Οι ευθύνες
του Κ. Καραμανλή
στη
δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη.
Πριν λίγες μέρες ήταν η επέτειος της δολοφονίας
του βουλευτή της ΕΔΑ Γρ. Λαμπράκη στις 22 Μάη 1963 από παρακρατικά αποβράσματα
με τη συνεργασία της αστυνομίας. Ποιοί ευθύνονται γι αυτή τη δολοφονία;
Μια περιγραφή της Ελλάδας εκείνης της εποχής είναι
αρκετή για να κάνει ξεκάθαρη στον καθένα την ταυτότητα των υπευθύνων.
Απ το 1956 την Ελλάδα κυβερνούσε το κόμμα της ΕΡΕ
με πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή (ο οποίος είχε υποδειχθεί για πρωθυπουργός απ
τον βασιλιά με τη σύμφωνη γνώμη των Αμερικανών).
Παρότι στο καταστατικό της ΕΡΕ προβλέπονταν 9
Όργανα Διοίκησης, στα 8 χρόνια ζωής του κόμματος, τα 6 δεν λειτούργησαν ποτέ (η
Γενική Συνέλευση, το Γενικό Συμβούλιο, η Εκτελεστική Επιτροπή, οι Επιτροπές
Μελετών, η Οικονομική Επιτροπή και το Ανώτερο Πειθαρχικό Συμβούλιο).
Οι λειτουργίες του 7ου Οργάνου, της Γενικής
Γραμματείας, στο μεγαλύτερο τμήμα τους εκτελούνταν από δημόσιες υπηρεσίες
(συστηματική εκμετάλλευση της ρουσφετολογικής πολιτικής).
Ο Αρχηγός του κόμματος (8ο Όργανο) και πρωθυπουργός Καραμανλής, ήταν ο
απόλυτος κυρίαρχος στο κόμμα (απ το καταστατικό λείπει κάθε διάταξη για τον
τρόπο εκλογής ή επανεκλογής του αρχηγού). Το επίσημο σύστημα οργάνωσης του
κόμματος αποτέλεσε απλή πρόσοψη, πίσω απ την οποία ασκούνταν η εξουσία ενός
ανθρώπου που είχε γίνει το μοναδικό όργανο διοίκησης και αποφάσεων της ΕΡΕ.
Η υποτέλεια της Κοινοβουλευτικής Ομάδας (9ο
Όργανο) ήταν απόλυτη (την αποκαλούσαν "ο λόχος"). Ο Παπαληγούρας,
υπουργός των κυβερνήσεων Καραμανλή διηγείται: "Το υπουργικό συμβούλιο είχε
παύσει πρακτικά να λειτουργεί και ο Καραμανλής υπαγόρευε όλες τις αποφάσεις
στους ενδιαφερόμενους υπουργούς".
Η ΕΡΕ χρησιμοποίησε κάθε μέσο για να διατηρήσει τα
πλεονεκτήματα της εξουσίας. Υπήρξε συνταυτισμός κόμματος και κράτους. Το
κρατικό θησαυροφυλάκιο μεταβλήθηκε σε όργανο πλουτισμού των κομματικών
πελατειών. Η διανομή των μυστικών κονδυλίων που χορηγούνταν σε πολλά υπουργεία
"πήρε παράλογες διαστάσεις" (σύμφωνα με έρευνες της Ένωσης Κέντρου).
Τα Σώματα Ασφαλείας υπό το πρόσχημα της πάλης κατά
του κομμουνισμού, είχαν πρακτικά μεταμορφωθεί σε ένα είδος πραιτωριανής φρουράς
του κυβερνητικού κόμματος. Είχε παραχωρηθεί σε απλά εκτελεστικά όργανα μια
πρακτικά ανεξέλεγκτη εξουσία. Στην "αστυνομευόμενη δημοκρατία" (όπως
με επιτυχία ονομάστηκε το πολίτευμα εκείνο), παρότι οι θεμελιώδεις ελευθερίες
δεν είχαν καταργηθεί, τα Σώματα Ασφαλείας εκμηδένιζαν ένα μεγάλο μέρος απ
αυτές.
Ο Καραμανλής ισχυροποίησε ακόμη περισσότερο το
αστυνομικό κράτος, φωλιάζοντας μέσα του παρακρατικούς (ένα πλέγμα δηλαδή
κρατικών υπηρεσιών και κρατικοδίαιτων φασιστικών οργανώσεων), επίσημους
κρατικούς τραμπούκους (ΤΕΑ κ.α.) και κομματικούς (ΕΚΟΦ).
Τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων καθόριζαν
ποιος θα βρει δουλειά και ποιος όχι.
Ο Εισαγγελέας στη δίκη της δολοφονίας του
Λαμπράκη, Παύλος Δελαπόρτας, συνόψισε όλο το σύστημα σε μια παράγραφο:
"Σήμερα ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους
κακοποιών, εμφανίζεται ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και
οσίων και ως κέρβερος του νόμου και της τάξης".
Στις εκλογές της "βίας και νοθείας" του
1961, στις οποίες η ΕΡΕ έθεσε σε εφαρμογή το "Σχέδιο Περικλής",
ένοπλες ομάδες χτυπούσαν τις πόρτες των σπιτιών τη νύχτα και προειδοποιούσαν:
"Όποιος δεν ψηφίσει ΕΡΕ θα πάει εξορία". Χαρακτηριστικό της νοθείας είναι
οι 218 εγγεγραμμένοι χωροφύλακες που δήλωναν
διεύθυνση κατοικίας την ίδια διώροφη μονοκατοικία.
Η εξωθεσμική εκτροπή που κατέληξε στο "Σχέδιο
Περικλής" αποφασίστηκε αμέσως μετά τις εκλογές του 1958 (όταν η ΕΔΑ
αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση με 24%), σε σύσκεψη του Καραμανλή με
συνεργάτες του στην Κηφισιά. Το Σχέδιο ολοκληρώθηκε απ τον Στρατό, σε επιτροπή
του ΓΕΕΘΑ, με τη συμμετοχή του μετέπειτα δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου και του
συνεργάτη του Οδυσσέα Αγγελή.
Για όλα τα προηγούμενα ο Καραμανλής επανειλημμένα
είχε πει και είχε γράψει ότι δεν ήξερε τίποτα. Αυτός μόνο κυβερνούσε (αν και γι
αυτό είχε ακουστεί ότι αμφέβαλε).
Όταν η ανάκριση, μετά τη δολοφονία, άρχισε να
ξηλώνει τον μίτο των "αφανών" δικτύων που είχαν υφανθεί απ το 1958, ο
Καραμανλής παραιτήθηκε και την κοπάνησε στο Παρίσι με το ψευδώνυμο
"Τριανταφυλλίδης".
Σχετικά πρόσφατα στη Βουλή (2013), "άτομο
υπεράνω υποψίας" απέδωσε στον Καραμανλή "μόνο πολιτικές ευθύνες"
για τη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη και τον αναγνώρισε σαν εκσυγχρονιστή και
μεταρρυθμιστή (γιατί προωθούσε λέει τον Κοινοβουλευτισμό έναντι της εξουσίας του
Θρόνου και του Στρατού).
Το τι Κοινοβουλευτική μεταρρύθμιση και
εκσυγχρονισμό προωθούσε ο Καραμανλής, μας δίνει μια ιδέα η Συνταγματική
Μεταρρύθμιση που πρότεινε η ΕΡΕ στις 21/2/1963, που μιλούσε για κυβέρνηση
εκτάκτων εξουσιών και περιελάμβανε μέτρα όπως ποινικοποίηση των αγορεύσεων ή
της ψήφου των βουλευτών στο Κοινοβούλιο, σύσταση Ειδικού Δικαστηρίου για
απαγόρευση κομμάτων κ.α. με την αιτιολογία ότι "η κοινοβουλευτική μηχανή
απέβη τροχοπέδη εις την αντιμετώπισιν των απαιτήσεων της εποχής". Ο
Καραμανλής και μετά τη δικτατορία μιλούσε για "κυβερνούμενη αντί κυβερνώσα
δημοκρατία" (ο "γύψος" του Παπαδόπουλου με άλλα λόγια).
"Η κυβέρνηση και εγώ δεν είχαμε συμφέρον απ
τη δολοφονία" έλεγε ο Καραμανλής. Τότε προς τι οι προσπάθειες παρεμπόδισης
των ανακρίσεων και συγκάλυψης του εγκλήματος;
[Αποστολή απ την Αθήνα του "κυβερνητικού ιατροδικαστή
για όλες τις δουλειές" Καψάσκη, με τα γελοία επιχειρήματά του (ο Λαμπράκης
έσπασε το κεφάλι του πέφτωντας στην άσφαλτο), παρέμβαση στις ανακρίσεις του
Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κόλλια και ποινή/χάδι απ τον υπουργό δικαιοσύνης όταν
οι ανακριτές τον κατήγγειλαν, απόπειρα δωροδοκίας των 2 βασικών μαρτύρων απ τον
αξιωματικό της χωροφυλακής Καμουτσή (που υποτίθεται ανήκε στο τμήμα της
χωροφυλακής που έλεγχε η κυβέρνηση και δεν γνώριζε το σχέδιο δολοφονίας) με
εκατομμύρια δραχμές (απ το πουγκί του;), επίσης απόπειρα δωροδοκίας του δημοσιογράφου Γιώργου Ρωμαίου απ το πολιτικό γραφείο του Καραμανλή και ένα σωρό άλλες].
