις τράπεζες έξω απ το πεδίο δημιουργίας χρήματος, όχι να βάλουμε την κυβέρνηση στην τραπεζιτική δραστηριότητα! Είναι μια ιδέα απόσπασης της προσοχής που δεν εκπληρώνει με οποιοδήποτε τρόπο οποιαδήποτε αναγκαία μεταρρύθμιση. Αντίθετα, αυτή επιδοκιμάζει και εγκρίνει το κακόβουλο σύστημα κλασματικού αποθέματος. Δείτε τη σελίδα του ΑΜΙ, το δελτίο ν. 5 για λεπτομέρειες. Σαστίζει το μυαλό του ανθρώπου ότι κάθε προοδευτική ανάπτυξη μπορεί ν αγνοεί την ηθική και το δίκαιο και να χάβει αυτό τον περισπασμό.
20. Τι θα γίνει με τα τοπικά νομίσματα;
Οι κινήσεις τοπικών νομισμάτων μπορούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους να κατανοήσουν το χρηματικό πρόβλημα, αλλά θα ήταν μια ψευδαίσθηση να νομίζουμε ότι τα τοπικά νομίσματα θα σταματούσαν ένα κακοδιαχειριζόμενο άδικο εθνικό σύστημα από τον αθέμιτο συγκεντρωνόμενο πλούτο, από το να είναι ένας παρακινητικός παράγοντας για πόλεμο, από τη χρηματοδότηση επιζήμιων ρυπογόνων δραστηριοτήτων, ακόμη και όταν υπάρχουν πιο λογικές εναλλακτικές λύσεις. Κατανοήστε επίσης ότι ένα εθνικό νόμισμα κατάλληλα τοποθετημένο υπό κυβερνητικό έλεγχο δίνει πολύ μεγαλύτερο τοπικό έλεγχο από το σημερινό εθνικό νόμισμα υπό ιδιωτικό έλεγχο, διότι τοπικά, η εκλογική μας δύναμη μπορεί ν ασκήσει επιρροή στην εθνική πολιτική.
Και θυμηθείτε ότι η αρχή της διοικητικής αποκέντρωσης διατυπώθηκε απ τον Ε. F. Schumacher. Το σλόγκαν του ήταν «το μικρό είναι όμορφο». Ό,τι ο Schumacher πράγματι είπε, είναι ό,τι λέει το ΑΜΙ: Χρησιμοποιείτε μια «κατάλληλη κλίμακα»- κάνετε πράγματα σε μια κατάλληλη κλίμακα. Αυτή η κυρίαρχη κλίμακα στην νομισματική περιοχή είναι η εθνική και θα συνεχίσει να είναι για το προβλέψιμο μέλλον. Η καταλληλότητα της δράσης στο εθνικό επίπεδο πρέπει ν αναγνωριστεί.
Μπορείτε να βοηθήσετε να θεσπιστεί η νομισματική μεταρρύθμιση
στο εθνικό επίπεδο.
Θα υπάρξει ένα εθνικό νόμισμα- εμείς θα μπορούμε να το ρυθμίσουμε καλύτερα!
Το χρήμα είναι ένα εθνικό θέμα στην Αμερική. Εμείς διασκεδάζουμε με το να μπορούμε ν αλληλεπιδρούμε οικονομικά με αμερικανούς σε άλλες κοινότητες- να πουλάμε και ν αγοράζουμε απ αυτούς χωρίς ν ανταλλάσουμε χρήματα της Καλιφόρνιας σε τέτοια του Ιλινόϊς ή χρήματα του Ντάλας κλπ. Το πρόβλημα προκύπτει όταν η εθνικότητα δεν έχει δώσει αρκετή προσοχή και αυτό το εθνικό χρηματικό σύστημα έχει ιδιωτικοποιηθεί, διαφθαρεί και καταχραστεί όπως συμβαίνει τώρα- ακόμη και στραφεί εναντίον της ανθρωπότητας.
Το σημερινό μας φαύλο νομισματικό σύστημα έχει συμπληρώσει περίπου έναν αιώνα, μέσω εκχώρησης προνομίων σε ανήθικους τόκους μέσω κακών ομοσπονδιακών νόμων. Δεν είναι το αποτέλεσμα των νόμων της φύσης ή της «οικονομίας». Οι θεωρίες του και οι δικαιολογίες δεν υποστηρίζονται από στοιχεία ή απ την ιστορική μας εμπειρία. Επομένως η κατάσταση μπορεί να διορθωθεί μέσω μιας γνώσης της ιστορίας και της προνοητικής δράσης σε αντικατάσταση αυτών των ελλειμματικά κατανοημένων νόμων με καλά πνευματικά αναστήματα που επιβεβαιώνουν το δημοκρατικό μας σύστημα των ίσων δικαιωμάτων. Αυτό σημαίνει διαπαιδαγώγηση των ψηφοφόρων και των αντιπροσώπων και πίεση αυτών μέσω της κάλπης για την αναδόμηση του χρηματικού μας συστήματος και θέση αυτού κάτω από το συνταγματικό μας σύστημα των ελέγχων και ισοζυγίων.
Μέχρι αυτή η διαδικασία να εμπλέξει τους ομοσπονδιακούς νόμους, είναι αναγκαία η νομοθετική δραστηριότητα στο εθνικό επίπεδο. Πρέπει να υπάρξουν νομοθέτες στο εθνικό επίπεδο που να κατανοούν πωςε αυτή η κρίση είναι μέσα στις δυνατότητές τους να επιλυθεί μέσω της νομισματικής μεταρρύθμισης. Αυτό επιτυγχάνεται στο εθνικό επίπεδο όταν αρκετοί από τους 535 αντιπροσώπους και γερουσιαστές το υποστηρίξουν, για παράδειγμα ψηφίζοντας τον Αμερικανικό Νομισματικό Νόμο.
Αλλά μεγάλο μέρος απ την μεταρρυθμιστική μας δραστηριότητα πρέπει να κατευθύνεται επίσης στο τοπικό επίπεδο.
Όσο σημαντικό είναι να προσεγγίσουμε το κογκρέσο, είναι επίσης κρίσιμο να προσεγγίσουμε τους πολιτειακούς και τοπικούς νομοθέτες. Πρέπει να τους καταστήσουμε γνώστες του πως η εθνική νομισματική μεταρρύθμιση ανοίγει τον δρόμο για πραγματικά παγκόσμιες λύσεις σε «άλυτα» τοπικά χρηματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα, λειτουργώντας στο αντίστοιχό τους επίπεδο της κυβέρνησης.
Τοπικά κυβερνητικά σώματα είναι βυθισμένα σε μεγάλα δημοσιονομικά προβλήματα σε κάθε επίπεδο, από τη σχολική επιτροπή, το χωριό, την κωμόπολη και την πόλη, μέχρι την χώρα και την πολιτεία.
