Κάποιες σκέψεις.

Κάποιες σκέψεις.

Ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ γιατί:

Θα έπαιρνε (ή ήταν αναγκασμένος να πάρει) κάποια μέτρα εκδημοκρατισμού και οικονομικής ανακούφισης των λαϊκών μαζών (ανεξάρτητα απ την κατάληξη που θα είχαν αυτά στο τέλος).

«Θ ανακάτευε την τράπουλα» στα πλαίσια της κυβερνητικής εναλλαγής.

Θα μπέρδευε και θα μείωνε τις δυνατότητες παρέμβασης των ξένων.

Θα δημιουργούσε (έστω προσωρινά) ελπίδες στο λαό.

Ξέρω όμως ότι:

Το κύριο πρόβλημα σήμερα είναι η ύπαρξη του ειδικού αντιδημοκρατικού καθεστώτος/προτεκτοράτου, που έχει δηλητηριάσει και αποχαυνώσει το λαό κι αυτό δεν πέφτει μόνο απ το ΣΥΡΙΖΑ, ούτε απ την αριστερά, ούτε από οποιαδήποτε επιμέρους πολιτική δύναμη του σήμερα. Χρειάζεται μια ευρύτατη συμπαράταξη δυνάμεων που συμφωνούν σε ουσιώδεις αλλαγές του καθεστώτος. Απ την ανάγκη ευρύτητας αυτών των δυνάμεων, προκύπτει ότι θα είναι περιορισμένες οι αλλαγές που μπορεί να γίνουν στα πρώτα βήματα μιας ανατροπής. Γι αυτό πρέπει αυτές να επιλεγούν προσεκτικά.

Για κάποιους φαντάζει δύσκολη ή αδύνατη αυτή η συμπαράταξη. Αλλά επανάσταση σημαίνει (πέρα και παρά την πραγματοποίηση του αναγκαίου), τη δυνατότητα υλοποίησης του αδύνατου, δηλαδή αξιοποίηση αντιθετικών δυνάμεων και δυνατοτήτων στο μέγιστο βαθμό και ανατροπή καταστάσεων που πριν λίγο φάνταζαν κυρίαρχες (θυμηθείτε: τα σοβιέτ ξεκίνησαν με πρωτοβουλία των μενσεβίκων, οι μπολσεβίκοι (ο Λένιν) αξιοποίησαν στο μέγιστο τις δυνατότητές τους).

Κάνουν αυτό που κάνουν στην Ελλάδα γιατί υπάρχει αυτό το ειδικό καθεστώς.

Η Ελλάδα δεν έγινε προτεκτοράτο τώρα με τα μνημόνια. Η Ελλάδα ήταν προτεκτοράτο, αλλά κρυμμένο. Τώρα οι ανάγκες των «κυρίων» επέβαλλαν να γίνει ανοιχτά προτεκτοράτο.

Κάνουν τα πειράματά τους στην Ελλάδα με προοπτική να επεκτείνουν την εφαρμογή τους και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Οι αδυναμίες αλλά και οι δυνατότητες της Ελλάδας επέβαλλαν τη συγκέντρωση των δυνάμεων της συμμαχίας της διεθνούς χρηματοπιστωτικής συμμορίας, που επιχειρεί οργανωμένα και επιθετικά, ν αντιμετωπίσει την κρίση του συστήματος με υποβάθμιση και καταστροφή των δυνάμεων της εργασίας.

Η ακραία αντιδραστική και επιθετική φύση αυτών των δυνάμεων φαίνεται απ τη μετατροπή της άμυνας και της υποχώρησης το 2008 με το ξέσπασμα της κρίσης, σε ακραία επίθεση και χρήση των κρατικών πακέτων βοήθειας εναντίον των σωτήρων τους σήμερα.