Αυτά δεν λέγονται πολιτικές ευθύνες, αλλά συνέργεια
και συγκάλυψη και έχουν ποινικές ευθύνες.
31 Μάη 2019
Γιώργος Παπανικολάου
Στις 25 Μαΐου η Ένωσις Κέντρου προέβη σε μία βαρύγδουπη δήλωση ενάντια στην κυβέρνηση Καραμανλή: «Ο κ. Καραμανλής είναι και ποινικώς υπεύθυνος διά την δολοφονίαν της Θεσσαλονίκης και ουχί μόνος ηθικώς αλλά και πολιτικώς».
Έχει ενδιαφέρον πώς έβλεπε το ΚΚΕ εκείνων των
θλιβερών ημερών την δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη μέσα από
δυο ιστορικές ανακοινώσεις της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος. Η πρώτη
εκδόθηκε στις 24 Μαίου 1963, την μεθεπομένη της δολοφονικής επίθεσης, και η δεύτερη
στις 27 Μαίου 1963 όταν ο Λαμπράκης άφησε την τελευταία του πνοή.
Η πρώτη ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής του
ΚΚΕ:
«Παλλαϊκός
συναγερμός για να φύγει η κυβέρνηση των δολοφόνων.
Να διαλυθούν οι φασιστικές
οργανώσεις!
Να τιμωρηθούν αυστηρά οι ένοχοι του
στυγερού εγκλήματος της Θεσσαλονίκης!
Το στυγερό έγκλημα της Θεσσαλονίκης μαρτυρεί ότι
ο εγκληματικός νεοφασιστικός εκτραχηλισμός εντείνεται και τα σχέδια του
εκφασισμού της χώρας προωθούνται με την οργάνωση πολιτικών δολοφονιών.
Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες διαπράχθηκε το
έγκλημα της Θεσσαλονίκης αποδείχνουν αδιάψευστα ότι εμπνευστής, οργανωτής και
καθοδηγητής των δολοφόνων είναι η ίδια η κυβέρνηση που, με την υποστήριξη των
ξένων, σπρώχνει προσχεδιασμένα τη χώρα στον εμφύλιο πόλεμο.
Για να διατηρήσει την κλονιζόμενη εξουσία της,
για να πνίξει την αντίσταση του λαού στα ολέθρια σχέδια του πυρηνικού πολέμου,
να εξουδετερώσει την αναπτυσσόμενη λαϊκή πάλη για το ψωμί, τη δημοκρατία, την
ειρήνη, η κυβέρνηση της ΕΡΕ ενισχύσει τον τρομοκρατικό της μηχανισμό, συγκροτεί
και εξοπλίζει συστηματικά φασιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις, θέτει σ’
ενέργεια σχέδιο ανοιχτής αιματηρής βίας, πολιτικών δολοφονιών. Εφαρμογή του
σχεδίου αυτού είναι το στυγερό έγκλημα της Θεσσαλονίκης…».
24 του Μάη 1963 Η ΚΕ του ΚΚΕ
Και η δεύτερη ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής:
«Η ΚΕ του ΚΚΕ εκφράζει τη βαθιά της θλίψη για το
θάνατο του ήρωα και μάρτυρα της ειρήνης, βουλευτή και αντιπροέδρου της
Επιτροπής Ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη, που η ευγενική μορφή του υψώθηκε σε σύμβολο
ηρωισμού και αυτοθυσίας για τα ιδανικά της ειρήνης και της ελευθερίας. Εκ
μέρους του Κόμματος της εργατικής τάξης, η ΚΕ του ΚΚΕ διαβιβάζει στην πονεμένη
οικογένειά του τα πιο θερμά της συλλυπητήρια.Η γκανγκστερική δολοφονία του βουλευτή Λαμπράκη
και ο σοβαρός τραυματισμός του βουλευτή Τσαρουχά μαρτυρούν ότι η λαομίσητη
κυβέρνηση Καραμανλή, για να κρατηθεί στην εξουσία και να εφαρμόσει την
αντεθνική της πολιτική, την πολιτική της μετατροπής της Ελλάδας σε πυρηνική
βάση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και της παράδοσης της χώρας και του λαού στην
εκμεταλλευτική μανία των ξένων και ντόπιων μονοπωλίων, δε διστάζει μπροστά σε
κανένα έγκλημα. Οργανώνει και οπλίζει σώματα εμφύλιου πολέμου, σπρώχνει, με την
ενθάρρυνση και την υποστήριξη του Παλατιού και των ξένων, τη χώρα στην ανωμαλία
και το χάος, προάγει συστηματικά το φασισμό…».