Επομένως σε σύνδεση με την εθνική προσέγγιση, καμπάνιες εστιασμένες στο πολιτειακό επίπεδο πρέπει να οργανωθούν και να εστιάσουν σε κάθε ένα από αυτά τα επίπεδα. Τίποτα απ αυτά δεν είναι εύκολο, αλλά αναθαρρήστε όταν σκεφθείτε πως ό,τι προτείνουμε θα είναι άμεσα ωφέλιμο για το 99,5% του πληθυσμού. Ακόμη και αυτοί που σήμερα κερδίζουν μη δεδουλευμένα πλούτη απ το παρόν εσφαλμένο σύστημα, θα ωφελούνταν από τη βελτιωμένη ποιότητα και ασφάλεια της ζωής.
ΤΕΛΟΣ
Δύο σημεία:
Α. Το σύνταγμα των ΗΠΑ δεσμεύει την κυβέρνηση ν αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα των αμερικανών – «να προάγει τη γενική ευημερία» και εξουσιοδοτεί την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να δημιουργεί, να εκδίδει και να ρυθμίζει το χρήμα μας (Αρθρο Ι, Τμήμα 8, Διάταξη 5). Εμείς πρέπει να θέτουμε τους δημόσιους λειτουργούς υπόλογους απέναντι στους νόμους. Θέλετε ν αρνηθούμε το σύνταγμα; Σε όφελος ποιών; Της Enron; Της Bear Stearns; Της J. P. Morgan; Της Goldman Sachs; Της Lehman Brothers; παρακαλούμε νάστε ρεαλιστές! Στην επιλογή μας είναι να επιτρέψουμε σ αυτούς τους πειρατές να ελέγχουν το χρηματικό μας σύστημα ή ευφυώς να εντάξουμε τη ΧΡΗΜΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ μέσα στην κυβέρνησή μας.
Υπό τον αμερικανικό νομισματικό νόμο, το κογκρέσο, ο πρόεδρος και η επιτροπή της νομισματικής αρχής θα είναι όλοι υπεύθυνοι εάν συμβεί οποιοσδήποτε πληθωρισμός ή αποπληθωρισμός και οι άνθρωποι θα γνωρίζουν ότι αυτοί είναι υπεύθυνοι. Αυτοί ειδικά θα κατευθύνονται στο ν αποφεύγουν πολιτικές που είναι είτε πληθωριστικές είτε αποπληθωριστικές.
Πράγματι εμπιστεύεστε τους “ENRONS” να κυριαρχούν στο χρήμα μας; Κοιτάξτε πως αυτοί έχουν καταχραστεί αυτή τη δύναμη! Και ναι, καταδικάστε τους! Η Enron ήταν στην επιτροπή της Τράπεζας Ομοσπονδιακού Αποθεματικού του Dallas!
Β. Τελικά και πιο σημαντικά, μια εξέταση της ιστορίας, παρά την τρέχουσα προκατάληψη και την μαζική προπαγάνδα που διεξάγεται εναντίον της κυβέρνησης, δείχνει ότι ο κυβερνητικός έλεγχος του χρήματος έχει μια πολύ ανώτερη ιστορική καταγραφή απ τον ιδιωτικό έλεγχο πάνω στα χρηματικά συστήματα. Η ιστορία δείχνει ότι η κυβέρνηση έχει μια πολύ ανώτερη καταγραφή στον έλεγχο του χρηματικού συστήματος απ ότι έχουν οι ιδιωτικοί δημιουργοί χρήματος. Και ναι, αυτό περιλαμβάνει το ηπειρωτικό νόμισμα, τα πρασινοδόλαρα και ακόμη τον γερμανικό υπερπληθωρισμό, ο οποίος παρεμπιπτόντως, έλαβε χώρα κάτω από μια πλήρως ιδιωτικοποιημένη γερμανική κεντρική τράπεζα. Ο γερμανικός υπερπληθωρισμός είναι πράγματι ένα παράδειγμα μιας καταστροφής ιδιωτικού χρήματος.
Το βιβλίο Η ΧΑΜΕΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ, στο κεφάλαιο 12, αποκαλύπτει την αρχή της επίθεσης στην κυβέρνηση και βρήκε ότι αυτή άρχισε με τον ίδιο τον Ανταμ Σμίθ σε μια προσπάθεια να εμποδίσει τις κινήσεις να παρθεί πίσω η νομισματική δύναμη από την τότε ιδιωτική τράπεζα της Αγγλίας και να τη δώσουν πίσω στην κυβέρνηση, η οποία είχε κάνει καλή δουλειά στη μοναρχική διαχείριση του χρηματικού συστήματος, με μόνο μια εξαίρεση υπό τον Henry τον VIII.
3. Γιατί να δώσουμε στην κυβέρνηση ακόμη περισσότερη δύναμη;
Διότι το χρηματικό μας σύστημα ανήκει στην κοινωνία σαν όλο. Είναι πολύ σημαντικό να εμπιστευτούμε σε μη αντιπροσωπευτικά και μη υπόλογα ιδιωτικά χέρια, απορροφημένα με το ιδιωτικό κέρδος, με λίγο ενδιαφέρον για τις επιζήμιες επιπτώσεις των πράξεών τους στη χώρα και εκτός του συστήματός μας των ελέγχων και των ισοζυγίων. Απλώς κοιτάξτε τι έχουν κάνει!
4. Πως μπορούμε να εμποδίσουμε την κυβέρνηση απ το να καταχραστεί τη δύναμή της, απ τη στιγμή που αυτή μπορεί να δημιουργήσει χρήμα άμεσα;
Με τον ίδιο τρόπο που την εμποδίζουμε απ το να καταχραστεί οποιαδήποτε δύναμη, υπεραμυνόμενοι του νόμου και συμμετέχοντας στις δημοκρατικές πολιτικές διαδικασίες και μέσω λογικών οργανικών ορίων.
5. θα επιτρέψουμε στις ιδιωτικές τράπεζες να διατηρήσουν κάποιο τμήμα του προνομίου δημιουργίας χρήματος;
Απόλυτα όχι! Η ιστορία δείχνει ότι τα ιδιωτικά συμφέροντα, εάν τους δοθούν οποιαδήποτε προνόμια δύναμης πάνω στα χρήματα, τελικά υπονομεύουν το δημόσιο συμφέρον και αναλαμβάνουν τον έλεγχο της όλης κατάστασης πραγμάτων. Το ξέρουμε αυτό από ιστορικές περιπτωσιολογικές μελέτες σε τουλάχιστον 4 κύριες ιστορικές καταστάσεις- τα πρασινοδόλαρα των ΗΠΑ, την εθνικοποίηση της τράπεζας της Αγγλίας, και την νομισματική εμπειρία του Καναδά και της Νέας Ζηλανδίας. Οποιοσδήποτε προτείνει να επιτρέπεται στις τράπεζες να διατηρήσουν οποιοδήποτε μέρος της δύναμης δημιουργίας χρήματος, είναι είτε αδαής ως προς την νομισματική ιστορία, είτε παίζει το παιχνίδι των τραπεζών.