Αυτό απωθεί ακόμη και μεγάλα τμήματα των επιχειρηματικών κύκλων και των κύκλων της αγοράς, που πλήττονται και αυτά και αντιδρούν. Οι δυνάμεις της εργασίας οφείλουν να εκμεταλλευτούν αυτές τις διαφοροποιήσεις.

Συγκεντρώνονται λοιπόν σήμερα στην Ελλάδα στην υπεράσπιση του καθεστώτος και των ειδικών μέτρων που αυτό υλοποιεί κατ εντολήν των διεθνών αφεντικών του, το σύνολο των πυρών αυτής της διεθνούς χρηματοπιστωτικής συμμορίας. Καταλαβαίνει κανείς πως για ν αντιμετωπίσουν αυτή τη συσπείρωση οι δυνάμεις της εργασίας, πρέπει να εξαντλήσουν κάθε περιθώριο προσεταιρισμού και συγκέντρωσης και της παραμικρής ικμάδας δύναμης απ όπου μπορούν (οι συμμαχίες και με το διάβολο, εδώ αποκτούν το πραγματικό νόημά τους).

Ήδη στο μετεκλογικό τοπίο φαίνεται ότι η συσπείρωση –ακόμη κι αν επιτευχθεί- των αριστερών δυνάμεων, δεν αρκεί. Ακόμη κι αν πετύχει η αριστερά να σχηματίσει κυβέρνηση, η αντίδραση και η υπονόμευση θα είναι λυσσαλέα.

Σε ένα μέτωπο απέναντι σ αυτές τις δυνάμεις δεν ισχύει βέβαια το παπαρήγειο απόφθεγμα ότι η κυβέρνηση οφείλει ν αντιμετωπίσει όλα τα ζητήματα. Αν ήταν έτσι τότε θα έπρεπε όλοι οι άνθρωποι να είναι… τετράγωνοι.

Για τη σύμπτυξη ενός μετώπου επιλέγονται τα κύρια και ζωτικά ζητήματα που συμφωνούν οι δυνάμεις που συμμετέχουν και επέρχεται συμφωνία και κάποιας μορφής συμβιβασμοί στα επιμέρους ζητήματα που δεν μπορούν ν αναβληθούν.

Η συμφωνία στην κατάργηση των μνημονίων. Είναι φανερή και καθαρή η θέληση του λαού γι αυτό. Η κατάργηση όμως από μόνη της δεν εξασφαλίζει την απόκρουση των επιθετικών ενεργειών της διεθνούς συμμορίας, που θα συνεχίσει με άλλους τρόπους τις επιθέσεις της.

Ουσιαστικό μέτρο και ανάχωμα απέναντι στην επίθεση αυτή είναι ο ουσιαστικός εκδημοκρατισμός της χώρας. Αυτό είναι ένα ζήτημα που παρότι διατηρείται ψηλά στην ατζέντα πολλών αριστερών δυνάμεων, υποβαθμίζεται είτε στο συγκεκριμένο λόγο είτε στην πράξη. Κι όμως θα μπορούσε με επιθετικό τρόπο να επιτευχθεί συμφωνία σε μέτρα εκδημοκρατισμού με ευρύτερες δυνάμεις.

Οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ απέχουν παρασάγκας απ το να εμπνεύσουν και ν αξιοποιήσουν τη δημιουργική πρωτοβουλία των μαζών (κι ένας σημαντικός παράγοντας σ αυτό είναι η έλλειψη ουσιαστικής δημοκρατίας στη λειτουργία τους).