27 του Μάη 1963 Η ΚΕ του ΚΚΕ
.jpg)
Μανώλης Γλέζος: «το έγκλημα έγινε στα πλαίσια μιας αντισυγκεντρώσεως τραμπούκων και παρουσία της Χωροφυλακής σε όλη τη έκταση. Οι παρακρατικοί συγκεντρώνονται μόνον εάν το θελήση η τοπική διοίκηση Χωροφυλακής. Και αυτή θα ενεργήση μόνο κατόπιν κυβερνητικής εντολής. Γι’ αυτό εσχημάτισα την πεποίθηση ότι εδώ βρισκόμαστε ενώπιον ενός πολιτικού εγκλήματος με πολιτικές ευθύνες και πολιτικές συνέπειες. Την ευθύνη την ηθική, την ποινική και την πολιτική την έχει η κυβέρνησις Καραμανλή. Και συγκεκριμένα ο πρωθυπουργός Καραμανλής. Ευθύνες έχουν επίσης οι αρχηγοί των μυστικών υπηρεσιών, Νάτσινας και Γωγούσης, και άλλοι παράγοντες. Ένα τρίκυκλο χτύπησε τον Λαμπράκη. Ένα άλλο τρίκυκλο φέρει την ευθύνη του εγκλήματος: Καραμανλική Κυβέρνηση, Αυλή και Αμερικάνικη ΚΥΠ. Ένα διευθυντήριο απεφάσισε, οργάνωσε και εξετέλεσε την παρούσα ανθρωποκτονία. Οι ποινικές ευθύνες εκπορεύονται εκ των άνω και κλιμακώνονται προς τα κάτω» (Γ.Βούλτεψης: «Υπόθεση Λαμπράκη», τόμος Β σελ. 181, Αθήνα 1998)
H κυβέρνηση Καραμανλή επεδίωκε και ήθελε πάσει θυσία όχι μόνο να τσακίσει το μαχητικό αντιπολεμικό «Κίνημα Ειρήνης» εκείνης της περιόδου και να τρομοκρατήσει το αντιφασιστικό και κομμουνιστικό κίνημα αλλά και να το αποκεφαλίσει από το δραστήριο καθοδηγητή του: ακριβώς για αυτό προχώρησε στην πολιτική δολοφονία του ήρωα του λαού μας ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ, τσακίζοντας την πρωτοπορία στο πρόσωπό του και να κατατρομοκρατήσει γενικά το αντιφασιστικό και κομμουνιστικό κίνημα και μεταξύ άλλων να περάσει το μήνυμα: «σκύψτε το κεφάλι, μην αντιδράτε, κανείς δεν θα σας προστατεύσει, ούτε το κράτος, ούτε η Αστυνομία, ούτε τίποτε» (Β. Εφραιμίδης, σελ. 181, Γ.Βούλτεψης: «Υπόθεση Λαμπράκη», τόμος Β, Αθήνα 1998).
Ο πρόεδρος της ΕΔΑ Ιωάννης Πασαλίδης, έπειτα από έκτακτη συνεδρίαση της εκτελεστικής επιτροπής του κόμματός του, κατήγγειλε ως υπεύθυνη της δολοφονίας την κυβέρνηση Καραμανλή και κάλεσε τον λαό σε «ξεσηκωμό», ώστε «η επίθεσις να γίνη η αρχή του τέλους της κυβερνήσεως του αίματος».
Ο αρχηγός της Ένωσης Κέντρου Γεώργιος Παπανδρέου ήταν ακόμη δριμύτερος στη δήλωσή του: «Η Ένωσις Κέντρου καταγγέλλει και ενώπιον του έθνους και ενώπιον της διεθνούς κοινής γνώμης τον αρχηγόν της ΕΡΕ κ. Καραμανλή, ως ηθικόν αυτουργόν της πολιτικής δολοφονίας του βουλευτού Γρ. Λαμπράκη».
Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής απάντησε με λακωνικό τρόπο: «Το πάθος, από το οποίον κατέχεται ο κ. Παπανδρέου, τον οδηγεί όχι μόνον εις πολιτικάς αλλά και εις ηθικάς απρεπείας. Δια την σημερινήν του δήλωσιν θα εντρέπεται εις όλην του την ζωήν».
Η Ένωση Κέντρου ήταν πολύ βιαιότερη στην ανταπάντησή της, όπου μεταξύ άλλων ανέφερε:
«Αι δημοκρατικαί κυβερνήσεις προλαμβάνουν τα εγκλήματα, όπως ήτο απολύτως δυνατόν να είχε συμβεί και εις την Θεσσαλονίκην. Αι τυραννικαί κυβερνήσεις οργανώνουν με τας συμμορίας των τα εγκλήματα και προσποιούνται εκ των υστέρων ότι τα διώκουν. Και βεβαίως δεν έχουν καμμίαν δυσκολίαν να θυσιάσουν και ολίγους τρομοκράτας των, εφ’ όσον έχουν επιτευχθεί οι σκοποί των. Και αυτή είναι η σημερινή περίπτωσις. Η ΕΡΕ πρέπει να πληροφορηθή ότι εις μάτην προσπαθεί να δημαγωγήση. Πατριώται δεν είναι εκείνοι οι οποίοι με τας συμμορίας των οργανώνουν τας δολοφονίας».
Μάλιστα η ανακοίνωση της Ένωσης Κέντρου δεν δίστασε να επιτεθεί ευθέως κατά του πρωθυπουργού:
«Ο κ. Καραμανλής κατέχεται από το ευτελές και ιδιοτελές πάθος της φιλαρχίας, εις τον βωμόν της οποίας παραβιάζει την δημοκρατίαν. Και προβαίνει εις την οργάνωσιν τρομοκρατικών ομάδων, δια τα εγκλήματα των οποίων βεβαίως καθίσταται ηθικός αυτουργός».
Τη γραμμή αυτή υιοθέτησε και η κοινοβουλευτική ομάδα της Ένωσης Κέντρου, η οποία, αφού συνεδρίασε εκτάκτως την επομένη της δολοφονικής επίθεσης, έβγαλε ανακοίνωση στην οποία μεταξύ άλλων τονίζεται:
«Η κοινοβουλευτική ομάς της ΕΚ δοκιμάζει βαθυτάτην θλίψιν και αγανάκτησιν δια την δολοφονίαν του βουλευτού Λαμπράκη και καταγγέλλει και ενώπιον του έθνους και ενώπιον της διεθνούς κοινής γνώμης τον αρχηγόν της ΕΡΕ κ. Καραμανλή και την παράνομον κυβέρνησίν του ως ηθικούς αυτουργούς της ανάνδρου δολοφονίας… Η δολοφονία του βουλευτού Λαμπράκη αποτελεί δυστυχώς την αιματηράν δικαίωσιν των καταγγελιών της ΕΚ και αποτελεί επίσης την απόδειξιν ότι η παράνομος κυβέρνησις της ΕΡΕ, κατεχομένη από το πλέγμα της ενοχής, έχει αποφασίσει να οδηγήση την χώραν εις εμφύλιον πόλεμον… Εν ονόματι του ψυχικού μεγαλείου του έθνους, το οποίον αποστρέφεται την ανανδρίαν της δολοφονίας και αρνείται να εξανδραποδισθή, επιβάλλεται η αποπομπή της κυβερνήσεως του αίματος προς αποκατάστασιν της ομαλής λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος. Όσοι ήλπισαν ότι η ανανδρία των τρομοκρατών θα καταβάλη την ορμήν της ελευθερίας, θα μετανοήσουν. Η δημοκρατία θα νικήση».