Υπό τον ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌ ΝΌΜΟ εμείς πρέπει να έχουμε τον καλύτερο και από τους δυο κόσμους. Διατηρούμε τα ωφελήματα που να έχουμε τον επαγγελματισμό και την εμπειρία ενός ανταγωνιστικού τραπεζιτικού συστήματος στον ιδιωτικό τομέα, αλλά απομακρύνουμε τους κινδύνους της επικράτησής τους στις νομισματικές και δημόσιες πολιτικές με τη στενή τους κοντοπρόθεσμη εστίαση στο κέρδος, αφαιρώντας το προνόμιό τους στη δημιουργία χρήματος. Απόλυτα αυτό είναι ζήτημα ηθικής. Δεν πρέπει να επιτρέπονται παρόμοια ειδικά προνόμια σε ιδιαίτερες ομάδες, ειδικά το νομισματικό προνόμιο, το οποίο εκχωρεί δύναμη και πλούτο σε κείνους, σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας.
6. Τότε θα εθνικοποιήσουμε όλο τον τραπεζιτικό τομέα;
Η τραπεζιτική δραστηριότητα προφανώς, δεν είναι μια κατάλληλη λειτουργία της κυβέρνησης. Αλλά η παροχή, ο έλεγχος και η επίβλεψη του νομισματικού συστήματος, είναι σαφώς μια λειτουργία της κυβέρνησης. Καμιά ιδιωτική ομάδα δεν μπορεί να το κάνει αυτό σωστά. Οι αγορές έχουν εντελώς αποτύχει να το κάνουν. Αυτές έχουν συγκεντρώσει πλούτο, έχουν ζημιώσει τον μέσο αμερικανό και τώρα αποτυγχάνουν τελείως, εκτός αν λάβουν βοήθεια απ την κυβέρνησή μας. Ποιος θα διατηρούσε χρήματα στις τράπεζες σήμερα, εκτός από τις FDIC εγγυήσεις;
Αλλά οι τράπεζες θα παραμείνουν ιδιωτικά κατεχόμενες, διότι όταν δομηθούν ορθολογικά, εκτελούν πολύ αναγκαίες λειτουργίες και το κάνουν αυτό επαγγελματικά και βολικά. Ποιος μέσα στην κυβέρνηση μπορεί ν ασχοληθεί με τις τραπεζιτικές δραστηριότητες; Οι τραπεζίτες ωστόσο, δεν έχουν τίποτε στην εκπαίδευσή τους, την εμπειρία ή την ψυχή τους, που να τους χαρακτηρίζει σαν τους κύριους του σύμπαντος- να ελέγχουν την κοινωνία μας σαν η χρηματική δύναμη που παραχωρήθηκε σ αυτούς.
Οι τράπεζες θάπρεπε να ενεργούν σαν ενδιάμεσοι για τους πελάτες τους που θέλουν να έχουν μια αποζημίωση για μια κατάθεση ή μια επένδυση και τους πελάτες τους που θέλουν να πληρώσουν για τη χρήση αυτού του χρήματος. Αλλά οι τράπεζες δεν πρέπει να δημιουργούν το χρήμα. Το χρηματικό σύστημα ανήκει στο Έθνος και η ομοσπονδιακή μας κυβέρνηση πρέπει να είναι η μοναδική οντότητα με τη δύναμη να εκδίδει και να ρυθμίζει το χρήμα μας, όπως το σύνταγμα των ΗΠΑ επιτάσσει. Εμείς εθνικοποιούμε το νομισματικό σύστημα, αλλά δεν εθνικοποιούμε τις ξεχωριστές τράπεζες. Αυτό θα ήταν ένα επικίνδυνο βήμα προς τον φασισμό. Η ιδιωτική επιχείρηση είναι ένας ισχυρός μηχανισμός που μπορεί να δώσει εξαιρετικά αποτελέσματα, όταν δομηθεί και ρυθμιστεί κατάλληλα. Αυτό είναι ένα σημαντικό αμερικανικό «ζήτημα». Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌΣ ΝΌΜΟΣ δεν ρίχνει και το μωρό μαζί με τα απόνερα! Αλλά περιορίζει τα απόνερα, που είναι η ιδιωτική δημιουργία χρήματος. Αυτό επενεργεί σαν ιδιωτικός φόρος πάνω σ όλους τους υπόλοιπους εμάς!
Εκτιμούμε παρόμοιες προτάσεις εθνικοποίησης (εθνικοποίηση όλων των τραπεζών) είτε σαν μια ανικανότητα να κατανοηθεί η διαφορά μεταξύ εθνικοποίησης του χρηματικού συστήματος και εθνικοποίησης της ιδιωτικής τραπεζιτικής δραστηριότητας ή σαν πιθανές προσπάθειες να εμποδιστεί στην πράξη η κατάλληλη νομισματική μεταρρύθμιση, διότι τότε θα έπρεπε ν αλλάξουμε την ουσία της Αμερικής για να το κάνουμε αυτό. Έτσι αυτό αποπροσανατολίζει απ την πραγματική μεταρρύθμιση. Η νομισματική μεταρρύθμιση που εμείς υποστηρίζουμε, στην πράξη υλοποιεί το σύστημα που οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι έχουμε τώρα! Οι άνθρωποι νομίζουν ότι το χρήμα μας παρέχεται απ την κυβέρνηση. Αυτοί εσφαλμένα νομίζουν ότι το ομοσπονδιακό απόθεμα είναι ήδη τμήμα της κυβέρνησής μας. Νομίζουν ότι οι τράπεζες δανείζουν χρήμα που έχει κατατεθεί από αυτούς, όχι ότι αυτές δημιουργούν αυτό το χρήμα όταν συνάπτουν δάνεια. Υπό τον ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌ ΝΌΜΟ πολλά από αυτά τα πράγματα που οι άνθρωποι ήδη πιστεύουν για το χρήμα και την τραπεζιτική δραστηριότητα θα γίνουν αληθινά! Είναι μια φυσική προσαρμογή προς τις ήδη υπάρχουσες προδιαθέσεις.