Μέσα σ ένα πλαίσιο τρομοκρατικών διλημμάτων, δημιουργίας δεδομένων καταστάσεων και δεσμεύσεων, ασύδοτης προπαγάνδας των ΜΜΕ και ουσιαστικής εξαφάνισης διαφορετικών φωνών αντίπαλων του καθεστώτος, ο λαός μπόρεσε στις 6 Μάη να μετακινηθεί απ το δικομματικό πλαίσιο λειτουργίας του καθεστώτος και να επιβάλλει την καθολική αναγνώριση ότι αντιτίθεται και αντιδρά στην πολιτική των μνημονίων, δηλαδή, στην καταστροφή μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού στο όνομα της «σωτηρίας της πατρίδας». Κανείς δεν θάχε απαίτηση μέσα σ ένα τέτοιο πλαίσιο, ο λαός να έχει διαλέξει και τη σωστή κατεύθυνση μετακίνησης, πόσο μάλλον που λαοί ανώτερου πολιτιστικού επιπέδου βρέθηκαν στην ανάγκη να ψηλαφούν εμπειρικά τη λύση στο πρόβλημά τους, μετακινούμενοι στην υποστήριξη πολιτικών δυνάμεων, που αποδεικνύονταν ότι δεν μπορούσαν ν ανταπεξέλθουν ή τους πρόδιδαν. Βέβαια τα διλήμματά τους ήταν κατώτερα του γελοίου και συνυπολογιζομένης της ομοβροντίας δηλώσεών τους, που ξεσκέπαζε απόλυτα για ποιον ενδιαφέρονταν, αποτελεί σοβαρό σημείο προβληματισμού για κάθε προοδευτικό άνθρωπο: οι τράπεζες-τέρατα που κινδυνεύουν να καταρρεύσουν ακόμη και με απώλειες 5-10% (όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Βαρουφάκης),(κι αυτό είναι λογικό σ ένα  σύστημα που στηρίζεται στη μόχλευση και στην αδιαφάνεια), έχουν κάθε λόγο να φοβούνται κάθε διαταραχή του συστήματος, όπως παύση πληρωμών ή έξοδο της Ελλάδας απ το ευρώ. Οι δηλώσεις των «υπευθύνων» περί του αντιθέτου, μόνο γέλιο προκαλούν.

Στην Ελλάδα, με αντιφάσεις και πισωγυρίσματα, ωριμάζει η σύγκρουση ανάμεσα στο καθεστώς που υποστηρίζεται απ τη διεθνή συμμαχία των χρηματοπιστωτικών τεράτων που προωθούν τα συμφέροντά τους μέσα απ αυτό το καθεστώς και των δυνάμεων που ασφυκτιούν μέσα σ αυτό το πλαίσιο. Αποφάσισαν τις εκλογές γιατί πίστευαν πως σε κάθε περίπτωση είχαν εξασφαλισμένες τις 150 έδρες, αλλά ήθελαν (όπως φάνηκε εκ των υστέρων) να παγιδεύσουν και δυνάμεις αντιμνημονιακές στην πολιτική τους. Τους χάλασαν τα σχέδια οι μέχρι την τελευταία στιγμή αναποφάσιστοι.

Προβάλλουν το δίλημμα ευρώ ή δραχμή σαν τον πυρήνα και την αιχμή της σημερινής σύγκρουσης, με επιχείρημα ότι η πλειοψηφία του λαού τάσσεται υπέρ της παραμονής στην ευρωζώνη.

Πρώτον, ο λαός δεν ρωτήθηκε όταν μας έβαλαν στην ΕΕ και στο ευρώ ( η ανοχή του τότε κερδήθηκε με την προβολή των ψεύτικων οραμάτων ότι «στην ΕΕ θα τρώμε με χρυσά κουτάλια» και ότι «μπαίνουμε σε μια κοινότητα ισότιμων και αλληλέγγυων κρατών», «η αγορά των 500 εκατομμυρίων πολιτών» κ.ά.). Σήμερα που η εμπειρία έχει γελοιοποιήσει αυτά τα «οράματα», «η αγάπη» και «η υποστήριξη» του λαού στην ΕΕ και το ευρώ εξασφαλίζεται με την τρομοκρατία και τον ωμό εκβιασμό ότι η κόλαση της ΕΕ και του ευρώ που ζούμε δεν είναι τίποτα μπροστά στην καταστροφή και την εξαθλίωση που μας περιμένει εκτός αυτών.