Πηγή: Cityportal
https://cityportal.gr/dolofonia-toy-grhgorh-lamprakh-ti-synebh-tote-h-dikh-kai-oi-megales-epiptwseis-poy-allaksan-ton-politiko-xarth-ths-elladas-97316-217-64-0/
Ο Παναγιώτης
Κανελλόπουλος σε μακρές δηλώσεις του, στις 30 Δεκεμβρίου του 1966, ανέφερε
μεταξύ άλλων: «Επί τρία έτη και επτά μήνας διεσύρθη το όνομα της Ελλάδος. Και
τώρα έρχεται, μάλιστα, η Ελληνική Δικαιοσύνη και αποκρούει, εις την περίπτωσιν
του Λαμπράκη, τον εκ προθέσεως φόνον; Τι να είπω δια την ανίερον εκμετάλλευσιν
του τραγικού τέλους ενός ατυχούς συναδέλφου (…) προς τον εθνικώς και ηθικώς
απαράδεκτον σκοπόν της ενσταλάξεως εις τας αθώας ψυχάς ανίδεων Ελληνοπαίδων του
δηλητηρίου του μίσους κατά του Κράτους, κατά των Σωμάτων Ασφαλείας και κατά
παντός θεσμού;».
ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ Α΄ 26-5-2014
Jean Meynaud - Οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα
Σαν
σήμερα δολοφονήθηκε ο ΗΡΩΑΣ Γρηγόρης Λαμπράκης
Η
δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη. Του Κλεάνθη Γρίβα
«Ο Σαρτζετάκης δεν έδεσε την
υπόθεση Λαμπράκη, αν και είχε στοιχεία»
Με αφορμή τη συζήτηση στη Βουλή για τη δολοφονία του
Γρηγόρη Λαμπράκη
Στις
30 Μαΐου 1964 η Δήμητρα Γρ. Λαμπράκη και ο βουλευτής Γ. Τσαρουχάς υποβάλουν
μηνυτήρια αναφορά-υπόμνημα με το οποίο ζητούν να στραφεί η ανάκριση, που βρισκόταν
ήδη στο στάδιο της ολοκληρώσεως και κατά του Κ. Τσάτσου, Δ. Μακρή, Α.
Γεροκωστόπουλου και του ίδιου του Κ. Καραμανλή.
Στις 8 Αυγούστου 1964 ο Χ. Σαρτζετάκης
θα αναφέρει σε έγγραφο του στον εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Σ. Μπύτη ότι
«…ουδόλως συντρέχει περίπτωσις απαγγελίας οιασδήποτε κατηγορίας κατά των εν τω
από 30/5/64 υπομνήματι της Δήμητρας, χήρας Γρ. Λαμπράκη, αναφερομένων προσώπων,
καθ’όσον εκ της διεξαχθείσης ανακρίσεως ουδέν εις βάρος των στοιχείον
προέκυψεν».
Στις 28 Δεκεμβρίου 1964 θα δημοσιευθεί
το υπ’ αριθμ. 1128 βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης στο
οποίο τονίζει ότι : «ουδέν απολύτως στοιχείον επιβαρυντικόν συμμετοχής καθ’
οιονδήποτε τρόπον» προκύπτει για τον Κ. Καραμανλή ή για
οποιοδήποτε μέλος της κυβέρνησης.
Στις 14 Ιουλίου 1965 το υπ’ αριθμ.
113/1965 βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Θεσσαλονίκης, απορρίπτει την έφεση που
είχαν ασκήσει οι πολιτικοί ενάγοντες του βουλεύματος του Συμβουλίου
Πλημμελειοδικών και θα τονιστεί ότι «ουδέ πόρωθεν το πλέον απειροελάχιστον
μόριον ποινικής ευθύνης προέκυψεν εις βάρος τινός των εν τω υπομνήματι της 30ης Μαϊου 1964 αναφερομένων
ως ηθικών αυτουργών προσώπων, κατ’εξοχήν δε του προέδρου της τότε Κυβερνήσεως
Κ. Καραμανλή και των μελών της τότε Κυβερνήσεως».
(ΕΥΓΕΝΙΑ ΚΑΒΑΛΛΑΡΗ, Με αφορμή τη συζήτηση στη
Βουλή για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη).
Σαν σήμερα η
δολοφονία Λαμπράκη και η δημοκρατία του τρίκυκλου
Δολοφονία Γρηγόρη Λαμπράκη
50 χρόνια μετά - η ιστορική συζήτηση και επιστημονική ανάλυση απο καθηγητές.
54 χρόνια από τη
δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη
Υπόθεση Λαμπράκη,
50 χρόνια μετά
13/9/1963: Συλλαμβάνεται η ηγεσία της χωροφυλακής Β.Ελλάδας,
για τη δολοφονία Λαμπράκη
Η δική μου μαρτυρία για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη (του Θανάση Γρέβια)
Ο Σπύρος Γκοτζαμάνης καταδικάστηκε σε 11 χρόνια κάθειρξη για θανατηφόρες σωματικές βλάβες σε βάρος του Λαμπράκη και διατάραξη της κοινής ειρήνης, ενώ ο Εμμανουηλίδης καταδικάστηκε σε 8 χρόνια. Και στους δύο αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό του «πρότερου έντιμου βίου».