7. Ο προτεινόμενος από εσάς ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌΣ ΝΌΜΟΣ δεν θα συνεχίσει απλώς ένα λογιστικό σύστημα χρήματος; Δεν θάπρεπε εμείς να χρησιμοποιούμε το χρυσό και το ασήμι αντίθετα; Αυτό δεν θα παρείχε ένα πιο σταθερό χρήμα;
Το σύστημά μας είναι απόλυτα ένα λογιστικό χρηματικό σύστημα. Αλλά αυτό είναι καλό, δεν είναι κακό. Σε αντίδραση σε πολλά προβλήματα που προκλήθηκαν απ το ιδιωτικοποιημένο λογιστικό χρηματικό μας σύστημα για δεκαετίες, πολλοί αμερικανοί επικρίνουν το λογιστικό χρήμα για τα προβλήματά μας και υποστηρίζουν τη χρήση πολύτιμων εμπορευμάτων για χρήμα.
Αλλά άνθρωποι! Το πρόβλημα δεν είναι το λογιστικό χρήμα, διότι όλα τα εξελιγμένα χρήματα είναι μια εξουσιοδότηση του νόμου! Το πρόβλημα είναι το ιδιωτικά εκδιδόμενο χρήμα. Τότε αυτό είναι σαν ένας ιδιωτικός φόρος που επιβάλλεται σε όλους μας, επιβαλλόμενος από εκείνους με το προνόμιο της ιδιωτικής έκδοσης λογιστικού χρήματος. Το ιδιωτικό λογιστικό χρήμα πρέπει να σταματήσει τώρα και για πάντα!
Ο Αριστοτέλης μας έδωσε την επιστήμη του χρήματος τον 4ο αιώνα Π.Χ. που τη συνόψισε ως εξής: «Το χρήμα υπάρχει όχι απ τη φύση, αλλά απ το νόμο!». Έτσι ο Αριστοτέλης με ακρίβεια ορίζει το χρήμα σαν μια νομική εξουσιοδότηση.
Όσο για τον χρυσό, πολλά συστήματα ισχυριζόμενα ότι είναι χρυσά συστήματα έχουν κάνει καταχρήσεις και ποτέ δεν έχουν χρυσό για να υποστηρίξουν τις υποσχέσεις τους. Και θυμηθείτε, εάν είστε ακόμη σ ένα στάδιο εμπορίας πραγμάτων (όπως χρυσό) για άλλα πράγματα, εσείς λειτουργείτε ακόμη σε κάποια μορφή ανταλλακτικού συστήματος, όχι σ ένα πραγματικό χρηματικό σύστημα και επομένως δεν έχετε τα δυνητικά πλεονεκτήματα που είναι διαθέσιμα μέσω του ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΎ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟΎ ΝΌΜΟΥ!
Και τελικά όσον αφορά τον χρυσό και το ασήμι: παρακαλούμε μην συγχέετε μια καλή επένδυση με ένα καλό χρηματικό σύστημα. Από καιρού εις καιρόν ο χρυσός και το ασήμι είναι καλές επενδύσεις. Ωστόσο, εσείς επιθυμείτε πολύ διαφορετικά αποτελέσματα από μια επένδυση απ ότι θέλετε από το χρήμα. Προφανώς θέλετε μια επένδυση ν αυξάνει και να συνεχίσει ν αυξάνει. Αλλά θέλετε το χρήμα να παραμένει σχετικά σταθερό. Αυξανόμενο το χρήμα θα σήμαινε ότι θα καταλήξετε να πληρώνετε τα χρέη σας με περισσότερο πολύτιμο χρήμα. Για παράδειγμα η υποθήκη του σπιτιού σας θα συνεχίσει ν αυξάνει εάν η αξία του χρήματος συνεχίσει ν αυξάνει.
Επίσης, σε αντίθεση με την επικρατούσα προκατάληψη, ο χρυσός και το ασήμι έχουν αποδειχθεί και τα δυο πολύ ευαίσθητα και όχι σταθερά. Απλώς ελέγξτε μακροπρόθεσμα τη διακύμανση του χρυσού.
8. Πως μπορεί μια τράπεζα να δανείζει χρήματα, αν πρέπει να διατηρεί 100% αποθέματα;
Η πρόβλεψη του αποθεματικού του 100% εφαρμόζεται μόνο στους τρεχούμενους λογαριασμούς. Αυτό το ζήτημα προκύπτει από οικονομολόγους που χαρακτηρίζουν τον ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌ ΝΌΜΟ μας σαν ένα σχέδιο «αποθεματικού 100%», όπως ήταν γνωστό το Σχέδιο του Σικάγο. Αλλά το σχέδιό μας μεταρρυθμίζει θεμελιακά το ιδιωτικό πιστωτικό σύστημα, αντικαθιστώντας το με ένα κυβερνητικό χρηματικό σύστημα. Οι λογιστικοί κανόνες αλλάζουν.
Οι τράπεζες θα ενθαρρυνθούν να συνεχίσουν τις δανειστικές τους δραστηριότητες δανείζοντας χρήματα που έχουν κατατεθεί σ αυτές σε αποταμιεύσεις και σε προθεσμιακές καταθέσεις ή δανείζουν το κεφάλαιό τους που έχουν επενδύσει σ αυτές. Είναι στα τμήματα τρεχούμενων λογαριασμών που οι τράπεζες σήμερα δημιουργούν χρήμα όταν συνάπτουν δάνεια σ ένα σύστημα κλασματικού αποθεματικού. Αυτό θα σταματήσει με τους νέους τραπεζιτικούς λογιστικούς κανόνες. Η σύναψη δανείων από λογαριασμούς αποταμίευσης είναι ένα διαφορετικό ζήτημα, διότι πραγματικό χρήμα, όχι πίστωση θα έχει μεταφερθεί σ αυτούς τους λογαριασμούς και δανείζοντάς τα δεν δημιουργείται νέο χρήμα ή δεν δίνει οποιοδήποτε κέρδος στην τράπεζα, αυτό ανήκει στην κοινωνία μας. Κάποια χρήματα που δανείζονται από λογαριασμούς τύπου αποταμίευσης μπορεί αργότερα να επανακατατεθούν σε άλλο λογαριασμό αποταμίευσης και πάλι να επανακατατεθούν, αλλά είναι το ίδιο χρήμα, όχι κάποιο νέο δημιουργημένο χρήμα και θ αντανακλάται μ αυτό τον τρόπο στα βιβλία της τράπεζας. Αυτό είναι αρκετό για να επιλυθεί το πρόβλημα των τραπεζών να δημιουργούν «αγοραστικό μέσο» δανείζοντας την πίστωσή τους η οποία μετά λειτουργεί σαν χρήμα στο σημερινό σύστημα.