Οι κύριοι υποστηρικτές αυτού του διλήμματος είναι εκείνοι που επανειλημμένα έχουν αποτύχει να προβλέψουν τις εξελίξεις και τα αποτελέσματα των ίδιων των δικών τους πολιτικών τα τελευταία χρόνια. Πολύ περισσότερο αρνούνται να περιγράψουν και ν αντιμετωπίσουν με πραγματικά στοιχεία την έκταση της καταστροφής που μας περιμένει αν ακολουθηθεί η πολιτική των μνημονίων (με όσες επιμέρους τροποποιήσεις κι αν επιτύχουν).

Η «μεγάλη πλειοψηφία υπέρ του ευρώ» μπορεί να ερμηνευτεί όχι σαν  αποδοχή του, αλλά σαν μη ετοιμότητα ακόμη ν αντιμετωπίσει ο λαός τους κραδασμούς και προκλήσεις που συνεπάγεται μια αποχώρηση απ αυτό. Κι αυτό θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη.

Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι ότι προλεταριοποιείται ένας μεγάλος αριθμός μεσαίων στρωμάτων και καταστρέφεται ένας μεγάλος αριθμός προλεταρίων. Αλλά αυτό που θα συμβεί (και προγραμματίζουν να συμβεί) στο επόμενο διάστημα, είναι αυτά τα φαινόμενα να ενταθούν και να μαζικοποιηθούν στο μέγιστο βαθμό. Είναι ένα νέο ολοκαύτωμα, είναι ο νέος φασισμός. (Κλεάνθης Γρίβας: Οι Ναζί οργάνωσαν ένα αποτρόπαιο ολοκαύτωμα σε ευρωπαϊκή κλίμακα. Η σύγχρονη Διεθνής Χρηματοπιστωτική Μαφία οργανώνει ένα πολλαπλάσιο σε κλίμακα Ολοκαύτωμα σε πλανητική κλίμακα, καταδικάζοντας σε ανεργία, εξαθλίωση και θάνατο από πείνα και αρρώστια εκατοντάδες εκατομμύρια ενήλικες και παιδιά σε όλο τον κόσμο»).

Η νέα άρεια φυλή: οι μεγάλες χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις. Οι μικρές και μεσαίες πρέπει να εξαφανιστούν ή να γίνουν οι υπηρέτες των πολυεθνικών.

(Γιώργος Κασιμάτης στο ΚΡΗΤΗTV: «Στοχεύουν ν αφελληνίσουν, δηλαδή να εξαρθρώσουν τον εθνικό χώρο οικονομίας, που είναι εμπόδιο στο μεγάλο πολυεθνικό κεφάλαιο, που πρέπει να ενισχυθεί για να μπει αυτό μέσα, να μπουν δηλαδή τα δίκτυα επιχειρήσεων στην αγορά κάθε κράτους, σε ολόκληρη την αγορά και στην παραγωγή και στη γεωργία ακόμη θα μπουν, έτσι και η γη στο τέλος θα πάει σε λίγους, σε λίγες εταιρείες (όπως στη Γουατεμάλα) και αυτό το πολυεθνικό κεφάλαιο είναι αυτό που τροφοδοτεί το κεφάλαιο που λειτουργεί εκτός παραγωγής και εργασίας και πολλαπλασιάζεται μέσα απ τα χαρτιά του χρηματιστηρίου».

Ο φασισμός ζητούσε τη δημιουργία ζωτικού χώρου για συγκεκριμένες αποικιακές χώρες. Ο νέος παγκόσμιος φασισμός ζητάει να μειώσει (φυσικά και ουσιαστικά) και να υποδουλώσει τις ψυχές των ανθρώπων (και σένα βαθμό το έχει καταφέρει), για να δημιουργήσει ζωτικό χώρο για τις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις.