Το «έργο» ολοκληρώθηκε έπειτα από την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας, όταν και το σύνολο των εμπλεκομένων αφέθηκαν ελεύθεροι ενώ δικαστικοί που έπαιξαν ρόλο στην ανάδειξη των ενόχων (όπως ο Παύλος Δελαπόρτας και ο Χρήστος Σαρτζετάκης) απολύθηκαν. Στη φυλακή βρέθηκαν επίσης για ψευδορκία οι Χατζηαποστόλου και Σωτηρχόπουλος.
Πριν από 32
χρόνια, στις 22 Μαΐου 1963, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, 51 ετών,
υφηγητής της ιατρικής, βαλκανιονίκης, μαχητικός ειρηνιστής και ανεξάρτητος
βουλευτής της Αριστεράς, δολοφονήθηκε στο κέντρο της
Θεσσαλονίκης, με την εναρμονισμένη δράση του παρακράτους του
κράτους και του υποκόσμου.
Οι
πρωταγωνιστές του παρακράτους των ένστολων και μη, που δολοφόνησαν τον Γρηγόρη
Λαμπράκη, ανεξάρτητα απ’ το εάν κινούνταν στο βούρκο των
σαλονιών του “καλού κόσμου” ή τη λάσπη των λαϊκών σκυλάδικων, είχαν δύο
κοινά χαρακτηριστικά που καθόριζαν το βαθμό της ομοιότητας και της
αλληλεξάρτησής τους:
1. Ολοι τους σχεδόν είχαν σταδιοδρομήσει
στο κλίμα του δοσιλογισμού, είχαν υπηρετήσει τους Ναζί κατακτητές και
διασώθηκαν από τις ποινικές και ηθικές συνέπειες της προδοσίας τους μόνο χάρη
στο γεγονός ότι με ευθύνη των ξένων δυνάμεων και του ελληνικού πολιτικού κόσμου
της Δεξιάς, του Κέντρου και της Αριστεράς, η Ελλάδα σύρθηκε σ’ ένα ανθρωποβόρο
εμφύλιο πόλεμο, που τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετά απ’ αυτόν, οτιδήποτε
γινόταν στο όνομα του “αντικομμουνισμού” ήταν αφ’εαυτού δικαιωμένο. Και
2. Ολοι τους σχεδόν είχαν αναγάγει την
εθνικοφροσύνη σε χρυσοφόρα δραστηριότητα, που τους επέτρεπε να
μεταμορφώνουν το προδοτικό και δοσιλογικό παρελθόν τους σε ύψιστη
εθνική “προσφορά” δια του αντικομμουνισμού, να διασφαλίζουν τα
προς το ζην και να μετέχουν στη νομή της εξουσίας σε διάφορα
επίπεδα.
Η ιστορία
κινείται σε δύο επίπεδα: Ενα εμφανές, που το βλέπουν και το ζουν όλοι, και ένα
αφανές που είναι γνωστό σε πολύ λίγους μυημένους, που κινούν τα νήματα της
πολιτικής ζωής.
Η ιστορία
των δύο πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών σφραγίστηκε ανεξίτηλα από δύο σημαντικές
δολοφονίες: Τη δολοφονία του αμερικανού δημοσιογράφου Πολκ (1948) και τη
δολοφονία του Έλληνα βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη (1963).
Η δολοφονία
του Πολκ σηματοδότησε την εμπέδωση του κράτους του
τρόμου.
Η δολοφονία
του Λαμπράκη σήμανε την κατάρρευση του κράτους του
τρόμου.
Η Υπόθεση
Πολκ διέγραψε το πολιτικό κλίμα μέσα στο οποίο διαμορφώθηκε η
πρώτη μεταπολεμική γενιά.
Η Υπόθεση
Λαμπράκη προσδιόρισε την πολιτική ενηλικίωσή της.
Κατά τη
μεταφορά της σορού του Γρηγόρη Λαμπράκη από το ΑΧΕΠΑ στο σιδηροδρομικό σταθμό,
η κοινωνία της Θεσσαλονίκης (και μέσω αυτής ολόκληρη η ελληνική) ξεπέρασε τους
φόβους που της καλλιεργούσε μεθοδικά επί 15 χρόνια η συνδυασμένη δράση των
ορατών συνταγματικών και των αόρατων εξω-συνταγματικών κέντρων εξουσίας.