Διάφοροι τύποι λογαριασμών θα έχουν διαφορετικές απαιτήσεις: πχ. Ταιριάζοντας τον χρόνο των καταθέσεων στις διάρκειες των δανείων, περιορίζοντας το πρόβλημα του να «δανείζεσαι κοντοπρόθεσμα και να δανείζεις μακροπρόθεσμα». Η αγορά χρήματος και οι λογαριασμοί τύπου αμοιβαίας χρηματοδότησης μπορούν να είναι πολύ ευλύγιστες. Η αρχή που θα εφαρμόζεται θα είναι η ενθάρρυνση καλής διαμεσολάβησης του χρήματος μεταξύ των πελατών που επιθυμούν κάποιο κέρδος από τα χρήματά τους και εκείνων που θέλουν να πληρώσουν για να το χρησιμοποιήσουν, αλλά θα απαγορεύεται η δημιουργία χρήματος. Οι τρεχούμενοι λογαριασμοί θα γίνουν μια υπηρεσία αποθήκευσης, για την οποία θα χρεώνονται αποζημιώσεις. Η καλή λογιστική μπορεί να πετύχει αυτά τα αποτελέσματα.
9. Εάν δεν επιτρέπεται πλέον οι τράπεζες να δημιουργούν χρήμα, που θα βρίσκουν αυτές αρκετό χρήμα για να ικανοποιούν τις ανάγκες των πελατών τους για χρήμα υπό τον ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌ ΝΌΜΟ;
Εμείς αφιερώνουμε σημαντικό χώρο γι αυτό το ζήτημα, διότι οι οικονομολόγοι που συνήθιζαν να συγχέουν την πίστωση και το χρήμα, πρέπει να συνηθίσουν να χρησιμοποιούν την ιδέα του χρήματος αντί της πίστωσης. Συνήθως αυτοί θέλουν να ξέρουν πως ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌΣ ΝΌΜΟΣ δημιουργεί χρήμα μέσα στο υπάρχον πλαίσιο τραπεζιτικής λογιστικής. Ωραία, αυτός δεν θα δημιουργεί! Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌΣ ΝΌΜΟΣ θ αλλάξει τους κανόνες λογιστικής για να πραγματεύεται με χρήμα, όχι με πίστωση.
Θα υπάρχουν διάφορες σημαντικές πηγές χρήματος για τις τράπεζες για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες των πελατών τους για χρήμα:
Α. ο τίτλος ΙΙΙ του ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΎ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟΎ ΝΌΜΟΥ μετατρέπει μέσω μιας λογιστικής διαδικασίας, την υπάρχουσα πίστωση που οι τράπεζες έχουν κυκλοφορήσει μέσω δανείων (περίπου 6 με 7 τρις δολ, περίπου την υπάρχουσα παροχή «χρήματος») σε χρήμα ΗΠΑ, όχι πλέον τραπεζιτική πίστωση. Αυτή η διαδικασία θα χρεώσει τις τράπεζες στην κυβέρνηση με το ποσό που μετατράπηκε απέναντι και πάνω απ το κεφάλαιό τους. Σήμερα, όταν τα τραπεζιτικά δάνεια ξεπληρώνονται στις τράπεζες απ τους πελάτες τους, αυτές οι πιστώσεις/χρέη βγαίνουν εκτός κυκλοφορίας/εκτός ύπαρξης και τα συμβόλαια παροχής πιστωτικού χρήματος σαν δάνεια ξεπληρώνονται, μέχρι αυτές να συνάψουν νέα δάνεια. Αλλά υπό τον ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌ ΝΌΜΟ, αφού τώρα έχουμε χρήμα, αυτά τα χρήματα δεν θα βγαίνουν εκτός κυκλοφορίας με τον τρόπο που το έκαναν οι πιστώσεις. Αυτά πληρώνονται στην κυβέρνηση σε ικανοποίηση του χρέους που επιβαρύνθηκαν οι τράπεζες για την μετατροπή τους από πίστωση σε χρήμα. Αυτό πηγαίνει σ ένα αποθεματικό κεφάλαιο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί απ το κογκρέσο για τα ζητήματα που αναφέρονται στον τίτλο V του ΑΜΑ ή αυτό μπορεί να επαναδανειστεί στις τράπεζες με έναν κανονισμένο τόκο. Σημείωση: αυτή η πράξη αναμοχλεύει τις τράπεζες, αλλά δεν μειώνει την παροχή χρήματος.
Β. Προφανώς η πιο σημαντική πηγή χρηματοδοτήσεων για τον δανεισμό των τραπεζών θα είναι οι συνεχιζόμενες κυβερνητικές δαπάνες, πέρα και πάνω απ τις φορολογικές εισπράξεις, όπως κοινωνική ασφάλιση και άλλες πληρωμές απ την κυβέρνηση πάνω σε θέματα που αναφέρονται υπό τον τίτλο V. Επίσης οι μηχανικοί μας λένε ότι είναι αναγκαίο τώρα το ποσό των 2,2 τρις δολ για να καταστούν ασφαλείς οι υποδομές μας για τα επόμενα 5 χρόνια. Αυτό σημαίνει 440 δις δολ νέο χρήμα κάθε χρόνο. Επίσης η φροντίδα υγείας και οι προβλέψεις για την εκπαίδευση και οι επιχορηγήσεις στις πολιτείες υπό τον τίτλο V μπορούν να εισαχθούν σαν νέο χρήμα. Όλα αυτά τελικά θα κατατεθούν σε διάφορους τύπους τραπεζιτικών λογαριασμών, όπου διατάξεις του νόμου θα επιτρέπουν αυτό το χρήμα να δανειστεί ή να επενδυθεί. Οι τράπεζες θα δανείζουν και θα τοποθετούν αυτό το χρήμα που έχει κατατεθεί σ αυτές. Δεν θα δανείζουν πίστωση που έχουν δημιουργήσει, μεταμφιέζοντάς το σε χρήμα. Αυτές θα πρέπει να ανταγωνιστούν για να προσελκύσουν παρόμοιες καταθέσεις από πολίτες και επιχειρήσεις.
Γ. Ο τίτλος ΙΙ του ΑΜΑ εξειδικεύει την εξόφληση των αμερικάνικων οργάνων της ύπαρξης χρέους (έντοκα γραμμάτια/τραπεζογραμμάτια κλπ) αντί να γυρίζουν ανάποδα όπως σήμερα, νέο χρήμα ΗΠΑ θα πληρώνεται στους κατόχους τραπεζογραμματίων, καθώς αυτά θα γίνονται εξοφλητέα. Αυτοί οι άνθρωποι/ιδρύματα θα αναζητούν θέσεις για να επενδύσουν αυτό το χρήμα. Μια θέση θα είναι σε τραπεζιτικό απόθεμα, που είναι μια πηγή χρηματοδοτήσεων δανειοδότησης για τράπεζες. Από τα 5 με 7 τρις δολ σε αμερικάνικα έντοκα γραμμάτια και τραπεζογραμμάτια ιδιωτικά κατεχόμενα, περίπου 3,5 τρις είναι εξοφλητέα μέσα σε 1 μέχρι 5 χρόνια, 72 τρις σε 5 μέχρι 10 χρόνια, 35 τρις μέσα σε 10 μέχρι 20 χρόνια. Όλα αυτά τα ποσά θα αναπαριστάνουν νέο δημιουργημένο χρήμα ΗΠΑ και τελικά θα βρίσκουν το δρόμο τους για να γίνουν νέα δανείσιμα ή επενδύσιμα τραπεζιτικά αποθέματα ακόμη και επενδύσεις σε τράπεζες.