Για να το πετύχουν, χρησιμοποιούν το φόβο και την τρομοκρατία, την ασύστολη προπαγάνδα. Καταργούν τα ψήγματα δημοκρατίας που διατηρούσαν και ενισχύουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και την «αντιτρομοκρατική νομοθεσία». Περιορίζουν τις δημόσιες και κοινωνικές υπηρεσίες και ιδιωτικοποιούν τις πηγές και υπηρεσίες που έχουν, μέχρι τώρα τουλάχιστον τυπικά, δημόσιο χαρακτήρα. Αυτά τα φαινόμενα δεν άρχισαν το 2008 με την κρίση.

Είχαν αρχίσει πολύ πριν να συσσωρεύονται σαν σύννεφα, ανάλογα με την περιοχή και τη χώρα, ανάλογα με τις δυνατότητες που είχαν να περνούν τα «κατάλληλα» μέτρα. Και οι ιδιωτικοποιήσεις προχωρούσαν. Και τα δημόσια αγαθά περιορίζονταν. Και η δημοκρατία καταργούνταν. Και τα δημοσιονομικά «ορθολογικοποιούνταν». Και η «αντιτρομοκρατική νομοθεσία» επεκτείνονταν. Και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί ενισχύονταν. Μα με την κρίση δόθηκε η ευκαιρία να γίνει μια έκρηξη σ όλους αυτούς τους μηχανισμούς επιστημονικής και συστηματικής εξολόθρευσης πληθυσμών. Και να δοθεί μια έμφαση στα κράτη τα πιο εύκολα στην υιοθέτηση παρόμοιων μέτρων: τις χώρες παλινόρθωσης του καπιταλισμού (πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού») που στερούνται κοινωνικών κινημάτων αντίστασης και στην Ελλάδα με το ειδικό αντιδημοκρατικό καθεστώς/προτεκτοράτο. Η Ελλάδα δεν έγινε προτεκτοράτο το 2010. ήταν προτεκτοράτο και πριν, αλλά με καλυμμένη μορφή. Απ το 2010 έγινε προτεκτοράτο ανοιχτά. Στην Ελλάδα δρουν απροκάλυπτα όργανα των ξένων στις μυστικές υπηρεσίες, στην αστυνομία, στη δικαιοσύνη, στο σταρτό, στο πολιτικό προσωπικό, στον επιχειρηματικό κόσμο, παντού. Οι ξένες δυνάμεις διατηρούν τις βάσεις τους ανοιχτά στο έδαφος της Ελλάδας από ανέκαθεν (στρατιωτικές βάσεις ΝΑΤΟ, πρεσβεία των ΗΠΑ…). Αν όλο αυτό που περιγράφεται δεν είναι ζήτημα εθνικής ανεξαρτησίας, τι είναι; Μήπως η ύπαρξη των ντόπιων οργάνων της ξενικής κατοχής, αλλάζει τον χαρακτήρα του προβλήματος;

Όταν το κύριο όμως πρόβλημα είναι πρόβλημα ανεξαρτησίας και όταν ο κύριος ευνοούμενος και εκφραστής του λαού δεν αναφέρεται σ αυτό ή αναφέρεται έτσι για να πει κάτι ή εκ παραδρομής μέσα σ ένα χάος «οικονομικού προβληματισμού» (προεκλογικός ΣΥΡΙΖΑ), τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.

Κάποιοι μιλούν για ταξικό πόλεμο. Ασφαλώς υπάρχουν τάξεις και υπάρχει πόλεμος συμφερόντων μεταξύ τους. αλλά αυτός ο πόλεμος από τι καθορίζεται; Απ τον ανταγωνισμό μεταξύ τους ή από πολιτικές επιβεβλημένες απ έξω; Ποιος καθόριζε την πολιτική την περίοδο ένταξής μας στην ΕΕ; Ποια περιθώρια πρωτοβουλιών είχε το ντόπιο πολιτικό προσωπικό, ακόμα και την περίοδο του Α. Παπανδρέου; Αλλά και πριν την ένταξη στην ΕΕ, ποιος καθόριζε την πολιτική στην Ελλάδα; Τότε τα πράγματα ήταν χειρότερα.