Εκείνες τις
ώρες, που βιώθηκαν ως “στιγμή της αλήθειας”, ενηλικιωθήκαμε ουσιαστικά,
συνειδοποιώντας ότι ήμασταν Εμείς και Αυτοί.
Εμείς που διεκδικούσαμε
εντελώς στοιχειώδη δικαιώματα στη ζωή και την ελευθερία. Και
Αυτοί, έκφραση του ερπετόμορφου μέρους του
εγκεφάλου της κοινωνίας μας, που επιδίωκαν να μας καθηλώσουν σε συνθήκες που
χαρακτήριζαν τον άνθρωπο πολύ πριν απ’ την είσοδό του στον πολιτισμό.
Κάτω από την
επίδραση αυτής της συλλογικής συνειδητοποίησης, ήταν φανερό ότι οποιαδήποτε
τρομοκρατική δράση του υπόκοσμου του κράτους και του παρακράτους, θα αναβίωνε
γεγονότα παρόμοια μ’ αυτά του Μάη του 1936. Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη
είχε διαλύσει το φόβο και είχε κόψει τις γέφυρες της φυγής, καθιστώντας αδύνατη
οποιαδήποτε υποχώρηση.
https://web.archive.org/web/20120415131413/http://arcadia.ceid.upatras.gr/arkadia/culture/personalities/Lambrakis/GLambrakis.htm
Mετά τον πόλεμο και την αναπόφευκτη
κατάρρευση της παραδοσιακής αποικιοκρατίας, η ανατέλλουσα αμερικανική
νέο-αποικιοκρατία, προκειμένου να επιβάλλει και να εμπεδώσει την κυριαρχία της
στη ζώνη της επιρροής της, έπρεπε:
1) Nα εξουδετερώσει τα ευρέα λαϊκά στρώματα που είχαν
χειραφετηθεί μέσα από την εμπειρία της συμμετοχής τους στην Αντίσταση.
2) Nα διαμορφώσει ένα νέο πλέγμα ντόπιων αποικιακών
διαχειριστών, πράγμα που προϋπέθετε την παλινόρθωση της παλιάς πολιτικής τάξης
(που η Αντίσταση είχε βάλει στο περιθώριο), τη χρησιμοποίηση των δυνάμεων που
είχαν συνεργαστεί με τους κατακτητές και τη συνεργασία με τον υπόκοσμο.
Στην κατεύθυνση αυτή, μεθοδεύτηκε η συνεργασία των
μυστικών υπηρεσιών και του οργανωμένου εγκλήματος, που οι δραστηριότητές τους
αλληλο-επικαλύπτονται στ' όνομα της αντιμετώπισης του “κομμουνιστικού
κινδύνου”. Κι αυτό συντέλεσε στον αμοιβαίο μετασχηματισμό τους: Μέσα
απ’ αυτή τη συνεργασία, το οργανωμένο έγκλημα, πολιτικοποιείται διαμέσου
της εξυπηρέτησης πολιτικών στόχων που του τίθενται από τις μυστικές υπηρεσίες
(όπως το σπάσιμο των απεργιών, οι βιαιότητες σε βάρος της αριστεράς και η
διάπραξη πολιτικών δολοφονιών), και οι μυστικές υπηρεσίες, εγκληματοποιούνται, χρησιμοποιώντας
τα μέσα του οργανωμένου εγκλήματος.
(«Τι
θρυμματίστηκε μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη», του Κλεάνθη Γρίβα).
TVXS.GR ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ
Έχει δίκιο ο Μητσοτάκης ν αποτρέπει τους νέους να ενδιαφερθούν για τη δολοφονία του Λαμπράκη. Γιατί με τη γνώση των όσων συμβαίνουν σήμερα -συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών κ.α.- θα κατέληγαν στο σύμπερασμα ότι επί 60 χρόνια ή μετά από 60 χρόνια, οι κυβερνήσεις και οι διοικήσεις στην Ελλάδα (μαζί και η Δικαιοσύνη) προσπαθούν θρασύτατα και προκαλώντας την κοινή λογική, να συγκαλύψουν εγκληματικές ευθύνες πολιτικών και να διατηρήσουν στη ζωή ένα μεσαιωνικό σύστημα. Ποιος νέος μπορεί να δεχθεί την επιβίωση ενός τέτοιου συστήματος;...
.jpg)