Δ. Τελικά ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌΣ ΝΌΜΟΣ δεν θα επιτρέπει στις τράπεζες ν αποφασίζουν για τις καταστάσεις μόχλευσής τους. Ο νόμος ουσιαστικά περιορίζει την περισσότερη μόχλευση απ το τραπεζιτικό σύστημα με έναν υγιή, μη αποπληθωριστικό τρόπο. Αυτό θα είναι καλό. Αυτές δεν θα μπορούν πλέον να προφασίζονται ότι είναι «τράπεζες» όταν αυτές κάνουν άσχημα δάνεια επεκτείνοντας τη θέση τους και δημιουργώντας φούσκες, προκειμένου ν αρπάζουν τεράστια πρόσθετα ποσά σε φανταστικά κέρδη. Με άλλες λέξεις, οι τράπεζες δεν θα μπορούν πλέον να συνάπτουν δάνεια σε μια διαδικασία δημιουργίας φούσκας. Αυτό είναι καλό πράγμα!
10. Πως το θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ θα δημιουργεί το χρήμα;
Με τον ίδιο τρόπο που το ομοσπονδιακό απόθεμα το κάνει τώρα, σαν απλές εισαγωγές λογαριασμού, χωρίς τις συνοδεύουσες υποχρεώσεις χρέους. Αυτό περιγράφεται στον ΑΜΑ, στο τμήμα 103 ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΙΣΟΖΥΓΙΑ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ Σ: Ο γραμματέας του θησαυροφυλακίου θα εκδίδει αμέσως χρήμα Ηνωμένων Πολιτειών για ν αποδώσει λογαριασμό για οποιεσδήποτε διαφορές μεταξύ κυβερνητικών κατανομών εγκεκριμένων απ το κογκρέσο σύμφωνα με τον νόμο και για τις διαθέσιμες κυβερνητικές εισπράξεις.
11. Υπάρχει κάποια πιθανότητα ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌΣ ΝΌΜΟΣ να μειώσει την ομοσπονδιακή φορολογία εισοδήματος;
Αυτό «θα μπορούσε» και αν και αυτό δεν είναι πιθανό στο κοντινό μέλλον, είναι σ αυτή την κατεύθυνση που κινείται ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌΣ ΝΌΜΟΣ. Χάρη στις τεράστιες αποταμιεύσεις που η κυβέρνηση θα κάνει μέσω του ελέγχου πάνω στο χρηματικό σύστημα, η φορολογία θα μειωθεί ουσιαστικά για τις μέσου και χαμηλού εισοδήματος ομάδες.
12. Γιατί ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌΣ ΝΌΜΟΣ έχει ένα μέγιστο τόκο 8%, περιλαμβανομένων όλων των εισφορών;
Διότι πριν το 1980/1981, 49 πολιτείες είχαν «αντιτοκογλυφικούς» νόμους που περιόριζαν τον κανονικό τόκο σε ένα μέγιστο μεταξύ 6% και 10% (μια πολιτεία είχε 12%). Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΌΣ ΝΌΜΟΣ παίρνει το μέσο αυτής της διακύμανσης για ν αναπαραστήσει μια απόδοση των ορίων του τόκου που κυριαρχεί σε όλη τη χώρα πριν το 1980/1981.
13. Δεν θα σπάσετε την ιερότητα των συμβολαίων όταν θα μετατρέψετε την υπάρχουσα τραπεζιτική πίστωση που είναι ήδη σε κυκλοφορία, σε χρήμα των ΗΠΑ;
Όχι. Πρώτ απ όλα ένα συμβόλαιο απαιτεί την κατανόηση των όρων απ όλα τα μέρη γι αυτό και αυτό σίγουρα δεν υπάρχει. Αλλά περισσότερο πιθανό είναι αυτό να ειδωθεί σαν πολύ αποδεκτό απ τις τράπεζες, σκεπτόμενοι την ασφάλεια που αυτό παραχωρεί στην τραπεζιτική δραστηριότητα, ιδιαίτερα όταν η εναλλακτική λύση εξανεμίζεται. Δεν θα υπάρχει κανένας λόγος για να επεκταθεί το νομικό προνόμιο προσφοράς (αποδοχή για φόρους) προς τις πιστώσεις οποιωνδήποτε διαφωνούντων τραπεζών.
14. Πως ο νόμος θα επηρεάσει την θέση μας με την Κίνα;
Ο νόμος θα έχει έναν αριθμό θετικών επιδράσεων στο Κινεζο-Αμερικανικό εμπόριο. Ιδιαίτερα, θα ενθαρρύνει τους Κινέζους να χρησιμοποιούν τα περισσότερα απ τα κέρδη τους σε δολάρια σε πραγματικό εμπόριο με μας μάλλον, παρά μόνο να μας πληρώνουν και έπειτα επενδύουν τα κέρδη τους σε έντοκα γραμμάτια ΗΠΑ όπως σήμερα. Περισσότερες λεπτομέρειες προσεχώς!
15. Τι συμβαίνει με άλλες χώρες και διεθνή συστήματα όπως το ΔΝΤ (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) και την παγκόσμια τράπεζα;
Εμείς προσδοκούμε και άλλες χώρες ν ακολουθήσουν σύντομα τα βήματά μας για να επιτύχουν τα πλεονεκτήματα του να εκδίδουν τα δικά τους εθνικά χρήματα. Τα Ενωμένα Έθνη έχουν ήδη διατυπώσει υποδείξεις να μετακινηθούν τα κράτη μέλη σε εθνικά δημιουργημένα, ελεύθερα χρέους, ελεύθερα τόκου, χρήματα. Αυτοί είναι πολύ μπροστά απ το κογκρέσο των ΗΠΑ ακριβώς τώρα. Ένα περισσότερο αναμορφωμένο ΔΝΤ, ήδη οργανωμένο υπό τα Ενωμένα Έθνη, θα έχει ένα πολύ περισσότερο εκτεταμένο ρόλο για τα SDR (Special Drawing Rights- Ειδικά Δικαιώματα Αναλήψεων) και περισσότερη υπευθυνότητα για διατραπεζικό συμψηφισμό διεθνών λογαριασμών καθώς και πραγματική βοήθεια στα κράτη μέλη μάλλον, παρά σαν καταστρεπτικός παράγων αποταμίευσης για τις μεγάλες τράπεζες. Ο ρόλος και η σημασία της Παγκόσμιας Τράπεζας θα μειωθεί σύντομα και ίσως να εξαλειφθεί. Απλώς κοιτάξτε στο χάος που έχει δημιουργηθεί υπό τις οδηγίες τους και τους κανόνες τους. Τι δουλειά έκαναν!