Ποτέ δεν λειτούργησε η δημοκρατία στην Ελλάδα, με την έννοια που έχει η δημοκρατία σε μια ουσιαστικά καπιταλιστική χώρα. Κάθε φορά που ο λαός σήκωνε κεφάλι, ερχότανε σωρηδόν οι παρεμβάσεις απ έξω (παράδειγμα χαρακτηριστικό, την περίοδο αποστασίας, έγιναν γνωστές οι μεταφορές χρημάτων που εκπορεύονταν από το εξωτερικό, για την εξαγορά βουλευτών). Γιατί στην Ελλάδα δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε μια μέρα το καθεστώς από μόνο του. Η ανικανότητά του και η δουλικότητά του είναι παροιμιώδεις. Γιατί είναι ανίκανοι να χαράξουν μακροπρόθεσμη πολιτική ή αλλιώς δεν είναι ελεύθεροι να χαράξουν μακροπρόθεσμη πολιτική. Η πρόσδεσή τους στο άρμα ξένων δυνάμεων, τους αναγκάζει να μικροπολιτεύονται κοντόθωρα. Σ αυτό όμως έγιναν εξπέρ. Δεν τους παραβγαίνει κανείς στους ελιγμούς.

Αλλά για ποια δημοκρατία μιλάμε στην Ελλάδα; Ο Κώστας Χρυσόγονος ήταν σαφής στις 18/6/2012 μιλώντας στον ΑΝΤ1: «Για ποια δημοκρατία μιλάμε; Ας πάρουμε τη σημερινή περίοδο: Σε ποιο κόμμα έγινε κάποιο συνέδριο για την κατάρτηση του προεκλογικού προγράμματος ή ακολουθήθηκαν κάποιες διαδικασίες με τη συμμετοχή έστω των μελών του κόμματος για την ανάδειξη των υποψηφίων βουλευτών; Σε κανένα. Ο αρχηγός/ηγεμόνας του κόμματος με τη συμμετοχή κάποιων μυστικοσυμβούλων αποφασίζουν για όλα. Κι αυτό γίνεται αποδεκτό από την κοινωνία. Είναι σαν να περιμένουμε από τον αρχηγό/ηγεμόνα να κάνει το θαύμα του και να μας λύσει το πρόβλημα, όπως τον 17^ο και 18^ο αιώνα οι υπήκοοι πίστευαν ότι ο βασιλιάς τους μπορούσε να κάνει θαύματα…».

Είναι σίγουρο ότι οι ξένοι προστάτες μας έχουν κάνει τις αναλύσεις τους και έχουν προσέξει αυτό το χαρακτηριστικό που αποκαλύπτει τις αδυναμίες του ελληνικού λαού. Αλλά αυτό που δεν μπορούν να προβλέψουν είναι η αλληλοδιείσδυση και αλληλεπίδραση των χαρακτηριστικών των καπιταλιστικών χωρών, σαν παγκόσμιο σύστημα και η αντίδραση του λαού σε εξαιρετικές συνθήκες κρίσης, όπως αυτές που έρχονται.

Ένας διαταξικός διαχωρισμός που χωρίζει και την εργατική τάξη στα δύο. Με το καθεστώς, μέσα στο καθεστώς ή εναντίον του και εκτός; Τι σήμαινε το Πασοκικό σύνθημα προνομιούχοι και μη προνομιούχοι; Δεν είχε την έννοια του καθεστωτικού και του μη καθεστωτικού και δεν ήταν αυτό που φούσκωσε το κίνημά του; Τι κατάληξη είχε και ποιος μιλάει σήμερα γι αυτό;

Γιώργος Παπανικολάου

29 Ιούνη 2012