16. Η τελευταία τρελή «ερώτηση» περνάει από πρόσωπο σε πρόσωπο στην οργανωμένη καμπάνια παραπληροφόρησης. Η επίθεση στην εθνική μας ψυχολογία δεν είναι καθόλου ερώτηση, αλλά ένας κακόβουλος ισχυρισμός: «Η κυβέρνηση είναι τόσο διεφθαρμένη και τόσο πολύ στα χέρια των χειρότερων ανθρώπων ώστε ποτέ αυτοί δεν θα σας αφήσουν να κάνετε αυτή τη μεταρρύθμιση! Ή οποιοδήποτε άλλο καλό».
Αυτό ξεπηδά συγχρόνως απ το Λος Άντζελες μέχρι το Σηάτλ. Έχω πει σε φίλους να βγάλουν απ το μυαλό τους αυτή την ανοησία. Αυτός ο ισχυρισμός, σχεδιασμένος ν αποθαρρύνει, είναι μια ποικιλία της μεθόδου Sun Tzu του κερδίσματος της μάχης πείθοντας την αντιπολίτευση να μην παλέψει διότι δεν μπορεί να κερδίσει. Μου θυμίζει τη γραμμή μάχης του κυβερνοοργανισμού Borg «η αντίσταση είναι μάταιη» απ τη σειρά Star Trek . Μην το χάβετε!
Καθώς οι άνθρωποι υποφέρουν όλο και πιο βαθειά από το οικτρό νομισματικό/τραπεζιτικό σύστημα, οποιαδήποτε παραμένοντα κακά στοιχεία στην κυβέρνηση μπορούν ν απομακρυνθούν. Αυτό είναι εκείνο που θα κάνουμε εμείς, αντί να κλαψουρίζουμε γι αυτό. Γίνετε μέρος της λύσης, όχι το μωρό που κλαίει! Σηκωθείτε και παλέψτε για την οικογένειά σας και το έθνος!
«Βάλτε μια πέτρα στο στομάχι σας!» είναι μια παλιά φράση των πολεμιστών Ζουλού όταν προσπαθούν να επιστρατεύσουν κουράγιο. Νωρίτερα σήμερα τη νύχτα είδα ένα ηλεκτρικό μήνυμα σ έναν πίνακα ανακοινώσεων μιας τοπικής τράπεζας: «Εάν πιστεύεις ότι μπορείς, τότε μπορείς. Εάν πιστεύεις ότι δεν μπορείς, τότε δεν μπορείς!».
Εμείς ποτέ δεν είπαμε ότι όλοι οι τραπεζίτες είναι διάβολοι, αλλά υπάρχει ένα πολύ άσχημο στοιχείο ελέγχου μεταξύ αυτών.
17. Γιατί δεν λειτουργούσαν τα εθνικοποιημένα χρηματικά συστήματα στις πρώην Σοβιετικές χώρες;
Διότι τα νομισματικά τους συστήματα ελέγχονταν από μέσα απ τα τραπεζιτικά τους συστήματα, χρησιμοποιώντας τις ίδιες εσφαλμένες μεθόδους. Το 1996 η έκδοση Ομοσπονδιακού Αποθεματικού “Χρήμα, Τραπεζιτικά και Πίστωση στην Ανατολική Ευρώπη» αναφέρει:
«Στις κομμουνιστικές χώρες, το χρήμα δημιουργούνταν με τον ίδιο τρόπο όπως στις καπιταλιστικές χώρες –μέσω της επέκτασης της τραπεζιτικής πίστωσης. Αυτό το γεγονός δεν αναγνωρίζεται γενικά ή γίνεται αποδεκτό στις διάφορες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Το αποτέλεσμα είναι ότι μεγάλη σύγχυση αναδύεται από την οικονομική τους φιλολογία με σχέση με τη φύση του χρήματος και το ρόλο της νομισματικής διαδικασίας και της λειτουργίας του τραπεζιτικού συστήματος…Από τότε που ο Μάρξ ταύτισε το χρήμα με τον χρυσό, η επίσημη θεωρία υποστηρίζει ότι το χαρτονόμισμα είναι απλώς ένα υποκατάστατο για τον χρυσό και αγνοεί το καταθετικό χρήμα».
Ακούγεται οικείο; Οι πολιτικοί τους και οι οικονομολόγοι ήταν τόσο βλακώδεις, όσο και οι δικοί μας!
18. Δεν θα έχουμε υπερπληθωρισμό όπως η Ζιμπάμπουε;
Όχι. Για τις κυβερνήσεις ή οποιονδήποτε εκδίδει χρήμα, πρέπει να υπάρχει μια λειτουργική κοινωνία με αρκετή κυριαρχία του νόμου και φυσικές και κοινωνικές υποδομές για να υποστηρίξουν τη δημιουργία αξιών για τη ζωή. Η Ζιμπάμπουε δυστυχώς δεν έχει αυτές τις προϋποθέσεις. Έτσι η κοινωνία της διαλύεται.
19. Τι θα γίνει με τις ξεχωριστές 50 πολιτείες που θα θελήσουν να μπουν στην τραπεζιτική δραστηριότητα;
Περισσότεροι περισπασμοί… Κοιτάξτε άνθρωποι, ο σκοπός είναι να βγάλουμε τις τράπεζες έξω απ το πεδίο δημιουργίας χρήματος, όχι να βάλουμε την κυβέρνηση στην τραπεζιτική δραστηριότητα! Είναι μια ιδέα απόσπασης της προσοχής που δεν εκπληρώνει με οποιοδήποτε τρόπο οποιαδήποτε αναγκαία μεταρρύθμιση. Αντίθετα, αυτή επιδοκιμάζει και εγκρίνει το κακόβουλο σύστημα κλασματικού αποθέματος. Δείτε τη σελίδα του ΑΜΙ, το δελτίο ν. 5 για λεπτομέρειες. Σαστίζει το μυαλό του ανθρώπου ότι κάθε προοδευτική ανάπτυξη μπορεί ν αγνοεί την ηθική και το δίκαιο και να χάβει αυτό τον περισπασμό.
20. Τι θα γίνει με τα τοπικά νομίσματα;
Οι κινήσεις τοπικών νομισμάτων μπορούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους να κατανοήσουν το χρηματικό πρόβλημα, αλλά θα ήταν μια ψευδαίσθηση να νομίζουμε ότι τα τοπικά νομίσματα θα σταματούσαν ένα κακοδιαχειριζόμενο άδικο εθνικό σύστημα από τον αθέμιτο συγκεντρωνόμενο πλούτο, από το να είναι ένας παρακινητικός παράγοντας για πόλεμο, από τη χρηματοδότηση επιζήμιων ρυπογόνων δραστηριοτήτων, ακόμη και όταν υπάρχουν πιο λογικές εναλλακτικές λύσεις. Κατανοήστε επίσης ότι ένα εθνικό νόμισμα κατάλληλα τοποθετημένο υπό κυβερνητικό έλεγχο δίνει πολύ μεγαλύτερο τοπικό έλεγχο από το σημερινό εθνικό νόμισμα υπό ιδιωτικό έλεγχο, διότι τοπικά, η εκλογική μας δύναμη μπορεί ν ασκήσει επιρροή στην εθνική πολιτική.
Και θυμηθείτε ότι η αρχή της διοικητικής αποκέντρωσης διατυπώθηκε απ τον Ε. F. Schumacher. Το σλόγκαν του ήταν «το μικρό είναι όμορφο». Ό,τι ο Schumacher πράγματι είπε, είναι ό,τι λέει το ΑΜΙ: Χρησιμοποιείτε μια «κατάλληλη κλίμακα»- κάνετε πράγματα σε μια κατάλληλη κλίμακα. Αυτή η κυρίαρχη κλίμακα στην νομισματική περιοχή είναι η εθνική και θα συνεχίσει να είναι για το προβλέψιμο μέλλον. Η καταλληλότητα της δράσης στο εθνικό επίπεδο πρέπει ν αναγνωριστεί.
Μπορείτε να βοηθήσετε να θεσπιστεί η νομισματική μεταρρύθμιση
στο εθνικό επίπεδο.
Θα υπάρξει ένα εθνικό νόμισμα- εμείς θα μπορούμε να το ρυθμίσουμε καλύτερα!
Το χρήμα είναι ένα εθνικό θέμα στην Αμερική. Εμείς διασκεδάζουμε με το να μπορούμε ν αλληλεπιδρούμε οικονομικά με αμερικανούς σε άλλες κοινότητες- να πουλάμε και ν αγοράζουμε απ αυτούς χωρίς ν ανταλλάσουμε χρήματα της Καλιφόρνιας σε τέτοια του Ιλινόϊς ή χρήματα του Ντάλας κλπ. Το πρόβλημα προκύπτει όταν η εθνικότητα δεν έχει δώσει αρκετή προσοχή και αυτό το εθνικό χρηματικό σύστημα έχει ιδιωτικοποιηθεί, διαφθαρεί και καταχραστεί όπως συμβαίνει τώρα- ακόμη και στραφεί εναντίον της ανθρωπότητας.
Το σημερινό μας φαύλο νομισματικό σύστημα έχει συμπληρώσει περίπου έναν αιώνα, μέσω εκχώρησης προνομίων σε ανήθικους τόκους μέσω κακών ομοσπονδιακών νόμων. Δεν είναι το αποτέλεσμα των νόμων της φύσης ή της «οικονομίας». Οι θεωρίες του και οι δικαιολογίες δεν υποστηρίζονται από στοιχεία ή απ την ιστορική μας εμπειρία. Επομένως η κατάσταση μπορεί να διορθωθεί μέσω μιας γνώσης της ιστορίας και της προνοητικής δράσης σε αντικατάσταση αυτών των ελλειμματικά κατανοημένων νόμων με καλά πνευματικά αναστήματα που επιβεβαιώνουν το δημοκρατικό μας σύστημα των ίσων δικαιωμάτων. Αυτό σημαίνει διαπαιδαγώγηση των ψηφοφόρων και των αντιπροσώπων και πίεση αυτών μέσω της κάλπης για την αναδόμηση του χρηματικού μας συστήματος και θέση αυτού κάτω από το συνταγματικό μας σύστημα των ελέγχων και ισοζυγίων.
Μέχρι αυτή η διαδικασία να εμπλέξει τους ομοσπονδιακούς νόμους, είναι αναγκαία η νομοθετική δραστηριότητα στο εθνικό επίπεδο. Πρέπει να υπάρξουν νομοθέτες στο εθνικό επίπεδο που να κατανοούν πωςε αυτή η κρίση είναι μέσα στις δυνατότητές τους να επιλυθεί μέσω της νομισματικής μεταρρύθμισης. Αυτό επιτυγχάνεται στο εθνικό επίπεδο όταν αρκετοί από τους 535 αντιπροσώπους και γερουσιαστές το υποστηρίξουν, για παράδειγμα ψηφίζοντας τον Αμερικανικό Νομισματικό Νόμο.
Αλλά μεγάλο μέρος απ την μεταρρυθμιστική μας δραστηριότητα πρέπει να κατευθύνεται επίσης στο τοπικό επίπεδο.
Όσο σημαντικό είναι να προσεγγίσουμε το κογκρέσο, είναι επίσης κρίσιμο να προσεγγίσουμε τους πολιτειακούς και τοπικούς νομοθέτες. Πρέπει να τους καταστήσουμε γνώστες του πως η εθνική νομισματική μεταρρύθμιση ανοίγει τον δρόμο για πραγματικά παγκόσμιες λύσεις σε «άλυτα» τοπικά χρηματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα, λειτουργώντας στο αντίστοιχό τους επίπεδο της κυβέρνησης.
Τοπικά κυβερνητικά σώματα είναι βυθισμένα σε μεγάλα δημοσιονομικά προβλήματα σε κάθε επίπεδο, από τη σχολική επιτροπή, το χωριό, την κωμόπολη και την πόλη, μέχρι την χώρα και την πολιτεία.
Επομένως σε σύνδεση με την εθνική προσέγγιση, καμπάνιες εστιασμένες στο πολιτειακό επίπεδο πρέπει να οργανωθούν και να εστιάσουν σε κάθε ένα από αυτά τα επίπεδα. Τίποτα απ αυτά δεν είναι εύκολο, αλλά αναθαρρήστε όταν σκεφθείτε πως ό,τι προτείνουμε θα είναι άμεσα ωφέλιμο για το 99,5% του πληθυσμού. Ακόμη και αυτοί που σήμερα κερδίζουν μη δεδουλευμένα πλούτη απ το παρόν εσφαλμένο σύστημα, θα ωφελούνταν από τη βελτιωμένη ποιότητα και ασφάλεια της ζωής.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου